ΚΑΤΙ ΜΑΓΙΚΟ ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Κάτι μαγευτικό συνέβη το βράδυ της Πέμπτης, μέρα που προμοταρίστηκε ως «Γιορτή του Σινεμά» και στην οποία σχεδόν όλα τα σινεμά είχαν εισιτήριο 2 ευρώ για όλες τις προβολές και όλες τις ταινίες. Περπατώντας το κέντρο της Αθήνας, έξω από το Ιντεάλ είδα μια ουρά έξω στο πεζοδρόμιο όμοια της οποίας συνήθως βλέπεις σε μεγάλες προβολές στις Νύχτες Πρεμιέρας, σίγουρα πάντως όχι το βράδυ μιας καθημερινής εργάσιμης. Υπήρχε ακόμα ουρά –που έφτανε έξω– και μετά την αναγραφόμενη ώρα έναρξης της ταινίας (ξεκινούσε η προβολή των 19.00 για την Απόφαση Φυγής του Παρκ Τσαν-γουκ).

Δεν ήταν σε καμία περίπτωση η εξαίρεση. Νωρίτερα μες στη βδομάδα φίλοι ανέφεραν sold out προβολές στα μεγάλα multiplex, όπου ακόμα και τα συστήματα κράσαραν από τη ζήτηση. Το ίδιο το βράδυ της Πέμπτης μικρά και μεγάλα σινεμά έπαιζαν σε γεμάτες αίθουσες. Το Άστορ έπαιζε σε ανέλπιστα πολύ κόσμο το όχι εύκολο (αλλά πάντως εξαιρετικό!) France με τη Λέα Σεϊντού. Το Ανδόρρα μαθαίνω επίσης ήταν φουλ με ένα εξαιρετικό πρόγραμμα προβολών. Φίλος και συνάδελφος μου στέλνει «Γκορίτσας στο Νανά φίσκα – και γενικά το Νανά φίσκα».

Αργότερα φτάνω στον Δαναό όπου και παρακολουθώ μια sold out προβολή του Top Gun: Maverick, για να τιμήσω τη γιορτή του σινεμά με τον πιο ταιριαστό τρόπο, δηλαδή μια προβολή της ταινίας που λίγο-πολύ το έσωσε φέτος. Αφού παρέδωσα τα σέβη μου στον Τομ Κρουζ ξαναπερνάω μια βόλτα από το φουαγιέ, το οποίο είναι γεμάτο σε αναμονή της προβολής του ελληνικού Πρόστιμου– ο Δαναός εκμεταλλεύτηκε τη μέρα για να παίξει μια πλειάδα τίτλων κάθε είδους και προσανατολισμού: Εκεί Που Ζούμε, Top Gun: Maverick, Το Τρίγωνο της Θλίψης, Για την Κιάρα, Νεκρό Τηλέφωνο, Πρόστιμο.

Όλα αυτά είναι περιστασιακά στοιχεία βέβαια όμως η εικόνα που σχηματίζεται τόσο από τα σινεμά που πέρασα, όσο κι από αντίστοιχες αναφορές φίλων και γνωστών είναι πως αυτό το βράδυ της Πέμπτης, ο κόσμος επέστρεψε μαζικά στα σινεμά.

Είναι μια πρωτοβουλία που είχε δοκιμαστεί πρόσφατα και στις ΗΠΑ, με ενιαίο εισιτήριο 3 δολαρίων το πρώτο Σάββατο του Σεπτέμβρη. Παρατηρούμε πως εκεί η προσφορά αφορούσε μια ήδη καλή μέρα για εισιτήρια, το Σάββατο, αλλά θα φτάσουμε κι εκεί. Σε πρώτη φάση ας πιάσουμε τα βασικά: Η Γιορτή του Σινεμά, όπως βαφτίστηκε, ήταν εξαιρετικά πετυχημένη.

Με τα εισιτήρια στις ελληνικές αίθουσες να μην έχουν πιάσει ποτέ τις προ πανδημίας επιδόσεις τους και το σινεμά να μοιάζει για αρκετό κόσμο να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα επιλογών διασκέδασης, η αλήθεια είναι πως κάθε πιθανό ισχυρό σοκ (σαν αυτό) μόνο καλό θα μπορούσε να κάνει στο ξεκίνημα ειδικά μιας κρίσιμης νέας σεζόν. Το γεγονός πως είδαμε πολύ κόσμο στα σινεμά των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας (που επέστρεψαν αποκλειστικά σε κλειστά σινεμά, και δίχως online συμπλήρωμα) ήταν μια πρώτη ένδειξη πως το κοινό μπορεί να ανταποκρίνεται σε μια αγαπημένη διοργάνωση ή μια συνήθεια με το χαρακτήρα του event, όμως πώς θα μεταφραστεί αυτό σε ένα σταθερό ενδιαφέρον και κατά την υπόλοιπη σεζόν;

Μια μέρα, προμοταρισμένη ως «μέρα επιστροφής στα σινεμά», με ένα φτηνό εισιτήριο σε δελεαστική τιμή, ήταν μια πράγματι καλή ιδέα που πέτυχε στην πράξη αυτό που ζητά κανείς από μια τέτοια πρόμο ενέργεια.

Διότι δεν είναι μόνο το καθαρά πρακτικό, άμεσο θέμα των αριθμών, δηλαδή του πόσο έσοδο θα εισπράξεις από μια συγκεκριμένη προβολή. (Αν και με μια πρόχειρη εκτίμηση, δεν θα υπήρχε τελικά και τρομερή διαφορά: Με τουλάχιστον διπλό κόσμο σε μια τυπική προβολή, συν την έξτρα κατανάλωση από τόσο κόσμο, έρχεσαι στα ίδια.) Το θέμα το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Δηλαδή το να λειτουργήσει το σινεμά ως πρόμο του εαυτού του.

Και μόνο η αίσθηση του να βρίσκεσαι σε έναν χώρο γεμάτο κόσμο, παλλόμενο από ενέργεια, το κάνει απείρως πιο πιθανό να θες να επιστρέψεις. Το να βλέπεις καλό σινεμά σε μια γεμάτη αίθουσα θυμίζει από μόνο του τι είναι αυτό που χάνεις ως εμπειρία σε σχέση με το να βλέπεις μια ταινία σπίτι σου. Είναι η συλλογικότητα της όλης εμπειρίας– που πολλοί άνθρωποι που πήγαν σινεμά αυτή την Πέμπτη, σίγουρα θα είχαν καιρό να ζήσουν. (Επίσης περιστασιακές αναφορές, αλλά: άκουσα αρκετό κόσμο να λέει πόσο καιρό έχει να έρθει ή έμαθα για φίλους και γνωστούς που πήγαν σινεμά μετά από πάρα πολύ μεγάλο διάστημα.)

Ακόμα και το να στέκεσαι στην ουρά και να κοιτάζεις τις αφίσες των άλλων ταινιών που παίζονται εκείνο το διάστημα κάνει πιο ουσιαστική την όλη κίνηση. Να πεις ότι αυτό φαίνεται ενδιαφέρον, εκείνο μπούρδα, ότι «α, αυτό είναι που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα» ή ότι «αυτό δεν ξέρω τι είναι αλλά αυτή ήταν φοβερή στο Phantom Thread»– να γίνει τελοσπάντων μια κουβέντα. Ακόμα και το να περνάνε περαστικοί βλέποντας τόσο κόσμο έξω από μια αίθουσα ένα βράδυ καθημερινής και να σηκώνουν το κεφάλι να δουν τι παίζει– παρατηρώντας ίσως έτσι πραγματικά ακόμα και μια ταμπέλα που μπορεί να έχουν προσπεράσει άλλες δεκαπέντε φορές χωρίς να της δώσουν σημασία.

Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσα να έχουν γίνει ακόμα καλύτερα: Η επικοινωνία να είναι εξαρχής πιο έντονη, μιας και ως τελευταία στιγμή δεν ήταν όσο ευρύτατα γνωστό θα μπορούσε να είναι αυτό το μήνυμα. Σε επίπεδο συντονισμού, υπήρξαν ταινίες που δεν ήταν εξαρχής σαφές αν θα συμμετάσχουν, αν και τελικά υπήρξε μια (σχεδόν απόλυτη) ευθυγράμμιση απαραίτητη για την επιτυχία μιας τέτοιας ενέργειας.

Ακόμα κι η επιλογή της μέρας είναι συζητήσιμη. Το Σάββατο ίσως να ήταν ακραίο, αλλά το να γινόταν η ενέργεια Κυριακή θα είχε ενδεχομένως κάποια ακόμα πλεονεκτήματα: Τα προγράμματα των αιθουσών θα ήταν ήδη γνωστά από μέρες επιτρέποντας καλύτερο προγραμματισμό (την Πέμπτη αλλάζουν ταινίες, αίθουσες και προβολές), ενώ το γεγονός πως δεν πρόκειται για εργάσιμη θα επέτρεπε μια ακόμα ευρύτερη συμμετοχή, με περισσότερες προβολές, ακόμα και πρωινές ενδεχομένως, με εύκολες επιλογές για double- και triple-feature, μετακινήσεις ανάμεσα σε αίθουσες.

Σε κάθε περίπτωση, παρά τις όποιες σημειώσεις ή βελτιώσεις θα μπορούσε να επιδέχεται η ενέργεια (είμαι σίγουρος πως κάθε εμπλεκόμενος στο industry θα έχει τις δικές του προτάσεις), το γεγονός είναι πως αυτά που ακούσαμε κι αυτά που είδαμε με τα μάτια μας αποκαλύπτουν κάτι αληθινά θετικό. Δηλαδή ένα μαζικό κοινό που γέμισε αίθουσες για σινεμά εμπορικό και φεστιβαλικό, δείχνοντας πως αφενός ο κόσμος δεν φοβάται την αίθουσα κι αφετέρου πως περιμένει ένα επιπλέον κίνητρο ή μια αφορμή για να ξαναπιάσει αυτή τη συνήθεια. Φτηνό εισιτήριο (όχι 2 ευρώ φυσικά, αλλά φτηνό), ενεργός κι όχι παθητικός προγραμματισμός, πολλές επιλογές τίτλων, μια αίσθηση event, επίμονο μάρκετινγκ: Μπορεί να γίνει.