Τους δείχνουν το φεγγάρι, αλλά κοιτάζουν το δάχτυλο…

Όσοι μπορούν να κοιτάξουν τη μεγάλη εικόνα, που παραπέμπει στο (σύντομο) αύριο, βλέπουν καθαρά δύο πράγματα, φυσικά αν δεν τους δέρνουν οι αυταπάτες και η εθελοτυφλία.

Πρώτον, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους δικούς του να πασχίζουν να ξεφύγουν από το 28% των ευρωεκλογών, το οποίο το μόνο που τους διασφαλίζει είναι ότι θα ψάχνουν κυβερνητικό συνεταίρο το βράδυ των επόμενων εκλογών. Καθόλου καλή εξέλιξη γι’ αυτούς που έχουν μάθει να κάνουν τις παντός είδους δουλειές τους χωρίς να δίνουν πουθενά λογαριασμό και να  απολαμβάνουν  την αλαζονεία του 41%. Μάλιστα, αν αυτό το 28% πέσει κάτω από το 25%(με ή χωρίς «κόμμα Σαμαρά»), τότε «θα κλάψουνε μανούλες», καθώς η ΝΔ θα χάσει σχεδόν τους μισούς από τους σημερινούς βουλευτές της, αφού δεν θα πάρει το προβλεπόμενο από τον εκλογικό νόμο μπόνους. Αυτή η εξέλιξη είναι τόσο απίθανη όσο και πιθανή, με τα χαρακτηριστικά  κινούμενης άμμου που  παρουσιάζει το εκλογικό σώμα. Παρόλα αυτά,  η ΝΔ είναι το μόνο κόμμα που θα έχει πιθανότητες να κυβερνήσει ξανά, αφού μόνο ο πρώτος έχει τέτοια δυνατότητα. Μόνο που θα υποχρεωθεί να βρει συνεταίρο. Και θα τον βρει είτε με είτε χωρίς τον Μητσοτάκη επικεφαλής. Η ΝΔ είναι παραδοσιακά μεγάλο κόμμα που μπορεί να ξεπεράσει τέτοιους σκοπέλους, αν πρόκειται να διατηρήσει την εξουσία. Έτσι, αν ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορέσει να τα καταφέρει, θα παραμερίσει θα τον «παραμερίσουν» ως νικητή που δεν θα μπορεί να εκμεταλλευθεί τη νίκη του, αφού δεν θα βρίσκει συνεταίρο.

Δεύτερον,  βλέπουν ότι στο χώρο της αντιπολίτευσης επικρατεί πολυδιάσπαση, αυταπάτες και μοιρολατρία. Τα σημερινά κόμματα, που στο πρόσφατο παρελθόν ήταν κόμματα εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ 2015, ΠΑΣΟΚ 2009), μόνα τους δεν έχουν καμία δυνατότητα να ξαναγίνουν  και το γνωρίζουν. Ειδικά στο ΠΑΣΟΚ έχουν  χάσει όλες τις ευκαιρίες και οι ευκαιρίες «δεν είναι άπειρες», όπως τους προειδοποίησε και ο Σημίτης πέρσι στα 50α γενέθλια του κόμματος. Γι’ αυτό και οι «μνηστήρες του Νίκου Ανδρουλάκη πότε τού  λένε για την «ακίνητη βελόνα» των δημοσκοπήσεων(Γερουλάνος), πότε ότι δεν είναι καλή η «εικόνα» του(Διαμαντοπούλου) και πότε ότι πρέπει να ανοιχτεί «στις «άλλες προοδευτικές δυνάμεις»(Δούκας») ξεκόβοντας οριστικά  κάθε συζήτηση για εκ νέου κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ.

Ο Ανδρουλάκης και οι περί αυτόν είναι παγιδευμένοι. Από τη μια συνεχίζουν την τακτική του «διμέτωπου». Κάνουν επιθέσεις στη ΝΔ και στον Μητσοτάκη και την ίδια στιγμή «θυμούνται» τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Δίνουν έτσι εξετάσεις στους δεξιόστροφους του ΠΑΣΟΚ, που αναπολούν το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο; Ή πιστεύουν ότι έτσι θα προσελκύσουν παλιούς ψηφοφόρους, που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ του 2012-2019 και σήμερα είναι στο σπίτι τους; Μάλλον καθεύδουν μακαρίως. Αυτοί οι ψηφοφόροι-Πασοκοσυριζαίοι ή Συριζοπασόκοι- είναι οριστικά χαμένοι για το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Έτσι, η ρητορεία του Ανδρουλάκη και των δικών του περί «παράταξης» και «νίκης έστω  με μια ψήφο διαφορά» είναι αυταπάτη(η καλή περίπτωση) και στρουθοκαμηλισμός(η χειρότερη). Και όταν εμφανιστεί το «κόμμα Τσίπρα», η «βελόνα» των δημοσκοπήσεων θα πάρει την κατηφόρα και το βράδυ των εκλογών θα ψάχνουν τη δεύτερη θέση, που (νομίζουν ότι) έχουν καπαρώσει,  αλλά δεν θα τη βρίσκουν.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Η ΝΔ, παρά τη μεγάλη πτώση της, θα σχηματίσει και την επόμενη κυβέρνηση(με ή χωρίς Μητσοτάκη) με κάποιον συνεταίρο από τα δεξιά της. Και αυτό θα συμβεί διότι η άλλη πλευρά, Κεντροαριστερά και Αριστερά ομφαλοσκοπεί και αδυνατεί να κάνει τη μόνη επιλογή που θα ανατρέψει αυτήν τη μοιραία πορεία: την εκλογική συμπόρευση.

Θυμίζουν, έτσι, την παροιμιώδη ρήση «όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, οι μωροί κοιτάζουν το δάχτυλο»…