Φέρτε τους ψαράδες να κυβερνήσουν

Το «Αμοργόραμα», η πρωτοβουλία των αμοργιανών ψαράδων που παρουσίασε την Κυριακή ο Πρωθυπουργός στο νησί, δεν είναι μόνο μια πρωτοποριακή, για τα ελληνικά δεδομένα, περιβαλλοντική πρωτοβουλία.

Είναι ένα πολιτικό πείραμα.

Είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δράση συμμετοχικής δημοκρατίας σε μια συγκυρία που η κοινωνία δηλώνει απογοητευμένη και δύσπιστη απέναντι στους κρατικούς θεσμούς και το πολιτικό σύστημα και μάλιστα, σε μια χώρα που πολιτικά κόμματα, με πρώτο τη Νέα Δημοκρατία, έχουν συκοφαντήσει συστηματικά και οργανωμένα τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τις δράσεις της Κοινωνίας των Πολιτών.

Έχουμε να διδαχτούμε πολλά από τους ψαράδες της Αμοργού.

Καταρχάς, το «Αμοργόραμα» μας έτριψε στα μούτρα την αλήθεια από την οποία οι περισσότεροι αποστρέφουμε το βλέμμα:

Τα σύγχρονα προβλήματα είναι σύνθετα γι΄ αυτό απαιτούν διαβούλευση όλων των ενδιαφερόμενων πλευρών. Προϋποθέτουν αυτοδέσμευση, μεγάλες και ευρείες συναινέσεις και το πιο σημαντικό: Η συμφωνία επί ενός κοινά αποδεκτού σχεδίου απαιτεί χρόνο που υπερβαίνει την τετραετία μιας κυβερνητικής θητείας.

Καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να καταφέρει αυτό που κατάφεραν οι 40 ψαράδες της Αμοργού. Αφενός γιατί καμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση, μέχρι σήμερα, δεν διαβουλεύεται και δεν συνεργάζεται με κανέναν. Αφετέρου, γιατί καμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση δεν ασχολείται με ζητήματα που η επίλυσή τους απαιτεί χρόνο που υπερβαίνει αυτόν που μεσολαβεί ανάμεσα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτό το ανέλυσε πάρα πολύ ωραία, σε άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 21.09 ο Κώστας Καλλίτσης χαρακτηρίζοντας το ως αυτό που πραγματικά είναι: μια πραγματική χρόνια παθογένεια.

Όλα, τα πάντα, γίνονται πρόχειρα, φυσικά χωρίς διαβούλευση και συναίνεση μόνο και μόνο για να κωδικοποιηθούν στο τέλος της τετραετίας στις πέντε αράδες, μιας παραγράφου, κάποιου προεκλογικού φυλλαδίου.

Κι αν μια ομάδα αποφασισμένων ανθρώπων για να βρουν ένα βιώσιμο μοντέλο άσκησης της δραστηριότητάς τους, της αλιείας, χρειάστηκε 11 χρόνια, με τα… τέσσερα από αυτά επί μιας κυβέρνησης που δήλωνε πως θέλει να τους βοηθήσει (δεν το αμφισβητούμε) αλλά παρ’όλα αυτά να χρειάζεται κι αυτή πολύ χρόνο για να το κάνει, τι πρέπει να περιμένουμε από τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις, που ακόμα κι όταν εξαντλούν την τετραετία, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια τα βλέπουν ως προεκλογικά;

Υπάρχει ποτέ περίπτωση να βελτιωθεί ουσιωδώς και μακροπρόθεσμα η Δημόσια Υγεία και η Δημόσια Παιδεία; Θέματα πολλαπλώς πιο σύνθετα που εμπλέκουν πολλούς;

Υπήρχε ποτέ περίπτωση η διαχείριση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάπτυξης να είναι επιτυχημένη, όταν η κυβέρνηση για την κατανομή τους συνεννοήθηκε, δεξιά, παραδοσιακά, μόνο με τους φίλους της και τους πελάτες της και δεν διαβουλεύτηκε με κανέναν απολύτως;

Είχε κάνει μια σχετική πρόταση ο π. Υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Καλογήρου και χλευάστηκε ως “συριζαίϊκη αξίωση να συμμετάσχει ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ στην κατανομή των κονδυλίων”.

Τι ακριβώς υπερασπίζονται τα κόμματα, εν έτει 2025, όταν οι αρχηγοί τους δηλώνουν και μάλιστα με αυτοπεποίθηση ότι στις εκλογές θα διεκδικήσουν την αυτοδυναμία και αποκλείουν με τρόπο κατηγορηματικό και απόλυτο που δεν επιδέχεται καμία συζήτηση και το ενδεχόμενο, ακόμα, κυβερνήσεων συνεργασίας; Τις επιτυχημένες αυτοδύναμες κυβερνητικές θητείες τους;

Κι αν αυτή είναι μια αναμενόμενη στάση από το υπερσυντηρητικό κυβερνών κόμμα, τι ακριβώς παριστάνει το ΠΑΣΟΚ όταν αποκλείει κάθε ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία;

Γιατί το ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι μπορεί να πείσει έναν μετριοπαθή Κεντρώο να το ψηφίσει αν αποκλείει κάθε ενδεχόμενο δημιουργίας κυβέρνησης συνεργασίας; Πιστεύουν στο ΠΑΣΟΚ ότι μπορούν να μας πείσουν ότι εκείνοι θα τα κάνουν καλύτερα όταν σε αυτή τη χώρα όλοι γνωρίζονται με όλους;

Και πώς, αλήθεια, τα αληθινά προοδευτικά στελέχη του, σχολιάζουν το παράδειγμα συμμετοχικής δημοκρατίας της Αμοργού;

Διαβάζουμε άρθρα πολιτικών, αναλυτών και σχολιαστών που στάζουν απελπισία, έτσι καθώς προσπαθούν να ορίσουν τι σημαίνει σήμερα Προοδευτική Διακυβέρνηση.

Δηλαδή τι άλλο από προοδευτική είναι μια διακυβέρνηση που διαβουλεύεται, συνεργάζεται, συναποφασίζει και τα κόμματα που την απαρτίζουν δεσμεύονται ότι οι αποφάσεις της θα είναι σεβαστές για όσο χρόνο απαιτείται μέχρι να εφαρμοστούν;

Τι σημαίνει προοδευτική διακυβέρνηση, ρωτούν.

Ας ρωτήσουν τους ψαράδες της Αμοργού. Αυτοί ξέρουν.