Συγκλονιστικός Αλκίνοος στον επικήδειο του Σαββόπουλου: “Αντίο παιδικέ μου ήρωα”

Με τρεμάμενη φωνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης εκφώνησε έναν αληθινό και ουσιαστικό επικήδειο για τον δάσκαλο και ήρωά του, Διονύση Σαββόπουλο.

Φανερά συγκινημένος  Αλκίνοος αποχαιρέτισε τον Νιόνιο λέγοντας: “Εκ μέρους των γνωστών και αγνώστων ποιητών μιας αντι ποιητικής εποχής, των σημερινών καλλιτεχνών μιας Ελλάδας που παραμένει οικόπεδο και αποικία, αλλά που την αγάπησες, την τίμησες και την πλούτισες, εκ μέρους του κάθε ακροατή που χώρεσε στα τραγούδια σου και του κάθε παιδιού που σε περιέχει χωρίς να σε ξέρει… σε ευχαριστώ“.

Κάνοντας μεγάλο αγώνα να συγκρατήσει τα δάκρυά του, ο Αλκίνοος είπε για τον Σαββόπουλο:

 

“Διονύση Σαββόπουλε, παιδικέ μου ήρωα.

Η πρώτη μεγάλη συναυλία που παρακολούθησα ήταν δική σου όταν με πήγε ο πατέρας μου στο κεντρικό στάδιο της Λευκωσίας να σε δω την εποχή που η Κύπρος έκειτο μακράν και δεν πάταγε καλλιτέχνης στο νησί.

Έτσι ήρθες και έστησες γιορτή. Σου άρεσαν οι γιορτές, τα μπουλούκια, τα συμπόσια, τα πανηγύρια, οι φιέστες, οι επέτειοι. Προετοιμαζόσουν και τα περίμενες σαν παιδάκι που ανυπομονεί για τα Χριστούγεννα.

Σε αποχαιρετούμε σήμερα σαν έναν άνθρωπο σημαντικό για το τραγούδι και τον πολιτισμό, σημαντικό για τη σκέψη, το αίσθημα και την αισθητική μας, δηλαδή για ολόκληρη τη ζωή μας. Χωρίς εσένα άλλο θα ήταν το τραγούδι μας, άλλοι θα ήμασταν κι εμείς.

Σε αποχαιρετώ και εκ μέρους των παιδιών και μαθητών σου, των τραγουδοποιών της χώρας. Υπάρχουμε γιατί προ-υπήρξες. Μας πήρες παιδάκια μέσα από το πικάπ του σπιτιού μας και μας άνοιξες την πόρτα σε ένα περιβόλι του τρελού γεμάτο τραγούδια. Τρισυπόστατος, ένωσες τον συνθέτη, τον ποιητή και τον ερμηνευτή, ανεβάζοντας την ένωση αυτή σε θεόρατο ύψος.

Μας έμαθες την αλφαβήτα της ιερής μας τέχνης. Παραμέρισες θαρραλέα εμπόδια και οδοφράγματα, δείχνοντάς μας δρόμο στο άπειρον. Μας είπες Γράψτε τα τραγούδια σας και τραγουδήστε τα.

Μας ανέθρεψε, μας στήριξες, μας ελευθέρωσες. Μαζί με τους αγαπημένους σου δασκάλους, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Βασίλη Τσιτσάνη φωταγώγησες στις πλατείες, τα θέατρα, τα σπίτια και τις καρδιές μας. Ανέδειξες το πολύτιμο – ανέβασες στο επίπεδο της χώρας συνολικά και το επίπεδο του καθενός και της καθεμιάς προσωπικά.

Ο αδελφός μου Λίνος, ο ποιητής, το βράδυ που έφυγες, μου είπε για να με παρηγορήσει “ο Σαββόπουλος είναι γιορτινός, καταργεί το πένθος”. Τότε λοιπόν γιατί έκλαψα τόσο; Και για ποιον; Για σένα ή για μένα;

Πώς κατάφερες να ενωθείς μαζί μας σε τέτοιο βάθος; Είπες κάποτε, ο συνθέτης αυτό κάνει ενώνει τα κομμάτια της ψυχής μας σε ένα. Ε, λοιπόν, το έκανες πολύ καλά. Ένωσες τα κομμάτια μας.

Κάποιους μας ένωσες συχνά και εναντίον σου. Ήσουν γεμάτος αντιφάσεις. Ένας συντηρητικός με καρδιά επαναστάτη. Ένας αυστηρός δάσκαλος με ρούχα παλιάτσου. Ένας λόγιος καραγκιοζοπαίχτης.

Ένας δύστροπος γέροντας με ψυχή ζαβολιάρικου παιδιού, ένας βλοσυρός που του άρεσαν τα ανέκδοτα, ένας ασκητής με ακριβά γούστα, ένας αμήχανος σοφός, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη.

Δεν ξέραμε πότε ήσουν ρόλος και πότε ο εαυτός σου. Ίσως ούτε και εσύ. Δυσκολεύτηκες. Σε ένιωθα. Μας δυσκολεύες και εμάς μας τσάντιζες. Ψάχναμε πού να σε κατατάξουμε, πως να σε καταλάβουμε.

Μα τι θέλαμε επιτέλους;

Να είσαι προβλέψιμος;

Και ποιος θα έγραφε αυτά τα απρόβλεπτα τραγούδια; Σου ζητούσαμε να πειθαρχήσεις στην εικόνα που σου δίναμε. Όμως μόνο ένας απείθαρχος μπορούσε να φτάσει εκεί που έφτασες. Θέλαμε να σε εξηγήσουμε. Ήσουν ανεξήγητος.

Στην τελευταία σου συναυλία, πιο ευάλωτος και πιο σίγουρος από ποτέ, καινουργιώνοντας ένα ξένο τραγούδι με τη μετάφρασή σου, εννοούσες κάθε λέξη όταν μας είπες:

“Και αν έκανα το παν;

Και αν πάλι ήταν λειψό;

Ακόμα κι αν αμφέβαλλα κι αν θέλησα ν’ αγγίξω

Πάντως δεν σας ξεγέλασα.

Σας είπα την αλήθεια.

Κι αν όλα λάθος πήγανε;

Εγώ θε θα σταθώ εδώ, στου τραγουδιού το ιερό.

Μη έχοντας άλλο στη φωνή μου από το Αλληλούια.”

Και μας ρώτησες: τι ακριβώς ακούσατε; Την αγιοσύνη ή τη φθορά στη λέξη Αλληλούια;

Ακριβέ μου δάσκαλε τον τελευταίο καιρό έγινες τρυφερός. Ζήτησε τις συγγνώμες σου. Είπες στα σ΄ αγαπώ σου.

Να ναι καλά ο Γιώτης και η Ελένη αξιώθηκα κι εγώ να σου το πω ξανά μετά από χρόνια πως σ’αγαπώ πριν από λίγες μέρες.

Σου το επαναλαμβάνω ολόψυχα και τώρα εδώ στο ξόδι σου.

Εκ μέρους των γνωστών και αγνώστων ποιητών μιας αντι ποιητικής εποχής, των σημερινών καλλιτεχνών μιας Ελλάδας που παραμένει οικόπεδο και αποικία, αλλά που την αγάπησες, την τίμησες και την πλούτισες, εκ μέρους του κάθε ακροατή που χώρεσε στα τραγούδια σου και του κάθε παιδιού που σε περιέχει χωρίς να σε ξέρει… σε ευχαριστώ. Φεύγεις γιορτινός και αιώνιος, αφήνοντάς μας τα ανεκτίμητα δώρα του περάσματος σου από την γη.”

Σαββόπουλος και Αλκίνοος πάνω στη σκηνή

Ο Σαββόπουλος στο Rockwave στην Μαλακάσα το περασμένο καλοκαίρι προλόγισε με σεβασμό τον Αλκίνοο λέγοντας ότι είναι ο μόνος καλλιτέχνης που με μια κιθάρα μπορεί να κρατήσει ένα ακροατήριο μόνος του, για δύο ώρες. Περίπου τον έβλεπε σαν άγγελο!

Και ο Αλκίνοος τότε με μεγάλο σεβασμό είχε ανταποδώσει τα καλά λόγια του “δασκάλου” του με χίλια ευχαριστώ για την πολύτιμη έμπνευση και καθοδήγηση όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα ο Αλκίνοος είχε υποκλιθεί, ενώ ο κόσμος χειροκροτούσε.

Σε εκείνο το σημείο της συναυλίας, ο Σαββόπουλος είχε θυμηθεί το παλιό σύνθημα στους τοίχους: “Κάτω απ’ την άσφαλτο υπάρχει παραλία”, ότι δηλαδή κάτω από τον ασήκωτο πολιτισμό η γη εξακολουθεί να είναι πανέμορφη και αγέραστη. Ο Σαββόπουλος είχε αναφέρει τον David Byrne από τους Talking Heads και το αριστούργημα “Once in a Lifetime” – περνώντας το μήνυμα ότι αν έστω και λίγο αιστανθεί ο άνθρωπος ότι κάτω από τα πόδια του -κάτω από την άσφαλτο- η μάνα γη εξακολουθεί να είναι υγιής, γίνεται “καινούργιος”. Ξαναγεννιέται!

Το τραγούδι, μεταφρασμένο και διασκευασμένο στα ελληνικά – σε απόδοση που έχει εγκριθεί από τον ίδιο τον Byrne – είχαν ερμηνεύσει μαζί ο Σαββόπουλος, ο Ιωαννίδης και η μπάντα.