Οι φετινές Κάννες ήταν χάος – και τις λατρέψαμε

Για ένα μεγάλο διάστημα εκεί, στις Κάννες, δεν ξέραμε ακριβώς πώς να αντιδράσουμε στα όσα βλέπαμε. Κάποιες μέτριες ταινίες, κάποιοι μεγάλοι αμφιλεγόμενοι τίτλοι είχαν αποτέλεσμα ένα μουδιασμένο ξεκίνημα, και κάπου στα μέσα της διοργάνωσης οι εκτιμήσεις που άκουγες για τα καλύτερα και χειρότερα ήταν ένα χάος.

Πάρτε ας πούμε αυτό για απόλυτο δείγμα: Το πολυσυζητημένο μαφιόζικο μιούζικαλ Emilia Perez του Ζακ Οντιάρ, δίχασε και έγινε επίκεντρο συζητήσεων. Και στα μαζεμένα «αστεράκια» που βάζουν διάφοροι κριτικοί κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, η ταινία καταλάμβανε κάποια στιγμή την πρώτη θέση σε τρία τέτοια «ταμπλό» και την τελευταία
σε άλλη δύο.

Γι’αυτό όταν υπάρχει τέτοια διαφωνία και αβεβαιότητα είναι απαραίτητο ένα χορταστικό recap, σαν αυτό που κάνουμε εδώ, powered by Vodafone TV. Για να δούμε τι μας μένει τελικά από τα όλα όσα είδαμε κι ακούσαμε.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά

Ο Χρυσός Φοίνικας πήγε στην ξέφρενη κωμωδία Anora του Σον Μπέικερ, ίσως τον τελευταίο αληθινό αξενάρτητο του σημερινού αμερικάνικου σινεμά, με ταινίες όπως το Florida Project και το (γυρισμένο σε iPhone) Tangerine. Η νέα του ταινία είναι μια α λα Pretty Woman περιπέτεια στην έξω πλευρά του αμερικάνικου ονείρου κι όπως κι όλες οι προηγούμενές του, ακολουθούν ήρωες και ηρωίδες του περιθωρίου κοιτάζοντας τον κόσμο αποκλειστικά, και αποφασιστικά, μέσα από το δικό τους βλέμμα.

Τον Φοίνικα παρέδωσε στον Σον Μπέικερ (σε μια απόφαση-έκπληξη, αλλά καθόλου αρνητική έκπληξη) η Γκρέτα Γκέργουιγκ, πρόεδρος της επιτροπής. Η οποία χρόνια πριν φτάσει να σκηνοθετεί την Barbie, είχε τις ρίζες της ως ηθοποιός και δημιουργός στις μέρες του mumblecore, δηλαδή του αυτοσχεδιαστικού, no budget σινεμά που έχει πλέον εξαφανιστεί. Από την Γκέργουιγκ ως τον Μπέικερ διαγράφεται εν ολίγοις μια πορεία της ζωντανής (προ)ιστορίας του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά του 21ου αιώνα, σε μια έμπρακτη ψήφο εμπιστοσύνης σε ένα κομμάτι κινηματογραφικής παραγωγής που πλέον μοιάζει πλήρως αποκομμένο από τα συστήματα παραγωγής και τα κυκλώματα αιθουσών.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Το body horror σινεμά

Στο Διαγωνιστικό συνυπήρξαν φέτος ο πατέρας και η πιο συναρπαστική νέα μαθήτρια του σωματικού σινεμά τρόμου. Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, στην ύστερη, ώριμη περίοδο της καριέρας του έχει απομακρυνθεί από το σοκ, αλλά με τα Σάβανα παραδίδει ένα φιλμ στοιχειωτικά ρομαντικό, σχεδόν παγωμένο, έναν θρήνο για τον θάνατο της γυναίκας του πριν λίγα χρόνια.

