BLACK FLAME RISING: ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ – ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΕΚΣΤΑΣΗ

Όσα είδαμε στο 2ο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ Black Flame Rising, παραγωγής 24 Media, που προβάλλεται στο COSMOTE TV.

«Το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο κοινωνικό κίνημα στον πλανήτη. Διασυνδέει τους ανθρώπους με μεταφυσικό τρόπο».

***

Είναι ακριβώς οι διασυνδέσεις που βρίσκονται στην καρδιά αυτής της σειράς, στον τρόπο με τον οποίο κοιτάει το ποδόσφαιρο και ολόκληρο το οικοσύστημα μιας ομάδας, ως ένα πλέγμα, ως σχέσεις, δεσμούς, αντικατοπτρισμούς.

Στο σήμερα ας πούμε, την περίοδο ‘21-’22, η αγωνιστική σεζόν ξεκινά με μια επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη, στον δυνατό Άρη, όπου το παιχνίδι λήγει 0-0. Είναι όμως το δεύτερο παιχνίδι που φέρνει την πρώτη μεγάλη συγκίνηση της σεζόν.

Είναι το πρώτο ματς με κόσμο στο Γεντί Κουλέ ύστερα από 20 μήνες, κάτι που μετά από λίγες μόνο στιγμές παρακολούθησης του Black Flame Rising καταλαβαίνεις εύκολα πως δεν είναι εύκολο πράγμα. Καμία ομάδα δε θέλει να παίζει χωρίς τον κόσμο της, και κανείς κόσμος δε θέλει να βρίσκεται μακριά από την ομάδα του, όμως η αδρεναλίνη, ο ηλεκτρισμός του γεμάτου γηπέδου του ΟΦΗ μοιάζει με ανεπανάληπτη εμπειρία.


Είναι εξάλλου κι ο ίδιος ο κόσμος της ομάδας, άνθρωποι ενός συγκεκριμένου τόπου, που μεταφέρουν στην λατρεία για την ομάδα, τα δικά τους ήθη και έθιμα.

Μιλώντας ας πούμε για συνδέσεις: Βλέπουμε εικόνες από ένα παραδοσιακό κρητικό γλέντι στα ορεινά για τον ΟΦΗ, συνδέσμους φανατικών που γιορτάζουν την έναρξη της αγωνιστικής σεζόν με τον τρόπο που μόνο εκείνοι ξέρουν. Πίσω στο Σικάγο, η οικογένεια Μπούση παραθέτει ένα άλλο είδος γεύματος, σε έναν άλλο κόσμο, καθώς ο Μάικ Μπούσης αποφασίζει να πάρει την ομάδα. Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι θα γίνουν ένας, μια συναρπαστική αντίθεση μέσα στον μικρόκοσμο μιας ομάδας που παλεύει με το ίδιο της το παρελθόν.

Ποδόσφαιρο. Κοινωνικό κίνημα. Διασυνδέει τους ανθρώπους με μεταφυσικό τρόπο.


Η δίψα για επιτυχία στο σήμερα είναι μεγάλη. «Δε μπορούμε να μιλάμε ακόμα για το κύπελλο του ‘87», ακούμε. Πώς μοιάζει όμως μια επιτυχία στο σήμερα, όταν ο ΟΦΗ προσπαθεί να ανασυσταθεί σχεδόν εξαρχής;

Μια επιτυχία σήμερα μπορεί να έχει ας πούμε μια εντελώς απρόσμενη μορφή. Μια μεγάλη επιστροφή σε ένα ματς που μοιάζει καταδικασμένο. Πόσο μάλλον αν είναι το πρώτο ματς εδώ και μήνες μπροστά στον κόσμο της ομάδας. Πόσο μάλλον αν είναι απέναντι σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της χώρας. Πόσο μάλλον, αν το παιχνίδι έμοιαζε τελειωμένο από το ημίχρονο.

