Οι χυδαίες εξισώσεις περί βίας

Η ίδια ιστορία, χρόνια τώρα, ιδιαίτερα τα τελευταία του μνημονίου. Αυτή η εμμονή, αυτό το ουρλιαχτό των δήθεν νοικοκυραίων να καταδικάσουμε/καταδικάσετε τη βία “απ’ όπου και αν προέρχεται”.

Μία ιστορία αν μην τι άλλο θλιβερή που επαναλαμβάνεται πάντα μετά από περιστατικά όπως αυτό του προηγούμενου Σαββάτου με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπουτάρη που δεν ήταν τίποτα άλλο από μία ένδειξη φασιστικής πυγμής λίγες ημέρες μάλιστα πριν από την επέτειο της δολοφονίας (όπως εξελίχθηκε η επίθεση) του Γρηγόρη Λαμπράκη στην ίδια πόλη από το δεξιό, μετεμφυλιακό παρακράτος.

Ο εκχυδαϊσμός των…εξισώσεων πλέον έχει φτάσει σε ζηλευτό επίπεδο. Τις τελευταίες, λοιπόν, ημέρες διαβάσαμε ότι ο Ρουβίκωνας είναι η αδερφή της 17 Νοέμβρη, ότι ο Μπουτάρης έπεσε δικαίως θύμα διαπόμπευσης και ξυλοδαρμού διότι έχει ανθελληνικές απόψεις και ότι, τέλος πάντων, όποιοι έσπειραν ανέμους (με τα γιαούρτια), θα θερίσουν θύελλες (με τις κλοτσιές, τις μπουνιές και τα μαχαίρια).

Όλα, άρα, τα φαινόμενα μπαίνουν στην ίδια χοάνη, στο ίδιο μπλέντερ, προφανώς για να εξάγουν οι εμπνευστές αυτής της κωμωδίας το ίδιο συμπέρασμα. Βία από τη μία, βία από την άλλη, λυτρώστε μας, επιτέλους, από τη βία.

Μοιάζει με την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων με την οποία το εγχώριο ακραίο κέντρο θέλησε να χτίσει την πολιτική καριέρα των στελεχών του. Μοιάζει, επίσης, με την προσπάθεια επανασυγγραφής της ελληνικής ιστορίας της κρίσιμης περιόδου (Β’ παγκόσμιος και εμφύλιος) με την οποία κάποιοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι θύτες και θύματα είχαν την ίδια ευθύνη για τις θηριωδίες και να ξεπλύνουν το δοσιλογισμό.

Δυστυχώς, δεν πρόκειται για μάταιο κόπο. Σιγά-σιγά αυτή η προσπάθεια να εξισωθούν τα πάντα για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα (των τελευταίων 70 χρόνων) πιάνει τόπο. Το αντιλαμβάνεσαι πολλές φορές στις συζητήσεις με νέους ανθρώπους που απέχουν πια δύο και τρεις γενιές από τα γεγονότα. Πείθονται από αυτού του είδους την επιχείρηση εύκολα, χωρίς να βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει και να χωρίς να αναζητούν την επιπλέον ανάλυση.

Περί βίας και άλλων δαιμονίων, τα αυτιά μας έχουν περάσει άσχημα, κυρίως από το 2008 και μετά όταν ο κάθε λογής κολαούζος του συστήματος απαιτούσε απλά και μόνο να καταδικάσουμε τις συγκρούσεις (όντως, πολλές φορές τυφλές) αδιαφορώντας για τα αίτιά τους και τις διεργασίες οι οποίες είχαν τελεστεί στην ελληνική κοινωνία πριν αλλά και μετά από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Κοιτούσαν, κοντολογίς, το δέντρο και όχι το δάσος γιατί έτσι τους βόλευε, έτσι νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους. Τα γεγονότα απλώς συμβαίνουν, δεν έχουν αιτίες, δεν έχουν αφορμές, παρουσιάζονται απλά μπροστά μας, ίσως και με … θεϊκή παρέμβαση.

Εν έτει 2018, και μετά την αποτρόπαια επίθεση στον Μπουτάρη, η συνήθεια δεν εγκαταλείπεται. Κραυγές ότι “καταδικάζετε την επίθεση στο δήμαρχο αλλά δεν λέτε τίποτα για τον Ρουβίκωνα” ακούμε πλέον κάθε μέρα, ακόμα και από φαινομενικά ψύχραιμες φωνές. Ουδείς μπαίνει στον κόπο να αναλύσει, να εμβαθύνει, να δει πίσω από την κουρτίνα των γεγονότων, πως έδρασαν οι μεν, πως οι δε, τι αποτελέσματα είχε η ενέργειά τους κτλ.

Είναι σαφές βέβαια ότι με ακτιβισμούς τύπου Ρουβίκωνα το (όποιο σύστημα) όχι μόνο δεν απειλείται αλλά βρίσκει την ευκαιρία να εξαπολύει αντεπιθέσεις σ’ όλα τα μέτωπα και να χαλυβδώνεται. Το αδιέξοδο όμως αυτού του είδους πάλης δεν σημαίνει ότι πρέπει να ταυτίσουμε τις φασιστικές πρακτικές με τον έστω ακραίο ακτιβισμό ούτε να πούμε ότι τα τρικάκια μπορούν να γίνουν … φονικά όπλα.

Τι να περιμένει κανείς όμως όταν μόλις πριν από λίγες ημέρες υπήρξαν άνθρωποι που διατύπωσαν την αν μην τι άλλο ρηξικέλευθη άποψη ότι οι άοπλοι, απελπισμένοι Παλαιστίνιοι προκαλούν με τις σφεντόνες τους τους πάνοπλους στρατιώτες του Νετανιάχου; Και πως να μην οργιστείς όταν Ευρωπαϊκή Ενωση και ελληνική κυβέρνηση κάλεσαν τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές να επιδείξουν “αμοιβαία αυτοσυγκράτηση” λες και εκκινούν από τις ίδιες αφετηρίες;