Λάικ – ντισλάικ: Από τη νέα Μαρίνα Σπανού μέχρι την “καθυστέρηση” του Light

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τον χαμό που γίνεται με τον Light μέχρι το νέο άλμπουμ της Μαρίνας Σπανού.

ΛΑΪΚ

Χορευτικό φως, ένα Στούντιο και Βαδίζοντας με Μπερνχαρντ για τη Γεωργία Οικονόμου

Επιτέλους λίγο χορευτικό φως στον ορίζοντα! Το φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας κάνει δυναμικό come back και με την Τζένη Αργυρίου στο τιμόνι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης με μεγάλους πρωταγωνιστές όπως οι Maguy Marin, Χρήστο Παπαδόπουλο, Damien Jalet, Omar Rajeh και Kat Válastur, σημαντικές νέες συνεργασίες με πολιτιστικούς φορείς όπως η Εθνική Λυρική Σκηνή, ενεργοποίηση νέων σημείων στην πόλη και αναθέσεις νέων έργων.

Στην παράσταση Βαδίζοντας, το σώμα μεταμορφώνεται σε παρτιτούρα. Σε σκηνοθεσία της Αλεξάνδρας Καζάζου, η ομάδα Transatlantic Group μετατρέπει το εμβληματικό κείμενο του Thomas Bernhard σε μια δυναμική χορογραφία βημάτων, βλεμμάτων και παύσεων. Οι πέντε ερμηνευτές (Σπύρος Δέτσικας, Rafal Habel, Νάντια Μπαϊμπά, Βασίλης Μπούτσικος, Βασίλης Τρυφουλτσάνης, Σταύρος Ζαφείρης) κινούνται πάνω στην πλατφόρμα σαν νότες σε ένα ακανόνιστο αλλά υποβλητικό μουσικό πεντάγραμμο. Η σκηνική δράση συνδυάζεται με την πρόζα και αγκαλιάζει την ένταση του ρυθμού, την παλμική δύναμη της σιωπής και την ωμή ομορφιά της κίνησης. Ένα τολμηρό, σύγχρονο θεατρικό εγχείρημα, που αναπνέει φρεσκάδα και αισθητική ακρίβεια.

Κόλλησα με το The Studio του Apple TV+. Ο Σεθ Ρότζεν στήνει μια απολαυστική σάτιρα της σύγχρονης βιομηχανίας του θεάματος. Με καυστικό χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ευφυείς διαλόγους, η σειρά ξεγυμνώνει τις εμμονές, τις ανασφάλειες και τις υπερβολές του Χόλιγουντ. Ο Ρότζεν, στον ρόλο ενός παραγωγού σε κρίση ταυτότητας, προσφέρει μια απολαυστικά αμήχανη ερμηνεία σε μια σειρά που διασκεδάζει όσο και σχολιάζει.

Η “Μεσαία Άρκτος” της Σπανού, ντελίριο στη Νάπολη για το COMICON και δωρεάν συναυλίες στην Αθήνα μας για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Στη λάιβ παρουσίαση του νέου δίσκου της Μαρίνας Σπανού στο Σταυρό του Νότου ταξιδέψαμε στις μύχιες σκέψεις της. Στο αυτοσχέδιο σαλόνι που είχε στηθεί για λίγους τυχερούς, εκπροσώπους του Τύπου και φανς, ακούσαμε για πρώτη φορά τα νέα της τραγούδια, τραγούδια που σίγουρα θα ερμηνεύσει το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα. Η Μαρίνα μεγαλώνει μουσικά, χωρίς να αποχωρίζεται τίποτα από την τρυφερότητα που την κάνει ξεχωριστή.

Μας υποδέχτηκε το απόγευμα της Τετάρτης στο “σαλόνι του σπιτιού” της – με τον δικό της γνώριμο τρόπο – ανεπιτήδευτη, χαμογελαστή, με μια φωτεινή ενέργεια. Καθώς μας μιλούσε για τη διαδρομή του νέου της άλμπουμ, άνοιγαν μία-μία οι σελίδες από το προσωπικό της ημερολόγιο – σελίδες γεμάτες καλοκαιρινά βράδια, έρωτες, αποχωρισμούς και μικρές επανεκκινήσεις. Η “Μεσαία Άρκτος” από Παρασκευή 9 Μαΐου στο Spotify.

