Η “ασόβαρη” Χρυσή Αυγή και το μαξιλαράκι της εξουσίας

Όσοι πήγαν στο συλλαλητήριο της Κυριακής, δεν είναι ναζί, φασίστες, εθνικιστές και ακροδεξιοί. Πολλοί πήγαν πράγματι επειδή διαφωνούν με τη συμφωνία, χωρίς να σημαίνει ότι επιθυμούν την κατάκτηση κάθε γειτονικής χώρας, τη βύθιση σκαφών με μετανάστες, τη διακοπή των ψεκασμών και τη σύλληψη του Σόρος και όσων άλλων σχεδιάζουν καθημερινά τον αφανισμό του ελληνικού έθνους.

Είναι δεδομένο όμως ότι η Χρυσή Αυγή πήγε συντεταγμένα, όπως και διάφοροι επαγγελματίες “Μακεδονομάχοι”, παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και πολλοί πατριδοκάπηλοι που έδωσαν και τον τόνο στη διαδήλωση.

Είναι δεδομένο ότι νεοναζί λειτούργησαν οργανωμένα στα επεισόδια και είναι επίσης δεδομένο ότι το όνειρό τους σε κάθε συγκέντρωση που συμμετέχουν, είναι η εισβολή στη Βουλή.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον ανησυχητικό το πώς η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν κάνει σαφή διάκριση ανάμεσα στους διαδηλωτές και τους επαγγελματίες πατριώτες, ακροδεξιούς, χρυσαυγίτες, λόγω του ότι ιεραρχεί ως μοναδικό στόχο την πτώση της κυβέρνησης και τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορεί να το κάνει ή δεν θέλει; Διότι αν βάσει των δημοσκοπήσεων, η Νέα Δημοκρατία είναι πολύ πιθανό να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, η ηγεσία της θα έπρεπε πράγματι να προβληματίζεται για το πώς θα διαχειριστεί τον ακτιβισμό της ακροδεξιάς, η ατζέντα της οποίας κατακτά όλο και μεγαλύτερο χώρο στη δημόσια σφαίρα.

Είναι πιθανό να μην μπορεί πλέον. Αφενός η ηγεσία έκανε μια επιλογή στο Μακεδονικό με στόχο να μην διασπαστεί το κόμμα, αλλά και να κερδίσει τις ψήφους όλων όσοι βλέπουν τη λύση του ονοματολογικού ως προδοσία, αφετέρου εντός του κόμματος είναι πια πολύ ισχυροί αυτοί που κρατούν ορθάνοιχτες τις κερκόπορτες για την ακροδεξιά.

Το ακόμα πιο επικίνδυνο όμως είναι να μην θέλει, όχι λόγω των εσωκομματικών ισορροπιών, αλλά λόγω πολιτικών υπολογισμών ενόψει εθνικών εκλογών. Να μην θέλει δηλαδή, προσπαθεί να υπολογίσει όλες τις πιθανότητες στους εκλογικούς και μετεκλογικούς σχεδιασμούς της.

Το 2013, λίγο πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, διάφοροι ραδιοτηλεοπτικοί παπαγάλοι διακινούσαν το σενάριο μιας “πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής”, που θα μπορούσε να αποτελέσει “μαξιλαράκι” για το σύστημα συνεργαζόμενη με τα τότε κόμματα εξουσίας.

Το αίμα του Παύλου Φύσσα, έβαλε τέλος σε αυτές τις μεθοδεύσεις. Για πόσο;

Αν με την διαφαινόμενη εκλογική κατάρρευση του Κέντρου, η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται μια Προεδρική πλειοψηφία στην επόμενη Βουλή, πού θα αναζητήσει τις ψήφους, οι οποίες όπως και το χρήμα δεν μυρίζουν;

Είναι πιθανή μια οποιουδήποτε είδους επικοινωνία έστω με την εντός κοινοβουλίου εκπροσώπηση της ακροδεξιάς; Είναι πιθανό να αποτελέσει ακόμα και η… “ασόβαρη” Χρυσή Αυγή, ξανά το μαξιλαράκι για τους γνωστούς διακινητές σεναρίων τρόμου.

Αυτό θα πρέπει, πηγαίνοντας προς τις εκλογές η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας να το ξεκαθαρίσει με το ίδιο πάθος με το οποίο μάχεται τη σημερινή κυβέρνηση.

Οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί, “σοβαροί” ή “ασόβαροι” δεν μπορούν να μπαίνουν σε κανέναν πολιτικό σχεδιασμό. Όποιος δεν τοποθετείται σαφώς απέναντί τους, θα πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη των πράξεων και των λόγων του, όταν έρθει η ώρα.

Όποιοι δείχνουν ανοχή ή κάνουν ότι δεν τους βλέπουν μέσα στο πλήθος των διαμαρτυρόμενων για το Μακεδονικό, είναι το λιγότερο υποκριτές.

Όποιοι θεωρούν ότι η ακροδεξιά μπορεί να ενισχυθεί τόσο για να χρησιμοποιηθεί κατά αντιπάλων, χωρίς να στραφεί τελικά κατά πάντων, είναι το λιγότερο ανόητοι.

Όποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί απειλούν τη δεξιά όσο και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, καθώς στοχεύουν στην δια της βίας κατάλυση του πολιτεύματος, κάνουν ένα λάθος που θα πληρωθεί πολύ ακριβά.