«Έλα, έχουμε 45 λεπτά, μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι», λέει ο αρχηγός Γιαννούλης στους συμπαίκτες του καθώς πηγαίνουν στα αποδυτήρια με ένα 0-2 στις πλάτες. «Να σου πω την αλήθεια όμως, δεν το πίστευα», ομολογεί στην κάμερα χαμογελώντας πονηρά.

Μέσα στη διάρκεια μιας ανάπαυλας του ημιχρόνου, το επεισόδιο μας ταξιδεύει λοιπόν πίσω. Σε αυτό το παρελθόν. Σε εκείνο το κύπελλο. Στην περίοδο του θριάμβου που έδωσε τη θέση της σε μια περίοδο θλίψης και απώλειας.


Πίσω στο 1987, σε ένα καυτό καλοκαίρι, με νεκρούς από τη ζέστη, με την ομάδα να μη μπορεί καν να προπονηθεί σωστά, σε ένα έτσι κι αλλιώς άγριο αθλητικό καλοκαίρι με την εθνική μπάσκετ να έχει μόλις πραγματοποιήσει τον πιο αδιανόητο θρίαμβο όλων κερδίζοντας το Ευρωμπάσκετ απέναντι στους Σοβιετικούς.

Το Κύπελλο, ως θεσμός, είναι συνήθως υπόθεση των 4 μεγάλων, όπως λέει ο Νιόπλιας. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ. Και φέτος, στον τελικό βρίσκονται ο ΟΦΗ με τον Ηρακλή. Ακούγεται σαν ευκαιρία, αλλά ας μη ξεχνάμε πως μιλάμε για τον μεγάλο Ηρακλή, του Χατζηπαναγή, του Κωφίδη, του Δανιήλ Παπαδόπουλου.

Στα αποδυτήρια ωστόσο, ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης εύχεται, και αυτό το υπογραμμίζουν οι άνθρωποι της εποχής, «καλή νίκη». Όχι καλή επιτυχία.


Ο ΟΦΗ κερδίζει τον τελικό στα πέναλτυ («πέναλτυς») χάρη σε μια εντυπωσιακή εμφάνιση του τερματοφύλακα Σηφάκη, μια διαδικασία που οι παίχτες εκείνης της ομάδας αφηγούνται απολαυστικά σήμερα. Μετά το τέλος, είναι όλοι σε μια κατάσταση έκστασης. «Σήκω πάνω, θα βλέπεις πολλά τέτοια!», φωνάζει ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης. Ο Νιόπλιας θυμάται πόσο διασκεδαστική ήταν η ζωή στην Κρήτη μετά από εκείνη την κατάκτηση, με τοπικά καταστήματα να τους προσφέρουν τα πάντα.

Τα επόμενα χρόνια Κύπελλο δεν ήρθε ξανά, όμως επειδή έχουμε ήδη πει –η έννοια του θριάμβου καθορίζεται ανάλογα με πολλούς παράγοντες– στον ΟΦΗ απολάμβαναν σταθερά ένα θριαμβευτικό στάτους. Υπήρξαν καλές πορείες στο πρωτάθλημα. Υπήρξε ο αποκλεισμός της Ατλέτικο που βλέπαμε στο προηγούμενο επεισόδιο. Αλλά πάνω από όλα υπήρχε η αίσθηση μιας αρμονικής ομάδας-οικογένειας, με τον Γκέραρντ (όπως επίσης είδαμε στο προηγούμενο) να τα αλλάζει όλα.

Προ Γκέραρντ, «καλά πάμε, καλή μπάλα παίζουμε, αλλά έγινε το βήμα στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 με το που ήρθε ο Γκέραρντ. Άλλαξε σύμπαν». Οι σχέσεις Γκέραρντ-Θόδωρου ήταν τέλειες, και η ομάδα απλά ρόλαρε. Κάτι που φαίνεται κι αυτό που πάντοτε, ασχέτως τίτλων και άλλων διακρίσεων, πάντα είναι η απόλυτη παρακαταθήκη για μια διαχρονική επιτυχία: Τα νέα ταλέντα.


Ο Γκέραρντ βγάζει παίχτες. Έβγαλε Μαχλά, Νιόπλια, Πουρσανίδη, Κιάσσο, Αλεξούδη, κι άλλους τόσους. Για ένα μεγάλο διάστημα, είναι σαν μια ολόκληρη νέα γενιά ελληνικού ποδοσφαιρικού ταλέντου να έχει ρίζες στον ΟΦΗ. Τι μπορεί να είναι πιο θριαμβευτικό από αυτό, σε ένα σύστημα όπου τα πάντα –απλώς– λειτουργούν αρμονικά;

Το επεισόδιο μας οδηγεί τότε από το θρίαμβο του Κυπέλλου και της περιόδου της μεγάλης αρμονίας, στον θρήνο για τον θάνατο του Θόδωρου Βαρδινογιάννη και, ουσιαστικά, την αρχή του τέλους εποχής για τον ΟΦΗ. Ο Γκέραρντ θα αποχωρήσει, με τεράστια συναισθηματική φόρτιση, κι έχοντας μάθει τα μαντάτα από έναν δημοσιογράφο – ένα σοκ για τον ίδιο, «η χειρότερη μέρα της ζωής του», όπως λέει η σύζυγός του.

Ο ΟΦΗ φτάνει να παίζει μπαράζ με τον ΠΑΣ για την παραμονή. Δεν ήταν 15 χρόνια θριάμβων, αλλά ήταν οπωσδήποτε 15 θριαμβευτικά χρόνια– και τώρα είχαν τελειώσει.

Στο σύγχρονο σκηνικό, ο Μάικ Μπούσης συναντά τον Γιώργο Βαρδινογιάννη και του λέει «θα αγοράσω την ομάδα του αδερφού σου», φέρνοντας τον ΟΦΗ ξανά προς το φως και διατηρώντας τη σύνδεση με το σπουδαίο εκείνο παρελθόν.

Είναι πάντως μια πορεία ακραίων συναισθημάτων όλη αυτή. Από τη δόξα της κατάκτησης του Κυπέλλου στο θρήνο, την απώλεια, την πτώση. Ένα κομμάτι ποδοσφαιρικής ιστορίας, τοποθετημένο μέσα σε μια σύγχρονη αφήγηση που βρίσκει τον νέο –πλέον– ΟΦΗ, να αναζητά την δική του ιδέα ενός σύγχρονου θριάμβου. Πώς θα έμοιαζε κάτι τέτοιο, πλέον;

Πίσω στο σήμερα, ο ΟΦΗ και η ΑΕΚ βγαίνουν από τα αποδυτήρια. Η ΑΕΚ διευρύνει το σκορ και τα πάντα μοιάζουν χαμένα. Όμως την στιγμή που κανείς δεν το περίμενε, η ομάδα επιστρέφει σαν χείμαρρος. Η ανατροπή ξεκινά και ολοκληρώνεται μέσα σε λίγα τελευταία του αγώνα, με την ισοφάριση να έρχεται στις καθυστερήσεις.

«Ένας Βούρος να πετάγεται στα κάγκελα», έχοντας ισοφαρίσει και νιώθοντας την αδρεναλίνη του γηπέδου και της εξέδρας να παίρνει τον έλεγχο, να τον κατευθύνει προς τους οπαδούς. Ίσως και να έβαλε το γκολ, κιόλας.


Όλοι αγκαλιάζονται, πανηγυρίζουν, ο κόσμος γιορτάζει μια εντυπωσιακή, δίχως προηγούμενο ανατροπή στην πρώτη παράσταση της ομάδας μπροστά στο λαό της μετά από τόσο καιρό.

Αυτό το απόγευμα, σήμερα, τώρα, αυτός είναι ένας θρίαμβος.

Η τρίτη πράξη του Black Flame Rising θα προβληθεί τη Δευτέρα 22/05 στις 18:00 στο SPORT24 και στις 21:00 στα κανάλια της COSMOTETV.

Ευχαριστούμε την Περιφέρεια Κρήτης για την υποστήριξή κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα