Θα σώσουν οι Geese την (ξανα) “χαμένη τιμή του ροκ”;

Η αναγγελία του «θανάτου» του είναι τόσο παλιά, που λέει ο λόγος, όσο και το ίδιο το ροκ εν ρολ. 

Το κηδειόχαρτο πάντα το κρεμάνε τα media. Είτε για να περιγράψουν κάποια περίοδο όντως βαρετή κι ανέμπνευστη, είτε γιατί…έτσι το αποφάσισαν για να δημιουργήσουν λίγη ίντριγκα. Και, φυσικά, για να προετοιμάσουν για τους επόμενους σωτήρες. Εκείνους που θα έρθουν με τα πετάλια και τους ενισχυτές τους να το αναγεννήσουν. Είτε γιατί όντως το αξίζουν και τραβάνε την προσοχή, είτε πάλι γιατί…έτσι το αποφάσισαν τα μέσα για να αυτοεπιβεβαιωθούν.

Αν το ροκ έχασε (ξανά) την τιμή του, όποιος την βρει ας την πάει στο αστυνομικό τμήμα. Για την ώρα, ας δούμε τι λένε αυτοί οι Geese που βρίσκονται, τώρα που μιλάμε, καβάλα στον κεραυνό του hype…

Geese, Getting Killed
(Partisan/PIAS)

«Πιθανότατα, πέρασα τον καλύτερο Απρίλιο του 2020 από οποιονδήποτε άλλον στον πλανήτη Γη. Όταν έμαθα ότι η Sub Pop ήθελε να μας υπογράψει, έβγαλα μια τέτοια άναρθρη κραυγή που οι γονείς μου μπούκαραν στο δωμάτιό μου για να διαπιστώσουν ότι δεν έχω κάνει κάτι κακό στον εαυτό μου», θυμάται ο frontman των Geese, Cameron Winter. 

Ο πλανήτης βρισκόταν σε lockdown ζώντας τις πρώτες μέρες μιας νέας κι αλλόκοτης Covid πραγματικότητας, αλλά για τέσσερις (τότε) 18χρονους από το Μπρούκλιν που γνωρίζονταν ήδη κάποια χρόνια ξεχωρίζοντας στα ιδιωτικά μουσικά σχολεία που παρακολουθούσαν και είχαν ήδη (αυτο)κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους (A Beautiful Memory, 2018) οι στιγμές ήταν ανεπανάληπτες. 

Το demo του δεύτερου άλμπουμ τους κυκλοφόρησε στην πιάτσα και ξαφνικά τα Zoom μίτινγκ διαδέχονταν το ένα το άλλο (σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, οι γονείς τους συμμετείχαν σιωπηλοί κρατώντας σημειώσεις). Τελικά δεν υπέγραψαν στην εταιρεία που κάποτε ανέδειξε τους Nirvana, ούτε στην ιστορική 4AD που επίσης τους ήθελε, αλλά στην αξιοσέβαστη Partisan Records (από την οποία ξεκίνησαν οι Fontaines DC, στην οποία κατέληξε η PJ Harvey και είναι σταθερά το σπίτι των IDLES). Εκεί το 2021 έβγαλαν το Projector που τους έκανε λίγο περισσότερο ορατούς.

Σε μια περίοδο που ο πλανήτης προσπαθούσε να ανακτήσει τον βηματισμό του μετά το σοκ του εγκλεισμού, η μουσική βιομηχανία ένιωσε ότι βρήκε τις χήνες που γεννούν τα χρυσά αυγά: τους Geese, κάτι πιτσιρικάδες που δεν είχαν καν δίπλωμα οδήγησης και το «έκαναν ανάποδα». Χτίζοντας το ονομά τους τους από τα ολοκληρωμένα άλμπουμ που εμφάνιζαν συνεχώς παρότι είχαν δώσει μετά βίας ελάχιστα live. Κι όμως στον τρίτο τους δίσκο (3D Country, 2023)  ο περιζήτητος παραγωγός James Ford (έχει δουλέψει με τους πάντες, από Arctic Monkeys και Florence & the Machine ως Depeche Mode και Pulp) με τον οποίο συνεργάστηκαν, διαπίστωσε προς μεγάλη του έκπληξη ότι η μπάντα και, κυρίως, ο ηγέτης της, ο Cameron Winter, τα είχαν όλα πολύ ξεκάθαρα στο μυαλό τους και ήθελαν ελάχιστο δημιουργικό συμμάζεμα. 

