Ο μεγάλος μας θυμός

Το πρώτο συναίσθημα που σε κατακλύζει διαβάζοντας τους διαλόγους των αξιωματικών που σύμφωνα με τον όρκο τους δίνουν «υπέρ πάντων αγώνα» για να υπερασπίζονται την ανθρώπινη ζωή, είναι η οργή. Μια πηγαία, τεράστια οργή.  Είναι δυνατόν άνθρωποι να δίνουν μάχη εγκλωβισμένοι στις φλόγες και ένστολοι να λένε «άσε τα όρνια να καούν»; Πώς μπορούν να εκστομίζουν φράσεις όπως «τώρα να καούν για να βάλουν μυαλό ρε φίλε…»; Ανθρώπου νους δεν το χωράει.

Προφανώς δεν είναι ταξί η Πυροσβεστική, όπως ειρωνεύτηκε η τηλεφωνήτρια από το ασφαλές περιβάλλον του γραφείου τις ώρες που η τραγωδία εξελισσόταν. Και σαφέστατα δεν την αναζητούσαν οι εν κινδύνω πολίτες για κάτι ήσσονος σημασίας αφού αν γνώριζαν, αν είχαν ειδοποιηθεί εγκαίρως, ότι έπρεπε να αναζητήσουν αμέσως διέξοδο στη θάλασσα κι αν ήξεραν την οδό προς τη σωτηρία, θα έσπευδαν.

Αυτή όμως είναι η μικρή εικόνα ή ακριβέστερα μια ψηφίδα του τραγικού παζλ. Οσο θυμό κι αν προκαλούν οι παραπάνω, πρωτόγνωροι στα χρονικά, διάλογοι, υπάρχουν και άλλοι πρωταγωνιστές· οι πολλοί πυροσβέστες που έδωσαν μάχη με όλες τους τις δυνάμεις, με αυτοθυσία για να σώσουν όσους περισσότερους συνανθρώπους τους μπορούσαν. Κάποιοι, θυσιάζοντας ακόμα και και οικείους τους. Αυτοί οι ήρωες που αντί λόγων ακολούθησαν αυτό που τους πρόσταζε το μυαλό και η καρδιά τους. Το καθήκον. Δυστυχώς όμως στη μεγάλη ανατριχιαστική εικόνα κυριαρχούν το απόλυτο χάος, τα ολέθρια λάθη, μια δολιχοδρομία ολιγωρίας και ασυνεννοησίας των καθ’ύλην αρμοδίων, η ανικανότητα εκπόνησης του αυτονόητου: ενός αποτελεσματικού επιχειρησιακού σχεδίου σωτηρίας. Οι 293 σελίδες του εισαγγελικού πορίσματος καταδεικνύουν ότι το κράτος και οι υπηρεσιακοί του βραχίονες, δεν κατόρθωσαν να συντονιστούν ούτε στα στοιχειώδη. Οι εισαγγελείς είναι κατηγορηματικοί:  Ηταν τέτοιο το εύρος του αλαλούμ ανάμεσα στις υπηρεσίες, που τα στελέχη τους αγνοούσαν ακόμα και ποιος ήταν ο επικεφαλής των επίγειων δυνάμεων!

Σε αυτή την μεγάλη εικόνα, η καθολική οργή επιτείνεται από την ανυπαρξία μιας ειλικρινούς, εκ βαθέων, πειστικής συγγνώμης εκ μέρους των συνυπευθύνων και η κραυγαλέα μη ανάληψη ευθύνης για την εκατόμβη, για το εθνικό πένθος. Ούτε σήμερα, τρεις μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, οπότε κάποιοι από αυτούς θα ζητήσουν εκ νέου από τους πολίτες ανανέωση θητείας και ψήφο εμπιστοσύνης στις θεσμικές τους ικανότητες. Ούτε καν ως κίνηση ψηφοσυλλεκτικής στρατηγικής, αυτή η πανάκριβη συγγνώμη…

Αυτό που απομένει είναι η παγερή έλλειψη αισθήματος δικαίου για εκείνους που έχασαν τους ανθρώπους τους και τις περιουσίες τους. Για εκείνους που όλο αυτό το διάστημα περίμεναν στωϊκά μέσα στον πόνο τους να νοιώσουν ένα ψήγμα, έστω, δικαίωσης, μιας παρηγόριας.

Και πάνω από όλα η πανελλήνια οργή: Πλημμεληματικού χαρακτήρα οι κατηγορίες για ένα έγκλημα με πολλούς αυτουργούς, εκ προμελέτης λαλίστατους…