ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΟΝ OZZY ΚΑΙ ΤΟΝ LEMMY. ΚΑΙ 2026 ΜΕ BOWIE.

Ήταν περίπου τέτοιες μέρες, δέκα χρόνια πριν, όταν μάθαμε ότι ο Lemmy δεν είναι πια μαζί μας. Δύο εβδομάδες αργότερα, δυο μέρες μάλιστα μετά τα 69α του γενέθλια (και την ταυτόχρονη κυκλοφορία του τελευταίου άλμπουμ του), ο David Bowie έφυγει από τη ζωή προκαλώντας ένα πρωτοφανές, ακόμα και για την εποχή του ψηφιακού θρήνου, παγκόσμιο πένθος. Φέτος το καλοκαίρι, μόλις δεκαεπτά μέρες μετά τη συγκινητική αποχαιρετιστήρια συναυλία του, μαζί με το αυθεντικό line up των Black Sabbath και την αφρόκρεμα του σκληρού ήχου, στη γενέτειρά του Μπέρμιγχαμ, ο Ozzy Osbourne μας αποχαιρέτησε με τη σειρά του.

Κι όμως τις εβδομάδες που έρχονται, θα είναι και οι τρεις «παρόντες» στην Αθήνα σε tribute βραδιές που διοργανώνονται με πολύ μεράκι κι έναν απεριόριστο εφ όρου ζωής θαυμασμό: “Ozzy Forever”, “Lemmy Lives”, “David Bowie Night”, αντίστοιχα.

«H ιδέα για το “Ozzy Forever: A Live Tribute to the Prince of Darkness” δεν θα έλεγα ότι προέκυψε μετά από πολλή σκέψη. Νιώσαμε πως μετά τον θάνατό του ήταν χρέος μας να κάνουμε κάτι τέτοιο. Εδώ και πολλά χρόνια το Metal Hammer πραγματοποιεί συναυλίες/party τις ημέρες γύρω από τα Χριστούγεννα που συμπίπτουν με τα γενέθλια του εντύπου, 41α φέτος, οπότε αυτή τη χρονιά δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.

Ο Ozzy και οι Sabbath υπάρχουν στο DNA κάθε ανθρώπου που ασχολείται με αυτή τη μουσική, είτε το γνωρίζει είτε όχι και η ανάγκη τόσο η δική μας όσο, πιστεύω, και του κοινού είναι να πούμε με τον δικό μας τρόπο ένα “ευχαριστώ”, να γιορτάσουμε τη ζωή του και όλα τα σπουδαία που μας αφήνει ως κληρονομιά», λέει ο Χάκος Περβανίδης αρχισυντάκτης του Metal Hammer και ραδιοφωνικός παραγωγός στον RED 96.3. 

Για να πάρει την σκυτάλη ο Λεωνίδας Αρβανίτης εκ των διοργανωτών της βραδιάς για τον Lemmy, ο οποίος εργάζεται στον χώρο της διαφήμισης αλλά έχει επίσης και μια μακρά θητεία στον μουσικό Τύπο με τα ανάλογα DJ γαλόνια στην αθηναϊκή νύχτα.

«Η ιδέα προέκυψε κάπως από μόνη της. Τα τέλη Δεκεμβρίου είναι στο μυαλό μου πάντα συνδεδεμένα με τον Lemmy. Ο θάνατός του δέκα χρόνια πριν ήταν ο μοναδικός θάνατος διάσημου προσώπου που με επηρέασε τόσο πολύ σε προσωπικό επίπεδο. Νομίζω όμως ότι δεν είμαστε οι μόνοι. Πάρα πολύς κόσμος εκεί έξω έχει ένα soft spot για τον Lemmy γιατί ήταν τόσο αυθεντικός και σοφός, που νιώσαμε ότι χάσαμε έναν πνευματικό φάρο. Απλά το δικό του πνεύμα ζει τη νύχτα, με μουσικές και ποτά. Άρα αυτή την ανάγκη όλων μας έρχεται να καλύψει. Να νιώσουμε έστω και λίγο, ότι ο Lemmy ζει και είναι ακόμα εδώ μαζί μας». 

Ο Κώστας Φονταλής διοργανώνει μουσικά events σχεδόν τριάντα χρόνια. «Ναι, είναι η συμπλήρωση 10 χρόνων από τότε που ”έφυγε” ο Bowie, αλλά το δικό μας event εντάσσεται και σε μια σειρά υβριδικών θεματικών πάρτι που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα tributes για να καλύψουν τις ανάγκες τόσο των διοργανωτών όσο και του κοινoύ. Μία δική μου, ας πούμε, είναι η επικοινωνία με φίλους και καλλιτέχνες που θέλω να συνεργαστώ μαζί τους σε κάτι μεγαλύτερο από όλους μας».

 

Όλοι τους συμφωνούν ότι τα τιμώμενα πρόσωπα είναι στην πραγματικότητα αθάνατα. Ακόμα κι δεν βρίσκονται στη ζωή, συνεχίζουν να εμπνέουν ως φιλοσοφία και στάση ζωής, εξακολουθούν να αποτελούν πανίσχυρα σύμβολα της ποπ κουλτούρας (συντηρώντας βιομηχανίες γύρω από την εικόνα τους), φυσικά – πριν και πάνω απ΄όλα- δε θα σταματήσουν ποτέ να είναι μουσικά σημεία αναφοράς. «Πραγματικά λείπει πολύ το καθαρό μυαλό του Lemmy σε μια γελοία εποχή σαν τη δική μας. Ήταν μια φωνή που δεν μπερδευόταν, είχε πολύ ξεκάθαρα μέσα του τι είναι σωστό και τι όχι. Όπως επίσης, ήταν πολύ καθαρό για αυτόν τι σημαίνει rock’n’roll – τόσο ως μουσική όσο και ως attitude. Παραμένει επίκαιρος δηλαδή από την ανάποδη – είναι η απουσία του που κάνει μπαμ», σημειώνει ο Λεωνίδας Αρβανίτης ενώ θυμάται εκείνη τη «χαμένη ευκαιρία» πριν από χρόνια, όταν θα τον συναντούσε τηλεφωνικά για συνέντευξη αλλά, τελικά, στην άλλη άκρη της γραμμής εμφανίστηκε ο ντράμερ των Motörhead, Mikkey Dee.

«Για μένα ο Ozzy είναι το Α και το Ω αυτής της μουσικής. Είναι μία περσόνα, bigger than life που λένε, όπου συμβολίζει την αυθεντικότητα, της αμεσότητα, την ειλικρίνεια, τη χαρά και το σκοτάδι που υπάρχει σε αυτή τη μουσική.  Ο Ozzy είναι φτιαγμένος από το φως του Θεού και τη φωτιά του Διαβόλου», ο Χάκος Περβανίδης περιγράφει γλαφυρά τη σημασία του “Prince of Darkness”. Και καταθέτει προσωπική εμπειρία: «Πριν από πολλά -πολλά χρόνια, το 1996, όταν ήμουν ακόμα νέος και αθώος σε αυτή τη δουλειά, είχα την χαρά, την τιμή, να βρεθώ στο σπίτι του Ozzy στο Buckinghamshire στην Αγγλία και να του κάνω μία face to face συνέντευξη διάρκειας 40 περίπου λεπτών. Αυτός μπορεί να με ξέχασε το αμέσως επόμενο λεπτό, αλλά για μένα είναι το highlight της πορείας μου και θα το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια μέχρι το τέλος.  Μπορώ να μιλάω πραγματικά ώρες για εκείνη την ημέρα, αλλά για να μην το κουράζω αυτό που μπορώ να πω σε λίγες μόνο λέξεις είναι πως γνώρισα έναν ευγενικό, υπομονετικό, αστείο, αυθεντικό άνθρωπο που χωρίς κανένα κόμπλεξ ανωτεροκατωτερότητας, χωρίς καμία έπαρση και χωρίς καμία megalomania (pun intended) μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο δίνοντας μου μία εμπειρία ζωής.  Είναι πολύ ωραίο όταν τόσο σπουδαίοι μουσικοί δεν αποδεικνύονται μαλάκες». 

Τι είναι ο David Bowie; Παράδειγμα κι έμπνευση, λέει ο Κώστας Φονταλής, «για όποιον άνθρωπο θέλει να αλλάξει, να τσαλακώνεται, να ρισκάρει ή να ζει την κάθε στιγμή. Σήμερα, μάλιστα, είναι επίκαιρος όσο ποτέ, αφού πρωτοστατούσε αμφισβητώντας από νωρίς τα στερεότυπα φύλου και ταυτότητας». 

Η νοσταλγία είναι ένα δομικό χαρακτηριστικό του 21ου αιώνα. Πίκαρε με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και δε θα φύγει ποτέ όσο είμαστε μερικά κλικ μακριά από το να ζήσουμε για πρώτη φορά (ή ξανά) οποιαδήποτε στιγμή, έστω ψηφιακά. Η βιομηχανία των tributes είναι επίσης σημαντική, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο ισχυρή στην Ελλάδα. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότερες από 15.000 tribute bands σε όλον τον κόσμο (μόνο στις ΗΠΑ πουλάνε περίπου 2 εκατομμύρια εισιτήρια τον χρόνο), με πολλές από αυτές να αποκτούν καλτ χαρακτήρα, να έχουν σχέσεις με τα αυθεντικά συγκροτήματα αλλά και πιστούς οπαδούς.

Μήπως, όμως, ως fans επαναπαυόμαστε από μια ηλικία και μετά στο παρελθόν; Μήπως παύουμε να είμαστε περίεργοι και ριψοκίνδυνοι ακροατές, μένοντας αμετακίνητοι σε αυτό που δοκιμασμένα μας αρέσει; 

«Δεν είμαι πολύ οκ με την βιομηχανία της νοσταλγίας, ειδικά όταν το τερματίζουμε… αλλά και κοινωνικοπολιτικά αν το κοιτάξουμε, καλό είναι να μην ξεχνάμε από που ερχόμαστε και τι έχουμε ζήσει για να πάμε κάπου καλύτερα στο μέλλον. Ο Bowie, ας πούμε, είναι τέτοιο μέγεθος που αποτελεί μέσο για να καταλάβουμε το παρόν», λέει ο Κώστας Φονταλής. «Δεν υπάρχει καμία εμμονή στο παρελθόν, αλλά δεν υπάρχει και καμία απόρριψή του με τον φόβο να μας πούν boomers. Αν κάποιος ανοίξει  το Metal Hammer θα δεί ότι η ενασχόλησή μας με το σήμερα είναι μεγαλύτερη σε σχέση με το χθες», υποστηρίζει ο Χάκος Περβανίδης. «Τώρα, για τη βραδιά προς τιμήν του Ozzy, αλίμονο αν κάποιος την κρίνει σαν boomerάδικη. Αλίμονο για τον ίδιο δηλαδή, γιατί είναι προφανώς άμπαλος και δεν έχει καταλάβει τίποτα για το μέγεθος των Sabbath και του Ozzy. Μιλάμε για κάτι που βρίσκεται απόλυτα μέσα στη σφαίρα του διαχρονικού και του κλασσικού και απασχολεί τις προηγούμενες γενιές, τις τωρινές και θα απασχολεί και τις μελλοντικές όταν όλοι εμείς θα έχουμε γίνει αστρόσκονη. Δεν υπάρχει καμία νοσταλγία, μόνο αυθεντική αγάπη κι ευγνωμοσύνη.  Δηλαδή αν γίνει ένα αφιέρωμα στον Αρτζέντο ή στον Κάρπεντερ, στον Μουνκ, ή στον Πόε είναι boomerιά ή είναι πολιτισμός; Μάλλον το δεύτερο. Το ίδιο ισχύει για τον Ozzy. Μακάρι να μην την κάναμε ποτέ και να ήταν ακόμα μαζί μας».

«Κατ’ αρχάς, να πούμε εδώ ότι ο Lemmy ήταν από τελευταίους μη Boomers, καθώς η boomer γενιά ξεκίνησε επισήμως λίγες μέρες μετά τη γέννησή του (25/12/45). Αλλά, για να απαντήσω στην ερώτηση, και επειδή το είδαμε και πρόσφατα με τις “ηλικίες ακρόασης” που έβγαλε το Spotify και όλοι βγήκαν “γέροι”, υπάρχει μια γνήσια ανάγκη όλων των ηλικιών να γέρνουν στις μουσικές του χθες. Όχι πάντα, αλλά σίγουρα δεν είναι ταμπού για τους νέους να ακούν και τις μουσικές των γονιών τους, δεν ζούμε την εποχή του punk», μεγαλώνει την κουβέντα ο Λεωνίδας Αρβανίτης. «Από εκεί και πέρα, το ενδιαφέρον με τη δική μας βραδιά, είναι ότι τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες που θα διασκευάσουν Lemmy θα εκπροσωπούν πολλές ηλικίες. Όπως, ελπίζουμε, κι ο κόσμος που θα έρθει. Για εμάς δηλαδή, δεν είναι μια παρελθοντολαγνική εκδήλωση, αλλά κάτι που ζει ακόμα μέσα από εμάς. Εξ ου και ο τίτλος “Lemmy Lives”».

Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά την κάθε βραδιά, αλλά και τι λένε μερικοί από τους πρωταγωνιστές τους…

OZZY FOREVER
(26/12 Fuzz, 16€)

«Θέλαμε να δώσουμε βήμα και σε νέα σχήματα τα οποία πιστεύουμε πως μπορούν να ξεχωρίσουν στο μέλλον.  Τη εκδήλωση θα ανοίξουν οι Lazy Man’s Load ένα σχήμα που μπορεί και φέρνει τον Sabbath ήχο στο σήμερα παίρνοντας την ουσία του Iommi-κoυ riff και μετατρέποντάς την σε κάτι δικό τους.  Οι Khirki είναι εξαιρετικοί, ένα power trio με έντονο metal χαρακτήρα και φανταστικές folk αναφορές. Στη συνέχεια, θα έχουμε κάτι με   ξεχωριστό ενδιαφέρον, μία σύμπραξη του σπουδαίου Bob Katsionis, ενός παγκοσμίως αναγνωρισμένου μουσικού με την Iliana Tsakirakis η φωνή της οποίας είναι πραγματικά αδιανόητη. Οι δυο τους ετοιμάζουν ένα set έκπληξη. Οι Rock n Roll Children είναι ένα tribute band στον Ronnie James Dio και αποτελούνται από πολύ γνωστούς και έμπειρους μουσικούς της σκηνής με πολύ επιτυχημένες συναυλίες και έντονο φιλανθρωπικό έργο. Οι Nightfall εκπροσωπούν τον extreme metal ήχο, είναι ένα παλιό σχήμα με διαρκή παρουσία στο χώρο εδώ και 30 χρόνια, κάνουν καριέρα με πολλές εμφανίσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και τέλος οι Nightstalker, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, πάντα εμφανίζονται σε ασφυκτικά γεμάτους χώρους και γκρουβάρουν χωρίς αύριο»

Το line-up για τον Ozzy:

LAZY MAN’S LOAD (Βασίλης, μπάσο) Η σχέση με τον Ozzy. Μια σχέση φιλίας. Αδερφικής κιόλας. Δεν είχε ιδέα, δεν γνώριζε καν την ύπαρξή μας. Κι όμως τον θεωρείς φίλο σου…Γιατί η μουσική του, και των Black Sabbath, σε συντρόφευσε σε κάθε πτυχή σου, σε κάθε διαδρομή σου και σε κάθε συναίσθημα. Ήταν, είναι και θα είναι η πυξίδα μας. Ποιον δίσκο να αφήσεις εκτός από τους πρώτους 6 των Sabbath ή ποιον δίσκο να προτιμήσεις του Ozzy; Ozzy is forever…I’m just a dreamer, I dream my life away….

