Ειδικοί αποκάλυψαν πώς η άσκηση έχει αντικαρκινική δράση

Η άσκηση είναι γνωστό ότι βοηθά στην πρόληψη του καρκίνου και στην καταστολή της ανάπτυξης των υφιστάμενων όγκων.

Συνδέεται επίσης με αλλαγές στο μικροβίωμα του εντέρου, και τώρα, ερευνητές έχουν δείξει πώς αυτές οι αλλαγές θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην αντικαρκινική δράση της άσκησης.

Στο πλαίσιο της νέας μελέτης, η Marlies Meisel του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ στην Πενσυλβάνια και οι συνεργάτες της χορήγησαν μια επιθετική μορφή μελανώματος σε δύο ομάδες ποντικών.

Η μία ομάδα είχε ακολουθήσει ένα πρόγραμμα άσκησης τεσσάρων εβδομάδων, ενώ η άλλη ομάδα ήταν καθιστική.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα ποντίκια που έκαναν άσκηση είχαν μικρότερους όγκους και καλύτερα ποσοστά επιβίωσης.

Ωστόσο, μια περαιτέρω δοκιμή έδειξε ότι στα ζώα που έλαβαν αντιβιοτικά ή διατηρήθηκαν σε πλήρη απομόνωση από μικρόβια, η άσκηση δεν έδειξε κανένα όφελος.

Τα στοιχεία ήταν σαφή: η ευεργετική διαδικασία βρισκόταν στα μικρόβια, καθώς και στα μόρια που παράγουν, τους λεγόμενους μεταβολίτες.

Ωστόσο, το μικροβίωμα παράγει χιλιάδες μεταβολίτες, οπότε οι ερευνητές χρησιμοποίησαν συστήματα μηχανικής εκμάθηση για να διαχωρίσουν τα υποψήφια μόρια και κατέληξαν στο μυρμηκικό οξύ.

Πρόκειται για έναν μεταβολίτη βακτηρίων που αυξάνεται με την άσκηση και ενισχύει τη δράση των CD8 Τ-κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος, τα οποία είναι βασικά για την καταπολέμηση του καρκίνου.

Στη συνέχεια, η ομάδα εξέτασε 19 ανθρώπους με προχωρημένο μελάνωμα.

Εκείνοι με υψηλά επίπεδα μυρμηκικού οξέος είχαν μεγαλύτερη επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου –το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ένα άτομο ζει με καρκίνο χωρίς να επιδεινώνεται η κατάστασή του– σε σύγκριση με εκείνους με χαμηλά επίπεδα.

«Αυτή η έρευνα υπογραμμίζει τη σημασία της αξιολόγησης των μεταβολιτών που παράγουν τα βακτήρια και όχι μόνο των βακτηρίων», λέει η Meisel.

Ο Ken Lau από το Πανεπιστήμιο Vanderbilt του Τενεσί, ο οποίος μελετά πώς το μικροπεριβάλλον του εντέρου επηρεάζει παθήσεις όπως ο καρκίνος του παχέος εντέρου και η φλεγμονώδης νόσος του εντέρου, λέει ότι αυτού του είδους η έρευνα είναι συναρπαστική, επειδή μαθαίνουμε πώς να αξιοποιούμε τις οδούς συγκεκριμένων μορίων για να ρυθμίζουμε με ακρίβεια τις ανοσολογικές αντιδράσεις.

Ωστόσο, προειδοποιεί ότι χρειάζεται περισσότερη έρευνα.

«Τι συμβαίνει αν ο ασθενής σταματήσει να ασκείται; Το αποτέλεσμα εξασθενεί ή παραμένει με κάποιο τρόπο; Υπάρχουν πολλά που πρέπει ακόμα να κατανοήσουμε», λέει.

Η Meisel και η ομάδα της εξετάζουν τώρα αν οι αλλαγές στο μικροβίωμα του εντέρου που προκαλούνται από την άσκηση μπορούν να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο σε άλλες παθήσεις.