Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΞ ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Ο Μπρους Μπάνερ κρύβει μέσα του ένα τέρας που έμαθε να ελέγχει μαθητεύοντας δίπλα σε πνευματιστές. Πλέον μπορεί να ρυθμίζει την αναπνοή του και στη συνέχεια τους παλμούς του. Η πρώην σύντροφός του, η Μπέτι Ρος, δε φοβάται -αρκετά- για τον κίνδυνο του Χαλκ, και έτσι όταν ο αμερικανικός στρατός τον καταδιώκει για να μετατρέψει τις δυνάμεις του σε υπερόπλο, εκείνη τον φυγαδεύει σε μία πανσιόν. Έχουν χρόνια να βρεθούν και ποτέ δεν ξεπέρασαν ο ένας τον άλλον, παρότι η Μπέτι είναι πια αρραβωνιασμένη. Δε θα αργήσουν να πέσουν στο κρεβάτι, όμως οι αυξημένοι παλμοί του Μπρους θα τους διακόψουν. Θα τολμήσουν να διακινδυνεύσουν το ξύπνημα του Χαλκ; Όχι, άρα δεν έχει σεξ σήμερα.

Σχολιάζοντας το “The Incredible Hulk” στο Marvel Rewind, το αφιέρωμα στη Marvel που κάνουμε με τον Θοδωρή Δημητρόπουλο στο podcast POP για τις Δύσκολες Ώρες, βρήκαμε και οι δύο πως οι μοναδικοί χαρακτήρες που ακόμα και σήμερα – 13 χρόνια και 25 ταινίες μετά στο Marvel Cinematic Universe (MCU) – είχαν τη χημεία ανθρώπων που πείθουν ότι έχουν κάνει σεξ, ήταν ο Μπρους του Έντουαρντ Νόρτον και η Μπέτι της Λιβ Τάιλερ. Και ας έμειναν απλώς σε κάποια προκαταρκτικά.

Ο Τόνι Σταρκ και η Πέπερ Ποτς είχαν προηγηθεί ως σχέση, και θα ακολουθούσαν ζευγάρια όπως ο Θορ και η Τζέιν Φόστερ, η Γουάντα Μάξιμοφ με τον Βίζιον, ο Πίτερ Κουίλ και η Γκαμόρα, ο Κάπτεν Αμέρικα και η Πέγκι Κάρτερ (αργότερα και η ανιψιά της, Σάρον), ο Μπάνερ του Μαρκ Ράφαλο με τη Μαύρη Χήρα. Οι σκηνές σεξ στη Marvel όμως ήταν επίμονα ανύπαρκτες.

Η Κλόι Τζάο θέλησε να σπάσει αυτό το σερί

Το “Eternals” που σκηνοθέτησε και κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες ημέρες, θα είχε επιτέλους μία ερωτική σκηνή. Την πρώτη τέτοια για τη Marvel. Το γνωρίζαμε μήνες πριν τη δούμε στην οθόνη. Μαζί με το γεγονός ότι η ταινία θα περιελάμβανε τον πρώτο gay πρωταγωνιστή του σύμπαντος, ήταν τα δύο βασικά συστατικά της ταινίας που είχαν χτίσει hype. Ακόμα σεισμός γίνεται. Μάθε πώς γυρίστηκε η σκηνή. Πόσα ακριβώς λεπτά πήρε στο σετ. Τη βαθύτερη σημασία της για τη Marvel.

Την ανάγκη που ένιωσε ο Ρίτσαρντ Μάντεν και η Σάλμα Χάγιεκ να την υπερασπιστούν. Τις αμφιβολίες που είχε η Zhao και η απόφασή της να μην αφαιρέσει τη σκηνή γιατί “συνήθως δε βλέπεις υπερήρωες να κάνουν τέτοια πράγματα. Και είναι ένα από τα πιο θεμελιώδη πράγματα που κάνουμε ως άνθρωποι. Οπότε το να το δούμε να αφαιρέσουμε αυτό το στίγμα, νομίζω ότι είναι πραγματικά πολύ δυνατό”.

