Η Κατερίνα Τσιώλη εξηγεί πώς η μαγεία του “Ας Περιμένουν οι γυναίκες” μεταφέρθηκε σε κόμιξ

Μία από τις πιο δημοφιλείς ταινίες του νέου ελληνικού σινεμά “κατέβηκε” από το πανί και “τρύπωσε” στο χαρτί. Το κόμιξ που κυκλοφόρησε πρόσφατα για το έπος “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” του Σταύρου Τσιώλη αποτυπώνει το πνεύμα της ταινίας, αναβιώνει τις καταπληκτικές ατάκες (που τα “σπάνε” ακόμα και στο YouTube) και, πάνω απ’ όλα, δίνει μία νέα διάσταση σε μία κορυφαία κινηματογραφική δημιουργία.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα γινόταν αν η Κατερίνα Τσιώλη, κόρη και στενή συνεργάτιδα του Σταύρου, δεν είχε την έμπνευση να δώσει τη συγκατάθεσή της.

Την συναντήσαμε ενθουσιασμένη σ’ ένα καφέ των Βριλησσίων. Δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά της για την επιτυχία του κόμιξ αλλά και την όρεξή της να “τρέξει” και να ολοκληρώσει παρόμοια πρότζεκτ τα επόμενα χρόνια.

Η Κατερίνα Τσιώλη, παράλληλα, δεν έκρυψε τη νοσταλγία για τον πατέρα της που “έφυγε” το 2019. Περιγράφει με πηγαία αγάπη τη χημεία τους, τις κόντρες τους και τη συνεργασία τους αποκαλύπτοντας, παράλληλα, ξεκαρδιστικά παρασκήνια από τα γυρίσματα του “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” και των άλλων ταινιών του Τσιώλη.

Σε βλέπουμε να χαμογελάς. Πάει καλά το εγχείρημα;

“Τυπώσαμε στην αρχή 1000 αντίτυπα. Από τις παραγγελίες που γίνονταν διαδικτυακά, διαπιστώναμε ότι υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση. Εν τέλει τυπώσαμε 3000”.

Πόσο δεκτικός ήταν ο Τσιώλης στο να “διασκευάζονται” τρόπον τινά τα έργα του;

“Ηταν πάντα πολύ ανοιχτός. Έρχονταν θεατρικές ομάδες, νέων ανθρώπων, του ζητούσαν τα έργα του, τα έδινε αμέσως και δωρεάν. Το ίδιο έγινα όταν παιζόταν το “Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ” στο θέατρο Τέχνης. Ενας νεαρός με μούσι, (ο ηθοποιός Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) ωραίος και ευγενής, του λέει “κύριε Σταύρο, είμαστε από τους Τσούκου-Τσούκου, υπάρχει κάποιο θεατρικό για μας” και του έδωσε την “Πόρτα” με τη μόνη προϋπόθεση να αλλάξει το όνομα της θεατρικής ομάδας γιατί πίστευε ότι κανείς δεν θα τους πάρει στα σοβαρά. Το όνομα δεν άλλαξε και το έργο πήγε για δύο χρόνια”.

Αν ζούσε ο Σταύρος και έβλεπε το κόμιξ…

…”Θα του άρεσε. Γενικώς αγαπούσε πάρα πολύ τα νέα παιδιά, οι παρέες του ήταν από 25 μέχρι 85 ετών. Αν τον πετύχαινες στα Εξάρχεια να πίνει καφέ, θα το διαπίστωνες. Μας έγραφαν κάποιοι φίλοι στο Facebook, ειδικά όταν ανακοινώσαμε ότι ξεκινάμε την τελευταία ταινία, ότι θέλουν να βρεθούμε, να παρακολουθήσουν τα γυρίσματα κτλ. Αυτό γινόταν πάντα. Μία μέρα που είχαμε σηκωθεί και πίναμε καφέ, λέμε “δεν κάνουμε μία τρέλα;” Γράψαμε στο Facebook ότι αυτό το Σάββατο, τόσο του μηνός, θα είμαστε στο τάδε καφέ στη Λεωφόρο Κηφισιάς, ελάτε να βρεθούμε. Μαζευτήκαμε αρκετοί. Και έμεινε ένας σκληρός πυρήνας φίλων ο οποίος συναντιόταν κάθε Σάββατο για καφέ, φαγητό και συζήτηση και μας ακολούθησε μέχρι που “έφυγε” ο Σταύρος. Ενας από αυτούς είναι ο Θανάσης ο Ζακόπουλος ο οποίος είναι γιατρός-στοματολόγος. Αυτός διέγνωσε τον καρκίνο του πατέρα μου σε μία οδοντιατρική εξέταση”.

