ΤΑΞΙΤΖΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ: “Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΑ 100%”
Ο συμπαθής ομογενής οδηγός δίνει το παρασκήνιο μίας ιστορικής συνάντησης.
Καλά δεν αλλάζει και κάτι, ούτως ή άλλως εγώ από πάντα έλεγα σε πελάτες ότι ξέρω τον Μητσοτάκη. Δεν περιμένω να γνωρίσω έναν διάσημο για να πω ότι τον ξέρω, είναι μέρος της δουλειάς μου αυτό.
Θέλετε να σας πω ποιους διάσημους έχω πάρει κούρσα; Ούτε έναν. Θέλετε να σας πω ποιους λέω ότι έχω πάρει; Από τον Τζόρνταν μέχρι τον Λένον, το πρωί πριν τον σκοτώσουν. Του ‘χα πει κιόλας να προσέχει, γιατί είχα δει όνειρο.
Ωστόσο, μία τυχαία συνάντηση με τον Έλληνα πρωθυπουργό κανονισμένη βδομάδες πριν, είναι πάντα μία ευχάριστη σύμπτωση. Δεν ακούς κάθε μέρα ελληνικά στη Νέα Υόρκη. Άλλο να σου λέει “πού ‘σαι ρε μεγάλε” ο πρωθυπουργός, και άλλο να σου λέει “προχώρα γαμώτ, κοιμάσαι μια ώρα, ζώο” ένας τυχαίος που σου ‘χει κολλήσει από πίσω.
Ελληνικά είναι και τα δύο, έτσι, δεν σνομπάρω. Άλλωστε, δεν έχουν σπουδάσει όλοι στα καλύτερα πανεπιστήμια, δεν μπορεί να το πει ο καθένας το “πού ‘σαι ρε μεγάλε”. Μέχρι εκεί που φτάνει το λεξιλόγιο του καθενού.
Το ραντεβού να τον “πετύχω” είχε κλειστεί πολύ καιρό, αλλά κάτι οι δουλειές του, κάτι ότι είχε τη φωτογράφηση που έκανε τους Beatles να περνάνε τον δρόμο (και τους τέσσερις, στο τέλος διάλεξαν τον Ρίνγκο), άργησε λίγο να έρθει. Έφερνα γύρες μέχρι να τον πετύχω.
Και κανά μισάωρο μετά, τον βλέπω από μακριά. Λοκάρω και πάω προς αυτόν. Με βλέπει που τον βλέπω, σηκώνουν κινητά οι διπλανοί του και τι να σας πω ρε παιδιά, τέτοια σκηνοθεσία με περιστατικό πάνω στον δρόμο είχε να γίνει από εποχή Κεντέρη-Θάνου. Μόνο ο Τζέκος τα ‘χει κάνει αυτά τα πράγματα και η Νέα Δημοκρατία, κανένας άλλος.
Μπράβο σε όλους τους συντελεστές, σε όλους όσοι εργάστηκαν μπροστά και πίσω από τις κάμερες, δεν έχω να πω κάτι άλλο. Πάμε για μεγαλύτερα πράγματα τώρα, δεν υπάρχει ταβάνι.