Δεν έχει ακριβώς άδικο

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είχε πει κάποτε στο IndieWire πως “το σεξ δεν υπάρχει για τους υπερήρωες. Έχουν στειρωθεί. Το φύλο είναι απροσδιόριστο, είναι η περιπέτεια που έχει σημασία”. Οι υπερήρωες, ακόμα και οι πιο τρωτοί και ανθρώπινοι ανάμεσά τους, αυτοί που έχουν την αγάπη και τον έρωτα μέσα στα κύρια κίνητρά τους όπως ο Θορ για παράδειγμα ή η Scarlet Witch, πρέπει να συμβιβάζονται με ένα φιλί και μία μαύρη οθόνη.

Τέτοια ήταν η έμφαση της δημοσιότητας στη σκηνή σεξ του “Eternals”, που μάλλον κανένα αποτέλεσμα δε θα ικανοποιούσε. Τι κι αν είχε φόντο παραλία και το τελευταίο φως της ημέρας; Τι κι αν η Τζάο κατάφερε να χωρέσει διακριτικά (ok, πολύ διακριτικά) ορισμένες ωθήσεις από αυτές που “ρίχνουν” την καταλληλότητα των ταινιών για τα μικρότερα σε ηλικία κοινά; (Είναι γνωστό πως η ένωση των έξι μεγαλύτερων στούντιο του Χόλιγουντ, η MPAA, που καθορίζει τον βαθμό καταλληλότητας μίας ταινίας, ανέχεται 3 με 4 δευτερόλεπτα ωθήσεων πριν βάλει την αντι-εμπορική ταμπέλα του “όχι για άτομα κάτω των 17”). Πολλοί την έχουν αποκαλέσει “ψυχρή”, “αποτυχημένη” και “χάσιμο χρόνου”.

Αν ο κόσμος δεν είχε στερηθεί τόσο την ερωτική επαφή στο mainstream Χόλιγουντ ίσως η σκηνή θα είχε τύχει άλλης υποδοχής, αλλά εδώ είμαστε. Στην εποχή που αρκεί ένα slow motion στιγμιότυπο όπως το παρακάτω από το Φεστιβάλ Βενετίας μεταξύ του Όσκαρ Άιζακ και της Τζέσικα Τσαστέιν για να εκραγεί μέσα σε λίγες ώρες το ίντερνετ. Μιλάμε για δίψα.

Δεν ηταν παντοτε ετσι

Παραπάνω από ενενήντα χρόνια πριν, η ηθοποιός και χορεύτρια Λουίζ Μπρουκς είχε σκανδαλίσει το αμερικανικό κοινό με τον ερωτισμό της στο βουβό “Pandora’s Box”. Έως και τις αρχές της δεκαετίας του ‘30, πριν δηλαδή από τον λογοκριτικό Κώδικα του Χέιζ, τα κινηματογραφικά στούντιο συναγωνίζονταν για το ποια ταινία θα ήταν η πιο τολμηρή, απολαμβάνοντας τη λαθραία εισχώρηση “άτακτου” υλικού στις ταινίες τους που θα ξέφευγαν από τα τοπικά συμβούλια αξιοπρέπειας. Αν και η Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ έσφιζε από υπονοούμενα και έξυπνες λύσεις, οι σκηνές σεξ όπως τις αναγνωρίζουμε σήμερα δεν έγιναν πραγματικότητα μέχρι τις αρχές των 1960s, αφού ο Κώδικας του Χέιζ σιγά-σιγά τερματίστηκε.

Τότε τα αμερικανικά κοινά εκτέθηκαν σε ευρωπαϊκές ταινίες όπως το “Και ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα” με τη Μπριζίτ Μπαρντό ή το “Η Ωραία της Ημέρας” του Μπουνιουέλ. Ταινίες που γιόρταζαν την απελευθερωμένη έκφραση, τον υψηλό αισθησιασμό και τον ασυμβίβαστο ρεαλισμό, και κέρδιζαν δημοσιότητα για τις ρισκέ σκηνές τους. Το σεξ στον κινηματογράφο δεν αποδεικνυόταν απλώς διεγερτικό για τους θεατές. Ήταν ευηπόληπτο. Και αυτή η σοδειά ταινιών επηρέασε κινηματογραφιστές που κατά τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90, θα γύριζαν καυτές ερωτικές σκηνές που θα παρέμεναν ταυτόχρονα εντός των παραμέτρων ενός αστικού γούστου.

Το σεξ, έγραφε στο περιοδικό Forum το 1984 ο Τζόναθαν Ρόζενμπαουμ, ο τεράστιος Αμερικανός κριτικός κινηματογράφου, είχε γίνει το “απόλυτο ειδικό εφέ”. “Η προσομοίωση, η διέγερση και η ανάκληση έγιναν γρήγορα σκοπός, έτσι ώστε έξω από τη σχετικά οριακή περιοχή του σκληροπυρηνικού πορνό – όπου η διείσδυση ήταν πάντα ευκρινής ακόμη και όταν το επίκεντρο δεν ήταν – το σεξ θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το απόλυτο ειδικό εφέ”, τόνιζε. “Αυτό σημαίνει ότι αυτό που συνήθως έχει μεγαλύτερη σημασία για το σεξ στις ταινίες είναι αν μας πείθει ή όχι, όχι αν είναι αληθινό”.

Ταινίες όπως οι “An Officer and a Gentleman”, “Body Heat”, “9½ Weeks”, “Fatal Attraction” και “Basic Instinct” ήταν ταινίες που έπρεπε να δεις όχι μόνο λόγω της παλαβής πλοκής τους, αλλά και λόγω των έντεχνα σκηνοθετημένων τους σκηνών.

Ο σκηνοθέτης του τελευταίου, Πωλ Βερχόφεν, ο μετρ του ερωτικού θρίλερ που μεσουρανούσε στο Χόλιγουντ στα ‘90s και φέτος επιστρέφει με την ανίερη “Benedetta”, δήλωνε πρόσφατα στο Variety πως παρατηρεί μία γενική στροφή προς τον πουριτανισμό. “Νομίζω ότι υπάρχει μια παρεξήγηση σχετικά με τη σεξουαλικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες”, ανέφερε. “Η σεξουαλικότητα είναι το πιο ουσιαστικό στοιχείο της φύσης. Πάντα εκπλήσσομαι που οι άνθρωποι σοκάρονται από το σεξ στις ταινίες”.

Έχει όντως όμως μειωθεί το σεξ στο mainstream Χόλιγουντ;

Ο θάνατος του σεξ στο Χόλιγουντ

Σύμφωνα με έρευνα που έκανε το 2019 η συγγραφέας Κέιτ Χέιγκεν, έχει πράγματι σημειωθεί μείωση των ερωτικών σκηνών. Αναλύοντας δεδομένα από το IMDB, η Χέιγκεν ανακάλυψε πως, στατιστικά, υπάρχουν λιγότερες σκηνές σεξ στις mainstream κινηματογραφικές ταινίες αυτή τη στιγμή από οποιαδήποτε χρονική περίοδο τα τελευταία 50 χρόνια.

“Όταν το σεξ είναι μέσα στα χέρια σου, υπάρχει λιγότερη ανάγκη για αυτό στη mainstream ψυχαγωγία.

“Μόνο το 1,21% των 148.012 ταινιών μεγάλου μήκους που κυκλοφόρησαν από το 2010 [σύμφωνα με τη βάση δεδομένων του IMDB] περιέχουν απεικονίσεις σεξ”, περιέγραψε στο Playboy. Αυτό το ποσοστό είναι το χαμηλότερο [κάθε δεκαετίας] από τη δεκαετία του 1960. Το σεξ στον κινηματογράφο κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1990, την εποχή της ακμής του ερωτικού θρίλερ, με το 1,79% όλων των ταινιών να περιλαμβάνουν σκηνές σεξ. Αυτή η μείωση κατά μισό βαθμό είναι τεράστια σε σχετικούς όρους αν σκεφτεί κανείς πως οι ταινίες που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 2010 είναι σχεδόν τέσσερις φορές περισσότερες σε σχέση με τη δεκαετία του 1990”.

Η πραγματική αυτή μείωση είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο.

Ο ρόλος της πορνογραφίας

Για τον Ριτς Τζούζβιακ, αρθρογράφο για θέματα σεξουαλικότητα σε μέσα όπως οι New York Times, η Washington Post και το Slate, η απάντηση βρίσκεται στην πανεύκολη διαθεσιμότητα της online πορνογραφίας.

“Το ότι η παρακμή των σκηνών σεξ συνέπεσε με την άνοδο του διαδικτυακού πορνό δε φαίνεται καθόλου τυχαίο”, εξήγησε στον Guardian. “Όταν το σεξ είναι μέσα στα χέρια σου, υπάρχει λιγότερη ανάγκη για αυτό στη mainstream ψυχαγωγία. Η ακρότητα του κινηματογράφου έχει υποχωρήσει από τη δεκαετία του ’70, αλλά αυτό συνέπεσε με άλλα μέσα που διεισδύουν στον πολιτιστικό χώρο που κάποτε ανήκε στον κινηματογράφο. Δε νομίζω ότι είμαστε λιγότερο εμμονικοί με το σεξ. Νομίζω ότι τμηματοποιούμε την εμμονή”.

