Ο Ozzy έφυγε και πήρε μαζί του για πάντα το καλούπι του “ροκ εν ρολ καρτούν”

Ο Ozzy Osbourne κάποτε σνίφαρε μια παρέα μυρμηγκιών που πήγαιναν να δειπνήσουν σε μια πεταμένη στο έδαφος γρανίτα, εκείνος δεν το θυμάται – ο Tommy Lee των Mötley Crüe ορκίζεται πώς όντως συνέβη όταν περιόδευαν μαζί το 1984.

Λίγα χρόνια πριν στα γραφεία της CBS, έτοιμος να υπογράψει το πρώτο του σόλο συμβόλαιο έβγαλε ένα μικρό λευκό περιστέρι από την τσέπη του κι όταν όλοι πίστεψαν ότι θα το απελευθερώσει συμβολικά στον αέρα, εκείνος παίρνοντας το πιο διαβολικό του χαμόγελο το αποκεφάλισε δαγκώνοντάς το – μόλις ξεπέρασαν το σοκ, τον πέταξαν έξω από το δωμάτιο. 

Έπειτα είναι και το διάσημο σκηνικό με τη νυχτερίδα, 1982 σε λάιβ στην Αιόβα: ένας φαν την πετάει στην σκηνή, εκείνος την αρπάζει και τη δαγκώνει νομίζοντας ότι είναι ψεύτικη, αίματα παντού και το πλήθος να παραληρεί – ο Ozzy βέβαια πέρασε το βράδυ στο νοσοκομείο. Είναι κι εκείνη η φορά που κατούρησε το μνημείο του Άλαμο φορώντας ένα φόρεμα της συζύγου του Σάρον (που του είχε πάρει όλα τα ρούχα, ακριβώς για να τον εμποδίσει να βγει από το δωμάτιο του ξενοδοχείου) – γλιτώνοντας μάλλον από του χάρου τα δόντια, δηλαδή την κάννη κάποιου Τεξανού. 

Κι άλλες πολλές ιστορίες, φουσκωμένες ή όχι δεν έχει πια σημασία, ο χρόνος τις έχει μετατρέψει σε κλασσικά εικονογραφημένα της ροκ εν ρολ μυθολογίας. Πυρ εναντίον γατών, απόπειρες στραγγαλισμού της Σάρον, λιποθυμίες, ξαλαφρώματα και ξεγυμνώματα σε πιθανά κι απίθανα μέρη, άπειρες ιστορίες με γκρούπιζ, ναρκωτικά και διαλυμένα δωμάτια ξενοδοχείων. 

Αυτό το δυσλεκτικό παιδί που μεγάλωσε στο Άστον του Μπέρμιγχαμ, μαζί με έξι αδέρφια σε ένα σπίτι με εξωτερική τουαλέτα, κακοποιήθηκε σεξουαλικά από συμμαθητές του στα 11 (όπως αποκάλυψε πολλά χρόνια αργότερα), δούλεψε σε χασάπικο κι έκανε λίγο φυλακή για διαρρήξεις, έφτιαξε μαζί με τρεις συνομήλικους συντοπίτες του ένα από τα σπουδαιότερα γκρουπ όλων των εποχών, τους Black Sabbath, επινοώντας μαζί τους ένα είδος, το heavy metal, που έκανε τους καθημερινούς ανθρώπους να τρομάξουν στη δεκαετία του ‘70. Δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο: καταιγιστικά riffs και μπιτλικές μελωδίες, μακριά μαλλιά και zero fucks given, σκοτάδι και ψυχεδέλεια, αντιπολεμικοί ύμνοι και φλερτ με τον αποκρυφισμό. 

Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο, αν ο ίδιος δεν ενσάρκωνε τον κίνδυνο. Αν δεν γινόταν ροκ εν ρολ θεός, δηλαδή Πρίγκιπας του Σκότους με γουρλωμένα μάτια, λυσσασμένη σκηνική παρουσία και καμένες ατάκες off stage. Σε κάποιο σημείο, στα τέλη των 70s-αρχές των 80s (εκεί δηλαδή που ούτε οι υπόλοιποι Sabbath δεν μπορούσαν να τον ανεχθούν άλλο και τον έδιωξαν) η καθημερινή του δίαιτα ήταν μπίρα, χόρτο, κονιάκ, σπιντ, σιρόπι για τον βήχα, βαρβιτουρικά, άσιντ και πολλή, πάρα πολλή κοκαϊνη. Κάθε μέρα. Για χρόνια. 

Ο Ozzy λοιπόν το εννοούσε π.χ. όταν έλεγε ότι δεν μπορούσε να ανακαλέσει κάτι που συνέβη το 1986, όχι γιατί δε θυμόταν το περιστατικό αλλά γιατί όντως δε θυμόταν το 1986. Ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία εξελίχθηκε με τα χρόνια σε καρικατούρα του ίδιου του εαυτού, η ίδια η βιομηχανία άλλωστε τον αναγόρευσε σε απόλυτο «ροκ εν ρολ καρτούν» (και δεν σταμάτησε να τον αποθεώνει ως τέτοιο).

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο εξωφρενικές από τις «αληθινές ιστορίες» του συμβαίνουν στα 80s, ένα μείγμα ίσως της προσωπικής του ανασφάλειας μετά τους Sabbath και της υπερβολής της εποχής.

Αυτό είναι που αγνοούν οι σημερινοί μετά θάνατον ιεροεξεταστές, κουμπώνοντας το σύγχρονο cancel σε πράγματα που συνέβησαν τότε. (Η πολιτική ακύρωσή του δε, είναι ακόμα πιο fail, λες και κατέφυγε ποτέ κανείς στον Ozzy για πολιτική καθοδήγηση κι έμπνευση.) Τον ρόλο του καρτούν, μάλιστα, ο Ozzy τον έπαιξε σχεδόν ως το τέλος, ακόμα κι επανεφευρίσκοντας τον εαυτό του ως σταρ της ριάλιτι τηλεόρασης στη δεκαετία του 2000, διαλύοντας πλήρως την εικόνα του αβυσσαλέου ροκ σταρ του παρελθόντος. Μαζί του λοιπόν χάνεται κι αυτό το καλούπι, η εποχή -δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς- δεν το σηκώνει. 

17 μέρες πριν φύγει από τη ζωή, «σαν να το είχε σκηνοθετήσει» είναι ο αναπόφευκτος κλισέ συνειρμός, συνεβη το Back to the Beginning. Ένα γιγάντιο λαιβ-κύκνειο άσμα στο Μπέρμιγχαμ που όλα «τα παιδιά του» ήταν εκεί για να τον αποχαιρετήσουν. Ήταν προφανώς μια συγκλονιστική εμπειρία για όσους βρέθηκαν εκεί, από την οθόνη του υπολογιστή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ομολογώ ότι μου φάνηκε κάπως στενόχωρο να βλέπω τον Ozzy να τα δίνει όλα μεν, εμφανώς καταβεβλημένος στον θρόνο του δε. Έκανα λάθος.

Γιατί από την ώρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του, όπως τόσοι και τόσες σε όλον τον πλανήτη, ακούω συνεχώς τα κομμάτια με τη φωνή του. Και δεν έχουν σημασία ούτε οι ιστορίες με τα μυρμήγκια, η ριάλιτι απομυθοποίηση, τα ναρκισσιστικά debates στα σόσιαλ, αυτός ο θρόνος της τελευταίας αναλαμπής. Αυτό που μετράει είναι η εφηβική ανάμνηση να είσαι μόνος στο σπίτι, οι γονείς λείπουν, τα φώτα σβηστά και το “Sabbath Bloody Sabbath” παίζει στη διαπασών. Κανείς δεν ξέρει αν όντως το είπε ο Henry Rollins (όπως του αποδίδεται), ισχύει όμως: «Στο τέλος της ημέρας μπορείς να εμπιστευτείς μόνο τον εαυτό σου και τα πρώτα έξι άλμπουμ των Black Sabbath…»