Λάικ – ντισλάικ: Από Τζορτζ Κλούνεϊ και Picasso σε έναν βιασμό που δεν ξεχνάμε

Τα λάικ και τα ντισλάικ σε όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

ΛΑΙΚ

Επαρχία, Θέμις Μπαζάκα, ένας πίνακας και ένα podcast για τη Γεωργία Οικονόμου

Ωραια η ελληνική επαρχία αυτές τις ημέρες που επιτέλους έπιασε λίγο κρύο. Βρίσκεις μία σπάνια ησυχία παντού και κάπως ρε παιδί μου επαναπροσδιορίζεσαι… Θα έπρεπε να επιβάλλουμε τέτοιες αποδράσεις στους εαυτούς μας.

Η Θέμις Μπαζάκα δίνει μία εξαιρετική ερμηνεία στο έργο «Η Μονίκ Δραπετεύει» του Εντουάρ Λουί, το οποίο σκηνοθετεί ο Γιώργος Σουλεϊμάν στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Κάθε της κίνηση, το βλέμμα της και το ηχόχρωμα της φωνής της είναι αποκαλυπτικά, δημιουργώντας μια ερμηνεία γεμάτη συναισθηματική ένταση και βάθος.

Κοιτούσα πόση ώρα τον πίνακα του Λουί Ανκετέν “Avenue de Clichy” στην εξαιρετική έκθεση «Από τον Monet στον Warhol» στο Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή και προσπαθούσα να καταλάβω τι μου θυμίζει μέχρι που είδα με έκπληξη στη λεζάντα πως είναι το έργο που ενέπνευσε τον Βαν Γκογκ, το γνωστό του έργο «Terrasse de cafe».

Άκουσα περί τις 3 φορές το podcast του Οδυσσέα Ιωάννου με τους Γιώργο Νταλάρα και Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το απολάμβανα κάθε φορά και περισσότερο. Η αγαπη των τριών τους, ο σεβασμός τους, ο τρόπος που άκουγαν και που έδιναν χώρο ο ένας τον άλλο είναι πραγματικό μάθημα πολιτισμού.

Σερ Ροντ Στιούαρτ, το last των Last Drive και “Θα μιλήσουν οι άλλοι” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου 

Εν αναμονή της συναυλίας του Σερ Ροντ Στιούαρτ που θα γράψει έναν ωραίο νοσταλγικό επίλογο σε μια χρονιά που δεν ξέραμε σε ποια συναυλία να πρωτοπάμε. Ο κύριος Στιούαρτ είναι 80 ετών, πάλεψε τον καρκίνο, έχει και 8 παιδιά, και θα σαρώσει τη σκηνή. Αν και θα είμαστε όλοι… καθήμενοι, τον χορό μας θα τον ρίξουμε στην κερκίδα. Ο Ροντ πέρασε και μια φαση γκλαμ ροκ που ήταν απόλυτο… είδωλο!

 

Οι Last Drive ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin για μια τελευταία βόλτα και το αποχαιρετιστήριο live της μπάντας που έγραψε ιστορία στην ελληνική ροκ σκηνή θα “ανέβει” την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου στις 21:00, στο Onassis Channel στο YouTube, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σαρρή.

«Μερικές φορές η δύση μοιάζει με ανατολή»… Με αυτή τη φράση, οι Last Drive αποχαιρέτησαν στη σκηνή του Gagarin 205 τον Μάρτιο του 2025 μια πορεία 42 χρόνων. Η ιστορική αυτή στιγμή επιστρέφει μέσα από το Stages A/LIVE και προβάλλεται στο Onassis Channel στο YouTube.

Patti Smith και Nick Cave την επόμενη χρονιά στο συναυλιακό μας πρόγραμμα!

Χτυπάει απευθείας στην καρδιά το τραγούδι “Θα μιλήσουν άλλοι” των Πασχαλίδη-Ιωάννου που ερμηνεύουν Νταλάρας και Παπακωνσταντίνου με φόντο τις εμφανίσεις τους στο Vox (οι οποίες ξαναξεκίνησαν). Οι εικόνες του βίντεο από την ηχογράφησή τους θα μείνουν παρακαταθήκη, σαν πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο.