“Υπήρχε πορνογραφία παντού όταν ήμουν νέος αν την ήθελες”, διαφωνεί ο Βερχόφεν. “Εάν υπάρχει αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε τη σεξουαλικότητα στις ταινίες δε νομίζω ότι έχει να κάνει με το πορνό στο διαδίκτυο”.

Φυσικά οι σκηνές σεξ δεν έχουν εξαφανιστεί από το σινεμά. Το μοτίβο πάει κάπως έτσι: Κάθε καλοκαίρι θα ξεκινήσει με μία νέα σειρά ευρωπαϊκών, κυρίως, ταινιών με τολμηρές σκηνές, που ξεπηδούν από το Φεστιβάλ των Καννών για να φιλοξενηθούν στις arthouse αίθουσες το επόμενο διάστημα. Φέτος το “Annette” του Λεός Καράξ γέμισε τις επικεφαλίδες για τη σκηνή στοματικού έρωτα με τον Άνταμ Ντράιβερ και τη Μαριόν Κοτιγιάρ, και το “Titane”, η νικήτρια ταινία του Χρυσού Φοίνικα, που περιλάμβανε σκηνές σεξ μεταξύ της πρωταγωνίστριας και ενός αυτοκινήτου (ω ναι). Τέτοιες ταινίες θα συνοδεύονται κατά την κυκλοφορία τους από μπλοκμπάστερ όπως το “A Jungle Cruise” και το “Venom”.

Είναι δύο διαφορετικά μονοπάτια αυτά, το πρώτο συχνά με εκκεντρικές ερωτικές σκηνές από auteur και το δεύτερο καθαρό και ενάρετο. Ανάμεσά τους η παραδοσιακή σκηνή σεξ, άλλοτε κλασικό συστατικό του αμερικανικού σινεμά, εξαφανίζεται. Ή καλύτερα μεταφέρεται στη μικρότερη οθόνη όπου το μοντέλο του HBO άνοιξε τον δρόμο για παραγωγές όπως το “Bridgerton”, το “Sex/Life”, ή το “Game of Thrones”. Σειρές όπου το σεξ είναι εγγεγραμμένο βαθιά στο DNA τους.

Τα 4 target groups και η παγκόσμια αγορά

Το Χόλιγουντ όμως, στη βάση του έστω, ήταν πάντοτε συντηρητικό. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η οικονομική του στόχευση.

Με τα ολοένα και πιο πρησμένα μπάτζετ των μπλοκμπάστερ να ροκανίζουν την κατηγορία των μεσαίου μπάτζετ ταινιών, εκεί όπου βρίσκαμε συνήθως τα πιο προσωπικά δράματα χαρακτήρων και τη σωματική έκφραση των σχέσεών τους, οι tentpole ταινίες πρέπει να φέρουν τα τέσσερα πολύτιμα τεταρτημόρια του κινηματογραφικού κοινού. Και τα τέσσερα. Άντρες, γυναίκες, άνω των 25, κάτω των 25.

Εάν όμως η ταινία σου κριθεί ακατάλληλη για άτομα κάτω των 17 από το MPAA (NC-17), τότε χάνεις όλα τα παιδιά και αντίο στα τέσσερα τεταρτημόρια.

Ενώ η MPAA είναι αρκετά χαλαρή σχετικά με τον φόνο, τις αιματοχυσίες και τα βασανιστήρια (το “Drag Me to Hell”, τα “Σαγόνια του Καρχαρία” και το “The Dark Knight” κρίθηκαν κατάλληλα για ασυνόδευτα παιδιά για παράδειγμα), η ένωση γίνεται πιο αυστηρή με τη συναινετική ερωτική πράξη. Το “Blue Valentine” ας πούμε, το οικογενειακό δράμα με τη Μισέλ Γουίλιαμς και τον Ράιαν Γκόσλινγκ, κρίθηκε ακατάλληλο για άτομα κάτω των 17 ετών γιατί περιείχε μία εκτεταμένη σκηνή στοματικού έρωτα. Το “Boys Don’t Cry” που χάρισε στη Χίλαρι Σουάνκ το πρώτο της Όσκαρ θα είχε την ίδια τύχη αν δεν είχε επανακατηγοριοποιηθεί. Ο οργασμός της Κλόι Σεβινί στην ταινία ήταν “πολύ μεγάλος σε διάρκεια”, οπότε χρειάστηκε να συντομευτεί. Μία βάναυση σκηνή βιασμού ωστόσο έμεινε άθικτη.

