Τα φυτά του Δημήτρη

ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΤΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΜΑΣ ΜΕ ΦΥΤΑ

Ανάμεσα σε γκρίζα μπαλκόνια, deadlines που κυνηγούν και άγχος που πνίγει, τα φυτά σιγοψιθυρίζουν ζωή, χρώμα και ηρεμία στις ζωές μας.

Τα τελευταία χρόνια, τα φυτά δεν έχουν απλώς κατακτήσει τα σπίτια μας ως στοιχεία διακόσμησης∙ έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και της ψυχολογίας μας. Από τις μικρές γλάστρες στο περβάζι μέχρι εντυπωσιακές συνθέσεις που γεμίζουν το σαλόνι, οι «πράσινοι συγκάτοικοι» φαίνεται να λειτουργούν σαν μια ήρεμη, σταθερή παρουσία, που προσφέρει χαρά, ισορροπία και πολλές φορές συντροφικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και περισσότεροι μιλούν για τα φυτά τους σαν να είναι μέλη της οικογένειας ή στενοί φίλοι.

Με αυτή την αφορμή, ρώτησα πέντε ανθρώπους που διατηρούν φυτά στο σπίτι τους: πόσο σημαντικά είναι γι’ αυτούς, ποια είναι η σχέση που έχουν αναπτύξει μαζί τους, αλλά και πόση αγάπη θεωρούν ότι δίνουν και παίρνουν μέσα από αυτή τη σχέση. Οι απαντήσεις τους αποκαλύπτουν κάτι βαθύτερο από την απλή φροντίδα –δείχνουν έναν μικρό κόσμο αμοιβαιότητας, όπου η προσοχή και η τρυφερότητα που αφιερώνεται στα φυτά, επιστρέφει πίσω με τη μορφή ηρεμίας, χρώματος, ζωντάνιας και μιας καθημερινής υπενθύμισης ότι η ζωή συνεχίζεται, μεγαλώνει και ανθίζει.

Από τη ρουτίνα του ποτίσματος μέχρι τη χαρά που νιώθει κανείς όταν βλέπει ένα νέο φύλλο να ξεπροβάλλει, οι παρακάτω αφηγήσεις σκιαγραφούν το πώς τα φυτά έχουν ξεπεράσει τον ρόλο του διακοσμητικού αντικειμένου και έχουν μετατραπεί σε «ζωντανούς φίλους» που συντροφεύουν, εμπνέουν και ανταμείβουν.

Τα φυτά της Κατερίνας

Η μαμά μου με γέννησε στα 27 της. Δύο χρόνια αργότερα ήρθε στον κόσμο και η αδερφή μου. Φυσικά, όλα αυτά είχαν προηγηθεί από γάμο και συγκατοίκηση με τον πατέρα μου. Εγώ, στην ίδια ηλικία, δεν απέκτησα παιδί, αλλά τα πρώτα μου φυτά.

Εκεί, ανάμεσα σε γλάστρες και χώμα, κατάλαβα τη διαφορά των γενεών. Στην ηλικία που η μητέρα μου έγινε μάνα, εγώ ένιωσα απλώς την ανάγκη να φροντίσω κάτι ζωντανό. Κάτι που να εξαρτάται διακριτικά από εμένα, χωρίς να απαιτεί θυσίες ή να διεκδικεί χώρο που δεν έχω. Ως τύπικαλ Gen Z, δεν ένιωθα έτοιμη να ριχτώ σε κάτι «μεγάλο» ή οριστικό. Έτσι, χωρίς περίσσεια χρημάτων ή διάθεση για δεσμεύσεις, αποφάσισα να γίνω… φυτομάνα.

Τα φυτά της Κατερίνας
Τα φυτά της Κατερίνας

Στο παρελθόν δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τα φυτά. Όμως, όταν μπήκε στο σπίτι ο πρώτος πόθος, ένιωσα κάτι να αλλάζει. Έπιασα τον εαυτό μου να καμαρώνει κάθε φορά που ξεπετιόταν ένα μπουμπούκι, να του μιλάω τρυφερά, να το ρωτάω πώς αισθάνεται, αν του λείπει κάτι. Στενοχωριόμουν όταν κιτρίνιζε κάποιο φύλλο και χαιρόμουν μαζί του όταν μεγάλωνε.