Η έκθεση “Από τον Monet στον Warhol” στο Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή είναι ένα σεμινάριο τέχνης. Τα έργα – μας έρχονται από οικογένεια συλλεκτών που παραμένουν ανώνυμοι – αξίζουν να τα μελετήσεις ένα προς ένα. Μεταξύ τους ένας Picasso “Το λιτό γεύμα”, έργο που δημιούργησε στα 22 του. 

“RESISTANCE” από Στιβ Μακουίν, Εδιμβούργο και Τζορτζ Κλούνεϊ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Στο Εδιμβούργο που βρέθηκα για λίγες μέρες απόλαυσα την έκθεση RESISTANCE του διακεκριμένου σκηνοθέτη και εικαστικού Στιβ Μακουίν (του μνημειώδους “Small Axe”, μιας εκ των σπουδαιότερων σειρών του 21ου αιώνα). Ο Μακουίν παραθέτει μια οπτική ιστορία αντίστασης και κινημάτων στην Βρετανία του 20ου αιώνα – από αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών, των κουήρ ατόμων, της εργατικής τάξης, μέχρι τις πορείες απέναντι στις πολιτικές της Θάτσερ, την επάνοδο του ναζισμού, και την εμπλοκή της Αγγλίας στον πόλεμο του Ιράκ.

Όλα μέσα από τον φωτογραφικό φακό, εξερευνώντας έτσι παράλληλα το πώς η ραγδαία ανάπτυξη της φωτογραφίας αποτέλεσε εργαλείο ανάδειξης αιτημάτων και κινημάτων, όσο και εργαλείο συστημικής προπαγάνδας και παρακολούθησης. Ένα σπουδαίο curated έργο, στο πλαίσιο του οποίου πολλές από τις φωτογραφίες αυτές εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε υλική μορφή.

Στο Playhouse, το μεγαλύτερο σκοτσέζικο θέατρο, είδα τη θεατρική μεταφορά της φοβερής σειράς “Inside No. 9” (οι 2 πρώτες σεζόν στριμάρουν στο Cinobo), μια σπουδαία ανθολογία μαύρου χιούμορ, υπαρξιακού ερέβους και σπαρταριστών ανατροπών – όλα αυτά μαζί, ναι. Η σειρά ολοκληρώθηκε πρόσφατα μετά από 9 (φυσικά) σεζόν, και η θεατρική της μεταφορά προσφέρει ένα ύστατο meta-αφηγηματικό παιχνίδι με τους θεατές και φανς, λέγοντας ιστορίες μέσα σε ιστορίες, εμπλέκοντας θρύλους των παλιών (στοιχειωμένων) θεάτρων, και παίζοντας με τη θεατρική φόρμα καταφέρνοντας να είναι ταυτόχρονα αστείο, ευρηματικό, και αληθινά τρομακτικό. Άξιο το (διπλό!) χειροκρότημα στο τέλος.

Επίσης στο Εδιμβούργο, είδα το καινούριο “Knives Out”, με τίτλο “Wake Up, Dead Man” και νομίζω πως είναι το καλύτερο της τριλογίας μέχρι τώρα. Ο σκηνοθέτης Ράιαν Τζόνσον παίζει λίγο με τη φόρμουλα των προηγούμενων δύο περιπετειών του επιθεωρητή Μπλανκ (Ντάνιελ Κρεγκ) με αποτέλεσμα μια ιστορία με μπόλικο νιώσιμο, αλλά το κλειδί της υπόθεσης είναι ο Τζος Ο’ Κόνορ σε μια από τις πιο εγκάρδιες ερμηνείες της χρονιάς. Τι θησαυρός είναι αυτός ο άνθρωπος.

Ο Μισέλ Γκοντρί (της “Αιώνιας Λιακάδας”) παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες της ενήλικης ζωής μου, κι ας έχει σταματήσει τα τελευταία χρόνια να κάνει ταινίες-events. (Όχι πως δεν είναι ακόμα υπέροχες, όπως το γλυκόπικρο “Λυσάρι της Ζωής” που γύρισε πέρσι.) Πρόσφατα με έκανε πάλι να χαμογελάσω με χαρά και μελαγχολία με αυτό το φανταστικό σποτάκι που γύρισε για τον οίκο Chanel, με τη Μάργκαρετ Κουάλεϊ και τον A$AP Rocky.