Ακόμη και ο Λούκα Γκουαντανίνο, ο Ιταλός σκηνοθέτης του “Call Me By Your Name”, πείστηκε να οδηγήσει την κάμερα στο παράθυρο όταν οι πρωταγωνιστές του θα έπεφταν στο κρεβάτι. Η στρατηγική της Sony λειτούργησε. Το φιλμ κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και μια νίκη για το σενάριο του Τζέιμς Άιβορι. Ο Άιβορι είχε γράψει μία κανονική σκηνή σεξ, αλλά δε γυρίστηκε ποτέ.

Ας προστεθεί σε όλα τα παραπάνω η απήχηση που θέλει να έχει το Χόλιγουντ στις πιο αυστηρές ξένες αγορές όπως αυτή της Κίνας. Η Κίνα προβάλλει μόλις 34 ταινίες μη κινέζικης παραγωγής ανά έτος (κάποιες φορές 1 ή 2 παραπάνω), την ώρα που η χώρα είναι στον δρόμο να ξεπεράσει το αμερικανικό box office σε έσοδα. Το “Eternals” μόλις απαγορεύτηκε σε κάποιες χώρες της Μέσης Ανατολής (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Κουβέιτ) γιατί η Marvel αρνήθηκε να αφαιρέσει από την ταινία τη γκέι σχέση μεταξύ δύο εκ των πρωταγωνιστών.

Το “ανδρικό βλέμμα” και το #MeToo

Είναι αδύνατο να μη μπει στην εξίσωση και η δυσφορία μας κατά τη συνειδητοποίηση ότι η δική μας απόλαυση με τις ερωτικές σκηνές σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχει δημιουργηθεί μέσα από μία εκμεταλλευτική, συχνά απάνθρωπη διαδικασία παραγωγής.

Το κίνημα #MeToo τράβηξε το τσιρότο από μία πληγή που μάτωνε εδώ και δεκαετίες. Η καθηγήτρια Λίντα Χίρσμαν, συγγραφέας του “Reckoning” – μίας σημαντικής μελέτης για τη σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση που εντοπίζει τις απαρχές του κινήματος #MeToo στον θάνατο της Μέρι Τζο Κοπέκνι στο αυτοκίνητο του Τεντ Κένεντι το 1969 – είχε διαπιστώσει κατά την έρευνά της πως αρκετές ηθοποιοί, παρότι είχαν πιεστεί να εμφανιστούν γυμνές, δεν είχαν στην πραγματικότητα πρόβλημα με το ίδιο το γυμνό.

“Μου διαμαρτυρήθηκαν με πικρία για κακοποίηση από τους άντρες συμπρωταγωνιστές τους όταν εμφανίζονταν σε ερωτικές σκηνές πριν από το κίνημα #MeToo», έχει πει η Χίρσμαν στον Guardian. «Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι άντρες συμπρωταγωνιστές εκμεταλλεύονταν τις σκηνές σεξ, αγγίζοντάς τες σε σημεία όπου δεν ήταν απαραίτητο για τη σκηνή». Θα μπορούσαν, πιστεύει, να έχουν κάνει μήνυση πριν από χρόνια σύμφωνα με τον Νόμο για τα Πολιτικά Δικαιώματα της Αμερικής του 1964 με το σκεπτικό ότι υποχρεώθηκαν να εργαστούν σε εχθρικό περιβάλλον, αλλά “φυσικά θα ήταν το τέλος της καριέρας τους”.

