Η αιώνια ρεμπέτισσα Σωτηρία Μπέλλου συστήνεται στο θέατρο Μικρό Χορν

H Κάτια Γκουλιώνη ενσαρκώνει τη Σωτηρία Μπέλλου στο έργο της Σοφίας Αδαμίδου “Σωτηρία με λένε”. Σκηνοθετεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου.

NEWSROOM
22 Νοεμβρίου 2022 15:20

Η Κάτια Γκουλιώνη δίνει σάρκα κι οστά στη θρυλική ρεμπέτισσα Σωτηρία Μπέλλου στη σκηνή του Μικρού Χορν υπό τη σκηνοθετική οπτική του Γιώργου Παπαγεωργίου.

Το έργο “Σωτηρία με λένε” της Σοφίας Αδαμίδου αποτελεί ένα αφήγημα με στιγμές και αναμνήσεις από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου, της σπουδαίας γυναικείας μορφής του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού, με συνοδεία ζωντανής μουσικής.

Όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα βράδυ. Το τελευταίο πριν την εγχείρηση που θα της στερήσει τη φωνή. Εκείνες τις ώρες, η ζωή της περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια της. Οι δικοί της άνθρωποι, η οικογένειά της, ο άντρας της, τα πάθη της. Άνθρωποι που αγάπησε και την αγάπησαν κι άλλοι που την πίκραναν ή την στήριξαν όταν πρωτοξεκίνησε. Η Σοφία Βέμπο που χωρίς να το γνωρίζει τη μύησε στο τραγούδι, ο Βασίλης Τσιτσάνης που της άνοιξε το δρόμο, ο Παπαϊωάννου που αγάπησε βαθιά. Η αφήγηση φτάνει μέχρι τον Ανδριόπουλο και τον Σαββόπουλο που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές.

Αυτό το βράδυ η Σωτηρία θα «βουτήξει» σε μια ζωή που επηρεάστηκε σημαντικά από συνθήκες και γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής.

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Σοφίας Αδαμίδου και της Ντίνας Κώνστα.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπαγεωργίου αναφέρει -μεταξύ άλλων- στο σκηνοθετικό του σημείωμα :

«Στην γλώσσα των μουσικών η Σωτηρία Μπέλλου συχνά αναφέρεται ως «Σωτηράκης». Πάμε να παίξουμε ένα «Σωτηράκη» λένε και συνεννοούνται. Και έχει να κάνει με την ουσία της ψυχής της ίδιας της Μπέλλου, ειδικά στην εποχή που έζησε.

Διεκδίκησε σε μια ακραία ανδροκρατούμενη κοινωνία και εργασιακό χώρο, την ίση θέση της δίπλα στους άνδρες και το κατάφερε. Με τσαμπουκά, με ταλέντο και με θράσος. Ήταν η πρώτη γυναίκα που μπορούσε να κάτσει δίπλα στους μουσικούς και να τραγουδάει, μέχρι τότε αυτό το προνόμιο άνηκε μόνο στους άντρες. Έφαγε ξύλο, βασανίστηκε, αγάπησε βαθιά, προδόθηκε, έζησε τα πάντα στο βαθμό που τα ζούνε οι άνθρωποι θρύλοι. Ή τέλος πάντων οι δικοί μου θρύλοι. Προσωπικά δεν έκρυψα ποτέ την καλλιτεχνική μου «εμμονή» στου λαϊκούς ανθρώπους.

Στην περίπτωση της Μπέλλου, δεν βιάστηκα καθόλου να βρω κάποια σύνδεση μαζί της. Ξεκινήσαμε τη δραματουργική έρευνα, τις πρώτες συναντήσεις με το θίασο και αργότερα τις πρόβες, χωρίς ιδιαίτερο άγχος να βρεθεί βιαστικά αυτός ο «χώρος» ανάμεσα στο πραγματικό πρόσωπο και το θεατρικό που θα επιτρέπει την προσωπική ανάγκη σύνδεσης του δημιουργού που υπογράφει την.. συνεύρεση…

….Στο πρόσωπο της Σωτηρίας Μπέλλου δεν με συγκινεί μόνο η τεράστια προσωπική της διαδρομή, αλλά και η απουσία της σήμερα. Επαναστάτες αυτού του μεγέθους, αυθεντικοί καλλιτέχνες αλλά και άνθρωποι με την εντιμότητα της, όχι απλά σπανίζουν, αλλά στην μίζερη εποχή των μετρίων που ζούμε, είναι σχεδόν αόρατοι.

Η δραματουργική προσέγγιση καθώς και η τελική διασκευή της παράστασης ακολούθησε έναν διαφορετικό δρόμο από τις προηγούμενες παραστάσεις του έργου της Σοφίας Αδαμίδου, αξιοποιώντας υλικό από αφηγήσεις της ίδιας της Σωτηρίας Μπέλλου, προσπαθώντας να συνομιλήσει με ένα τρόπο που να βρίσκεται πιο κοντά στην σκηνική γλώσσα ενός «θεάτρου- ντοκουμέντο». Το έργο και η έρευνα της Σοφίας Αδαμίδου αποτέλεσαν ένα απαραίτητο “κέντρο” ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί αυτή η νέα εκδοχή που φιλοδοξεί να αναδείξει τον θεατρικό πυρήνα που υπάρχει ήδη και στην πρώτη εκδοχή του έργου, με τρόπο ενεργό και σημερινό, όπως ονειρευόμαστε το σήμερα, παρά το πως το ζούμε»…