Στο άλλο άκρο της έντασης, η Κοραλί Φαρζά μας σόκαρε με το The Substance, μια απίστευτα gory και ακραίων exploitation διαθέσεων ταινία τρόμου. Με τη Ντέμι Μουρ καλύτερη από ποτέ (από τις ερμηνείες του φεστιβάλ), να παίζει μια γυναίκα που υπό την κοινωνική πίεση και εμμονή με την νεότητα, πειραματίζεται αποδεχόμενη μια συμφωνία με τον διάβολο – αποκτά μια νεότερη, τελειότερη εκδοχή, αλλά η ισορροπία ανάμεσα στους δύο εαυτούς της δε θα είναι εύκολο να διατηρηθεί και τα αποτελέσματα θα είναι φρικιαστικά.

Δεν βλέπουμε συχνά ταινίες σαν αυτή στις Κάννες, πόσο μάλλον στο Διαγωνιστικό. Και σίγουρα δεν βλέπουμε ταινίες σαν αυτή να φεύγουν με βραβείο Σεναρίου, όπως συνέβη εδώ. Δε θα λέγαμε πως η δύναμη του φιλμ είναι στο Σενάριο, αλλά η παλαβή ιδέα και εκτέλεση σίγουρα εντυπωσίασε τα μέλη της επιτροπής και τελοσπάντων, αφού πήρε κάποιο βραβείο αναγνώρισης η ταινία, εμείς δε θα γκρινιάξουμε πολύ.

ΧΑΜΕΝΟΣ: Ο Πάολο Σορεντίνο

Ο ιταλός σκηνοθέτης επέστρεψε στις Κάννες μετά την βράβευσή του στη Βενετία για το Χέρι του Θεού, με άλλη μια ναπολιτάνικη ιστορία πάνω στο πέρασμα του χρόνου και την ομορφιά. Αυτή τη φορά όπως δεν πήγαν όπως τα ονειρευόταν τα πράγματα. Η κριτική υποδοχή για την Παρθενόπη υπήρξε πολύ αρνητική κι ο ίδιος εμφανώς απογοητευμένος όταν τον συναντήσαμε την επόμενη μέρα για συνέντευξη.

Η αλήθεια είναι πως ο Σορεντίνο κάνει ένα πολύ συγκεκριμένο πια σινεμά με τις εμμονές του και τη σημειολογία του, που πιθανώς να φαντάζει πλέον τρομερά παλιομοδίτικο. Όμως συνεχίζει να υπηρετεί τις ιδέες που πάντα τον ενδιέφεραν, και η Παρθενόπη είναι γεμάτη από αυτές: Θρησκευτική ενοχή, Νάπολι, ο χρόνος που κυλάει, φιλοσοφημένα τσιτάτα εν μέσω κίνησης, χορού και απόλαυσης. Η ταινία του έχει κάτι το μελαγχολικό και το στοχαστικό, αλλά είναι και σα να έχει δημιουργηθεί από κάποιον που ήθελε να φτιάξει μια παρωδία Σορεντίνο.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Ο Γιώργος Λάνθιμος και οι ηθοποιοί του

Οι Ιστορίες Καλοσύνης μπορεί να μην συντάραξαν τις Κάννες αλλά παρόλαυτά η ταινία συζητήθηκε και κατά κύριο λόγο άρεσε. Και, τελικά, βραβεύτηκε για την ερμηνεία του Τζέσι Πλέμονς, ο οποίος ξεχώρισε ανάμεσα σε ένα συγκεντρωτικά φανταστικό καστ. Είναι μια ακόμα επιβεβαίωση πως δύσκολα φανταζόμαστε ηθοποιό αυτή τη στιγμή που να μη θέλει να παίξει σε ταινία του Λάνθιμου στο μέλλον. Ενώ η συνεχιζόμενη αυτή επιτυχία (θυμίζουμε πως όλες οι ταινίες του που έχουν κάνει πρεμιέρα στις Κάννες ή/και τη Βενετία έχουν βραβευτεί) κρατά ορθάνοιχτο τον δρόμο του σκηνοθέτη για το μέλλον όπως αυτός το οραματίζεται.