Φτάνοντας στο φετινό Getting Killed που κυκλοφόρησε στα τέλη Σεπτεμβρίου, μέσα σε hype που σπάνια δημιουργείται πια, οι Geese είναι σχεδόν βετεράνοι στα 23 τους. Έχουν προλάβει ήδη να γνωρίσουν την κακή πλευρά του εξαντλητικού touring και να έρθουν σε προστριβές με μάνατζερ-δισκογραφικές και λοιπούς ενδιάμεσους που ακούνε τα demos και επιστρέφουν με μπιλιετάκια «καλύτερα να μην έχουμε παύση ενός λεπτού σε εκείνο το κομμάτι, ας την κάνουμε πέντε δευτερόλεπτα». Έχουν νιώσει τις μεγάλες προσδοκίες του σύμπαντος που έχει δημιουργηθεί γύρω τους για να τους απομυζήσει. Και μετά τον James Ford και τον Dan Carey, τώρα συνεργάστηκαν και με έναν ακόμα uber hot παραγωγό: τον δέκα χρόνια μεγαλύτερό τους, Kenneth Blume (μέχρι πρόσφατα γνωστό ως Kenny Beats) που τους φιλοξένησε στο στούντιό του στο Λος Άντζελες κατά τη διάρκεια των μεγάλων περσινών πυρκαγιών στην Καλιφορνια. 

Στο Getting Killed, οι Geese ακούγονται όντως σαν την «επόμενη μεγάλη νεοϋρκέζικη μπάντα». Δε γίνεται να μη γυρίσεις παβλοφικά το κεφάλι έτσι όπως μπαίνει το “Cobra”, θυμίζοντας ξεδιάντροπα τους Velvets. Δε γίνεται να αποφύγεις τις συγκρίσεις με τους Strokes (λιγότερα catchy γκάζια, λιγότερο σέξι, περισσότερη πολυπλοκότητα και μάλλον περισσότερο ταλέντο), αν κι από εκείνη την περίοδο μάλλον η πιο δόκιμη σύγκριση είναι με τους Liars. Και, φυσικά, πανταχού παρόν είναι το φάντασμα των Television, του αρχετυπικού νεοϋρκέζικου art punk γκρουπ, στο οποίο ο Winter στέκεται τόσο προσοχή που ρωτά τους δημοσιογράφους όταν του παίρνουν συνεντεύξεις αν είχαν γνωρίσει τον Tom Verlaine και τι τύπος ήταν.

Αν είσαι boomer (ή ηλικιωμένος millennial), έχει ακούσει τόσες πολλές φορές το μαντολίνο του hype που είναι πια κουραστικό, ειδικά σε ένα είδος όπως η κιθαριστική μουσική που κατά βάση αναμασά το ένδοξο παρελθόν, ενίοτε με αξιοσημείωτη έμπνευση και ζωντάνια. 

Με τους Geese αυτό το τελευταίο ισχύει. Είναι η ροκ πρόταση τεσσάρων παιδιών από κάθε άποψη προνομιούχων. Μεγάλωσαν σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον, αρκετοί από τους γονείς τους είχαν σχέση με τη μουσική ή τη μουσική βιομηχανία (να ένα ακόμα κοινό με τους Strokes). Κι επίσης ανήκουν σε μια γενιά που είχε ως δεδομένο την απεριόριστη πρόσβαση στην πληροφορία κι όλη τη μουσική του κόσμου διαθεσιμη στην παλάμη της. Οι Geese όμως ξεχωρίζουν γιατί αυτό ακριβώς το προνόμιο το μεταβολίζουν εντυπωσιακά, σχεδόν το στραγγίζουν.

Το φαλσέτο του Winter ας πούμε, σπάνια πατώντας στον ρυθμό,  πότε κορδώνεται σαν τον Mick Jagger, πότε νιαουρίζει σαν τον Thom Yorke, πότε απαγγέλει σαν τον David Byrne ή, όπως είπαμε πριν, θυμίζει τον Lou Reed. Και οι συνθέσεις του διαγράφουν όλη αυτή την art rock διαδρομή, καμιά φορά παραφορτωμένες κι επιτηδευμένα weird, σαν να θέλει να μας αποδείξει ότι είναι δικές του κι όχι απλά tributes. Κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “Husbands”, το «χιτάκι» “Taxes” και το φρενήρες “Long Island City Here I Come” που κλείνει τον δίσκο συνηγορούν υπέρ του(ς). «Χαοτικές ανοησίες με πρωταγωνιστή έναν τύπο που μαθαίνει yodelling», είναι ένα υπέροχο σχόλιο στο Bandcamp τους από κάποιον -μην μπερδεύεστε- που τους βαθμολογεί με 9/10.

Στο κάτω κάτω της γραφής ο Cameron Winter, που έχει στο ενεργητικό του κι ένα αξιοσημείωτο σόλο άλμπουμ (το κυκλοφόρησε πέρυσι ενώ όλοι του έλεγαν να μην το κάνει) έχει και τέσσερις σόλο ημερομηνίες για τον προσεχή Δεκέμβριο στο Carnegie Hall. 

Ποιοι-ες έπαιξαν εκεί πριν κλείσουν τα 25;  Bob Dylan, Joan Baez, James Taylor, Tim Buckley και Laura Nyro. Αυτή είναι. Αυτή είναι η λίστα…

Aκούστε τo Getting Killed