Τα φυτά της Κατερίνας
Τα φυτά της Κατερίνας

Γρήγορα, το ένα φυτό έγιναν δύο. Τα δύο, τέσσερα. Και κάπως έτσι, σήμερα, στα 28 μου, συγκατοικώ με επτά φυτά, τα «μωρά» μου. Δεν χρειάζονται λόγια. Δεν παραπονιούνται αν αργήσω να γυρίσω. Δεν ζητούν πολλά∙ μόνο φως και νερό. Θέλουν υπομονή, τρυφερότητα και σταθερή παρουσία. Είναι εκεί, σιωπηλοί σύντροφοι της καθημερινότητάς μου.

Τα φυτά της Ιωάννας

Ξεκίνησα να νοικιάζω στην Αθήνα περίπου 6 χρόνια πριν, και κάπου απ’ τις αρχές άρχισα σιγά σιγά να παίρνω κάποια φυτά ώστε να ομορφύνω λίγο το χώρο μου. Έχοντας μεγαλώσει κοντά στη φύση, το γκρίζο της πόλης μου φαινόταν κάπως καταθλιπτικό χωρίς ζωή.

Τα φυτά της Ιωάννας
Τα φυτά της Ιωάννας

Φυσικά, δεν έχουν επιβιώσει όλα τα φυτά αυτά τα χρόνια, όμως από κάθε απώλεια έμαθα. Έμαθα όχι μόνο τις ανάγκες τους αλλά και τα δικά μου όρια, ώστε να μπορώ να τους προσφέρω την καλύτερη δυνατή φροντίδα.

Τα φυτά της Ιωάννας
Τα φυτά της Ιωάννας

Για μένα, τα φυτά είναι ένα χόμπι το οποίο λειτουργεί θεραπευτικά. Τα προσέχω και τα φροντίζω με αγάπη, και αδημονώ κάθε φορά για την ανάπτυξή τους. Μου προσφέρει μεγάλη χαρά κάθε φορά που βλέπω ένα καινούριο φύλλο να ξεπροβάλλει ή όταν ένα νέο cutting αρχίζει να ριζώνει.

Τα φυτά της Ιωάννας
Τα φυτά της Ιωάννας

Λατρεύω να τους κάνω ‘μπάνιο’, να τα μεταφυτεύω, να παρατηρώ κάθε μικρή αλλαγή. Είναι στιγμές ηρεμίας και ‘happy zone’!

Τα φυτά του Δημήτρη

Το πρώτο μου φυτό ήταν μια Monstera deliciosa, δώρο από τη μεγάλη μου αδερφή στη γιορτή μου, πριν από έξι χρόνια. Κατά καιρούς ορισμένα φύλλα της αποδυναμώνονται, μερικά μένουν μισοκιτρινισμένα, ενώ άλλα μαραίνονται. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει, αναπτύσσοντας νέα, υγιή, ζωηρά και καταπράσινα φύλλα εκεί που δεν το περιμένω. Θυμάμαι πως τα πρώτα χρόνια χρειαζόταν στήριξη για να σταθεί και να αναπτυχθεί. Κι όμως, παρά τις εναλλαγές των εποχών, τα διαφορετικά σπίτια και τις δυσκολίες, εξακολουθεί πάντοτε να αναζητά και να στρέφεται προς το φως. Όπως κι εγώ. Και κάπως έτσι, ταυτιζόμαστε.

Τα φυτά του Δημήτρη
Τα φυτά του Δημήτρη

Τα φυτά του Δημήτρη

Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν διάφοροι υποψήφιοι συγκάτοικοι – R.I.P. στα αμέτρητα είδη φυτών που ήρθαν, αλλά όχι για να μείνουν, αφού είτε «δεν έπιασαν» είτε, ενδεχομένως, δεν κατάφερα να συγχρονιστώ με τις ανάγκες φροντίδας τους. Έτσι, ύστερα από πολύπλευρες απώλειες, φαίνεται πως στέριωσε και μια δεύτερη Monstera deliciosa, μια Monstera monkey, τρεις πόθοι και κάποια άλλα που δεν έχω ιδέα πώς τα λένε -ελπίζω να με συγχωρέσουν γι’ αυτό. Με αυτά μεγαλώνουμε παρέα, στις στιγμές που το σπίτι γεμίζει φωνές και μουσικές ή βυθίζεται στη σιωπή, με εκείνα να το κρατούν ζωντανό. Εξακολουθούν να με αντέχουν, παρότι τα ποτίζω διαισθητικά. Πάντοτε με τύψεις όταν τα ξεχνάω -ακριβώς επειδή τα νοιάζομαι και ας μην τους το δείχνω όσο θα ήθελα.