Ταξίδι στην Νάπολη για το COMICON το οποίο διοργανώνεται στη πόλη από το 1998 και οι άνθρωποι πλέον είναι… επαγγελματίες και ξέρουν πώς να “χωρέσουν” με τρέλα 180.000 ανθρώπους σε ένα απίστευτο venue γεμάτο anime, συζητήσεις, εκθέσεις τέχνης, συναυλίες, cosplayers και γενικότερα λάτρεις των κόμικ. Φέτος, όπως μάθαμε από τους διοργανωτές η προσέλευση έσπασε κάθε ρεκόρ.  Η Νάπολη είναι δεύτερη σε σειρά μετά την Lucca Comics στην ομώνυμη πόλη της Τοσκάνης και μπροστά από την αντίστοιχη έκθεση στο Μπέργκαμο.

Περπατώντας ανάμεσα σε εκθέσεις, παρουσιάσεις, αγκαλιές δημιουργών με τους αναγνώστες τους, κατάλαβα γιατί οι φανς αγαπούν τα κόμικ: γιατί λένε αλήθειες με τρόπους αλλιώτικους, ευφάνταστους, ανθρώπινους. Και παντού υπάρχουν σουπερήρωες που μας θυμίζουν πως ακόμα και μέσα στο χάος, υπάρχει πάντα μια εκδοχή του εαυτού μας ικανή για κάτι μεγαλύτερο. Το COMICON ήταν μια μικρή ουτοπία, όπου όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να το φανταστείς. Έρχεται και το δικό μας … στην Τεχνόπολη.

Το φεστιβάλ του Δήμου Αθηναίων με δωρεάν εκδηλώσεις συνεχίζει να απλώνεται στην πόλη. Αναμένω 21 Μαΐου τον Cayetano και την μπάντα του, στην αυλή του Αγίου Γεωργίου Λυκαβηττού, για ηλιοβασίλεμα.

Οι Ghost εκτός από νέο δίσκο λάνσαραν περιορισμένο αριθμό sex toys για τη Γιορτή της Μητέρας και ξεπούλησαν. 

Ελληνικό σινεμά για το καλοκαίρι και κορεάτικα ριάλιτι, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Χάρηκα πολύ με τις 6 υποψηφιότητες Ίρις για την ταινία “Κιούκα” του Κωστή Χαραμουντάνη, ανάμεσά τους για Ταινία, Σκηνοθεσίας και Πρωτοεμφανιζόμενο Σκηνοθέτη. Έχω δει και λατρέψει αυτή την ταινία εδώ και παραπάνω από ένα χρόνο και είμαι ευτυχισμένος που επιτέλους έφτασε η ώρα της να βγει στα σινεμά – την επόμενη εβδομάδα. Καλοκαιρινή μελαγχολία και ανάμνηση μέσα από την ιστορία ενηλικίωσης δυο αδελφιών που από τη ζωή τους κάτι απουσιάζει. Μια ταινία ποίημα που μακάρι να εκτιμηθεί κι από το κοινό.

Να αλλάξουμε κλίμα, πάμε στην Κορέα όπου απλά πρέπει να μοιραστώ και εδώ την απόλυτη εμμονή μου με το εγκεφαλικό ριάλιτι “The Devil’s Plan” στο Netflix. Ένας απίστευτα nerdy διαγωνισμός που θυμίζει εξίσου βραδιά με επιτραπέζια με φίλους, όσο και κάποιο κλειστοφοβικό θρίλερ επιβίωσης.

Οι παίχτες, ημι-celebrity στην Κορέα με ακαδημαϊκό όμως background, υψηλό IQ και ακαδημαϊκά επιτεύγματα, διαγωνίζονται σε ευρηματικά παιχνίδια ρόλων, σε γρίφους και σε παραλλαγές παραδοσιακών παιχνιδιών, όπου μέσα από προσωπικό έντστικτο επιβίωσης, ευφυία αλλά και αναπτυγμένα κοινωνικά skills, θέλουν να μείνουν ζωντανοί ως το τέλος – μιας και μετά από σχεδόν κάθε παιχνίδι, κάποιος αποβάλλεται. Είδα τα 4 πρώτα επεισόδια που κυκλοφόρησαν (συνολικής διάρκειας 6 ωρών) σε μια καθισιά χωρίς ούτε παύση; Αναγνώστη, τα είδα.

Προσθήκη της εντελώς τελευταίας στιγμής στο Διαγωνιστικό του φεστιβάλ Καννών, με το φιλμ “Resurrection” του μάγου Μπι Γκαν, που πριν μερικά χρόνια μας είχε δώσει την ανυπέρβλητη εμπειρία του “Long Day’s Journey Into Night”, γνωστό και ως το κινέζικο φιλμ με το 50λεπτο 3D μονοπλάνο(!). Παιδί του Λιντς και του Ταρκόφσκι, ο Μπι Γκαν είναι το μεγάλο, «τα ρέστα μου», στοίχημα για Χρυσό Φοίνικα φέτος – έτσι, στα τυφλά, πριν δούμε τις ταινίες.

Από την επόμενη εβδομάδα, το News24/7 θα μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου, από τον Τομ Κρουζ μέχρι τον Μπι Γκαν, γιατί φυσικά τιμάμε εξίσου όλους τους μεγάλους masters.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Ψάχνοντας για τουαλέτα στην Ακρόπολη, Light και άλλος ένας πόλεμος για τη Γεωργία Οικονόμου

Ακρόπολη εν έτει 2025: 30 ευρώ για να περιμένεις σε ουρές κάτω από τον ήλιο, να ψάχνεις τουαλέτα σαν πρόσφυγας τουρισμού και να βρίσκεις χημικές χωρίς νερό. Εσύ και άλλοι 20.000, καθημερινά. Η «αριστεία» των έργων με λαμαρίνες, ντεπόζιτα άδεια και ανελκυστήρες που δουλεύουν όταν δεν φυσά. Αυτό δεν είναι πολιτισμός. Είναι δημόσια ταπείνωση, με απόδειξη.

Οι στίχοι του Light στο Polo δεν είναι απλώς προσβλητικοί, είναι ντροπιαστικοί. Όχι γιατί σοκάρουν – αυτό το κάνει κάθε μέτριος ράπερ όταν δεν έχει τίποτα να πει – αλλά γιατί πατάνε πάνω στις ζωές άλλων. Άλλων που παλεύουν καθημερινά με πραγματικές δυσκολίες, όχι με ρίμες για views. Δεν είναι αστείο. Είναι απλώς θλιβερό. Και αυτή τη φορά, κανείς δεν μπορεί να πει «δεν κατάλαβα».

Ινδία και Πακιστάν ακονίζουν τα μαχαίρια τους και έτσι μου ’ρχεται να φωνάξω «όχι πάλι τα ίδια». Δυο πυρηνικές δυνάμεις, δυο λαοί με κοινά τραύματα, κοινή κουζίνα και κοινή μουσική, να στήνουν κάθε τόσο το ίδιο επικίνδυνο θέατρο. Όταν ο παραλογισμός γίνεται ρουτίνα, δεν είναι γελοίο – είναι τρομακτικό. Ο πόλεμος δεν είναι λύση. Είναι απλώς το πιο ακριβό λάθος που επαναλαμβάνει ο άνθρωπος με ύφος σοβαρού ηλίθιου.

Διαμάντια στο chain, UFO Met Gala και αχρείαστα χαστούκια για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Για το θέμα Light μίλησαν οι πάντες και καταλαβαίνεις πλέον ότι η τραπ κουλτούρα έχει χάσει κάθε σύνδεση με τη δημιουργική διαμαρτυρία ή με οτιδήποτε που να σημαίνει “αντίσταση” σε κάτι. Εδώ ο κόσμος χάνεται και οι τράπερς το χαβά τους. Εγωκεντρισμός, επίδειξη πλούτου και μίσος. Το αφεντικό όλων των αφεντικών έχει διαβάσει καμιά είδηση για το τι συμβαίνει στον πλανήτη τώρα τελευταία… θα τον βρουν τίποτα πυρηνικά στο κεφάλι την ώρα που θα γράφει για διαμάντια στο chain… καλή η συγγνώμη, μέχρι την επόμενη φορά.

Όλοι στον κόσμο τους. Met Gala εκτός πραγματικότητας (αν και η θεματική ήταν ενδιαφέρουσα). Χρυσάφια, μπριλάντια και κάποιος ζαλώθηκε ένα πιάνο στο κεφάλι.

