Κυβέρνηση – Δικαστές: Εξευτελίστηκαν, αλλά έκαναν το σωστό…

Οι εξουσίες πρέπει να πιέζονται αφόρητα. Μόνον έτσι σηκώνονται από το θώκο των αλαζονικών βεβαιοτήτων τους και συνειδητοποιούν ότι αυτές δεν αρκούν για να είναι παντοδύναμες. Δεν χρειαζόμαστε παντοδύναμες εξουσίες.

Ναι, στην υπόθεση του απεργού πείνας του Συντάγματος εξευτελίστηκαν δύο από τις τρεις εξουσίες που κατοχυρώνει το Σύνταγμα: η Εκτελεστική (κυβέρνηση) και η Δικαστική (για την ακρίβεια ορισμένοι δικαστές, διότι η δικαιοσύνη τελικά νίκησε).

Η κυβέρνηση εξευτελίστηκε:

Πρώτον, δια του υπουργού Δικαιοσύνης. Ο οποίος στην αρχή έλεγε ότι δεν υπήρχε αίτημα εκταφής, μετά ότι θα γινόταν εκταφή μόνο για να πιστοποιηθεί η ταυτότητα του νεκρού και όχι για να διερευνηθεί η αιτία θανάτου του (χημικά) και στο τέλος προανήγγειλε, μέσω διαρροών, ότι θα γίνουν όλα. Όπως ζητούσε εξαρχής ο απεργός πείνας.

Δεύτερον, δια του υπουργού Υγείας. Ο οποίος αυτή τη φορά ξεπέρασε και τον εαυτό του σε αμετροεπείς κραυγές και δηλώσεις, που οδήγησαν σε μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα. Πρώτα είπε ότι ο απεργός «μια χαρά είναι στην υγεία του» (ευτυχώς, δεν έφτασε στο σημείο των χυδαίων φιλοκυβερνητικών τρολ, που έλεγαν «ροδαλός είναι, τρώει κρυφά). Μετά υπερασπίστηκε με πάθος την άποψη ότι «δεν γίνονται τοξικολογικές εξετάσεις σε επιβάτες».  Ταυτόχρονα εξέφραζε τη βεβαιότητα ότι όλα αυτά γίνονται  «για να καθυστερήσει η δίκη». Και στο τέλος εξέφρασε τη… χαρά του που έγιναν δεκτά όλα τα αιτήματα του απεργού πείνας.

Δια του κυβερνητικού εκπροσώπου, που έλεγε κι αυτός ότι «η κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη», κάτι που σήμερα μόνο σαν ανέκδοτο ακούγεται. Παρενέβη, ευτυχώς! Και καλά έκανε!

Η δικαστική εξουσία εξευτελίστηκε:

Δια των ανώτατων δικαστών, οι οποίοι σύρθηκαν εξαρχής πίσω από τις κυβερνητικές σκοπιμότητες και μεθοδεύσεις χωρίς να λάβουν υπόψη τους ότι αυτές αλλάζουν. Πρώτα μας είπαν ότι «δεν υπήρχε αίτημα». Μετά ότι θα εξεταστούν αιτήματα «που αποβλέπουν σε εξακρίβωση ή πιστοποίηση της ταύτισης ή μη του DNA των σορών» (απέρριπταν, δηλαδή, τις τοξικολογικές εξετάσεις για την αιτία θανάτου). Και στο τέλος η κατώτερη τους εισαγγελέας της Λάρισας «αποδέχτηκε» και αυτό το αίτημα. Απορία: Γιατί η δικαιοσύνη, εν προκειμένω η ανώτατη ηγεσία της δεν έκανε εξαρχής το αυτονόητο, δηλαδή  να κάνει δεκτά και τα δύο αιτήματα του απεργού και όλα να έχουν λήξει αμέσως; Πώς εξηγείται η στάση τους; Είναι απλώς μια τυπολατρική εμμονή; Γιατί δέχονται να ενισχύεται η πεποίθηση ότι η δικαστική εξουσία σύρεται πίσω από τις εκάστοτε επιδιώξεις της εκτελεστικής;

Αν στην Ελλάδα ευδοκιμούσε η τσίπα, Φλωρίδης και Γεωργιάδης θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί. Ή θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να τους έχει στείλει στο σπίτι τους. Αλλά τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί, διότι ουδείς από αυτούς ενοχλείται από τη λέξη «εξευτελισμός».

Στη δικαστική πυραμίδα δεν προβλέπονται τέτοια. Αν και μια παραίτηση για λόγους ευθιξίας ευεργετική θα ήταν.

Εν κατακλείδι, ο εξευτελισμός που περιγράψαμε είχε ένα θετικό αποτέλεσμα. Οδήγησε στη σωστή απόφαση, την ικανοποίηση των αιτημάτων του απεργού. Και πρόλαβε κάποια ενδεχομένως μοιραία εξέλιξη, που θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για όλους.

Αυτό κρατάμε στο τέλος, οι εξουσίες εξευτελίστηκαν. Ευτυχώς! Και το αποτέλεσμα ήταν ευεργετικό. Δυο φορές ευτυχώς!

ΥΓ: Το ότι εξευτελίστηκαν και μέσα ενημέρωσης και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, που έλεγαν ότι στο Σύνταγμα «έχει στηθεί ένας τσαντίρ μαχαλάς» και άλλοι που υπερθεμάτιζαν στην αρχική κυβερνητική εμμονή ότι δεν πρέπει να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα του απεργού διότι θα καθυστερήσει η δίκη, μικρή σημασία έχει. Αυτό που δεν είναι εμφανές είναι ποια «λογική» τροφοδοτεί την άλλη: η  Πορτοσάλτεια την Φλωρίδεια και την Γεωργιάδεια ή το αντίστροφο. Ο εξευτελισμός τους, πάντως, είναι ίδιος. Και (σχεδόν…) τέλειος. Ευτυχώς!