Μήπως ο πρωτομάστορας ήταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος;

Μετά από δύο μοναδικές παραστάσεις, μία στην υπαίθρια γλυπτοθήκη Ζογγολόπουλου τον Δεκέμβριο του 2021 και μία στα Δημοτικά Σφαγεία Ταύρου τον Μάιο του 2022, οι «Μάγισσες» ξανασυναντούν το κοινό τους με νέα μορφή και περιεχόμενο. Και αυτή τη φορά σε έναν χώρο με ιδιαίτερο χαρακτήρα και παρελθόν, στο Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα (πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών), στην οδό Κορυτσάς 39, για 8 μόνο παραστάσεις.

Το έργο

Οι «Μάγισσες» είναι μία παράσταση εν εξελίξει, που ακροβατεί ανάμεσα στη σκηνική σύνθεση και τη λυρική περφόρμανς. Είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο της Νατάσας Σίδερη (Α’ βραβείο στον διαγωνισμό θεατρικής γραφής MYTHOS?! του ΚΘΒΕ σε συνεργασία με το Θέατρο του Regensburg, βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου περιοδικού «Ο Αναγνώστης»), που γράφτηκε με αφορμή τα γεγονότα βίας κατά των γυναικών. Με υλικό από ιστορικές καταγραφές έμφυλης βίας στην Ευρώπη, αλλά και από την ελληνική προφορική παράδοση (το δεύτερο μέρος της παράστασης συνομιλεί με την παραλογή «Του Γεφυριού της Άρτας»), καθώς και τη σύγχρονη παράδοξη «ελληνικότητα», το έργο αναδεικνύει τη διαχρονικότητα των γυναικείων ζητημάτων, που υπάρχουν ήδη σε αφηγήσεις του παρελθόντος, αλλά παραμένουν ολοζώντανα ως αιτήματα μέχρι σήμερα.

Το έργο ερμηνεύει η περφόρμερ Νικόλ Δημητρακοπούλου, με τη συμμετοχή του Στέλιου Χατζηγεωργίου. Η παράσταση «Μάγισσες | Μέρος 3ο: Επιδόρπιο» εμπλουτίζει το κείμενο της Νατάσας Σιδέρη με αποσπάσματα από το έργο του Ιπποκράτη. Παρότι θα παρουσιαστεί και πάλι σε έναν ιδιαίτερο, όχι αμιγώς θεατρικό χώρο, συνεπή με τον site specific χαρακτήρα της παράστασης, θα είναι η πρώτη φορά που οι «Μάγισσες» θα βρεθούν σε κλειστό περιβάλλον.

Παράλληλα, το μουσικό της μέρος οδηγείται σε νέους πειραματισμούς, υπό τους ήχους της μεσαιωνικής βιέλας (medieval fiddle, γαλλ. vielle), ενός σπάνιου έγχορδου, τοξωτού μουσικού οργάνου, πρόγονο του σημερινού βιολιού, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές από τον 12ο ως τον 15ο αιώνα για να συνοδεύει τα κοσμικά και λατρευτικά τραγούδια.

“Οι Μάγισσες μέρος 3ο επιδόρπιο είναι μια σκηνική σύνθεση για την βία κατά του αδύναμου. Μια ιστορία της προσπάθειας να ξεφύγουμε από την προδιαγεγραμμένη πορεία μας στον φόβο, την καταστολή και την πατριαρχική αυθεντία. Οι προηγούμενες παραστάσεις μας είχαν πολύ θερμή ανταπόκριση από τον κόσμο και για μας η συνεργασία και η έρευνα γύρω από το ζήτημα αυτό είναι μια διαρκής διαδικασία. Η παράσταση αυτή εξελίσσεται μαζί με την πορεία όλων μας στον χρόνο. Τώρα νιώσαμε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να μεταφερθεί η παράσταση σε έναν εσωτερικό, πιο κλειστοφοβικό χώρο” σχολιάζει η Νικόλ Δημητρακοπούλου στο NEWS 24/7 και συνεχίζει μιλώντας για το το Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα (πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών) “οι προηγούμενές μας παραστάσεις είχαν γίνει σε δύο πολύ ιδιαίτερους χώρους. Στην Υπαίθρια Γλυπτοθήκη Ζογγολόπουλου και στα Σφαγεία στον Ταύρο. Και τα δύο μέρη αυτά αποτέλεσαν μια πηγή υλικού και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της παράστασης. Ο χώρος λοιπόν είναι πολύ σημαντικός για την παράσταση. Ο συγκεκριμένος χώρος του Βιομηχανικού Πάρκου Πλύφα είναι ένας πολύ ιδιαίτερος χώρος που μας δίνει την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τόσο το εσωτερικό όσο και τον αύλειο χώρο του πολλαπλασιάζοντας έτσι τις σκηνικές δυνατότητες”.