KHIRKI (Δημοσθένης, κιθάρα/φωνή) Δεν ήταν η εμφάνιση, ούτε οι φωνητικές του δυνατότητες. Η απάντηση βρίσκεται στον χαρακτήρα του. Χωρίς ίχνος έπαρσης, ήξερε να τρυπώνει στις καρδιές των ανθρώπων, ήξερε να διασκεδάζει το κοινό και να μαγνητίζει τα βλέμματα. Πάντα ειλικρινής. Έτσι ταυτιστήκαμε και εμείς μαζί του και παραμένουμε σαγηνευμένοι…

Ηλιάνα Τσακιράκη Το “Changes” ήταν από τα πρώτα κομμάτια που με άγγιξαν βαθιά. Πίσω από τη δύναμη και το σκοτάδι των Black Sabbath, ο Ozzy εδώ ξεγυμνώνει μια ευαισθησία που δεν φοβάται να φανερωθεί. Αυτό το μείγμα ευθραυστότητας και εσωτερικής δύναμης είναι κάτι που πάντα με ενέπνευσε ως ερμηνεύτρια. Το τραγούδι αυτό μου θυμίζει ότι η μεταμόρφωση, όσο δύσκολη κι αν είναι,  αποτελεί κομμάτι της ίδιας της δημιουργίας.

Γιάννης Παπανικολάου (Rock ‘n’ Roll Children, φωνή) Ανήκω στους τυχερούς που έζησαν τη χρυσή δεκαετία του Heavy Metal, στα μυθικά 80s. Στα σπίτια, στα σχολεία, στα γήπεδα, στις γειτονιές, στις αλάνες, στα πάρτυ, στα θρυλικά rock club και δε συμμαζεύεται. Η σχέση μου με όλα τα μεγαθήρια που τότε μεσουράνησαν είναι ερωτική, καρμική και απόλυτα βιωματική. Ο λατρεμένος Ozzy λοιπόν δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα εμβληματικά άλμπουμ και τραγούδια που άφησε, υπήρξαν ανέκαθεν σύντροφοι ζωής και νιότης. Ας τα χαιρόμαστε λοιπόν σε κάθε ευκαιρία.

Ευθύμης Καραδήμας (Nightfall, φωνή) Για τους απλούς ανθρώπους εκεί έξω ήταν ένας “τρελός”. Για όλους και όλες εμάς, είδωλο. Μουσικό εκτόπισμα τεραστίων διαστάσεων. 

Αργύρης Γαλιατσάτος (Nightstalker, φωνή) Ακούσια, άκουσα Black Sabbath για  πρώτη φορά το 1972, ο πατέρας μου που ήταν ναυτικός είχε φέρει στο σπίτι ένα album συλλογή που είχε μέσα το ‘”Tomorrow’s Dream”. Από και πέρα, όταν πήγα γυμνάσιο το 1983, αγόρασα το πρώτο τους album και ξεκίνησε η ιστορία, Black Sabbath, Sex και Drugs..

 

LEMMY LIVES 
(27/12 Gazarte, 14€)

«Η βραδιά θα είναι party, όχι απλά ένα live. Μουσική θα παίζει δυνατά, βίντεο του Lemmy θα παίζουν συνεχώς. Και όταν οι μπάντες ανεβαίνουν στη σκηνή, θα ακούμε αποκλειστικά τραγούδια των Motörhead. Main band θα είναι οι City Kids, που είναι ένα εξαιρετικό tribute band από την Αθήνα. Θέλαμε μια μπάντα που να «ζει» τον Lemmy πραγματικά και τα παιδιά αυτά είναι πρώτα πρώτα πραγματικοί οπαδοί. Μαζί τους θα ανέβουν διάφοροι guests για να τζαμάρουν μαζί – ο Δημοσθένης από τους Khirki, o Μάνθος από τους Calyces, o Βαγγέλης Καρζής από τους Full House Brew Crew. Ενώ πριν θα έχουμε άλλες δύο εξαιρετικές και διαφορετικές σε στυλ μπάντες, τους Jacks Full και τους Dismiss, οι οποίοι επίσης θα κάνουν τις δικές τους επιλογές από την Lemmy δισκογραφία».

Τα αγαπημενα Motörhead του line-up: 

City Kids, “Capricorn” Ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι, το οποίο χτυπάει ευαίσθητη χορδή σε εμάς τους Μοτορχεντάδες. Εσωτερικός Lemmy. Ομιχλώδες, σαν τις σκέψεις μας “τα χίλια βράδια που περάσαμε μόνοι μας”. Πείσμα, σημάδια, στάση, δικαίωση. Ρεφραίν λύτρωση -μια λέξη- να συντονίζει το σύμπαν μας. Το κομμάτι που με έκανε να ορκιστώ αιώνια πίστη στο Snaggletooth. Μεγαλειώδες.

Jacks Full, “Killed by Death” Ο καθένας μας έχει ένα διαφορετικό αγαπημένο κομμάτι στο μυαλό, αλλά μάλλον καταλήγουμε σε αυτόν τον mid-tempo heavy metal ύμνο. Το κομμάτι γράφτηκε σε μια σκοτεινή περίοδο της μπάντας, καθώς είχαν αποχωρήσει ο Έντι Κλαρκ και ο Φιλ Τέιλορ, και οι στίχοι του μοιάζουν να προσπαθούν να τους «εμψυχώσουν» για τη νέα πορεία τους.

Dismiss, “No Class” Η πρώτη μου επαφή με την μπάντα ήταν με το No Sleep ‘Til Hammersmith, και παρότι ξεκινά με τον αδιαμφισβήτητο ύμνο, για μένα το κλικ έγινε όταν μπήκε το “No Class”! Οι στίχοι, το no-frills attitude, και το αλητήριο delivery του Lemmy έχουν ορίσει το συγκεκριμένο κομμάτι ως συνώνυμο των Motörhead στο μυαλό μου.

 

DAVID BOWIE NIGHT
(17/1/2026 Temple, 12€)

«Η βραδιά θα είναι dj set με εμβόλιμα live sets 2 τραγουδιών ανά καλλιτέχνη. Πασπαλισμένο με vj set + διαδραστικά happenings που θα ανακοινώσουμε στην πορεία»

Τα Bowie favorites του line-up:

Δημήτρης Παπασπυρόπουλος, “Heroes” Δραπετεύοντας από τον ίδιο του τον μύθο, ο Bowie καταλήγει σε μια σκοτεινή, διχοτομημένη πόλη. Μέσα στην ένταση του τώρα και την ουτοπία του πάντα, μια στιγμή αντίστασης αρκεί. Ο θρίαμβος του «εμείς» απέναντι στο σύστημα.

Agi Taralas, “Jump they say” Ο David Bowie ήταν πάντα εκεί, όσο μπορώ να σκεφτώ. Ως παιδί και έφηβος, πάντα με εξέπληττε το πώς ο ίδιος τύπος μπορεί να φαίνεται και να ακούγεται διαφορετικά σε κάθε βίντεο. Ως μουσικός, μπορώ να καταλάβω ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν πάντα μερικά βήματα μπροστά. Σε προσωπικό επίπεδο, πάντα ένιωθα συνδεδεμένος, αφού τα γενέθλιά μου είναι στις 9 Ιανουαρίου. Μία μέρα μετά τη γέννησή του και μία μέρα πριν από τον θάνατό του.

One of Vas, “Where Are We Now?” Πάντα με γοήτευε και η τέχνη του αλλά και το έργο τέχνης που ήταν ο ίδιος. Σαν οργανισμός άλλαζε διαρκώς, με διαφορετικό DNA κάθε φορά.  Στην ζωή πρέπει να τολμάμε, αυτό θα ουρλιάζει τώρα από το διάστημα.

YEAH!
Τάκης Γιαννούτσος, “Five Years” Στην παιδική μου ηλικία ήταν οι ροκάδες, οι καρεκλάδες και αυτοί που άκουγαν Bowie. Στην εφηβική μου ηλικία ήταν οι γκοθάδες, τα Κιουράκια, οι φρατζάκηδες και αυτοί που άκουγαν Bowie. Μεγαλώνοντας συναντώ τους τζαζίστες, τους μπλουζίστες, τα πανκιά, τους electro, και αυτούς που ακούν Bowie. Δεν μου πήρε χρόνο για να καταλάβω αυτή την κατηγοριοποίηση. Ήταν σαφές από την πρώτη κι όλας μέρα. Ο David Bowie ήταν όλα αυτά μαζί, αλλά και μια κατηγορία μόνος του. Όπου κι αν τον βάλεις, θα τον αγαπήσεις.

Γιάννης Ντρενογιαννης, “Starman” Ποτέ του δεν με πρόδωσε, ποτέ δεν με άφησε μονάχο, ο άνθρωπος που ήρθε από τα αστέρια. Ήταν εκεί και έλαμπε μέρα-νύχτα. Δεν μου έλεγε τι κάμω, όμως ήταν εκεί, ήταν μια συντροφιά και μια λύση, όταν όλα πήγαιναν στραβά. Δεν του ζήτησα ποτέ μου τίποτε, αλλά ούτε κι εκείνος απαίτησε το ελάχιστο. Εγώ μεγάλωνα, άνθιζα, έκανα ότι μου κατέβαινε στο κεφάλι, διαλυόμουν, ξανασηκωνόμουν, αυτός εκεί ακλόνητος κι αγέραστος. Θα σας πρότεινα να τον αγαπήσετε κι εσείς… θα περάσετε μια υπέροχη ζωή μαζί του. Όπως κι εγώ.

Μισέλ Χάουερς, “Life on Mars” “But the film is a saddening bore/ For she’s lived it ten times or more”. O Bowie με έκανε να νιώθω ότι το να μεγαλώνεις στην Αθήνα, δεν ήταν πολύ διαφορετικό από το να μεγαλώνεις στην Αγγλία ή την Αμερική. Υπάρχει ζωή στον Αρη; Κι αν ναι θα είναι καλύτερη; Ο Bowie ήταν ο άνθρωπος που δε το έσκασε. Έμεινε και έβγαλε όλο του το είναι σε όλες του τις μορφές. Κι εμείς το πήραμε. Κι αυτό μένει διαχρονικό και αναλλοίωτο.

 Αλικη Πριόβολου, “Absolute Beginners” “I’ve nothing much to offer/ There’s nothing much to take/ I’m an absolute beginner/ But I’m absolutely sane” Ο Bowie προσέφερε την ψυχή και τη μαεστρία του σε έναν κόσμο γήινο, με έναν τρόπο απολύτως εξωγήινο. He was absolutely sane.

Ηλίας Ασλάνογλου Δεν υπήρξε άλλος καλλιτέχνης που να με έχει επηρεάσει στη ζωή μου όσο αυτός. Μέσα απ` αυτόν ερωτεύτηκα την μουσική κι έκανα ότι έκανα! Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που μπορεί να μου κάνει κάποιος είναι να με βάλει να επιλέξω το πιο αγαπημένο μου κομμάτι του! Για σήμερα επιλέγω το “ The Man Who Sold The World ”! Από αύριο και κάθε νέα μέρα, ανάλογα πάντα με την διάθεσή μου, θα είναι δεκάδες άλλα. I will always love “a lad insane”!

Mary Sunshine, “Heroes” Μεγαλώνοντας, ακούγοντας και βλέποντας τον David Bowie στα μουσικά του βίντεο και στα live του, έμαθα να εκφράζω τον εαυτό μου όπως εγώ θέλω χωρίς όρια και περιορισμούς. Ήταν ο καλλιτέχνης που μου “έμαθε” να μην ζω για τους άλλους, αλλά για εμένα. Να δημιουργώ τέχνη την στιγμή που οι άλλοι κρίνουν αρνητικά την εξωτερική εμφάνιση και τον τρόπο σκέψης του κάθε ανθρώπου. 

VANA ROSE, “Heroes” “We can be heroes Just for one day”… Γιατί ακόμα και για μία μέρα μπορούμε να σταθούμε γενναία απέναντι σε ότι μας φοβίζει, μας καταπιέζει, μας τραυματίζει σωματικά και ψυχικά, μας απομακρύνει από τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας.
Ο Bowie είναι ο αιώνιος βασιλιάς των ξωτικών των παιδικών μας χρόνων στο “The Labyrinth”, στα MTV Videos,. οne of a kind, αιώνια συντροφιά, αιώνια έμπνευση.

SUGAR FOR THE PILL, “Lazarus” Θα μπορούσε να ήταν ένα εξαιρετικό επιτάφιο επίγραμμα. Το γεγονός ότι γράφτηκε από τον ίδιο τον Bowie του δίνει μία μοναδική καλλιτεχνική αξία και αποδεικνύει την ιδιοφυΐα του