Τα φυτά του Δημήτρη

Τα φυτά του Δημήτρη

Μια φίλη, που έχει κι εκείνη φυτά στο σπίτι, μου θύμισε πρόσφατα τις φορές που λείψαμε για μέρες χωρίς να τα ποτίσουμε. Γυρίσαμε με φόβο για το τι θα αντικρίσουμε -κι όμως, τα φυτά και των δύο έβγαζαν νέα φύλλα. Σε μία από αυτές τις φορές της είχα πει “έχουμε ζήσει τόσα μαζί, που μας ψάχνουν επειδή τους λείπουμε, εξαπλώνονται για να μας βρουν”. Ή ίσως είναι μια προσπάθεια για να δραπετεύσουν και εκείνα από το χάος της Αθήνας, ποιος ξέρει.

Τα φυτά της Περιστέρας

Στο σπίτι μου έχω μερικά φυτά που έχουν γίνει πια κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Κάποια από αυτά τα έχω αρκετό καιρό. Θυμάμαι ακόμα πώς ήταν όταν τα πρωτοπήρα και τώρα έχουν μεγαλώσει, έχουν δυναμώσει, σαν να έχουν κι αυτά τη δική τους προσωπικότητα.

Τα φυτά της Περιστέρας
Τα φυτά της Περιστέρας

Προσπαθώ να τα φροντίζω όσο περισσότερο γίνεται, ανάλογα με τον χρόνο μου: τους αλλάζω θέση για να τα βλέπει καλύτερα ο ήλιος, τα ποτίζω, καθαρίζω τα φύλλα τους από τη σκόνη. Είναι μια μικρή τελετουργία που μου δίνει ηρεμία.

Τα φυτά της Περιστέρας
Τα φυτά της Περιστέρας

Τα φυτά αυτά μου προσφέρουν κάτι πολύ περισσότερο από οξυγόνο ή χρώμα. Μου προσφέρουν γαλήνη. Μου θυμίζουν ότι όλα θέλουν χρόνο, φροντίδα και υπομονή για να ανθίσουν. Όταν τα βλέπω να μεγαλώνουν, νιώθω σαν να μου επιστρέφουν την αγάπη που τους δίνω με τον δικό τους τρόπο.

Τα φυτά της Περιστέρας
Τα φυτά της Περιστέρας

Τα φυτά της Άσπας

Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για τα φυτά. Ίσως γιατί κι εκείνα μάς διδάσκουν τις πολύτιμες έννοιες της αγάπης, της ενσυναίσθησης, της φροντίδας, της δέσμευσης, της ομορφιάς· και φυσικά μάς υπενθυμίζουν την ανάγκη να έχουμε γνώση γι’ αυτά, όπως και γενικότερα για καθετί γύρω μας.

Μεγάλωσα, από τύχη, σε ένα περιβάλλον κοντά στη φύση, με πολλά φυτά και λουλούδια. Οι γονείς μου, βέβαια, δεν με δίδαξαν ποτέ πώς να τα φροντίζω σωστά, πώς να τα περιποιούμαι όπως πρέπει, καθώς κι οι ίδιοι δεν τους έδιναν τη σημασία που τους άξιζε.

Τα φυτά της Άσπας
Τα φυτά της Άσπας

Για εμένα, ένας όμορφος κήπος αντικατοπτρίζει το πώς βλέπουμε τον κόσμο. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να δει την ομορφιά στη ζωή, δύσκολα θα βάλει πολλά φυτά στο σπίτι του, θα δεσμευτεί να τα φροντίζει και να τα αγαπά, γιατί αυτή η καλλιέργεια δεν υπάρχει μέσα του. Μεγαλώνοντας σε έναν κόσμο της σύγχρονης εποχής, που αντανακλά τη φρενίτιδα της ζωής, την απώλεια της ουσιαστικής αγάπης, την απουσία του κάλλους σε κάθε σύγχρονο δημιούργημα, την απόσταση από τη φύση, γεννιέται μέσα μου ακόμη περισσότερο η ανάγκη να τη γνωρίσω καλύτερα, να μάθω να τη φροντίζω και να την προστατεύω — ξεκινώντας πρώτα από το σπίτι μου.