Η παράσταση ερευνά τη θέση και τη φύση της γυναίκας, αυτή τη φορά με βάση τη Μαιευτική του Ιπποκράτη. Ο Θανάσης Δόβρης εξηγεί πως “προσπαθούμε να πιάσουμε ένα νήμα από την αρχή, δίχως να διεκδικούμε κάποια βεβαιότητα ή αυθεντία. Περισσότερο προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτή τη λειτουργία της ανθρωπότητας. Αυτή την προαιώνια επικράτηση του αρσενικού στη ζωή πάνω στη Γη. Και εάν έχει κάποιο νόημα να πολεμηθεί αυτή η επιλογή”.

Η Νικόλ Δημητρακοπούλου αναφέρεται στις ιστορικές πηγές του έργου λέγοντας: “Αν και οι συνθήκες πάνω στις οποίες πατούν οι καταστάσεις που παρουσιάζονται στο έργο δεν απομονώνονται σε μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, από άποψη υλικού υπάρχουν τρία σημεία αναφοράς, ένα για το κάθε μέρος. Το πρώτο είναι μία ιστορική καταγραφή που παρατίθεται στο βιβλίο της Σίλβια Φεντερίτσι «Ο Κάλιμπαν κι η Μάγισσα», όπου αναφέρεται πως στη μεσαιωνική Γαλλία υπήρχε μια de facto αποποινικοποίηση των ομαδικών βιασμών, υπό την προϋπόθεση ότι τα θύματα προέρχονταν από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

Στο δεύτερο μέρος η πηγή είναι εν μέρει ιστορική. Το σημείο εκκίνησης είναι ο μύθος της γυναίκας που εντοιχίζεται για να στεριώσει κάποιο έργο ή οικοδόμημα (εκδοχές του οποίου υπάρχουν παντού στα Βαλκάνια αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης), και συγκεκριμένα το δημοτικό τραγούδι «Του γεφυριού της Άρτας». Εμείς προτείνουμε μία διαφορετική εκδοχή, όπου εξετάζεται το ενδεχόμενο ο πρωτομάστορας να ήταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος. Στο τρίτο μέρος, τέλος, δραματοποιούνται κάποια αποσπάσματα από τα γυναικολογικά του Ιπποκράτη, όπου το γυναικείο σώμα υποβάλλεται σε διάφορα βασανιστήρια προκειμένου θεραπευθεί για να μπορέσει να είναι μια υγιής αναπαραγωγική μηχανή”.

Πώς, όμως, επικοινωνεί το έργο αυτό με το σήμερα; Ο Θανάσης Δόβρης απαντά πως “ειμαστε άνθρωποι της κρίσης άνθρωποι της πανδημίας, άνθρωποι των πυρηνικών πολέμων, άνθρωποι της φτώχειας. Η σύνθεση αυτή είναι φτιαγμένη από αυτούς τους ανθρώπους”.

Και συνεχίζει μιλώντας για το πόσο μπορεί το θέατρο να αφυπνίσει και να ανοίξει διαλόγους που πρέπει στην ελληνική κοινωνία λέγοντας “νομιζω πώς αυτή τη στιγμή το θέατρο- και εν γένει οι τέχνες- ακολουθεί την πορεία της υπόλοιπης κοινωνίας. Και μοιραία άλλωστε γιατί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της. Εκ φύσεως το θέατρο έχει μια απόλυτη πολιτική διάσταση, όχι με όρους μικροπολιτικους, αλλά με όρους φιλοσοφίας. Οταν η ιδιότητα αυτή εκπίπτει ή σχεδόν εξαϋλώνεται από το ίδιο το Σώμα της, όπως τώρα, μεταμορφώνεται σε νεκρό όργανο, ένα Προϊόν σχετικής πολυτελείας, ένα θέαμα, ένα πλυντήριο πάσης φύσεως».

Συντελεστές

Πρωτότυπα κείμενα, επιλογή κειμένων : Νατάσα Σίδερη/Σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης/Ερμηνεία: Νικόλ Δημητρακοπούλου/Συμμετέχει ο Στέλιος Χατζηγεωργίου./Μεσαιωνική βιέλα – Φωνή: Ειρήνη Μπιλίνη-Μωραΐτη/Φωτογραφίες : Χάρης Γερμανίδης/Βοηθός παραγωγής: Αλεξάνδρα Παππά/Παραγωγή : Ομάδα Fail Better

Ιnfo

Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα (Κορυτσάς 39) /Από 14 Νοεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, για 8 παραστάσεις/Διάρκεια: 50 λεπτά/Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 12€/Φοιτητικό, νέοι έως 18 ετών, ΑμεΑ, άνεργοι: 10€ /Ατέλεια: 5€ (μόνο στο ταμείο του θεάτρου)/Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/magisses-meros-3o-epidorpio/

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων και εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων της UNESCO για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, «Orange the World».

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις