Το ήθος που λείπει

-“Ναι, αλλά τερματίσατε στον ίδιο χρόνο με τον Ολλανδό…”

– “Όχι, ακούμπησε πιο μπροστά από μένα. Υπάρχει φώτο φίνις και έτσι είναι”.

Αν είναι δύσκολο να περιγραφούν με λόγια τα 300 τελευταία μέτρα του αγώνα του Σπύρου Γιαννιώτη στον τελικό της Μαραθώνιας Κολύμβησης, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, είναι ακόμα πιο δύσκολο να γίνει κατανοητό το παράδειγμα και οι δηλώσεις του μετά.

Πήρε το ασημένιο μετάλλιο, ενώ άξιζε το χρυσό και έκανε τα δάκρυα του Λονδίνου, δάκρυα χαράς 4 χρόνια μετά, με επιμονή, σεμνότητα και πολλή δουλειά.

Το γεγονός ότι ήθελε να σταματήσει ο ίδιος την ένσταση, που τελικά κατέθεσε η ελληνική πλευρά (απορρίφθηκε), με το μεγαλειώδες “”Ο Ολλανδός κέρδισε δίκαια. Η δεύτερη θέση για μένα είναι σαν πρώτη. Νιώθω μέσα μου απίστευτη χαρά”, τον καθιστούν παράδειγμα προς μίμηση.

Σε μια κοινωνία, που έχει τραβήξει τα πάνδεινα και έχει ανάγκη από πρότυπα και παραδείγματα για να σταθεί όρθια απέναντι στη σκληρή αλήθεια των αριθμών και στην ανεπάρκεια των πολιτικών, αγώνες και λόγια σαν αυτά του Γιαννιώτη, δείχνουν τον δρόμο.

Η Ελλάδα της ένστασης, της πλαγίας οδού και της ήσσονος προσπάθειας χρεοκόπησε. Οι θιασώτες αυτής της Ελλάδας, φωνασκούν και σήμερα κατέχοντας θέσεις ισχύος και φιλοδοξούν μάλιστα και να δώσουν λύσεις. Όταν τους βάλουμε στην άκρη και παραδειγματιστούμε από τους Γιαννιώτηδες αυτής της χώρας, τους ανθρώπους του αγώνα, της επιμονής και της σεμνότητας, θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την αλλαγή που χρειαζόμαστε.

*Του Μάνου Χωριανόπουλου, Διευθυντή Σύνταξης του NEWS 247