ΧΑΜΕΝΟΙ: Αυτοί που κάθονται και χρονομετρούν τα παλαμάκια

Σοβαρά, γιατί; Δεν υπάρχει πιο θλιβερό metric από αυτό, και έχει γίνει πλέον αυτόματος τίτλος για κάθε ταινίες που κάνει πρεμιέρα. «Με 12λεπτο standing ovation, ο Ρασούλοφ γίνεται φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα». Όχι, ο Ρασούλοφ γίνεται φαβορί για τον Φοίνικα επειδή γύρισε μια ταινία που δε θα έπρεπε καν να υπάρχει. Επίσης, έχω βρεθεί σε standing ovations μετά από φεστιβαλική πρεμιέρα, μετά από λίγα λεπτά είναι σαν θλιβερή σκυταλοδρομία εξάντλησης. Μπορείς να καταλάβεις πάνω στα πρώτα δευτερόλεπτα για ποια ταινία υπάρχει ενθουσιασμός και πόσος – τα παιδιά με τα χρονόμετρα στα χέρια μπορούν να μας αφήσουν στην ησυχία μας.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Ο Μοχαμάντ Ρασούλοφ, ελεύθερος

Ωστόσο μια από τις πιο συνταρακτικές στιγμές του φεστιβάλ συνέβη κατά την άφιξη του Μοχαμάντ Ρασούλοφ. Ο ιρανός σκηνοθέτης δραπέτευσε από το Ιράν όπου του είχε επιβληθεί ποινή φυλάκισης από το καθεστώς, και μπόρεσε να παρουσιάσει στη Γαλλία τη νέα του ταινία Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς, μια οργισμένη ιστορία εκδίκησης, ύμνο στις γυναίκες της εξέγερσης του Ιράν. Στην ταινία περιέχονται μάλιστα και αληθινά πλάνα από τα social media.

Η ταινία απέσπασε θετικές κριτικές, αλλά το σημαντικότερο είναι η ίδια της η ύπαρξη, και η ελευθερία του Ρασούλοφ που έφτασε στη Γαλλία κρυφά και περπάτησε το κόκκινο χαλί κρατώντας τις φωτό των πρωταγωνιστών του φιλμ του, που βρίσκονται στο Ιράν. Τόσο κατά την είσοδό του στην αίθουσα Lumiere, όσο και σε σημεία κατά τη διάρκεια της πρεμιέρας, όσο τελικά κατά τη διάρκεια ενός τεράστιου standing ovation που ακολούθησε, ο Ρασούλοφ αποθεώθηκε από το κοινό. Μια πολύ μεγάλη στιγμή.

ΧΑΜΕΝΗ: Η έξαλλη σεκιούριτι στα σκαλιά της Lumiere

Viral έγινε μια σεκιούριτι στο κόκκινο χαλί η οποία σε τρεις περιστάσεις έδιωξε κακήν κακώς και με απότομες κινήσεις τρεις μη λευκές γυναίκες καθώς επιχειρούσαν να ποζάρουν.

Γενικώς ο έλεγχος και η εφαρμογή των όποιων μέτρων υπήρξε τουλάχιστον ασυνεπής στη διάρκεια του φεστιβάλ, εκνευρίζοντας τους παρευρισκόμενους σε πολλές περιπτώσεις.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Πλουραλιστικά βραβεία

Παρά την ανησυχητική τάση του φεστιβάλ να πριμοδοτεί κατά βάση εγνωσμένης αξίας δημιουργούς έναντι νεότερων, και να δίνει δυσανάλογα μεγάλος μέρος της πλατφόρμας του σε παραγωγές είτε αμερικάνικες/στουντιακές είτε διεθνείς συμπαραγωγές που κάνουν default συνήθως σε αγγλική γλώσσα, τα φετινά βραβεία δείχνουν τον σωστό δρόμο.

