'Οι επισκέπτες αποχωρούν με ένα τεράστιο χαμόγελο'

Eκθεση δεκαεφτά ταλαντούχων αποφοίτων του 2ου Εργαστηρίου Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ μαζί με τον καθηγητή τους Κυριάκο Μορταράκο, με τίτλο "Δυνατότητα Διαλόγων", φιλοξενείται στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου. Όσα πρέπει να ξέρετε

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
27 Απριλίου 2017 11:04

Έχει σημασία όταν ένας καθηγητής αποφασίζει να εκτίθεται μαζί με τους μαθητές του. Επί ίσοις όροις. Δίπλα τους. Ανάλογη σημασία έχει όταν την ώρα που πρέπει να επιλέξεις τα μισά από τα υποψήφια έργα, τελικά υποχωρείς σε όλα. Για έναν λόγο: Επειδή το αξίζουν.

Στην Πινακοθήκη Γιώργου Βογιατζόγλου και την έκθεση «Δυνατότητα Διαλόγων», σε επιμέλεια Χρίστου Χριστοφή ισχύουν και τα δυο. Ένας αποφασιστικός χείμαρρος ταλέντου κατακλύζει τον επισκέπτη. Δεκαεφτά ταλαντούχοι απόφοιτοι του 2ου Εργαστηρίου Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ εκθέτουν τα έργα τους μαζί με τον καθηγητή τους Κυριάκο Μορταράκο,ο οποίος δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του για αυτό το διάλογο με τη δουλειά των νεαρών καλλιτεχνών που ήταν στα εργαστήριά του στην Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου το 2013, το 2014 και το 2015.

«Είναι φοβερό αυτό που προέκυψε από την εργαστηριακή όσμωση με τα παιδιά και που αισθάνομαι σήμερα αυτή την έντονη αμφισβήτηση και κοινωνική κριτική τους, η οποία είναι πιο έντονη από την πτυχιακή εργασία τους» μάς λέει.«Ειδικότερα τώρα που τους βλέπω ως καλλιτέχνες και όχι ως σπουδαστές, εισπράττοντας την φρεσκάδα και την αμφισβήτησή τους, αισθάνομαι μια περηφάνια» προσθέτει προτού μας ξεναγήσει στα έργα της έκθεσης, για τα οποία δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του ούτε ο ιδρυτής της Πινακοθήκης.

Η διάθεση των καλλιτεχνών έχει να κάνει με τη γενικότερη “γκρίζα” κατάσταση τα τελευταία χρόνια

«Οι επισκέπτες αποχωρούν με ένα τεράστιο χαμόγελο από την έκθεση. Δεν το θεωρώ τυχαίο» αναφέρει ο Γιώργος Βογιατζόγλου, επισημαίνοντας ότι «την Πινακοθήκη την ίδρυσα όχι μόνο για να δείξω τις συλλογές μου αλλά και για να αναδείξω τη νέα ταυτότητα των νέων καλλιτεχνών που βγήκαν από την ΑΣΚΤ. Αυτό είναι σταθερή έγνοια μας εδώ και 5 χρόνια. Πάντα η τελευταία έκθεση της χρονιάς είναι αφιερωμένη στα νέα παιδιά, στο μέλλον. Πρέπει να τους ανοίγουμε δρόμους».

Από όλες τις μέχρι στιγμής εκθέσεις με νέους καλλιτέχνες της Πινακοθήκης ξεχωρίζει τη φετινή, γιατί «είναι εξαιρετικό να βλέπεις να συνυπάρχουν όλα τα μέσα και οι μορφές, από εγκαταστάσεις και γλυπτά μέχρι βίντεο και κεραμεικά, όλες οι μορφές έκφρασης και σε αυτό το επίπεδο».

Στις συνθέσεις του Γιάννη Μωυσίδη κυριαρχούν οι αφηρημένες μαύρες έντονα χειρονομιακές κηλίδες

Στην πολυμορφία εστιάζει και ο Χρίστος Χριστοφής, επιμελητής της έκθεσης, αποδίδοντάς την στο δάσκαλο Μορταράκο. «Έχουμε καλλιτέχνες που εκφράζονται στην κυριολεξία με όλα τα μέσα: Ζωγραφική τελάρου, σχέδιο, εκτυπώσεις ψηφιακές, κεραμεική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, κατασκευές, βίντεο. Μόνο η performance λείπει. Αυτό νομίζω έχει σχέση με τον λόγο διδασκαλίας» εξηγεί ο Χριστοφής, παραπέμποντάς μας στο χρώμα που επικρατεί στην έκθεση:«Το γκρίζο στις άπειρες εκδοχές του. Τι βλέπουμε σε αυτό;» ρωτά. «Δυο πράγματα. Η διάθεση των καλλιτεχνών έχει να κάνει με τη γενικότερη γκρίζα κατάσταση τα τελευταία χρόνια. Ο άλλος λόγος βρίσκεται πιο κοντά στον δάσκαλο Μορταράκο, διότι στα έργα του επικρατούν χρώματα πιο βαριά, μαύρα, γκρίζα, σκούρα πάντως».

«Τα έργα των νέων καλλιτεχνών φιλοδοξούν όχι μόνο να τέρψουν αλλά και να προβληματίσουν, με φόρμες που δεν κολακεύουν το μικροαστικό γούστο ούτε ενισχύουν τον οπτικό εφησυχασμό. Υπερασπίζονται την αξιοπρέπεια της εικόνας απέναντι στις ποικίλες φαλκιδεύσεις της, απέναντι στη διάχυτη «βελούδινη» βαρβαρότητα των ημερών και την πόζα που υποδύεται την έκφραση », παρατηρεί ο αναπληρωτής καθηγητής του ΕΚΠΑ, Μάνος Στεφανίδης.

Ο Μορταράκος μάς τα παρουσιάζει ένα ένα:Ο Δημήτρης Αγαθόπουλος εμπνέεται από το μπαρουτάδικο στα δυο ακρυλικά του.

Η Σοφία Αρβανίτη -Φλώρου δημιούργησε κεραμεικές επιτοίχιες πλάκες σχεδιασμένες με δυναμικές αφηρημένες φόρμες

Η Κατερίνα Βέλλιου στις επιτοίχιες πλακάτ επιφάνειές της υπηρετεί μια ιδιότυπη γεωμετρία. Η Κλειώ Βρανίτσα στις μεγάλες εξπρεσιονιστικές φωτογραφίες της εμπνέεται από κεραμεικά κοσμήματα που δημιουργεί η ίδια. Ο Κώστας Γκουρτζής με τα animation βίντεό του παίζει υπανικτικά με την πορνογραφία. Η Μάνια Ευσταθίου συνέθεσε ψηφιακές αχνές μορφές πάνω σε πλέξι γκλας. Ο Δημήτρης Εφέογλου έβαψε μαύρες επιφάνιες με γραφίτη που μετά έγδαρε θυμίζοντας ύφασμα λινό.

Η Μαρία Ζησοπούλου ξάκρισε τις καμπύλες γλυπτές επιτοίχιες φόρμες της με ψαλίδι. Ο Γιώργος Κόκκινος στο ψηφιακό βίντεό του κατέφυγε σε μορφές ης αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.

Η Κατερίνα Κότσαλη ζωγραφίζει σε πλέξι γκλας μικρά διάφανα σχήματα. Η Μαρία Μηλίωτη ενεργοποιεί μια πειραγμένη ταμειομηχανή σε τρελή ασταμάτητη κίνηση.

Μαύρες πλακάτες επιφάνειες δημιούργησε η Ελεάνα Στόικου

Ένα πανόραμα χρωμάτων σε επιφάνειες αφηρημένες φιλοτέχνησε ο Βασίλης Τσιούτσιας. Οι μικρές επιφάνειες με τα μαύρα γκρι της Μαρίας Τσιρουκίδου, λόγω του βερνικώματος, θυμίζουν φωτογραφία. Δυο μοναχικές φιγούρες σε αναγγενησιακό φόντο ζωγράφισε στα δυο λάδια της η Κατερίνα Τσίτσελα, ενώ η Χριστίνα Φυτιλή ανέμειξε άμμο με χρώματα δημιουργώντας μια ιδιοσυγκρασιακή γεωμετρία.

Ο καθηγητής Μορταράκος συνομιλεί με τους μαθητές του με μια εγκατάσταση από γράμματα από σιλικόνη, στην οποία διαβάζεις φράσεις όπως « εδώ ήταν το παράθυρο». «Είναι μια αναφορά στο δωμάτιο του Βαν Γκογκ» εξηγεί.

«Το γεγονός ότι στην έκθεση μαζί με τους μαθητές, που πλέον είναι κανονικοί καλλιτέχνες -άλλοι με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, άλλοι με συνεργασίες με μεγάλες γκαλερί μας- υπάρχει ένας δάσκαλος , είναι κάτι που τιμά και τους νέους καλλιτέχνες αλλά βεβαίως και τον δάσκαλο για τα παιδιά που έβγαλε» συνοψίζει ο Χρίστος Χριστοφής.