Ο André 3000 εμφανίστηκε στο μπλε χαλί έχοντας ένα ολόκληρο πιάνο δεμένο στην πλάτη του και κρατώντας μια σακούλα σκουπιδιών στο χέρι (θεούλης). Η Χάλι Μπέρι όταν περπατούσε φαίνονταν τα επίμαχα, η Ριάνα κάνει παιδιά και η Μαντόνα βαριόταν οικτρά και έπαιζε με ένα πούρο να περάσει η ώρα. Η Γουίντουρ – όπως πάντα – μπήκε στο event με ύφος νέου Πάπα της Ρώμης. Όλοι σε ένα παράλληλο σύμπαν…

Λευτέρη Πανταζή σε συμπαθούμε πολύ, αλλά αυτό το “έχω ρίξει κι εγώ χαστούκι σε πρώην μου, μου είπε σε συγχωρώ επειδή εγώ σε προκάλεσα”, live στην Τσιμτσιλή που ξεροκατάπινε η καημένη… τι χρειαζόταν;

Ευρωβουλευτής σκούπισε τα παπούτσια του με τη σημαία της ΕΕ και μετά την έκαψε. Ο Πολωνός ευρωβουλευτής και υποψήφιος για την προεδρία, Γκρεγκόρζ Μπράουν είναι απλά επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία…

Ξανά Ισραήλ στη Eurovision και το τέλος του “Bandersnatch” στο Netflix, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Από τη μία λυπάμαι που θα χάσω τη Eurovision φέτος που πέφτει στο μέσον των Καννών, από την άλλη χαίρομαι που δε θα χρειαστεί να βιώσω κάτι ανάλογο της περσινής θλιβερής κατάστασης στην οποία στρίμωξε τον εαυτό της η διοργάνωση αποφασίζοντας να επιτρέψει τη συμμετοχή ενός κράτους που διαπράττει γενοκτονία. Ευτυχώς υπήρξαν και μπόλικοι πρώην διαγωνιζόμενοι που έστω και τώρα, με ανοιχτή επιστολή εκφράζουν τον θυμό τους για την συμμετοχή, για άλλη μια χρονιά, του Ισραήλ στη Eurovision σα να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα.

Έχω δύο «κρίμα» να πω για τις υποψηφιότητες Ίρις. Το φανταστικό και φοβερά πολιτικό “Avant-Drag!”, μια από τις καλύτερες ταινίες του ‘24, δεν χώρεσε στην κατηγορία Ντοκιμαντέρ. Που ομολογούμενως βέβαια είναι πολύ ανταγωνιστική φέτος, με εξαιρετικά έργα όπως τα “Αδέσποτα Κορμιά”, το “Tack” ή το “Πανελλήνιον”.

Κι ένα ακόμα για το σχεδόν απόλυτο σβήσιμο της υπέροχης ταινίας “Λούλα Leblanc” του Στέργιου Πάσχου. Ένα διαμάντι αφήγησης πάνω στο χρόνο, τη μνήμη, την αγάπη που στις μικρές του διαστάσεις κρύβει μεγάλη ψυχή. Θα τη βρει τη θέση του στο μέλλον – είμαι σίγουρος.

Ξέρετε όμως τι θα χάσει τη θέση του σίγουρα; Το interactive επεισόδιο Bandersnatch του “Black Mirror”. Η πλατφόρμα αφαιρεί αυτές τις μέρες και τα τελευταία δείγματα interactive επεισοδίων που είχαν ξεμείνει στην πλατφόρμα, με αποτέλεσμα το εν λόγω στόρι του “Black Mirror” να μετατρέπεται επί της ουσίας σε μια σύγχρονη μορφή lost media.

Θα μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω, αλλά η εγκατάλειψη των physical media θα μας κοστίσει πολύ στο μέλλον – κι όχι επειδή το εν λόγω επεισόδιο είναι δα κάτι σπουδαίο, αλλά επειδή είναι μια ακόμα ένδειξη πως tech companies σαν το Netflix βλέπουν τα έργα (ακόμα και τα δικά τους) ως «περιεχόμενο» (ό,τι χειρότερο μπορείς να πεις για ένα δημιούργημα) ή ως δείγμα τεχνολογίας που «λήγει».