Δώσε πόνο, Μισέλ Γκοντρί!

Λάικ και για τον αγαπητό μας Τζορτζ Κλούνεϊ, ο οποίος μας μίλησε μέσω zoom πρόσφατα με αφορμή τη νέα του ταινία “Jay Kelly” που θα κυκλοφορήσει σήμερα στο Netflix μετά την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας. Με την ταινία δεν τρελάθηκα αλλά ο Τζορτζ ήταν από τους πιο χορταστικούς συνεντευξιαζόμενους που έτυχε να έχω απέναντί μου τελευταία. Δεν απέφυγε το να μιλήσει προσωπικά, πάντα με χαμόγελο, πάντα με αμεσότητα, και πάντα προσπαθώντας να δώσει και κάτι φρέσκο κι όχι μηχανικά να λέει για χιλιοστή φορά τις ίδιες ατάκες.

Δεν θα κάνω spoiler για την ταινία κιόλας, αλλά υπάρχει μια σκηνή προς το τέλος που θα σε κάνει σίγουρα να σκεφτείς πόσα έχουμε ζήσει με τον Τζορτζ. Πολύ ωραίος. (Η συνέντευξη θα δημοσιευθεί στο Magazine της Κυριακής.)

Τεράστιο λάικ, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, και στις διοργανώτριες αρχές 4 χωρών-μελών της EBU που αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την φετινή Eurovision αμέσως μετά την οριακά φαρσική μη-ψηφοφορία για το θέμα της συμμετοχής ή μη του Ισραήλ. Η Eurovision προστάτεψε το Ισραήλ, όπως κάνει εδώ και 2 χρόνια, και μέσα σε λίγα λεπτά Ολλανδία, Ισπανία, Ιρλανδία και Σλοβενία είχαν ανακοινώσει την αποχώρησή τους.

Βέλγιο και Ισλανδία αναμένεται να ανακοινώσουν τις επόμενες μέρες πώς θα προχωρήσουν, αλλά η κίνηση των 4 χωρών είναι ήδη πολύ μεγάλη. Κυρίως γιατί δείχνουν πως κάποιες φορές, μπορείς -απλώς- να μην νομιμοποιείς με τη συμμετοχή σου τα κράτη που διαπράτουν γενοκτονία και επί δεκαετίες συνεχιζόμενη κατοχή. Η συστημική στήριξη ΜΠΟΡΕΙ να λάβει ένα τέλος, επιτέλους. Όσο για τη Eurovision, εύχομαι ολόψυχα στον Διαγωνισμό τη μόνη κατάληξη που του αξίζει μετά την τελευταία διετία – το Ισραήλ, επιτέλους, να κερδίσει.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Ένας βιασμός, sold out, Stranger Things και ένα ατύχημα για τη Γεωργία Οικονόμου

Εξαιρετικά θαρραλέα η παράσταση “Μέσα στο ναρκοπέδιο, μου είπαν πως θα μάθω να χορεύω” που σκηνοθετεί η Παυλίνα Μάρβιν, έγραψε η Μαρία Λούκα και παρουσιάζεται στο ΚΕΤ. Ο Ιώκο (Ιωάννης Κοτίδης) με τρόπο συγκλονιστικό υποδύεται ένα γκέι αγόρι που έπεσε θύμα βιασμού από έναν διάσημο θεατράνθρωπο. Το έργο όπως θα φαντάζεστε είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό γεγονός και το βάζουμε στα dislike μόνο και μόνο γιατί ήρθαν στο μυαλό μας εφιαλτικές αναμνήσεις από την ιστορία αυτή…

Χαμός με τις sold out παραστάσεις, χαμός και με τα άρθρα που κυκλοφορούν παντού με τα άχαστα θεάματα της θεατρικής Αθήνας. Εγώ γιατί δε συγκινούμαι τόσο πολύ και μπαινοβγαίνω στα θέατρα και με πιάνει μία κούραση και μία νύστα;

Επίσης μόνο εγώ βαρέθηκα με τον νέο κύκλο του Stranger Things? Ασε που δε θυμόμουν και τι είχα δει στις προηγούμενες σεζόν και καταμπερδεύτηκα στο πρώτο επεισόδιο.