Ποιος θα ξεχάσει πια το σκάνδαλο για το “Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι” και την τραγική περίπτωση της Μαρία Σνάιντερ που είχε δηλώσει αργότερα πως αισθάνθηκε “λίγο βιασμένη” στα γυρίσματα; Ή την ανάρμοστη συμπεριφορά του Αμπντελατίφ Κεσίς στα γυρίσματα των ερωτικών σκηνών του “Blue Is the Warmest Colour” που κατήγγειλε η Αντέλ Εξαρχόπουλος και η Λία Σεϊντού; Ή, μιλώντας κιόλας παραπάνω για τον Βερχόφεν, για την πρόσφατη αποκάλυψη της Σάρον Στόουν ότι εξαπατήθηκε για όσα θα φαίνονταν στην κάμερα στο “Basic Instinct”;

Το κοινό έρχεται πιο άμεσα πλέον αντιμέτωπο με τις τοξικές συνθήκες που μπορεί να συνδέονται με μία ερωτική σκηνή και κατανοεί πως όχι, η τέχνη και η ζωή δε διαχωρίζονται τόσο εύκολα. Συνδυαστικά επίσης με την αφύπνισή μας για το ανδρικό βλέμμα (male gaze) που αντικειμενοποιεί το γυναικείο σώμα και δίνει προτεραιότητα στην απεικόνιση της ανδρικής ευχαρίστησης ή ισχύος, όλα αυτά αφήνουν ένα μεγάλο μέρος θεατών του κινηματογράφου να διαχειριστούν το πώς τα γούστα μας έχουν διαμορφωθεί και παραμορφωθεί από ταινίες που παραδοσιακά παρουσίαζαν την επιθυμία από μία συντριπτικά ανδρική, ετεροκανονική σκοπιά.

Είναι όμως η αποχή η μόνη επιλογή του Χόλιγουντ;

Το ξεκαθάρισμα με την κακοποίηση στη βιομηχανία του κινηματογράφου έχει οδηγήσει σε σοβαρές δομικές αλλαγές και οδήγησε στην αυξανόμενη χρήση intimacy coordinators (συντονιστές οικειότητας) που βρίσκονται στο σετ για να εγγυηθούν την αίσθηση ασφάλειας των ηθοποιών. Είναι επαγγελματίες που χορογραφούν τις ερωτικές σκηνές ενός σεναρίου και είναι εκεί για να διασφαλίζουν τη συγκατάθεση από όλους τους συμμετέχοντες μίας ερωτικής σκηνής.

“Οτιδήποτε γίνεται χωρίς τη συναίνεση των ηθοποιών, οτιδήποτε είναι καταναγκαστικό και γίνεται χωρίς την ενθουσιώδη συγκατάθεσή τους είναι αδιαπραγμάτευτο σε ένα σετ», είχε τονίσει σε συνέντευξή μας η Claire Warden, μία από τις πρωτεργάτριες του κλάδου. “Λέω ενθουσιώδη γιατί οι άνθρωποι λέμε ναι όταν δεν το εννοούμε και πολύ. Μέρος της ειδικότητάς μας είναι να παρουσιάζουμε και να διατυπώνουμε τις επιλογές των ηθοποιών με τρόπο που να τους είναι πιο εύκολο να βρουν το πραγματικό τους ‘ναι’ και να το αναγνωρίζουμε όταν κάποιοι δεν συναινούν με την καρδιά τους. Τότε προσφέρουμε εναλλακτικές ώστε να μπορούν να πουν όχι και να ξέρουν ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε”.

Η εισαγωγή των intimacy coordinators στη βιομηχανία έχει ξεκλειδώσει – όπου έχουν χρησιμοποιηθεί – τη διαδικασία, απελευθερώνοντας τους ηθοποιούς και οδηγώντας σε φανταστικά αποτελέσματα. Κυρίως στην τηλεόραση όπου οι σκηνές σεξ είναι ασύγκριτα περισσότερες, σε σειρές όπως το “Normal People” και το “Bridgerton” που έβαλαν φωτιά στο ίντερνετ. Ή το “I May Destroy You” που δε συμπεριέλαβε ερωτικές σκηνές για να διεγείρει, αλλά για να αποδώσει πολυεπίπεδα το φάσμα της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης.

Ας διερευνήσει το mainstream αμερικανικό σινεμά πώς μπορεί να επαναφέρει το σεξ στη μεγάλη οθόνη (ερωτήσεις όπως ποιο σκοπό εξυπηρετεί μία ερωτική σκηνή και σε ποια ομάδα απευθύνεται θα βοηθήσουν) και με λίγη τύχη, μία νέα γενιά σεναριογράφων, σκηνοθετών και ηθοποιών με επίγνωση, ενσυναίσθηση και μία πιο ανοιχτόκαρδη anti-shaming σεξουαλική κουλτούρα γύρω τους, θα το διεκδικήσουν ξανά..