Το κόνσεπτ για το κόμιξ ποιο ήταν;

“Υπήρχε μία σκέψη το όλο πράγμα να είναι τελείως διαφορετικό. Δηλαδή να κόβεται το κόμιξ και να διανθίζεται από back stage ιστορίες από τα γυρίσματα. Ανακαλύψαμε, νωρίτερα, γνωρίζοντας τον Γιώργο τον Γούση και τον Δημοσθένη τον Παπαμάρκο που μας έφερναν τις ιστορίες τους, ότι το κόμιξ έχουν και αυτά σκηνοθεσία και ντεκουπάζ. Ανακαλύψαμε μία μαγεία, αυτό άρεσε πολύ στον Σταύρο. Αυτή ήταν και η πρώτη επαφή του μ’ αυτό το χώρο. Γι’ αυτό δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να το κάνω, ήξερα τον ενθουσιασμό του Σταύρου από τότε”.

Περίμενες ότι θα πετύχει;

“Κοίτα, όταν έχεις στη διάθεσή σου το “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” έχεις μία ελπίδα ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε και καλά. Από ότι φαίνεται, δικαιωθήκαμε, παρόλο που πρέπει να σου πω ότι κάποιοι πολύ καλοί φίλοι εξέφρασαν κάποιες αντιρρήσεις. Με στενοχωρεί αυτό. Ο πατέρας μου, λίγο πριν πεθάνει, στις τελευταίες μας συζητήσεις, μου είπε “κοίτα, δεν ήμουν καλός μπαμπάς”. Ψέμα, ήταν ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Λέει, “φεύγω και σ’ αφήνω επί ξύλου κρεμάμενη, ούτε ένα σπίτι δεν σου έχω φτιάξει”. Του απάντησα ότι μου αφήνει το έργο του. Με παρακάλεσε “μην κάνεις τη βλακεία που έκανα εγώ που έδινα όλα τα έργα τζάμπα παντού και βασιζόμουν μόνο στις εταιρίες μήπως πουλήσουν κάποια ταινία στην τηλεόραση. Κοίτα να τα καταφέρεις μ’ αυτά που σου αφήνω”. Ανησυχούσε.

Κάνω, λοιπόν, αυτό. Ακολουθώ την εντολή του πατέρα. Μου ζητήθηκε το “Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ” να το κάνω σενάριο και να το “ανοίξω” λίγο. Έπρεπε να το είχα παραδώσει πριν από δύο χρόνια αλλά θα το παραδώσω τώρα. Αντιμετωπίζοντας αυτό το κείμενο, που είναι πολύ δύσκολο, έπαθα πλάκα και πανικό μην το κακοποιήσω. Μου πήρε πολύ καιρό. Δεν είχα και την ανάλογη οικογενειακή ενθάρρυνση, η μητέρα μου το θεωρεί πολύ επισφαλές όλο αυτό, θα προτιμούσε να δουλεύω σ’ έναν φούρνο και να παίρνω 800 ευρώ. Εγώ είμαι καλλιτεχνική ψυχή, έχω μεγαλώσει μέσα στα γυρίσματα. Ήμουν σε φούρνο, έχω δουλέψει σε θερμοκήπια στην Κρήτη, στην εστίαση. Αλλά στα 50 αποφάσισα να επιστρέψω στη δουλειά”.

Εν προκειμένω πάντως, η πρόκληση ήταν μεγάλη…

“Ο Σταύρος ο Κιουτσιούκης δυσκολεύτηκε πολύ. Κάπως φοβόταν να “αγγίξει” το έργο. Τελικά με τα πολλά έγινε.Κόλλησε όμως λίγο στο χρώμα και έτσι κάλεσε τον Κλήμη Κεραμιτσόπουλο για βοήθεια. Στα Χανιά ο Κλήμης κατάλαβε ότι δεν είναι ωραίο πράγμα να δουλεύεις με το Σταύρο όταν καίγεται ο κώλος του. Αλλά είμαι σίγουρη γιατί έπρεπε να προλάβουμε τις ημερομηνίες κάηκε και ο δικός του. Η πρώτη επαφή με τον Μάριο (σσ Ιωαννίδης, ο διευθυντής του φεστιβάλ Chaniartoon) έγινε τον Σεπτέμβριο τον περσινό. Με πήρε τηλέφωνο για να κάνουμε το κόμιξ. Ανοίγω και εγώ την κάμερα και βλέπω δύο μουτράκια. Το Μάριο και την Κατερίνα (σσ Νανούρη, επιμελήτρια έκδοσης). Μίλησαν με τόση αγάπη για τον Σταύρο και το “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” που τα συμπάθησα πάρα πολύ.

Και έγινε και το εξής συγκλονιστικό που μου υπαγόρευσε ότι πρέπει να προχωρήσω. Δύο ημέρες πριν χτυπήσει το τηλέφωνο σκεφτόμουν ότι θα ήθελα πάρα πολύ το “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” να το κάνω κόμιξ και θεατρικό. Και μου έκατσαν και τα δύο. Πήρε ο Μάριος για το κόμιξ και ξεκινήσαμε. Και σε πέντε μέρες χτύπησε πάλι το τηλέφωνο και ήταν ο Λάσκαρης για το θεατρικό. Είναι ο Σταύρος από πίσω, να ξέρεις. Μας έχουν συμβεί διάφορα τηλεπαθητικά στη ζωή, πάνω από πέντε και το πέντε είναι σοβαρός αριθμός.

Εν συνεχεία, ο Κιουτσιούκης οπτικοποίησε και σκηνές που στην ταινία δεν τις βλέπουμε αλλά τις ακούμε από διήγηση. Τον “ορισμό του πέναλτι” για παράδειγμα. Τους πιέζω τώρα να κάνουμε και το “Φτάσαμε”, λαμβάνω πολλά μηνύματα στο messenger γι’ αυτό. Θα αφήσουμε όμως λίγο το χρόνο να περάσει”.

Αll time classic αλλά για ποιο λόγο;

Απορία: Αυτή η ταινία γιατί αρέσει τόσο πολύ;

“Ελα μου ντε, που δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Η ταινία έχει ένα φοβερό οίστρο. Πρέπει να σου πω ότι σ’ αυτό το φιλμ δεν υπάρχει τίποτα αυτοσχεδιαστικό. Διαβάζω καμία φορά σχόλια στο youtube ότι αν δεν υπήρχε ο Ζουγανέλης και ο Μπουλάς με τους αυτοσχεδιασμούς τους, δεν θα είχε πετύχει τόσο η ταινία κτλ. Πρέπει να σου πω ότι αυτό είνα το μοναδικό σενάριο. Απαγορευόταν να αλλάξεις ακόμα και ένα κόμμα! Ο Σταύρος ποτέ δεν απαντούσε στους ηθοποιούς “ποιος είμαι, τι είμαι, που πάω”. Ελεγε ότι οι μοναδικές πληροφορίες που έχουμε στη διάθεσή μας είναι από το σενάριο. Μαζί θα ανακαλύψουμε την πορεία των χαρακτήρων. Το μόνο που ήθελε από τους ηθοποιούς ήταν να ξέρουν τα λόγια τους σαν τ’ όνομά τους. Τους έλεγε “θα έρχεται η Κατερίνα εκεί που κοιμάστε στο ξενοδοχείο, θα σας ξυπνάει και θα σας λέει σελίς 5, γραμμή 8η (γέλια)”. Το έκανα. Ευτυχώς όχι στον ύπνο τους!

Στην αρχή υπήρξαν δυσκολίες. Ο Αργύρης (σσ Μπακιρτζής) είχε κάνει τρεις ταινίες πιο πριν, ήξερε να δουλεύει με τον Τσιώλη. Τα υπόλοιπα παιδιά έπρεπε να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση. Μας πήρε λίγο χρόνο, είναι η αλήθεια. Είχαν συνηθίσει στο μοτίβο ότι δεν πειράζει και αν αλλάξουμε κάτι στα λόγια. Πέσαμε πάνω στα κείμενα μαζί, διαβάζαμε όλη μέρα, να το “λιώσουμε”. Από εκεί και πέρα η ταινία και η συνεργασία απογειώθηκαν. Ο Σταύρος αυτό το σενάριο το έγραψε μέσα σε έξι μήνες σε μία περίοδο της ζωής του κατά την οποία ήταν πολύ στενοχωρημένος, κάτι μάς συνέβαινε εκείνη την εποχή. Το σενάριο αυτό ήταν τρόπον τινά μία θεραπεία.