Η επιτροπή της Γκρέτα Γκέργουιγκ έκανε θαυμάσια δουλειά απλώνοντας την αναγνώριση σε χώρες, ηπείρους, πολιτισμούς (από Ινδία μέχρι Πορτογαλία, από Ασία μέχρι Μεξικό), σε είδη (από κωμωδία μέχρι body horror κι από ρομάντσο μέχρι μιούζικαλ), σε δημιουργούς ήδη αναγνωρισμένου αλλά και εντελώς ανερχόμενους, σε σινεμά λαοφιλές αλλά και εστέτ. Ακόμα και το αμερικάνικο φιλμ που τιμήθηκε με Χρυσό Φοίνικα, εκπροσωπεί ένα σύστημα δουλειάς πλήρως αντι-στουντιακό. Εξαιρετική δουλειά, πραγματικά.

ΧΑΜΕΝΟΙ: Ο Ζία Ζανγκ-κε και η Ζάο Τάο, για την καλύτερη ταινία του φεστιβάλ

Το κινέζικο Caught by the Tides του σπουδαίου κινέζου auteur Ζία Ζανγκ-κε έφυγε με άδεια χέρια, αλλά τι να γίνει, δε μπορούν να χωρέσουν οι πάντες, είναι μόλις 7-8 τα βραβεία. Όμως είναι κρίμα, γιατί είναι ένα φιλμ που εμπεριέχει όχι μόνο όλο το έργο του σκηνοθέτη ως τώρα, αλλά και κατά κάποιο τρόπο όλη μας τη σχέση με το ραγδαία μεταβαλλόμενο περιβάλλον μας και με την εξελισσόμενη τεχνολογία, κατά τη διάρκεια του πρώτου ¼ του 21ου αιώνα.

Κι όσο για την πρωταγωνίστρια Ζάο Τάο, μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες που έχουν δει (και βλέπουν, και ξαναβλέπουν) οι Κάννες, είναι απίστευτο ότι ακόμα δεν έχει τιμηθεί για κάποια από τις σαρωτικές ερμηνείες της.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Βραβείο για έναν αβάν γκαρντ ρομαντικό ποιητή του σινεμά

Θα λέγαμε ψέματα ότι περιμέναμε να βραβευτεί ο Πορτογάλος Μιγκέλ Γκόμες για το πανέμορφο, ασπρόμαυρο οδοιπορικό του Grand Tour, όμως η επιτροπή μας εντυπωσίασε δίνοντάς του το βραβείο Σκηνοθεσίας. Ο Γκόμες κάνει χρόνια τώρα ένα σινεμά εντελώς δικό του ως προς ρυθμό και αφηγηματική ευαισθησία – το Grand Tour ας πούμε είναι η ιστορία ενός ζευγαριού σε απόσταση, που η μία προσπαθεί να βρει τον άλλον αλλά η δράση παρουσιάζεται σε δύο διακριτά μέρη, μέσα από μια off camera αφήγηση, και αργά, ασπρόμαυρα πλάνα.

Είναι σπουδαίο το φιλμ, από έναν σπουδαίο δημιουργό, του οποίου όμως το σινεμά γενικά θεωρείται δύσκολο ακόμα και για τις Κάννες – είναι η πρώτη μόλις φορά που συμμετέχει στο Διαγωνιστικό του φεστιβάλ. Το ότι τιμήθηκε με την πρώτη αυτή αφορμή, είναι μια πολύ θετική έκπληξη – και μια αναγνώριση που θα βοηθήσει την ταινία να βρει το κοινό της.

