Τι χώρα είναι αυτή;

Τι χώρα είναι αυτή, που πανηγυρίζει για το «ξύλο» που έδωσε η ευρωπαία εισαγγελέας, Λάουρα Κοβέσι;

Η επίσκεψη της Κοβέσι στην Αθήνα, παρότι υποτιμήθηκε/σχεδόν αποσιωπήθηκε από μεγάλη μερίδα του Τύπου, αναμενόταν με υπερηρωικές προσδοκίες: κάτι σαν τη ρουμάνα Catwoman που έρχεται να σώσει την Ελλάδα/Γκόθαμ Σίτι από την εκτεταμένη και διαβρωτική διαφθορά. Είναι τέτοια η απαξίωση της ελληνικής δικαιοσύνης στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, γίνεται όλο και πιο αμετακίνητη η πεποίθηση ότι η εκτελεστική εξουσία χειραγωγεί πλήρως τη δικαστική που για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού (ίσως και του πολιτικού συστήματος) η μόνη ελπίδα για αυτό που λέμε Κράτος Δικαίου έρχεται από το εξωτερικό. Κι αυτή, ανεξαρτήτως από το πώς θα τελεσιδικήσουν οι υποθέσεις, είναι ταυτόχρονα μεγάλη ήττα και παρακαταθήκη της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Η Κοβέσι ήρθε, εστίασε σε επιχείρηση Καλυψώ, ΟΠΕΚΕΠΕ και Τέμπη, σήκωσε τους τόνους με ατάκες όπως «οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν» και «όποιος προσπαθεί να εκφοβίσει, ας το σκεφτεί δύο φορές πριν το κάνει», αποκάλυψε ότι δέχεται απειλές. Είπε το σοφόν σαφές ότι «διαφθορά υπάρχει παντού, δεν υπάρχει καθαρή χώρα» (κάτι που έγινε αυτόματα γραμμή της κυβερνητικής μιντιακής φρουράς), αλλά ήταν ξεκάθαρα και τα βέλη της για απουσία ελέγχου κι επιφανειακή έρευνα. 

Δεν μπορεί, ευρωπαία εισαγγελέας είναι, θα έχουν φτάσει στ’ αυτιά της όσα γελοία συμβαίνουν στην Εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ (by the way, αν αγαπήσατε τις εξεταστικές για υποκλοπές και Τέμπη, αυτήν θα την λατρέψετε). Εκεί που πρώην πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ δηλώνει ότι δεν ξέρει ποιος είναι ο Μάκης που αναφέρεται στις συνομιλίες (…και κατά σύμπτωση είναι το μικρό όνομα του πρώην υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης). Εκεί που για να εξεταστούν οι «διαχρονικές παθογένειες» από το 1998 και μετά, κλήθηκαν ακόμα και μάρτυρες που έχουν φύγει από τη ζωή, αλλά όχι ο «Φραπές», ο «Χασάπης» ή ο βουλευτής της ΝΔ Μπουκώρος που δήλωσε ότι κυβερνητικά στελέχη είχαν γνώση των συνακροάσεων που είχε παραγγείλει η ευρωπαϊκή εισαγγελία. 

Κι επειδή, λοιπόν, έχουν φτάσει στ’ αυτιά της όλα αυτά, έρχεται η Κοβέσι και μας λέει να αναθεωρήσουμε το άρθρο 86 «περί ευθύνης υπουργών». Έρχεται και τα βάζει με τα ιερά και τα όσια, μας λέει να ακουμπήσουμε τον Παρθενώνα του σύγχρονου πολιτικού μας συστήματος. Και στα σόσιαλ όσοι δεν πανηγυρίζουν, περιμένουν σε …3,2,1 να φυτρώσουν μικρά «παραπολιτικά» που θα αμφισβητούν την εντιμότητά της. Πλάκα δεν έχει που οι κάποτε «Γερούν γερά» αναζητούν τώρα τον δόλο στις ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες και όσοι πριν μια δεκαετία κατηγορούσαν τους «Ευρωπαίους που παρεμβαίνουν στο προτεκτοράτο» σήμερα τους αντιμετωπίζουν ως μόνη ελπίδα σωτηρίας; 

 

Τι χώρα είναι αυτή, που ένας πατέρας εδώ και δεκαοκτώ μέρες κάνει απεργία πείνας μπροστά στο κοινοβούλιο ζητώντας απαντήσεις για το πώς σκοτώθηκε το παιδί του;

Η υπόθεση των Τεμπών έχει πρωτεϊκή διάσταση, φτάνει μόνο μια μικρή σπίθα για να την αναζοπυρώνει συνεχώς. Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι είναι η τελευταία αφορμή. Το σημείωσε κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην, μη θεσμική αυτή τη φορά, λακωνική παρέμβασή του πριν λίγες μέρες: «…όλα τελούνται στο πλαίσιο μιας τραγωδίας η οποία δεν τελειώνει αν δεν επέλθει κάθαρση».

Όσα ερωτηματικά κι αν υπάρχουν, για τη νομική τακτική που ακολουθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου (η οποία οφείλει ως πολιτικός αρχηγός να αποδεικνύει συνεχώς ότι δεν είναι ελέφαντας που αποκομίζει πολιτικό όφελος), δε νοείται ένα κράτος να μη δίνει τη δυνατότητα σε γονείς να κάνουν εκταφή των παιδιών τους. Τα νομικά αναχώματα (π.χ. κλείσιμο δικογραφίας) ξεπερνιούνται όπως απέδειξαν οι εντολές εκταφής για Ρούτσι και Ασλανίδη που έδωσε η Εισαγγελέας Πρωτοδικών Λάρισας. Αλλά γιατί μόνο ταυτοποίηση DNA και όχι τοξικολογικές εξετάσεις; Γιατί σε κάθε μα κάθε στάδιο αυτής της υπόθεσης δημιουργούνται σκιές; Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της διάχυτης καχυποψίας, αλλά αιτία της. 

Η υπόθεση των Τεμπων μένει ζωντανή γιατί έχει τραγικούς πρωταγωνιστές, τους γονείς. Εδώ και πολλούς μήνες, από τότε που πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες βγήκαν στους δρόμους, είναι σε πλήρη εξέλιξη μια επιχείρηση απανθρωποίησής τους. Παρότι, μόλις πριν λίγες μέρες σε συνέντευξη της η Μαρία Καρυστιανού για άλλη μια φορά διέψευσε ότι σκοπεύει να ηγηθεί νέου πολιτικού κόμματος, βλέπουμε ότι πια στο δημόσιο διάλογο αντιμετωπίζεται σχεδόν αποκλειστικά ως «πολιτικό πρόσωπο» και όχι ως «χαροκαμένη μάνα». Τηλεοπτικοί παρουσιαστές αναρωτιούνται «τι θα κάνει για την ακρίβεια», πολιτικά στελέχη σαν την Άννα Διαμαντοπούλου προτρέπουν το κόμμα τους «να μη γίνουμε Καρυστιανού». Είναι η εξευγενισμένη αποδόμησή της μετά τα ανώνυμα, μα ενορχηστρωμένα, σχόλια για «κομμωτήρια» και «νύχια». Ανάλογα απάνθρωπα κι ελεεινά με εκείνα που μετράνε καθημερινά τα κιλά του Ρούτσι, στο νέο κεφάλαιο του έργου «μίσος για τα Τέμπη». 

Πάντως, η Λάουρα Κοβέσι χαρακτήρισε το δυστύχημα των Τέμπών «οικονομικό έγκλημα».

 

Τι χώρα είναι αυτή, που δέχεται αδιαμαρτύρητα πειρατεία κι απαγωγή πολιτών της σε διεθνή ύδατα;

Ότι το κράτος του Ισραήλ θα επιχειρούσε και θα αναχαιτίζε τα πλοία του στολίσκου Flotilla ήταν αναμενόμενο. Όπως κι επίσης ότι αυτό θα γινόταν σε κοινή θέα με διεθνή ανοχή. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι η έφοδος των ισραηλινών δυνάμεων σε τουλάχιστον 39 πλοία, από την οποία υπάρχει κι άφθονο οπτικό υλικό, δε συνιστά πειρατεία κι ότι η σύλληψη μελών των πληρωμάτων δε συνιστά απαγωγή. Από την στιγμή που όλα αυτά συνέβησαν σε διεθνή ύδατα, στα οποία το Ισραήλ δεν έχει καμία τέτοια δικαιοδοσία. 

Τα μελη των πληρωμάτων, από 44 διαφορετικές χώρες, κατευθύνονται σε ισραηλινά λιμάνια από όπου και θα απελαθούν. To υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε ανακοίνωση ότι συνεργάζεται με άλλες χώρες για την ασφαλή επιστροφή και των 27 Ελλήνων που συμμετέχουν στην αποστολή, διαβεβαιώνοντας ότι «είναι καλά στην υγεία τους και δεν προκύπτει ότι υπήρξε άσκηση βίας σε βάρος τους». Βέβαια αφού τονίζεται ότι «τόσο τις προηγούμενες ημέρες, όσο και σήμερα, το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών προέβη σε διαβήματα στην ισραηλινή πλευρά, με τα οποία τέθηκε το ζήτημα της προστασίας των Ελλήνων πολιτών», θα ήταν χρήσιμο να μάθουμε και την αξιολόγηση του ΥΠΕΞ για τη σημασία που δόθηκε στα διαβήματα.

Ναι, ας μην είμαστε αφελείς. Όταν οι περισσότερες κυβερνήσεις σιωπούν, δεν επιβάλλονται κυρώσεις και οι διεθνείς οργανισμοί ακυρώνονται επί της ουσίας, είναι απόλυτα ανεδαφικό να περιμένεις από μια χώρα που ακόμα καυχιέται ότι είναι στρατηγικός σύμμαχος του Ισραήλ να κάνει θέμα την πειρατεία. Μη φτάσουμε βέβαια να ζητήσουμε και συγγνώμη, στο τέλος…

****

Μια βροχερή Πέμπτη back 2 back 2 back συνειδητοποίησαμε (ξανά) τι χώρα είναι αυτή. Μια χώρα που πανηγυρίζει για ξενους εισαγγελείς, περίπου όπως πανηγύριζε για τους ξένους διαιτητές στο ποδόσφαιρο, έχει κάνει mainstream την προσβολή νεκρών (και των συγγενών τους) κι αδυνατεί (κι αυτή) να προστατεύσει πολίτες της που ταξιδεύουν ειρηνικά για την ειρήνη.