Η ταινία, όταν παίχθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1998, πέρασε στο ντούκου. Ο Σταύρος και εγώ είχαμε πάρει και την κρυάδα από την προηγούμενη ταινία “Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά” που μας έστειλαν στο πληροφοριακό και αντέχαμε τα πάντα. Περιμέναμε όμως η ταινία να κάνει μία αίσθηση αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Προκάλεσε μία στενοχώρια αυτό, στους συνεργάτες κυρίως. Ηρθε όμως το YouTube και δικαίωσε την ταινία αν και πλέον ό,τι ανεβαίνει, το ρίχνω άμεσα.

Η πρόζα της ταινίας είναι ασταμάτητη αν και ο Σταύρος ποτέ δεν έψαχνε ευρήματα απλά για να γελάσει ο κόσμος. Συνήθως στα έργα του Σταύρου κεντρικά πρόσωπα είναι δύο άνδρες, πολλοί αυτά τα ζευγάρια τα έχουν αντιστοιχίσει με τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσα από το έργο του Θερβάντες. Σ’ αυτήν την ταινία προστίθεται και ένας τρίτος, ο Αντώνης.

Μία εξήγηση για το λόγο που αρέσει τόσο πολύ είναι και αυτή: O Έλληνας και η ελληνική κοινωνία δεν έχει ακόμη συνέλθει από την κρίση. Μετά την περίφημη αναγγελία του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο ότι μπαίνει η χώρα στο μηχανισμό στήριξης, ο Έλληνας πενθεί την χαμένη του ζωή. Η ταινία περιγράφει μία εποχή ευμάρειας την οποία νοσταλγούμε όλοι. Και αν βάλεις και το πολιτικό κομμάτι μέσα, νομίζω έχεις όλο το πακέτο. Βλέπει την ταινία κάποιος και διαπιστώνει ότι τότε η ζωή ήταν πιο εύκολη, ενώ τώρα δεν υπάρχει χρόνος για χαλαρότητα, ζαβολιές και όνειρο. Δουλεύουμε για να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις και είμαστε ευτυχείς αν μπορούμε να βγάλουμε το μήνα αλώβητοι.

Ούτε καν αυτό δεν είναι εύκολο…

Συμφωνώ. Εγώ κάπως τα καταφέρνω τα τελευταία δύο χρόνια. Αλλά μετά το θάνατο του Σταύρου πέρασα πολύ δύσκολα, έχασα την ασπίδα του πατρός. Όπως έκανε και στις ταινίες, ο Σταύρος έβρισκε τις λύσεις και στη ζωή. Πάντως θέλω να παραδεχθείς ότι ο Σταύρος σ’ αυτήν την ταινία προέβλεψε τη μεγάλη κρίση που θα ερχόταν με την περίφημη ανάλυση του Μπουλά που μιλάει για τις εργασιακές σχέσεις στο μέλλον. Πολλοί επίσης λένε ότι ο Σταύρος μ’ αυτήν την ταινία “καθάρισε” με τη Μεταπολίτευση.

Η ταινία αυτή δεν γυρίστηκε στην Αρκαδία όπως οι προηγούμενες γιατί…

…”το έχει πει ο Μπακιρτζής σε συνέντευξη. Ήταν έγκυος η Γεωργία (σσ σύζυγος του Μπακιρτζή) και είχε το άλλο παιδί μικρό. Και μην ξεχνάς ότι υπήρχε και η ιστορία που είναι πέρα για πέρα αληθινή. Σ’ ένα ταξίδι του πατέρα μου με τον Χρήστο τον Βακαλόπουλο στο οποίο πήγαιναν να βρουν τον Αργύρη, έχασαν το δρόμο λόγω της Βόλβης! Πήγαιναν να του δώσουν το πρώτο χέρι του σεναρίου για το “Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε”. Μέχρι να φτάσουν, είχαν μισοφτιάξει το σενάριο. Μετά το θάνατο του Χρήστου, είπε ο Σταύρος “θα καθίσω να γράψω μία κωμωδία, πάνω σ’ αυτήν την ιστορία”. Τα γυρίσματα στο “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” κράτησαν 7-8 εβδομάδες. Έγιναν αρχές καλοκαιριού, αν θυμάμαι καλά”.

