ΟΙ MILLENIALS ΖΟΥΝ ΜΕ ΜΟΝΙΜΟ ΑΓΧΟΣ – ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΓΚΡΙΝΙΑ”

“Έχω χάσει τον ύπνο μου”, “έπρεπε να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου και είμαι 40 χρονών”, “μόνο δουλεύω, δεν ζω και πάλι δεν βγαίνει ο μήνας”. Οι φράσεις αυτές κυριαρχούν σε κάθε συζήτηση των Millennials. Τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που όλη μέρα δουλεύουν και τα λεφτά τελειώνουν πριν τις 15 του μήνα. Που ξεκίνησαν να δουλεύουν αμισθί ή με μισθούς “της πλάκας” και ήλπιζαν ότι μεγαλώνοντας τα πράγματα θα φτιάξουν και θα “βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους” ή τουλάχιστον θα μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς με τον μισθό τους. Κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Βέβαια, είναι γεγονός ότι κάθε γενιά αισθάνεται πιο αδικημένη από την προηγούμενη. “Εμείς περάσαμε πόλεμο”, “εμείς δεν είχαμε να φάμε”, “εμείς περάσαμε πανδημία”.

Τα προβλήματα ψυχικής υγείας σίγουρα δεν είναι “προνόμιο” των millenials. Ίσως όμως, ότι μεγάλωσαν βλέποντας το “αμερικανικό όνειρο” στην ελληνική του έκδοση να είναι απτό, να κάνει τα πράγματα χειρότερα όταν οι ίδιοι είναι πολύ μακριά από την απόκτηση στέγης (που στην Ελλάδα παραμένει ορόσημο κατάκτησης) και οικονομικής σταθερότητας.

Επιπλέον, πρόκειται για μια γενιά, που στην πορεία της ενηλικίωσής της, οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη (οικονομική κρίση, πανδημία). Ένας 40άρης σήμερα έμαθε να ανησυχεί μόνιμα για τα χρήματα, για τη δουλειά, για το αύριο και μάλλον σήμερα είναι πεπεισμένος ότι μια ζωή θα δουλεύει για να ζει. Το άγχος έγινε συνώνυμο της καθημερινότητας.

“ΕΧΩ ΥΠΟΜΕΙΝΕΙ BULLYING ΣΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΕΝΟΙΚΙΟ”

Το NEWS 24/7 μίλησε με Millenials, προκειμένου να καταγράψει το αίσθημα άγχους και απόγνωσης και αν οι ίδιοι το αποδίδουν στην “καταραμένη τους γενιά”

“Πλησιάζει η πληρωμή του μήνα και συνήθως πια τα έχω “φάει” πριν τα πάρω. Και αυτά που μένουν για να ζήσεις -και όχι απλά για την επιβίωση- είναι απειροελάχιστα. Κυριεύεσαι από άγχος που συνήθως εκτός από ψυχικό γίνεται και σωματικό. Και η καθημερινότητα γίνεται δυσλειτουργική” λέει η Π.Κ., 44 ετών. “Προβληματίζομαι ιδιαίτερα που οι φίλοι στα 30 τους δεν μπορούν να ζήσουν όπως ονειρεύονται, δεν έχουν ζήσει και ποτέ διαφορετικά. Νιώθω ότι ανήκω σε μια γενιά που έζησε και στιγμές “αφθονίας” αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι, και τώρα προσπαθούν να προσαρμοστούν σε κάτι άλλο”

“Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, για να ζήσει κάποιος μόνος του χρειάζεται περίπου 800-900 ευρώ σε πάγια έξοδα. Μηνιαίως. Αν σκεφτούμε και τους μισθούς made in Greece τότε δεν χρειάζονται πολύπλοκα μαθηματικά για να καταλάβει κάποιος γιατί η έλλειψη πόρων θα επηρεάσει τα επίπεδα στρες και τον ψυχισμό του εν γένει” λέει ο Γαβριήλ, 40 ετών. “Μπορεί να είναι και υπερβολή, αλλά τα απανωτά χαστούκια που βίωσαν και βιώνουν όσοι γεννήθηκαν μεταξύ 1981-1996 μπορούν να συγκριθούν μόνο με εκείνα που βίωσαν οι γενιές που έζησαν στο πετσί τους πολεμικές συνθήκες” λέει, ερωτηθείς αν θεωρεί ότι η γενιά αυτή είναι πιο “αδικημένη”.

“Το να μην έχω χρήματα στην τσέπη μου προκαλεί τρομερό άγχος. Θυμάμαι μια περίοδο δύσκολη πριν κάποια χρόνια δεν μπορούσα να κοιμηθώ, είχα χάσει δύο δουλειές μαζί κι αναγκάστηκα να επιστρέψω στο πατρικό μου για να μείνω ξανά με τους γονείς μου. Ήταν από τις μεγαλύτερες ήττες της ζωής μου. Ήταν ντροπιαστικό να πρέπει να ζητήσεις χρήματα από τους γονείς” εξομολογείται η Γιώτα, 37 ετών. “Έχω υπομείνει σε δουλειά τρομερό bullying με απειλές και προσβολές μόνο και μόνο για να μην απολυθώ γιατί είχα να πληρώνω λογαριασμούς και ενοίκιο” λέει. “Πληρώνουμε τα λάθη και τις κακές διαχειρίσεις της προηγουμένης γενιάς από εμάς. Δεν μπορώ να πω πως είμαστε η πιο αδικημένη, γιατί οι πρόγονοι μας έζησαν μέσα στον πόλεμο, μέσα στην χούντα, στον εμφύλιο. Ναι βιώσαμε πολλές κρίσεις, οικονομική, ενεργειακή, covid και αρκετές φορές βρεθήκαμε και στα πρόθυρα του Γ’ Παγκοσμίου.Οι ζωές μας μοιάζουν λίγο σαν το τρενάκι του λούνα παρκ. Μια πάνω, μια κάτω κι αυτή η αβεβαιότητα προκαλεί ένα φαύλο κύκλο άγχους” σημειώνει.

“Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ MILLENIALS ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΉΤΑΝ ΜΕ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ  ΆΓΧΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ”

“Η πλειοψηφία των ανθρώπων που έρχονται για ψυχοθεραπεία τα τελευταία χρόνια είναι πάνω από 30-35 ετών. Άνθρωποι στην Ελλάδα σε αυτή την ηλικία μεγάλωσαν -στην πλειοψηφία τους- βλέποντας ενήλικες με σταθερότητα οικονομική, εργασιακή και στεγαστική. Όταν αυτά τα παιδιά αναζήτησαν συνθήκες εργασίες, αυτές είχαν αλλάξει ραγδαία. Συμβάσεις που δεν ήταν πια αορίστου, μισθοί πολύ μικρότεροι και επισφάλεια. Η προσαρμογή των millenials στην πραγματικότητα ήταν με συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης. Στην ενηλικίωσή τους βίωσαν οικονομική κρίση και στα 30 τους πανδημία” εξηγεί η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια με MSc στην Κλινική Ψυχολογία, Μιχαέλα Καστρίνη στο NEWS 24/7.

Άγχος, βαθιά θλίψη και φοβικές ιδέες είναι τα κυρίαρχα συμπτώματα των millennials που ζητούν βοήθεια από ειδικό ψυχικής υγείας.

“Φοβούνται πολύ περισσότερο την καθημερινότητα. Επαγγελματικό άγχος, τα επόμενα βήματα, επισφάλεια των εργασιακών συμβάσεων. Και μιλάμε για ανθρώπους που δουλεύουν πολλές ώρες, σίγουρα πάνω από οκτώ, ή κάνουν περισσότερες από μία δουλειές για να βγάλουν τον μήνα. Αυτό έχει πολύ έντονο στρες. Άγχος, αϋπνίες, σωματικές ενοχλήσεις και βαθιά υπαρξιακή θλίψη (για ποιον λόγο προσπαθώ, για ποινο λόγο εργάζομαι χωρίς να απολαμβάνω τίποτα)” σημειώνει η κυρία Καστρίνη.

Επιχειρώντας και μια εξήγηση για τη διαφορά στο βίωμα της οικονομικής ανασφάλειας μεταξύ των γενεών, τονίζει ότι οι millenials είναι η πρώτη γενιά που ξεκινά να ασχολείται με το συναίσθημα και κάνει ενδοσκόπηση ενώ οι επόμενες γενιές είναι πολύ πιο εξοικειωμένες με ορολογίες ψυχικής υγείας.

“ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΝΙΑ”

Σύμφωνα με έρευνα της ΕΥ Ελλάδος, της Hellas EAP και του Εργαστηρίου Πειραματικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, που διενεργήθηκε μεταξύ 22 Μαΐου και 20 Ιουνίου 2025 σε δείγμα όλων των ηλικιών, το 48% δήλωσε ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τα επίπεδα του στρες και το 61% αισθάνεται κουρασμένο όταν ξεκινάει η μέρα.

Είναι εξάλλου κάτι που υπογράμμισε και η διευθύντρια της Ψυχιατρικής Κλινικής στο Θριάσιο και πρώην πρόεδρος της ΟΕΝΓΕ, Αφροδίτη Ρέτζιου, μιλώντας στο NEWS 24/7. “Οι ψυχικές διαταραχές έτσι κι αλλιώς σχετίζονται και με την περίοδο που διανύουμε και αυτή είναι μια περίοδος καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που σημαίνει ότι εντείνονται τα προβλήματα της εργασιακής ανασφάλειας, της ανεργίας και των οικονομικών αδιεξόδων”.

“Αφορά όλο το ηλιακό φάσμα, απλά εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε γενιά” σημειώνει, υπογραμμίζοντας ότι “στους εφήβους η αυτοκτονία είναι δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα τροχαία. Δραματική αύξηση των ψυχικών διαταραχών και διαταραχών χρήσης ουσιών που συνδέονται με τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα, την εντατικοποιήση, την ανεργία, την απουσία μόνιμης δουλειάς, την εργασιακή ομηρία” λέει.

“Αδιαμφισβήτητα οι οικονομικοί και κοινωνικοί όροι της ζωής έχουν άμεση συσχέτιση με την αύξηση της εμφάνισης νέων περιπτώσεων ψυχικών διαταραχών, την αύξηση των περιστατικών και την επιδείνωση της συναισθηματικής και ψυχικής ευεξίας. Δηλαδή, μπορεί κάποιος να μην έχει κάποια μείζονα ψυχική διαταραχή που να απαιτεί διάγνωση από ειδικό αλλά δεν έχει πλήρη ευεξία ώστε να αξιοποιήσει τις δυνατότητες του” εξηγεί.

“Πλήθος μελετών συσχετίζουν την κοινωνικοοικονομική θέση κάποιου με το επίπεδο ψυχικής υγείας. Υπάρχουν συναισθήματα, όπως το αίσθημα του κενού, του αβοήθητου, της έλλειψης προοπτικής, της απουσίας νοηματοδότησης της ζωής, της αυξημένης συναισθηματικής δυσφορίας, της ανίας, της νευρικότητας, της ντροπής, που εντοπίζονται σε ανθρώπους που δεν πληρούν τα κριτήρια για διάγνωση ψυχικής διαταραχής” επισημαίνει η κυρία Ρέτζιου.

“Η δυνατότητα επίσκεψης σε ειδικό είναι επίσης συνάρτηση της οικονομικής δυνατότητας δεδομένου ότι οι δομές ψυχικές υγείας στο δημόσιο είναι ελάχιστες, με τεράστιες αναμονές. Άρα κάποιος που δεν μπορεί άμεσα να επισκεφθεί ειδικό δεν εξασφαλίζει έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία και αυτό επιδεινώνει την ψυχική υγεία” καταλήγει.

Από τις απαντήσεις εργαζομένων και ειδικών της ψυχικής υγείας γίνεται κατανοητό ότι η απεύθυνση σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους μεγάλου ποσοστού της συγκεκριμένης γενιάς, δεν είναι “μόδα” όπως μπορεί κάποιοι να πιστεύουν αλλά απόρροια των οικονομικών αδιεξόδων που βιώνει η γενιά αυτή. Το να ζητήσει κανείς μέτρα για τα εξωφρενικά ενοίκια ή τους μισθούς που εξαϋλώνονται από την ακρίβεια θα χαρακτηριζόταν από πολλούς λαϊκισμός. Μήπως όμως σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να φροντίσει για τα πρώτα είναι απαραίτητη τουλάχιστον η καθολική και δωρεάν πρόσβαση στις δομές ψυχικής υγείας;