Ακούστε τον Τασούλα: Πίσω στο… 1952 και ισόβιος Μητσοτάκης!

Ο νέος μπαμπούλας που λανσάρεται από την κυβερνητική προπαγάνδα αυτήν την περίοδο ακούει στο όνομα «σταθερότητα». Τι σημαίνει αυτό;

Πρώτον, λέει αυτή η προπαγάνδα, «να μην πάθουμε ό,τι και η Γαλλία». Και, δεύτερον, για να μην το πάθουμε, ας ρίξουμε μια ματιά καμιά εβδομηνταριά-και βάλε- χρόνια πίσω, τότε που η «σταθερότητα» εξασφαλιζόταν με καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα. Αυτό- το «πίσω στο 1952»- το υπονόησε ο πρόεδρος Τασούλας, για να μας προειδοποιήσει γι’ αυτό που θα πάθουμε αν τυχόν στις ερχόμενες εκλογές δεν έχουμε «σταθερότητα». Δηλαδή, αν δεν έχουμε και τρίτη θητεία Μητσοτάκη και χάσει ο ίδιος το προνόμιο να εκφωνεί λογύδρια-νουθεσίες άπαξ του μηνός.

Αλήθεια, ποιος απειλεί τη «σταθερότητα» στην Ελλάδα σήμερα;

Το εκπεμπόμενο από τη Γαλλία μήνυμα; Μα, επειδή -κατά το κοινώς λεγόμενον- τα σκάτωσε ο Μακρόν, απειλείται η δική μας «σταθερότητα»; Τι σχέση έχει η μία περίπτωση με την άλλη; Καμία.

Εδώ έχουμε τον ίδιο πρωθυπουργό εδώ και έξι χρόνια και μια αδιατάρακτη πλειοψηφία στη Βουλή, τόσο αδιατάρακτη που αθωώνει, προκαταβολικά και προκλητικά, τους υπουργούς που μοίραζαν εκατομμύρια σε «Φραπέδες» και «Χασάπηδες.

Εκεί, στη Γαλλία, ο Μακρόν αλλάζει τους πρωθυπουργούς σαν τα πουκάμισα, δεν έχει πλειοψηφία και πρώτο κόμμα είναι της Λεπέν. Αλήθεια, δεν μας έλεγαν ότι ο Μητσοτάκης είναι «ο Έλληνας Μακρόν»; Τώρα που ο Μακρόν τίναξε τη μπάνκα στον αέρα, ο δικός μας θα πει «αποτάσσομαι»;

Γιατί, άραγε, κινδυνεύει, αν κινδυνεύει, η δική μας «σταθερότητα», αφού ο δικός μας (πρώην) Μακρόν και πλειοψηφία έχει και αντίπαλο δεν έχει και η οικονομία πετάει;

Η απάντηση (της κυβερνητικής προπαγάνδας) είναι διότι «είστε μίζεροι». Δεν αναγνωρίζετε την «ανάπτυξη» και γκρινιάζετε που δεν προλαβαίνετε να υπολογίζετε τις αυξήσεις που βλέπετε παρά μέρα στο σούπερ μάρκετ και δεν βγάζετε το μήνα.

Κινδυνεύει η «σταθερότητα» διότι μόνο το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων θέλει αυτήν τη «σταθερότητα» (25% δίνουν οι δημοσκοπήσεις στη ΝΔ, αλλά τώρα κάτι θα τσιμπήσει κι ας λέει ο Μητσοτάκης ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτό- η καρδούλα του το ξέρει). Τα άλλα τρία τέταρτα δεν καίγονται γι’ αυτήν τη «σταθερότητα». Τι να την κάνουν, αν δεν τρώγεται;

Πώς αποτρέπεται, άραγε, αυτός ο «κίνδυνος», της απώλειας της «σταθερότητας»;

Πρώτον, με το να… χρεοκοπήσει η Γαλλία, ο δικός μας (πρώην) Μακρόν να αποκηρύξει τον Εμανουέλ και να πει στους «μίζερους» ψηφοφόρους που δεν βλέπουν τα εδώ «επιτεύγματα»: «Εγώ ή χάος» (κατά το λουδοβίκειο «L’Εtat c’ est moi»).

Δεύτερον, επειδή αυτά μπορεί να μην πιάσουν, ας επιστρέψουμε στη δεκαετία του ’50, την οποία νοσταλγεί ο κ. Τασούλας και τη θυμήθηκε κατά το λογύδριο που έβγαλε στη χτεσινή συνάντησή του με τον κ. Μητσοτάκη. Τι θυμήθηκε ο Τασούλας; Ότι στις εκλογές του 1951 δεν είχαμε «σταθερότητα». Αλλά το 1952 αυτή «αποκαταστάθηκε» και ο (πρόδρομος της ΕΡΕ και της ΝΔ) Ελληνικός Συναγερμός πήρε 250 από τις 300 έδρες της Βουλής (με πλειοψηφικό σύστημα).

Και είχαμε «νοικοκύρεμα», «αναπτυξιακά μέτρα» και άλλα καλά, που τα θυμήθηκε τώρα ο πρόεδρος Τασούλας. Βέβαια, ξέχασε ορισμένα άλλα: το ανώμαλο μετεμφυλιακό κράτος -της Δεξιάς βεβαίως- που έστελνε τους άλλους εξορία ή φυλακή, τις εκλογές βίας και νοθείας, τα κοινωνικά φρονήματα και μερικά ακόμα. Αλλά, ας μην είμαστε μίζεροι, ας κρατάμε τα «καλά» της εποχής…

Θέλει να πει κάτι ο πρόεδρος Τασούλας; Ρίχνει καμιά ιδέα στο τραπέζι για να μην κινδυνεύσει η «σταθερότητα» και να διασφαλιστεί η τρίτη θητεία του πρωθυπουργού Κυριάκου; Μήπως να γυρίσουμε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του 1952, με κάνα μίνι-πλειοψηφικό, με αποκλεισμό των μικρών κομμάτων, ώστε με ένα τριανταράκι (30%) να έχουμε «σταθερότητα», να μη γίνουμε Γαλλία, να έχουμε «ισόβιο» πρωθυπουργό Κυριάκο και δέκα χρόνια Πρόεδρο Τασούλα;

Ο Τζορτζ Όργουελ έλεγε ότι «η σκέψη διαφθείρει τη γλώσσα». Και ο Τζον Στάινμπεκ ότι αυτό που διαφθείρει είναι ο φόβος, «ο φόβος απώλειας της εξουσίας»…