Και η Ηλιάδη;

“Ο Ζουγανέλης την έφερε! Τραγουδούσε τότε νομίζω στο σχήμα του Νότη Σφακιανάκη. Είχε κάνει τότε με τον Γιάννη τον Καραλή ένα τραγούδι που τραγουδούσε με την Καίτη Γκρεϊ που ήταν γιαγιά της. Στα γυρίσματα μέναμε όλοι μαζί, αυτό γινόταν σε όλες τις ταινίες του Σταύρου. Ο πατέρας μου ήταν σκληρός στο γύρισμα. Εμένα με έχει διώξει από δύο ταινίες. Στο “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες έχασα την τελευταία εβδομάδα, το Πόρτο Καράς! Τι έγινε; Εφερε ο Αργύρης την γυναίκα του που ήταν έγκυος. Εφερε και ο Μπουλάς τη δική του, ήταν παντρεμένος τότε μ’ ένα μοντέλο τηλεοπτικής εκπομπής. Εφερε και ο Ζουγανέλης την Ισιδώρα (σσ Σιδέρη). Και κάνω και εγώ το λάθος και φέρνω το τότε αγόρι μου, τον Χρήστο. Έχουμε φάει το μεσημέρι και στρώθηκαν όλοι να δουν μπάλα, αγώνα της ΑΕΚ. Ο πατέρας μου ήταν ΑΕΚτζης. Κατέβηκε ο Χρήστος με σορτς και σαγιονάρα, έφαγε γκολ η ΑΕΚ και λέει “αμάν, τον ήπιαμε”. Με πλησίαζει τότε ο Σταύρος και μου λέει “πάρε την βαλίτσα σου και στην Αθήνα”. Εφυγα εγώ και μετά ακολούθησε όλος ο υπόλοιπος άμαχος πληθυσμός και συνεχίστηκε η δουλειά.

Η τελευταία σκηνή; Γιατί “κόπηκε”;

“Υπάρχει η τελευταία σκηνή. Και προβλήθηκε στους κινηματογράφους τις πρώτες δύο εβδομάδες. Λέει ο Μπουλάς “θα μείνουμε και οι τρεις και το πρωί θα ξεκινήσουμε για τις οικογένειές μας” και η ταινία συνεχίζεται. Μπαίνουν στα αυτοκίνητα, στρίβουν σ’ ένα κάμπινγκ, στον “Αχιλλέα”, φαίνονται κάποια κορίτσια με ποδήλατα, χαιρετούν “ουοου” κτλ. Το επόμενο πλάνο είναι από το λιμάνι της Θάσου, στην προκυμαία είναι οι τρεις οικογένειες. Κατεβαίνει ο κόσμος, αδειάζει το καράβι αλλά οι τρεις πουθενά. Και ακούγεται από το μεγάφωνο του πλοίου “που περιμένεις να φτάσεις η σκόνη για να γυρίσεις καρδιά μου μόνη, γιατί αργείς” από την Κατερίνα Στανίση. Και εκεί τελείωνε. H Οdeon όμως θεώρησε το φινάλε αντιεμπορικό και μετά τις δύο πρώτες εβδομάδες ο Σταύρος ξαναέκανε το μοντάζ.

Ο Σταύρος συμφωνούσε μ’ αυτό;

Κάποιες φορές πρέπει να συμφωνείς με τον παραγωγό αλλά η ιστορία έχει και συνέχεια. Σε προβολή που ο Σταύρος έβλεπε την ταινία μαζί με κόσμο, στην Ααβόρα, προβλήθηκε το φινάλε της Θάσου. Είχε τηλεφωνήσει η Πέγκυ, που είχε το σινεμά, για την κόπια και από το Κέντρο είχαν κάνει λάθος. Έστειλαν την κόπια μηδέν με το πρώτο φινάλε που η ταινία δεν τελειώνει στο πλάνο του Μπουλά και συνεχίζεται. Γύρισαν όλα κεφαλάκια προς το μέρος μας, που καθόμασταν στον εξώστη. “Τι έγινε κύριε Σταύρο;” Δεν ξέρω ρε παιδιά, το είχα ξεχάσει αυτό το φινάλε”. Πετάγομαι εγώ και λέω “να κάνουμε ψηφοφορία, ποιο φινάλε σας αρέσει”. Και ψήφισαν το κομμένο! Και τώρα όποτε έχουμε προβολές ζητούν πάντα αυτό το φινάλε”.

Γιατί ο πατέρας σου εμπιστευόταν τόσο πολύ τον Μπακιρτζή, που δεν ήταν επαγγελματίας ηθοποιός; Γιατί γενικά χρησιμοποιούσε ερασιτέχνες ηθοποιούς;

“Ο πατέρας μου τους αγαπούσε πολύ τους ηθοποιούς. Την “Μία τόσο μακρινή απουσία” την γύρισε με καστ που περιείχε μόνο επαγγελματίες ηθοποιούς. Έρχεται μετά το “Σχετικά με τον Βασίλη” που είναι μία εντελώς αυτοβιογραφική ταινία. Ήταν να παίξει σ’ αυτή ο Νικήτας ο Τσακίρογλου. Θα το πω αυτό και θέλω να του ζητήσω και συγγνώμη εκ μέρους του πατέρα μου. Ήρθε ο Νικήτας τότε στο σπίτι μας να κάνουμε μία πρόβα μίας σκηνής. Οσο προετοιμάζαμε τα φώτα κτλ, ο Νικήτας διάβαζε “Αθλητική Ηχώ”. Απορούσαμε για το πότε θα συνδεθεί μ’ αυτό που κάνουμε. Γυρίσαμε όμως το πλάνο και ο άνθρωπος ήταν ογκόλιθος. Τότε, ο Σταύρος πήγε στην κουζίνα, έπιασε το κεφάλι του και φαινόταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Τον ρωτήσαμε “τι συμβαίνει, μα αφού ήταν καταπληκτικός”. Και μας είπε ότι αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα. “Εγω δεν θέλω έναν άνθρωπο με αυτή τη στιβαρότητα, δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας”. Αναγκαστήκαμε τότε να πούμε στον Νικήτα ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, ο Σταύρος του είπε “Νικήτα μου, όταν θα δεις την ταινία θα με συγχωρέσεις”. Και την κάναμε με τον Τάσο Δενέγκρη, τον ποιητή.

H ιστορία της τρίτης ταινίας (σσ Ακατακίνητοι Εραστές) ήταν η ιστορία ενός παιδιού που το σκάει από το ορφανοτροφείο και πηγαίνει στο χωριό να βρει τη γιαγιά του. Τον πιτσιρικά τον εντοπίσαμε στο χωριό Αδάμι σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Ψάχναμε στα χωριά να βρούμε ένα μικρό. Εμπιστευτήκαμε πάλι την Αρκαδία, εκεί νιώθαμε ασφάλεια, που να πηγαίναμε; Ήμουν εγώ και ο Σταύρος. Μας είπαν ότι εφόσον θέλετε να βρείτε αγόρια, πρέπει να πάτε σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Την Κυριακή παίζει το Αδάμι με την Παλαιά Επίδαυρο. Πήγαμε. Εντόπισα μία φιγούρα ενδιαφέρουσα, ένα κοντό, χοντρό παιδί με μεγάλη κεφάλα το οποίο γυρνούσε γύρω-γύρω όλο το γήπεδο κάνοντας νοήματα με φοβερή αγωνία. Τον πλησίασα, ήταν ένα χρόνο μικρότερος από μένα. Δύσκολο όμως να μιλήσει σε κορίτσι. Μέσω του προπονητή ειδοποιήσαμε την οικογένειά του ότι θα περάσουμε από το σπίτι τους γιατί θέλουμε κάτι να τους πούμε.

Οι γονείς τσοπάνηδες, τα πρόβατα έξω από το σπίτι. Μπήκαμε μέσα, μας υποδέχθηκαν. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και έπαιζε Τόλμη και Γοητεία. Ριτζ, Καρολαϊν κτλ. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινήσει η συζήτηση πριν τελειώσει το επεισόδιο. Καθίσαμε ήσυχα-ήσυχα, έφτιαξαν στον Σταύρο έναν καφέ, σ’ εμένα έφεραν γάλα από τις κατσίκες. Είδαμε το επεισόδιο, έσπασε ο πάγος και έτσι πήραμε τον Τάσο, Τάσο το έλεγαν το παιδί. Για το γυναικείο ρόλο, προσπαθήσαμε με ερασιτέχνη ηθοποιό η οποία όμως δεν έγραφε καλά και έτσι πήραμε την Όλια την Λαζαρίδου”.