Πλέον ζω στην Αθήνα, στον Νέο Κόσμο, όπου κάθε πρωί ξυπνάω ανάμεσα σε ασυντήρητες πολυκατοικίες της δεκαετίας του ’70, με γυμνά, μίζερα μπαλκόνια, και με τη δυσκολία να απολαύσω τη δύση και την ανατολή, τον έναστρο ουρανό — τέλος πάντων, όλα αυτά τα απλά, συμπαντικά γεγονότα που έχουν τεράστια αξία στα μάτια μου.

Τα φυτά της Άσπας
Τα φυτά της Άσπας

Τα μπαλκόνια της γειτονιάς μου μοιάζουν να καθρεφτίζουν την ψυχολογική μας κατάσταση, την πνευματική και υλική φτώχεια, τους δύσκολους καιρούς που οφείλουμε να αλλάξουμε.

Έτσι αποφάσισα πως το μπαλκόνι μου πρέπει να γεμίσει φυτά. Ξεκίνησα από μία γλάστρα, ένα σκυλάκι, και μετά άρχισα να παίρνω κι άλλα. Είμαι όμως ακόμα στην αρχή. Μαθαίνω να μην τα μαραίνω, να καταλαβαίνω πότε χρειάζονται νερό και λίπασμα, να καθαρίζω τα φύλλα τους — και αν κάποιο αρρωστήσει, στεναχωριέμαι. Θέλω να διασώσω λίγη ομορφιά σ’ αυτό το μικροσκοπικό και ετοιμόρροπο μπαλκονάκι. Θέλω να δώσω λίγο χρώμα στο ασφυκτικό γκρι που έχουν τα κάγκελά του.

Τα φυτά της Άσπας
Τα φυτά της Άσπας

Και κάπου εκεί κάθομαι και σκέφτομαι πως ίσως η Αθήνα να ήταν λίγο πιο όμορφη, αν όλες οι ταράτσες και τα μπαλκόνια είχαν γεμίσει με δέντρα και φυτά -και φυσικά, αν έλειπαν όλα τα αυτοκίνητα.

Φανταστείτε λίγο: αντί να βλέπετε στα γύρω μπαλκόνια σακούλες σκουπιδιών ή ξεχασμένες απλωμένες κάλτσες, να βλέπατε χρωματιστές γλάστρες με λουλούδια και αναρριχώμενα φυτά… Φανταστείτε να είχατε δημιουργήσει ένα μικρό δασάκι στην ταράτσα σας και γύρω σας να βλέπατε κι άλλα υπερυψωμένα δασάκια, από τις άλλες γειτονικές ταράτσες. Φανταστείτε πιο δροσερά καλοκαίρια και πιο χρωματιστά πρωινά… φανταστείτε καθαρότερο και πιο δροσερό αέρα… Μα, μάλλον, έχουμε ξεχάσει να φανταζόμαστε.

Τα φυτά της Άσπας
Τα φυτά της Άσπας

Η εικόνα αυτή θα έδειχνε πως ίσως θα ζούσαμε σε μια καλύτερη εποχή, όπου οι άνθρωποι θα είχαν καταφέρει να μετατρέψουν τον κόσμο γύρω τους σε κάτι πιο όμορφο. Και σ’ αυτό το σημείο αναρωτιέμαι: πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν οι κόσμοι, αν δεν ξεκινούσαμε πρώτα από τα «μπαλκόνια μας»;

Δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω -και μπορώ ίσως να κάνω- είναι να δίνω όση ομορφιά μπορώ γύρω μου.
Ίσως φυτεύοντας ένα λουλούδι.
Ίσως λέγοντας κάτι όμορφο σε κάποιον.
Ίσως αγκαλιάζοντας περισσότερο.

Και ίσως αυτό το βήμα αλλαγής του κόσμου, τελικά, να είναι το πιο απλό…
Μια γλάστρα που πήρες.
Μια γλάστρα που πότισες.
Ένα δέντρο που φύτεψες.
Μια αγκαλιά.
Ένα βιβλίο που διάβασες.
Η αγάπη που έδωσες.
Και ούτω καθεξής…

Σχετικό Άρθρο

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα