Νέες ταινίες: Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ τα βάζει με τον θάνατο, οι “Thunderbolts*” με την κατάθλιψη

To “Μια Ταινία Minecraft” έκλεισε μήνα στην κορυφή του box office αφού και πάλι κράτησε σε μικρή απόσταση κάθε άλλο διεκδικητή. Τις προηγούμενες εβδομάδες τον Bloody Hawk του “Εμείς” (που ξεπέρασε πλέον τις 75.000, ένας αληθινός θρίαμβος για το είδος), τώρα τον Μπεν Άφλεκ του “Λογιστή 2” (άνοιγμα με 20.000 εισιτήρια).

Κι ενώ η επετειακή επανέκδοση του 3ου φιλμ της πρίκουελ τριλογίας του Τζορτζ Λούκας (“Η Εκδίκηση των Σιθ”) έκανε τρελές δουλειές με πάνω από 9.000 εισιτήρια, οι “Αμαρτωλοί” του Ράιαν Κούγκλερ, η καλύτερη ταινία αυτή τη στιγμή στις αίθουσες, ανέβασαν τα εισιτήριά τους από το πασχαλινό άνοιγμα και έφτασαν τα 14.000 εισιτήρια. Δύσκολο θέμα για Ελλάδα, αλλά η ταινία έχει πόδια και αρέσει και συζητιέται, την ώρα που στην Αμερική σπάει ρεκόρ. Ελπίζουμε να αντέξει.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Οι ταινίες αυτής της ύστερης περιόδου του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ (όπως δηλαδή ίσχυε και για τα “Εγκλήματα του Μέλλοντος”) λειτουργούν σε ένα επίπεδο απευθείας συναισθηματισμού και στοχασμού, όπου οι κλασικοί φορμαλιστικοί και ακαδημαϊκοί κανόνες μοιάζουν με κάτι που ο σκηνοθέτης έχει αφήσει κάπως πίσω του, σα να μην έχει όρεξη πια για αυτούς.

(Δεν είναι φυσικά ο μόνος. Είναι τρομερά ενδιαφέρον σε τι εξελίσσεται το στυλ των μεγάλων masters όταν στοχεύουν πρωτίστως σε έναν πλούτο συναισθήματος και ιδεών, και όχι φόρμας – βλέπε και αρκετά από τα ύστερα φιλμ του Κλιντ Ίστγουντ, και φυσικά πρωτίστως το “Megalopolis” του Φράνσις Φορντ Κόπολα.)

Ο άρχοντας του body horror έχει εξελίξει την εμμονή του με το σώμα, φτάνοντας πλέον την συλλογιστική του στο φυσικό της τελείωμα: τον θάνατο. Ο Κρόνενμπεργκ πάντα πίστευε πως τα πάντα είναι το σώμα και το σώμα είναι τα πάντα, οπότε πώς μπορεί να μπει στην εξίσωση η ιδέα της απώλειας; Πώς συνδέεται μια ολοκληρωτικά υλική και σωματική απόλαυση και ανάγνωση της ύπαρξης, με την ολοκληρωτική απουσία;

Στον “Κύριο των Νεκρών”, ο Κρόνενμπεργκ βάζει τον Βενσάν Κασέλ να μετατραπεί για λίγο σε κάτι-σαν-Κρόνενμπεργκ, έναν μπίζνεσμαν-auteur που δεν αφήνει τη σωματική σύνδεση ακόμα και μετά το θάνατο της γυναίκας του. Είναι ζόρικο το concept, αλλά υπάρχει κάτι αληθινό εκεί: Σε ένα σώμα σε διαδικασία αποσύνθεσης, αντικατοπτρίζεται η ίδια η διαδρομή θυμού, οδύνης και (μη) αποδοχής εκείνου που έμεινε πίσω.

Ο Καρς του Κασέλ μπλέκει με συνωμοσίες, το έργο του θα υποστεί βανδαλισμούς, θα βλέπει τη γυναίκα του παντού (η Νταϊάν Κρούγκερ πολύ καλή σε έναν πολλαπλό ρόλο), προσπαθώντας να επεξεργαστεί αυτό που είναι κυριολεκτικά αδιανόητο για τον ίδιο να επεξεργαστεί. Είναι σα να λέει πως, στην απουσία μιας απτής σωματικότητας, ο άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει και να αποδεχτεί στα αλήθεια μια κατάσταση.

Και μπροστά στον παραλογισμό του θανάτου, ο Κρόνενμπεργκ (που πριν λίγα χρόνια βίωσε μια δική του συζυγική απώλεια) έχει να απαντήσει με ένα έργο ειλικρινά και ακομπλεξάριστα ανατριχιαστικό και απόκοσμο. Γυρισμένο σαν με δίχως έγνοια για στρωτή ρυθμική αφήγηση, παιγμένο από ηθοποιούς που μοιάζουν σα να ντουμπλάρουν τους εαυτούς τους με χρονοκαθυστέρηση, και με μια συνωμοσιολογικής υφής ιστορία που μπλέκεται και ξεμπλέκεται σαν κάθε πέντε λεπτά να γράφεται από την αρχή.

Τα πάντα εν ολίγοις μοιάζουν λίγο off, τίποτα δεν νιώθεις πως είναι στη θέση του. Είναι η απόκοσμη αίσθηση της στιγμής που νιώθεις να χωρίζεσαι από το ίδιο σου το σώμα, καθώς θρηνείς – όπως και το ίδιο το φιλμ, που με αυτόν τον δύστροπο, αλλόκοτο τρόπο, καταφέρνει να αποτελεί φυσική συνέχεια της προβληματικής / εμμονής του Κρόνενμπεργκ περί απολυτότητας του σώματος.

Κριτική

Δεν είναι τρομερά συχνό να βρίσκουμε κάποια ταινία της Marvel που να είναι αληθινά για κάτι, αλλά το “Thunderbolts*” προς τιμήν του συνδέει την ιστορία ενός μάτσο τριτοκλασάτων αντι-ηρώων με την ματιά σε έναν εύθραυστο ψυχισμό, την ψυχική υγεία, τη μοναξιά και την κατάθλιψη. Χωρίς να ξεχνά να δώσει χιούμορ (καλό, και μόνο ένα τσικ παραπάνω από όσο χρειαζόταν) και δράση που όμως δεν μοιάζει ποτέ ομογενοποιημένη όπως το 90% της Marvel.

Η Φλόρενς Πιου είναι η άγκυρα του όλου εγχειρήματος και δεν υπάρχει δευτερόλεπτο που να χάνει την ταινία από πάνω της, ενώ η χημεία της με τον (πληγωμένο κλόουν) Ντέιβιντ Χάρμπουρ που παίζει τον πατέρα της είναι πολύ καλή. Μέσα από το arc τους ακολουθούμε μια περιπέτεια που ξέρει πώς να είναι μετρημένη – ακόμα κι αν εν τέλει το φιλμ πάσχει από την πληγή που συχνά παρατηρούμε στον σύγχρονο τρόμο (είναι βασικά ΜΙΑ αλληγορική ιδέα, τραβηγμένη για δυο ώρες όπου δε συμβαίνουν και πάρα πολλά περισσότερα πράγματα), στο πλαίσιο του κόσμου της Marvel είναι σχεδόν καλοδεχούμενο. Μακριά από δηλαδή από τη φλυαρία ή, ακόμα πιο συχνά, την απουσία εστίασης που συναντάμε σε πολλούς τίτλους του στούντιο.

Οι σκηνές δράσης δεν μοιάζουν να έχουν έρθει ουρανοκατέβατες, καθώς προκύπτουν από τις αγωνίες των χαρακτήρων, πολύ κυριολεκτικά κιόλας. Ακόμα κι αν δεν εκμεταλλεύεται πλήρως την ιδέα, ο σκηνοθέτης Τζέικ Σράιερ δίνει μια αύρα πρακτικότητας σε εφέ και σκηνικά, με αποτέλεσμα ωραίες σεκάνς όπως τα διαδοχικά «δωμάτια», την καταδίωξη με τον Μπάκι, και ακόμα και την μάχη των σκιών στον διάδρομο, στην αρχή του φιλμ.

Η ταινία έχει αδυναμίες φυσικά – το πώς στηρίζεται στην κυριολεξία της Μίας Αλληγορίας, το πόσο ασχημάτιστοι είναι οι δεύτεροι χαρακτήρες, την αδυναμία να πάει σε ένα επόμενο επίπεδο πολλές ιδέες που έχει – αλλά τίποτα που να σπάει το φιλμ στα δύο. Αντιθέτως, καταφέρνει ένα σπάνιο πράγμα, να είναι μια Marvel ταινία (και μάλιστα μία που τοποθετεί ως ensemble φιλμ και με σημαντικές συνέπειες στην ευρύτερη «μυθολογία») που δεν έχει το μυαλό της στο πώς θα υπηρετήσει δέκα διαφορετικούς αφέντες, δεν κλείνει διαρκώς το μάτι στον θεατή, δεν φρενάρει τη δράση για να tease-άρει τρεις ταινίες μετά, δεν παρουσιάζει μια άνοστη ομογενοποιημένη δράση.

Είναι εν τέλει μια ιστορία χαλασμένων, μοναχικών αντι-ηρώων που παίρνουν το θάρρος να απλώσουν το χέρι και να ζητήσουν (ή να δώσουν) στήριξη. Από το βήμα στο κενό της πρώτης σκηνής μέχρι το «άλμα» της κλιμάκωσης, υπάρχει μια απόσταση που το “Thunderbolts*” έχει την όρεξη και τον τρόπο να διανύσει. Είναι μια ταινία Marvel που, παρά τις αδυναμίες της, παρουσιάζει μια ιστορία χωρίς πρωτίστως να νοιάζεται για το πριν ή για το μετά. Αλλά για την δυσκολία του Εδώ και Τώρα.

Κυκλοφορούν επίσης

Λύτρωση: Ένας παλαίμαχος πυγμάχος, πληγωμένος σωματικά και ψυχικά, βλέπει τα όνειρα και τις σχέσεις του να βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Με την καριέρα του σε πτώση και το παρελθόν του να τον στοιχειώνει, παρασύρεται ξανά σε σκοτεινά μονοπάτια. Εκεί, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του – να παλέψει για την αγάπη, την ελπίδα και την οικογένειά του. Τόμι Κέμπελ και Σάια ΛαΜπαφ σε δραματική ταινία πάνω στην αναζήτηση δεύτερης ευκαιρίας.

Η Περήφανη Πριγκίπισσα: Ο νεαρός βασιλιάς Μπέντζαμιν ταξιδεύει στο Βασίλειο του Μεσονυχτίου, αποφασισμένος να κερδίσει την καρδιά της περήφανης πριγκίπισσας Καρολίνας. Όμως θα ανακαλύψει ότι η πριγκίπισσα ζει υπό την επιρροή ύπουλων συμβούλων, παγιδευμένη σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων και εξουσίας. Αψηφώντας τον κίνδυνο, οι δυο τους δραπετεύουν, ξεκινώντας μια καταιγιστική περιπέτεια γεμάτη παγίδες, καταδιώξεις και επικές μονομαχίες. Στον δρόμο τους στέκεται ο μοχθηρός Μάξιμος, αποφασισμένος να μην επιτρέψει την αγάπη τους να δει ποτέ το φως. Οικογενειακή περιπέτεια κινουμένων σχεδίων.