Ζώντας με την αναπηρία

«Μια νέα γυναίκα καθηλωμένη. Μια δυσλειτουργική οικογένεια που συνδέεται μόνο με τα δεσμά της αδιαφορίας, της απώθησης, του παραγκωνισμού. Μια διά βίου ανήλικη που ξεδιπλώνει την απροσμέτρητη μοναξιά της. Το ακμαίο της πνεύμα συνθλίβεται από τον κοινωνικό αποκλεισμό. Κι όμως παλεύει και διεκδικεί μια θέση σε έναν κόσμο που δεν έχει μάτια για τον δύσμορφο, δεν έχει αυτιά για τον πονεμένο, δεν έχει χώρο για τον διαφορετικό. Οι σκέψεις της για τον μικρόκοσμο μέσα στο σπίτι, και για τον μεγάκοσμο εκεί έξω γίνονται ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που αναπαύεται αυτάρεσκα πάνω στις διαχωριστικές γραμμές που έχει χαράξει.»

Με αυτές τις αράδες συστήνεται το τρίτο μυθιστόρημα της Ευσταθίας Ματζαρίδου, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Περισπωμένη. Τίτλος του, «Φτερά στο τσιμέντο». Εκείνο, ωστόσο, που πιθανόν δεν γίνεται απόλυτα σαφές από τις αράδες αυτές, καίτοι συνιστά το βασικό διαπιστευτήριο της ηρωίδας του μυθιστορήματος, είναι αυτό που κρύβεται πίσω από την τέταρτη λέξη της εισαγωγικής πρότασης. Καθηλωμένη… Διότι η νέα γυναίκα, που μέσα από πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας εισάγει στον κουτσουρεμένο μικρόκοσμό της, είναι παραπληγική.

«Γιατί έχω τεράστια απελπισία που εγώ δεν μπορώ να μετακινηθώ και δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε κανέναν εκεί έξω και δεν είμαι απαραίτητη σε κανέναν και κανένας δεν θα με αναζητήσει ποτέ κι όλο αυτό μου δημιουργεί και μια ενοχή, σαν να είναι η ακινησία μου και η παραμονή μου στο σπίτι θέμα προσωπικής οκνηρίας, μιας οκνηρίας βαθιάς…,» εξομολογείται σε κάποιο σημείο η ανώνυμη ηρωίδα, αποκαλύπτοντας την βαθιά ματαίωση που βιώνει παραμένοντας κυριολεκτικά καθηλωμένη στο πατρικό της.

Μιλώντας στο NEWS 24/7, η κα. Ματζαρίδου εξηγεί γιατί καταπιάστηκε με το θέμα της αναπηρίας. Ένα θέμα που, παρά την γενικότερη κοινωνική πρόοδο, παραμένει για κάποιους ένα ζήτημα-ταμπού.

«Ένα μυθιστόρημα γράφεται μέσα από πολλές ενστικτώδεις σκέψεις, μέσα από φόβους, αγωνίες, απογοητεύσεις, μέσα από σκοτάδια που έχουμε μέσα μας και δεν τολμούμε να τα διασχίσουμε, μέσα από γερά αποθέματα μνήμης που κουβαλάμε και ενίοτε δεν το ξέρουμε… Το θέμα της αναπηρίας, λοιπόν, ήταν κάτι που το κουβαλούσα, ένα βάρος που δεν το ήξερα, ένας φόβος, μια αγωνία που ήρθε και μου επιβλήθηκε. Κι έπρεπε να την κάνω μια μεγάλη ιστορία για να την διαχειριστώ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η αναπηρία με τρόμαζε, για την ανημποριά της ασφαλώς, αλλά περισσότερο για την έλλειψη ελευθερίας, την εξάρτηση που έχεις απ’ τους άλλους. Έτσι, η ηρωίδα που δημιούργησα είναι συμβιβασμένη με την σωματική της κατάσταση, την έχει αποδεχτεί, σε σημείο που αυτοσαρκάζεται, αλλά δεν συμβιβάζεται με την ανελευθερία που συνεπάγεται η κατάστασή της.

»Σ’ όλο το βιβλίο παλεύει να διευρύνει τα όρια της ελευθερία της που προσκρούουν σ’ ένα αυταρχικό οικογενειακό περιβάλλον, σε μια ρατσιστική κοινωνία, σε μια ανεπαρκή πολιτεία. Επομένως, ενώ δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου να γράψω για την αναπηρία, πώς βιώνεται, πώς αντιμετωπίζεται από το στενό περιβάλλον, από την κοινωνία, από την πολιτεία, αυτά προκύπτουν μέσα από το βιβλίο αβίαστα. Γιατί η λογοτεχνία –κι όλες οι τέχνες– μπορούν να πραγματευτούν τέτοια θέματα χωρίς εξωραϊσμούς και δράματα, και χωρίς καταγγελίες.»

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις