Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΖΙΜΗ ΠΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ

Όσοι ζουν με σκυλιά γνωρίζουν ότι η ευτυχία αρχίζει από μια υγρή μυτούλα και καταλήγει σε μια ουρίτσα που κουνιέται πέρα δώθε. Στην περίπτωση του 9χρονου Τζίμη, η ουρίτσα μπορεί να μην κουνιέται πλέον τόσο ζωηρά, η ευτυχία του όμως είναι έκδηλη και η όρεξη για τρέξιμο και παιγνίδι απεριόριστη. Ακόμα κι αν κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο.

Η Άντζελα Ράπτη βρήκε τον Τζίμη το 2013 λίγο έξω από την Καλαμάτα. Ήταν αδέσποτος, περίπου 2 μηνών. Σίγουρη οτι δεν θα είχε καλό τέλος, τον πήρε μαζί της. Αργότερα έμαθε οτι έριξαν φόλα στη μαμά του και τα αδέρφια του. Μέχρι τα 2 του χρόνια όλα κυλούσαν ομαλά. Το 2015 συνέβη ένα ατύχημα που άλλαξε τη ζωή και των δύο. Ο Τζίμης έμεινε παράλυτος στα δυο πίσω πόδια του.

Το ατύχημα

Ξημερώματα Χριστουγέννων 2015. Η Άντζελα κι ο Τζίμης βρίσκονται στο αυτοκίνητο με οδηγό τον αδερφό της, προς το σταθμό Λαρίσης. Σε κεντρική διασταύρωση της Καλλιθέας ο οδηγός ενός άλλου αυτοκινήτου παραβιάζει το κόκκινο και πέφτει πάνω τους με απίστευτη ταχύτητα. Το αυτοκίνητό τους φέρνει δυο βόλτες και σχεδόν καταλήγει σε τζαμαρία ζαχαροπλαστείου. Η Άντζελα κι ο αδερφός της τραυματίζονται στον αυχένα ελαφρά. Για τον Τζίμη όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά.

“Γυρίζω πισω να τον δω και βλέπω οτι η ράχη του είχε σχηματίσει ένα V. Δεν μπορούσε να κουνηθεί και στην αρχή νόμιζα οτι ήταν απο το σοκ, δεν είχα καταλάβει… Εκεί κοντά εφημέρευε ένα κτηνιατρείο, τον πήγα κατευθείαν, του έκαναν ακτινογραφία και μου είπαν οτι ειναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Είχε κοπεί νωτιαίος μυελός”.

Την επομένη μέρα ο Τζίμης μπήκε στο χειρουγείο (που κράτησε πάνω από 5 ώρες) και του έκαναν σπονδυλοδεσία.

“Η πρώτη μέρα μετά το χειρουργείο που τον έφερα σπίτι ήταν εφιαλτική. Είχε απίστευτους πόνους, τον άκουγαν μέχρι και δυο ορόφους κάτω απο το διαμέρισμά μας. Μετά απο δύο μέρες όμως ήταν σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Το είχε ξεχάσει. Εγώ παρέμενα σε σοκ και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Αλλά βλεποντας τον Τζίμη έπαιρνα κουράγιο. Ερχόταν κόσμος στο σπίτι, ήταν χαρούμενος, κούναγε την ουρά του όσο μπορούσε, αλλα τα πίσω πόδια τα έσερνε”.

Ακολούθησαν φυσικοθεραπείες, υδροθεραπείες και βελονισμοί. “Τον πρώτο χρόνο είχαμε την ελπίδα μήπως ξαναπερπατήσει γιατί έκανε κάτι μικρά βηματάκια μέσα στο σπίτι αλλα τελικά δεν τα κατάφερε”.

Η ΖΩΗ ΜΕ ΤΟ ΑΜΑΞΙΔΙΟ

“Έπρεπε να περάσουν κάποιοι μήνες για να σταθεροποιηθεί η κατάστασή του ωστε να αρχίσει να κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Είχα ήδη αρχίσει να ψάχνω κυρίως στο εξωτερικό, γιατί έβλεπα πως εδώ ήταν πανάκριβα. Ευτυχώς βρήκα τον κατασκευαστή χειροποίητων αμαξιδίων για ζώα Βασίλη Τζίγκουρα και το φτιάξαμε”.

Ο Τζίμης αποδέχθηκε το αμαξίδιο με μεγάλη χαρά. Και το έδειξε μόλις ο κατασκευαστής του κούμπωσε τον τελευταίο ιμάντα.

“Ηταν βράδυ, ήμασταν στη Διον. Αρεοπαγίτου και ο Βασίλης φοβόταν οτι ίσως δεν το δεχθεί, γιατί είχε δει πολλά σκυλιά που δυσανασχετούσαν και δεν δέχονταν τα αμαξίδια απο την αρχή. Μπορεί να τους το φορέσεις και να μείνουν ακίνητα. Στην περίπτωση του Τζίμη, δεν προλάβαμε να του κλείσουμε τον ιμάντα και εξαφανίστηκε”.

