Cindy Lee – The Boy: Η Άνοιξη είναι για Αισθηματίες

Οι Cindy Lee κι Αλέξανδρος Βούλγαρης γράφουν μοναχικά στα σπίτια τους, στο Ντάναμ της Βόρειας Καρολίνας και στα Ιλίσια της Αθήνας, αντίστοιχα. Δεν το ξέρουν, δεν το σκόπευαν κιόλας, αλλά μέσα από την lo-fi ειρωνεία τους, είναι οι Αισθηματίες που χρειαζόμαστε αυτήν την παράξενη σκονισμένη άνοιξη…

A SIDE

Cindy Lee, Diamond Jubilee
(Realistik)

Το παραλίγο «χαμένο διαμάντι του 2024», «ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε το 2024, αλλά κανένας δεν είχε σπίτι του πριν την άνοιξη του 2025» μοιάζει να απαρτίζεται από τα υλικά που θα σου πρότεινε το Chat GPT αν του ζητούσες να σου φτιάξει «το πιο εξεζητημένο indie που μπορεί να υπάρξει σήμερα»: Cindy Lee είναι το δημιουργικό πρότζεκτ των Patrick Flegel (ετών 40, κάποτε frontperson των Women από τον Καναδά) που απαντά σε they/them αντωνυμίες κι ερμηνεύει πάντα on drag στην σκηνή. Το άλμπουμ αποτελείται από 32 κομμάτια, διαρκεί 2 ώρες 2 λεπτά κι 9 δευτερόλεπτα και είναι ο ορισμός του παλιού lo-fi του ορθόδοξου, ηχογραφημένο σε ένα οκτακάναλο με τρία βασικά μικρόφωνα. Επιπλέον, δεν είναι ακόμα διαθέσιμο σε Spotify-Apple Music, για πολλούς μήνες (πριν ανέβει στο Bandcamp) το έβρισκες μόνο σε μια Geocities (!!!) ιστοσελιδα (ή σε ένα δίωρο χωρίς διακοπές βίντεο στο YouTube), το διπλό CD και το τριπλό βινύλιο είναι διαθέσιμα για να παίξουν σε οικιακά ηχοσυστήματα εδώ και μόνο λίγες εβδομάδες σχεδόν έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία.

Θέλετε κι άλλο; Wait for it…το 9.1 που του έδωσε το Pitchfork είναι η υψηλότερη βαθμολογία της άλλοτε «εναλλακτικής βίβλου» σε νέα κυκλοφορία εδώ και τέσσερα χρόνια. 

Σίγουρα όλα αυτά δημιουργούν hype, αλλά η συζήτηση για το αν είναι απλά «κόλπα φασέικα που κάνουν στις Ινδίες», τελειώνει με το που βυθιστείς σε αυτόν τον ακατάπαυστο ποταμό ταλέντου, ιδέων και momentum. Σε μια άλλη αναλογική εποχή, για να κυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος θα είχε κοπεί τουλάχιστον στη μέση για να ξεχωρίσει ο αφρός από το λίπος. Όμως σε αυτό το «λίπος» είναι που βλέπουμε μια παλέτα που ξεκινά από τους Velvets και τους Beach Boys και φτάνει μέχρι την ηλεκτρονική ποπ, τα ambient electronics και την ψεύτικη disco των ύστερων Arcade Fire. Όλα σπιτικά, χειροποιητα, με μια ακαταμάχητη συναισθηματική εγγύτητα «σαν να το ακούς από το διπλανό δωμάτιο ή από έναν διπλανό πλανήτη», όπως γράφτηκε. 

Ας μη γελιόμαστε, δε θα βρείτε δύο ώρες να το ακούσετε από την αρχή μέχρι το τέλος. Να επιστρέφετε όμως, θα έχει να σας δίνει για πολύ καιρό. Για καλή σας τύχη, η αλληλουχία “Glitz”, “Baby Blue”, “Dreams of you”, “All I Want is You” βρίσκεται στην αρχή και θα σας πείσει.

Μπορείτε να ακούσετε το Diamond Jubilee εδώ

B SIDE

The Boy, Αυστραλία
(Inner Ear)

Το κακό με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη είναι ότι όσο δεν αλλάζει μοτίβο (δύο τρεις νότες – spoken word – μπότα σε «κατάσταση πολιορκίας») θα έχει πάντα να συγκρίνεται με την αξεπέραστη τριπλέτα Please Make Me Dance – Κοστουμάκι – Ηλιοθεραπεία από το 2009-11. Το καλό με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη είναι ότι «δεν τον πειράζει που τον λένε boomer» κι έχει τόσο ταλέντο που μέσα στα 33 λεπτά του άλμπουμ υπάρχει για τον καθένα μια στιγμή που τρυπάει τον τοίχο της επιφυλακτικότητας περί μανιέρας. Για μένα ήταν «οι ιστορίες από τα χιόνι του 1987 στην Πεντέλη και του 2002 στα Ιλίσια», για άλλους (πολλούς) το «ακούμε Triffids από mp3», για άλλους ένα μοντέρνο ζεϊμπεκικο («Το Ποτάμι της») που θολώνει τα νερά, για τον ίδιο ίσως η στιγμή που ομολογεί την απόπειρα συμφιλίωσης με τη βαριά οικογενειακή κληρονομιά («ένα παιδί προσπαθεί να αποδεχθεί ότι οι γονείς του δεν είναι ήρωες»).

Τα θέματα αλλάζουν, από τις «άγριες μέρες» με τη Μαίρη και το αξεπέραστο Time Machine έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια, η Ελλάδα όμως παραμένει μια τουαλέτα με ακροατές που καταπίνουν υπουργούς που μιλάνε για «κλάψες για Τέμπη» ενώ διυλίζουν την ειρωνεία του Βούλγαρη όταν απαγγέλει «σκοτώνεται ένας αστυνομικός και η μαμάκα του κλαίει/ δε με νοιάζει, δεν είμαι άνθρωπος». 

Μπορείτε να ακούσετε την Αυστραλία εδώ