ΧΑΜΕΝΟΣ: Ο πολιτικός λόγος

Καθόλη τη διάρκεια του φεστιβάλ η απουσία οργανωμένου πολιτικού λόγου, και ειδικά στην τελετή λήξης ως προς την κατάσταση στη Γάζα, υπήρξε εμφανής. Έγινε μια –όχι ευθεία– αναφορά από την Έμπρου Τσεϊλάν, αλλά κατά κύριο λόγο στη διάρκεια της διοργάνωσης τα πάντα προχώρησαν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Είδαμε κάποιες λιγοστές κινήσεις στο κόκκινο χαλί, με την διάσημο πλέον χρωματικό συνδυασμό της Κέιτ Μπλάνσετ, αλλά και το «καρπούζι» της Κάνι Κουσρούτι, πρωταγωνίστριας του ινδικού φιλμ All We Imagine As Light.

Κατά τα άλλα, η σημαντικότερη στιγμή παρέμβασης ήρθε κατά την πρεμιέρα της ελληνικής συμπαραγωγής To a Land Unknown, για δυο παλαιστίνιους πρόσφυγες που προσπαθούν να φύγουν από την Αθήνα. Οι συντελεστές της ταινίας ανέβηκαν στην σκηνή του θεάτρου Croisette με μια μεγάλη παλαιστινιακή σημαία υπό τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες του κοινού. Ήταν μια σπουδαία στιγμή.

ΝΙΚΗΤΡΙΑ: Μάικι Μάντισον, μια σταρ γεννιέται μπροστά στα μάτια μας

Δε συμβαίνει συχνά αλλά τυχαίνει να δούμε στις Κάννες μια ερμηνεία που μας παρασέρνει σε τέτοιο βαθμό που νιώθεις να βλέπεις ένα νέο αστέρι να γεννιέται μπροστά σου. Η Μάικι Μάντισον ήταν έτσι κι αλλιώς μια από εκείνες τις φάτσες που σου μένουν στο μυαλό – την έχουμε δει ως μέλος της συμμορίας του Μάνσον στο Κάποτε… στο Χόλιγουντ, και στο Scream του ‘22. Αλλά φανταζόμασταν πως μπορεί να σηκώσει μια φρενήρη ταινία πάνω της με κάθε πιθανό τρόπο, με φωνές, με σωματικότητα, γελώντας, κλαίγοντας; Εμείς όχι, αλλά ο Σον Μπέικερ ναι. Ίσως γι’αυτό εκείνος έχει Χρυσό Φοίνικα κι εμείς όχι.

Αλλά ας είμαστε σίγουροι γι’αυτό: ο Χρυσός Φοίνικας του Anora οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ερμηνεία της Μάντισον, και –ασχέτως της ήδη δεδομένης οσκαρικής πορείας της– είναι σίγουρο πως θα δούμε πολλά και εντυπωσιακά από αυτήν στο μέλλον.

ΧΑΜΕΝΗ: Η γκαρνταρόμπα μας λόγω του καιρού

Ήλιος, αέρας, βροχή, ζέστη σε τυχαία ακολουθία στη διάρκεια κάθε μέρας. Ένα πρωί έφευγα με το κοντομάνικο γιατί είχε ντάλα ήλιο, μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο της συνέντευξης είχε πιάσει λυσσαλέος αέρας, γύρισα σπίτι μετά από λίγη ώρα για να πάρω μπουφάν, όταν ξαναβγήκα ξαφνικά έλιωνα από τη ζέστη, όταν επέστρεψα ξανά σπίτι άφησα το μπουφάν και ξαναέφυγα, αλλά όταν βγήκα από την επόμενη προβολή έβρεχε κι έκανε κρύο. ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ, ΘΑ ΚΑΝΩ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΜΕΣΩ ΖΟΥΜ ΑΜΑ ΕΙΝΑΙ.

ΝΙΚΗΤΡΙΕΣ: Οι γυναίκες της Emilia Perez και ο ακούραστος Ζακ Οντιάρ

Πολύ εμπνευσμένο βραβείο το 4πλό ερμηνευτικό στις γυναίκες ηρωίδες του μαφιόζικου μιούζικαλ του Ζακ Οντιάρ, ανάμεσα στις οποίες η τρανς ηθοποιός Κάρλα Σοφία Γκασκόν, αλλά και η Σελίνα Γκόμεζ, βραβευμένη στις Κάννες πλέον παρακαλώ. (Μαζί τους η εξαιρετική Ζόι Σαλντάνα κι η Αντριάνα Παζ σε έναν μικρότερο αλλά μεστό ρόλο.) Ταυτόχρονα, και μια δικαίωση για το στιλιστικό ρίσκο του γάλλου Ζακ Οντιάρ, ο οποίος εδώ και χρόνια κάνει πάντα ταινίες διαφορετικές μεταξύ τους, τολμηρές, περιπετειώδεις, σε διαφορετικές γλώσσες, από διαφορετικές πηγές.

Το Emilia Perez είναι η μόνη ταινία που σήκωσε δύο βραβεία στη φετινή τελετή των Καννών, κι ενώ εμείς προτιμούμε τον Οντιάρ μιας ταινίας σαν το Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα (ή παλιότερα αριστουργήματα σαν το Ο Χτύπος Που Έχασε η Καρδιά Μου), δε γίνεται παρά να χαιρόμαστε που εμφανίζεται τόσο δημιουργικά ανήσυχος και άφοβος παρά την αναγνώριση που έχει ήδη απολαύσει – θυμίζουμε πως έχει ήδη Χρυσό Φοίνικα, για το προσφυγικό δράμα Dheepan.

ΝΙΚΗΤΕΣ: Οι μελλοντικοί νονοί

Τα ονόματα στο Megalopolis (Wow Platinum!) και το Furiosa (Dementus! Scrotus! Octoboss!) μας δίνουν έμπνευση και νέο κίνητρο για το αύριο. Φράνσις Φορντ Κόπολα και Τζορτζ Μίλερ, πραγματικά μην σταματήσετε ποτέ.

ΧΑΜΕΝΟΙ: Το τέλος του New Hollywood δεν έτυχε εκτίμησης

Αυτό το Διαγωνιστικό περιλάμβανε δύο ταινίες που με τον τρόπο τους αποχαιρετούσαν την εποχή του New Hollywood – κάτι σαν το χολιγουντιανό τέλος της Μεταπολίτευσης ένα πράγμα. Στο ένα άκρο του φάσματος, ο Κόπολα έβγαλε τα φρένα, ξόδεψε την περιουσία του και έφτιαξε ένα τεράστιο, αχανές, χαοτικό έπος που προσπαθεί να κλείσει μέσα του όχι μόνο μια καριέρα και μια εποχή, αλλά και όλη την ελπίδα για το μέλλον. Τα κατάφερε και δεν τα κατάφερε ταυτόχρονα, αλλά σαν δήλωση το Megalopolis αποκτά αναμφίβολα ιστορική σημασία.

Στο άλλο άκρο, ο Πολ Σρέιντερ του Ταξιτζή γράφει και σκηνοθετεί στο Oh, Canada μια ευαίσθητη, πειραματική, χαμηλών τόνων ελεγεία πάνω σε μια ολόκληρη ζωή ενοχών που ζήστηκε, για την ανάγκη του να ομολογήσει μπροστά στο κοινό του κάθε πράγμα για το οποίο νιώθει πως χρειάζεται συγχώρεση. Είναι ένα υπέροχο φιλμ που παρεξηγήθηκε και χάθηκε μες στον χαμό των Καννών. Αλλά συνδυαστικά με το άκυρο του Megalopolis στα βραβεία, δείχνει πως ίσως τελικά ο σημερινός κόσμος δεν έχει τόσο πολύ χώρο για κάθε είδους τέτοιους επιλόγους – προτιμώντας ένα σινεμά του σήμερα,
στο
σήμερα.

ΝΙΚΗΤΡΙΑ: Η ινδή Παγιάλ Καπάντια με ένα αριστούργημα που ούτε καν το φεστιβάλ δεν είχε στο ραντάρ του

Το ποίημα All We Imagine As Light ακολουθεί τις ιστορίες τριών γυναικών που δουλεύουν σε νοσοκομείο του Μουμπάι, καθώς προσπαθούν να βρουν χώρο για τις ζωές τους και τα αισθήματά τους σε μια πόλη που όλο και πιο επιθετικά δεν έχει χώρο για τους μη προνομιούχους. Η ταινία είναι γυρισμένη με ένα απαλό άγγιγμα, με ρομαντική διάθεση, βρίσκοντας στιγμές ποίησης και ελεγείας μέσα στο πιο ασφυκτικό περιβάλλον.

Πρόκειται μόλις για τη δεύτερη ταινία της ινδής σκηνοθέτη, και μάλιστα πρώτης μυθοπλαστικής – το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, το υβρίδιο ημερολογίου και φιλμ δοκιμίου A Night of Knowing Nothing είχε κερδίσει το βραβείο ντοκιμαντέρ στις Κάννες πριν 3 χρόνια. Κι όμως, το All We Imagine As Light αρχικά δεν είχε θέση στο Διαγωνιστικό, καθώς είχε επιλεγεί για το παράλληλο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, και πήρε την «πρόκριση» στο Διαγωνιστικό τελευταία στιγμή, κυριολεκτικά το βράδυ πριν την ανακοίνωση του line-up.

Είναι κάπως ειρωνικό, γιατί σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ υπήρχε ένα απροσδιόριστο hype πως αυτή η άγνωστη ταινία την προτελευταία μέρα του φεστιβάλ, είναι αριστούργημα.
Με το που προβλήθηκε, θεωρήθηκε άμεσα ένα από τα δύο φαβορί για Χρυσό Φοίνικα, κι έφυγε τελικά με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Μια σπουδαία νέα φωνή του παγκόσμιου σινεμά έχει μόλις γεννηθεί.

ΑΓΝΩΣΤΟ: Οι τύχες της τραμπικής βιογραφίας The Apprentice

Δεν ξέρουμε αν πάει σε νικητές ή χαμένους αυτό, ίσως είναι πολύ νωρίς για να πούμε με σιγουριά. Η ταινία του Αλί Αμπάσι (Ιερή Αράχνη) προβλήθηκε στο Διαγωνιστικό, ακολουθεί την άνοδο του Τραμπ στα ‘80s, διαθέτει ισχυρές ερμηνείες (από τον Σεμπάστιαν Σταν ως Τραμπ και κυρίως τον Τζέρεμι Στρονγκ ως Ρόι Κον), και δείχνει τον προηγούμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ μεταξύ άλλων να βιάζει την πρώτη του σύζυγο. Η ταινία δεν άρεσε ιδιαίτερα, ούτε και βραβεύτηκε, αλλά παρόλαυτά ο Τραμπ ήδη πήρε τη νομική οδό για να αποτρέψει την προβολή της στις ΗΠΑ. Τι θα συμβεί μελλοντικά; Μπορούμε να δούμε το Apprentice από το να χάνεται στη λήθη μέχρι να φτάνει ως τα Όσκαρ – είναι πολύ νωρίς για να πούμε σίγουρα.

ΝΙΚΗΤΡΙΑ: Η Αλίτσε Ρορβάχερ!

Η ιταλίδα σκηνοθέτης δεν κέρδισε πέρσι κάποιο βραβείο με την Χίμαρα (εντελώς αδίκως!) αλλά φέτος η επιρροή της ήταν παρούσα, και μέσα σε ένα 24ωρο την ακούσαμε να αναφέρεται σε τρεις διαφορετικές μας συνεντεύξεις. Όταν ρωτήσαμε την Παγιάλ Καπάντια τι σκηνοθέτες θαυμάζει απάντησε γρήγορα «Αλίτσε Ρορβάχερ… Απιτσατπόνγκ, Μιγκέλ Γκόμεζ» ενώ μετά συμπλήρωσε πως «σήμερα», η αγαπημένη της ταινία ever είναι ο Ευτυχισμένος Λάζαρος. Λίγες ώρες μετά ήταν η σειρά της ελληνογαλλίδας Αριάν Λαμπέντ να αναφέρει πρώτη-πρώτη την Αλίτσε Ρορβάχερ ως μεγάλη επιρροή, όταν μιλήσαμε μαζί της για το πολύ δυνατό ντεμπούτο της September Says.

Και την επόμενη μέρα, ρωτώντας την Τσελέστε Ντάλα Πόρτα, την πρωταγωνίστρια της Παρθενόπης του Πάολο Σορεντίνο, ποιοι είναι οι κινηματογραφικοί της ήρωες, πάλι το πρώτο όνομα που βγήκε από τα χείλη της ήταν «Αλίτσε Ρορβάχερ». Γενικά όταν έχει έτοιμη την επόμενη ταινία της η ιταλίδα ρίξτε καλού κακού ένα στοίχημα για τον Φοίνικα.

ΧΑΜΕΝΑ: Τα στούντιο

Πριν 2 χρόνια το Top Gun: Maverick έκανε πρεμιέρα στις Κάννες με τον Τομ Κρουζ παρόντα, σηματοδοτώντας όχι μόνο μια σπουδαία στιγμή για το φεστιβάλ, αλλά και εκκινώντας ένα ιστορικό καλοκαίρι για την ταινία, που έγινε το πρώτο αληθινό success story του μετα-πανδημικού box office. Τα στούντιο φυσικά και θα ήθελαν ένα κομμάτι αυτής της επιτυχίας, κι έτσι πήραν σειρά. Πέρσι ήταν η Disney που ήρθε στην Κρουαζέτ με δύο ταινίες, όμως τόσο το Ιντιάνα Τζόουνς όσο και το Elemental πήραν αρνητικές κριτικές στο φεστιβάλ, πληγώνοντας την καριέρα των φιλμ (έστω κι αν το γλυκύτατο και πολύ όμορφο Elemental εν τέλει έδειξε τρελές αντοχές φτάνοντας στη δεκάδα των εμπορικότερων ταινιών της χρονιάς).

Φέτος η Warner έστειλε δύο μεγάλες της ταινίες στο φεστιβάλ. Το Furiosa όμως δεν δημιούργησε τις ίδιες συλλογικά αποθεωτικές αντιδράσεις που είχε ξεσηκώσει πριν σχεδόν μια δεκαετία το Fury Road, ενώ το γουέστερν του Κέβιν Κόστνερ Horizon βασικά είχε ως αντίδραση ένα γενικό «…οκ». Για να είμαστε ξεκάθαροι, οι βλέψεις και των δύο φιλμ είναι πολύ πιο μακρόπνοες από μια πρεμιέρα ή ένα άνοιγμα στο box office: Ο Τζορτζ Μίλερ είναι μια ιδιοφυία που οι Κάννες θα συνεχίσουν να τον καλούν για όσο κάνει ταινίες, κι ο Κόστνερ είναι τρομερά αφοσιωμένος στο πρότζεκτ του, και πιθανότατα βγήκε κερδισμένος από το όλο ταξίδι καθώς λέει πως «πέρασε από κάθε κότερο» στη Κρουαζέτ προσπαθώντας να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για τις επόμενες ταινίες της σάγκα του. Τα ίδια τα στούντιο όμως ίσως αρχίσουν να το σκέφτονται λίγο περισσότερο, σχετικά με το αν και πώς θα συμμετάσχουν στο φεστιβάλ.

Στο Vodafone TV από την άλλη δεν έχεις άγχη, για το τι θα επιλεγεί και τι όχι. Είναι όλα εκεί. Όλο το entertainment σε ένα σημείο, με το περιεχόμενο από Disney+, Warner Bros., HBO και Viaplay στο ίδιο μέρος. Ένα ολόκληρο, ατελείωτο φεστιβάλ, μόνο για εσένα.

*Το 77ο φεστιβάλ Καννών διεξήχθη 14 ως 25 Μαϊου.