Τι να πει κανείς για το ατύχημα στη Λούτσα που ο 29χρονος στέρησε τη ζωή ενός 24χρονου και τραυμάτισε σοβαρά την 21χρονη φίλη του. Πόσοι πια πρέπει να πεθάνουν για να βάλουμε μυαλό πριν πιάσουμε το τιμόνι;

Κι αν βρέξει πιο πολύ (;) για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Κέιτι Πέρι – Τζάστιν Τριντό, όχι, όχι, όχι!

Ψιλο-disaster το Stranger Things, αν εξαιρέσεις το τέταρτο επεισόδιο, αλλά και αυτό έτσι-κι-έτσι, βγήκε με νύχια και με δόντια. Και μουσικές περίμενα καλύτερες, το “I Think We’re Alone Now” της Tiffani δεν φτάνει σε τίποτα το “Running Up That Hill” της Kate Bush.

Η εικόνα με τον φουσκωμένο Κηφισό στο ύψος του Ρέντη και τα “κύματα” να παφλάζουν ανεξέλεγκτα ενώ γύρω γύρω κινούνται αυτοκίνητα είναι ένα ανατριχιαστικό θέαμα. Κι αν βρέξει πιο πολύ;

Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ έτρεξε με τη Φλόγα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων και το στιγμιότυπο έγινε viral. Άλλες δουλίτσες δεν έχει η υπέρλαμπρη πρέσβειρα;

Netflix και “Stranger Things”, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Τι έλεγα πιο πάνω για το “Wake Up Dead Man” που το είδα στο Εδιμβούργο; Ε, λάικ για την ταινία, αλλά ντισλάικ για το ότι εγώ το είδα στο σινεμά επειδή έτυχε να είμαι στο εξωτερικό όταν προβαλλόταν – όμως στην Ελλάδα δεν θα παιχτεί στις αίθουσες. Το ίδιο ισχύει και για το “Jay Kelly” με τους Τζορτζ Κλούνεϊ και Άνταμ Σάντλερ.

Ο λόγος φυσικά είναι το Netflix, που συνεχίζει σταθερά να υποβαθμίζει την ιδέα της κινηματογραφικής παραγωγής. Θα μου πεις, αφού αυτό τις χρηματοδοτεί τις ταινίες! Παράδοξο; Όχι και τόσο. Το Netflix θέλει να έχει περιεχόμενο, αλλά κυρίως δεν θέλει να το έχουν οι ανταγωνιστές του. Εν προκειμένω, το ίδιο το κινηματογραφικό industry. Για το Netflix η μεγαλύτερη νίκη είναι το γεγονός ότι ταινίες σαν αυτές (και βάλτε και το “Frankenstein” του Ντελ Τόρο μέσα) δεν θα παιχτούν καν στα σινεμά.

Η στρατηγική του πετυχαίνει, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να μου αρέσει κιόλας. Ή, όπως είπε κι ο θρύλος Τζέιμς Κάμερον, ταινίες του Netflix χωρίς ουσιώδη κινηματογραφική κυκλοφορία δε θα έπρεπε καν να διαγωνίζονται για Όσκαρ. Σόρι αλλά έχει δίκιο!

Μιλώντας για Netflix, είδα τα καινούρια επεισόδια “Stranger Things” επειδή είναι δουλειά μου, και πόνεσε το κεφάλι μου. Άσχημο και παραφουσκωμένο. Τα “παιδιά” μοιάζουν 35άρηδες που είναι ήδη στον δεύτερο γάμο. Ακόμα χειρότερα από αυτό, είναι η όλη κουλτούρα γύρω από το “Stranger Things”, μια αόριστη, ξεθωριασμένη νοσταλγία για μια βερσιόν των ‘80s που υπήρξε μόνο στο περιθώριο της mainstream αμερικάνικης μυθοπλασίας. Είχα διασκεδάσει πολύ με την 1η σεζόν της σειράς, τότε, πριν από 29 χρόνια, αλλά είμαι πραγματικά πολύ έτοιμος να τελειώσει.