Από τότε ο Τζίμης δεν σταματά να τρέχει. Περιμένει με λαχτάρα τη στιγμή που θα φορέσει το αμαξίδιο για να βγει έξω. “Καμιά φορά τα βράδια τον αφήνουμε σε πεζοδρόμους που δεν κυκλοφορούν παιδιά ή άλλα σκυλιά, και τότε ‘φεύγει σφαίρα'”. Με την Άντζελα πάνε παντού. Εκδρομές, ταξίδια σε νησιά, μέχρι και road trip στην Ιταλία έκαναν.

Χρειάστηκε αρκετός χρόνος και για τους δύο ώστε να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα μετά το ατύχημα. Σχολαστική καθαριότητα, ώστε να μην πάθει ο Τζίμης ουρολοίμωξη, άδειασμα της ουροδόχου κύστης με τη βοήθεια της Άντζελας και διάφορες “πατέντες” ώστε να γίνει η καθημερινότητά του πιο εύκολη και να μην εκτεθεί σε οποιονδήποτε κίνδυνο, με δεδομένο οτι δεν είχε πλήρη κινητικότητα. Όταν αργότερα ήρθε το αμαξίδιο, η διαδικασία για να το “φορέσει” ήταν δύσκολη και χρονοβόρα.

“Δεν είναι ‘βάζω το λουρί και βγαίνω έξω’. Πρέπει να του βάλω ταλκ στο δέρμα για να μην τρίβεται το σώμα του στους ιμάντες, να του έχω αδειάσει την κύστη και γενικά θέλει περίπου δέκα λεπτά μέχρι να κλείσουμε πίσω μας την πόρτα του σπιτιού”.

Όλα αυτά όμως γρήγορα έγιναν συνήθεια.Το πιο δύσκολο δεν είναι μέσα στο σπίτι αλλά έξω, στο δρόμο. Σε μια πόλη εχθρική για όσους αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Δίποδους ή τετράποδους.

“Όπως ένας άνθρωπος με αναπηρία βγαίνει έξω και συναντά ένα κάρο εμπόδια, έτσι και ο σκύλος. Σκοντάφτουμε στα αμάξια που είναι σε γωνίες, σε μηχανάκια που έχουν παρκάρει όπου να’ ναι κλπ. Για αυτό και τον βγάζω κυρίως βράδυ, που δεν έχει πολλή κίνηση. Δεν μπορείς να περπατήσεις στα πεζοδρόμια, είναι τρέλα”.

Όλη αυτή η περιπέτεια στοίχισε στην Άντζελα περίπου 6.000 ευρώ. Χειρουργεία, εξετάσεις, θεραπείες, ειδικές τροφές, αναλώσιμα. Ενα μέρος των χρημάτων τής τα έδωσε μόνος του ο υπαίτιος του ατυχήματος. Ενα άλλο μέρος το πήρε αργότερα απο τις ασφαλιστικές. Τώρα τα έξοδα του Τζίμη είναι όσα κι ενός οποιουδήποτε δεσποζόμενου σκυλιού (τροφές, εμβόλια κλπ).

Οι δαπάνες μετά το ατύχημα ήταν το τελευταίο που ένοιαζε την Άντζελα. Το μόνο που ήθελε ήταν να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον Τζιμάκο της.

“Άκουγα για ευθανασία, αλλά είναι τεράστιο λάθος. Άνετα μπορείς να ζήσεις με ένα ανάπηρο ζώο και το ζώο να ζήσει καλά, φτάνει να έχει αυτά που πρέπει. Όχι να το έχεις σε μια γωνίτσα και απλά να το ταΐζεις. Θέλει καθαριότητα, βόλτες, και γενικά ό,τι έκανε και πριν να συνεχίσει να το κάνει “.

Η Άντζελα προσέφερε στο Τζίμη ό,τι ήταν δυνατό για να κάνει άνετη τη ζωή του μέσα σε αυτή τη συνθήκη και να είναι ευτυχισμένος. Αυτό που δίνει ο Τζίμης στην Άντζελα είναι η ανιδιοτελής αγάπη. Και τη δύναμη να πάει παρακάτω, να δει τα πράγματα με άλλη ματιά, πιο αισιόξοξη.

“Τα ζώα δεν κλαίνε τη μοίρα τους ο,τι και να τους συμβεί. Σαν να σκέφτεται ‘έμεινα ανάπηρος; Δεν πειράζει, προχωράμε, η ζωή είναι ωραία ο,τι και να γίνει ‘. Και αυτό ειναι το καλύτερο μάθημα που μου έχει δώσει”.