Ζιλ Βιλνέβ

Η βελγική πίστα ατυχώς συνέδεσε το όνομα της με τον θάνατο του δημοφιλέστερου πιλότου της εποχής.



Όλοι οι οδηγοί προσπαθούσαν να βελτιώσουν τον χρόνο τους στα επίσημα δοκιμαστικά, κανείς όμως περισσότερο από τον οδηγό με το No27 και το κράνος με το στιλάτο V (το οποίο είχε σχεδιάσει από κοινού με τη γυναίκα του, Τζοάν).



Μπροστά του βρέθηκε η “αργή” March του Γερμανού Γιόχεν Μας. Θα του κατέστρεφε τον γρήγορο γύρο, επιχείρησε να προσπεράσει, ο Μας προσπάθησε να του κάνει… χώρο. Την επόμενη στιγμή η Ferrari ξεκίνησε να διαγράφει μία τρελή τροχιά.



Το κατακόκκινο μονοθέσιο διαλύθηκε, η θέση του οδηγού “έσπασε”, αλλά δεν υπήρχε πουθενά ο Βιλνέβ. Κείτονταν μακριά από την άκρη της πίστας κοντά στον φράχτη. Είχε χάσει το κράνος του. Ο Ντέρεκ Γουόργουικ και ο Τζον Ουότσον ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Ακολούθησαν και οι υπόλοιποι οδηγοί, με τον νεαρό τότε Αλέν Προστ (και στενό φίλο του Ζιλ) να ξεσπάει σε λυγμούς.



Ο σοβαρά τραυματισμένος Βιλνέβ μεταφέρθηκε σε γειτονικό νοσοκομείο. Είχε πέσει σε κώμα και παρά τις προσπάθειες των γιατρών, λίγο μετά τις εννιά το βράδυ ανακοινώθηκε ο θάνατος του.



Την ώρα του ατυχήματος η σύζυγος του (που δεν τον είχε συνοδεύσει όπως συνήθιζε στο Grand Prix) έψηνε μπισκότα στην κουζίνα της βίλας τους στην Κυανή Ακτή. Τα μαντάτα της τα έμαθε από τον Τζόντι Σέκτερ, παγκόσμιο πρωταθλητή το 1979 και στενό φίλο της οικογένειας.



Ο Ζιλ Βιλνέβ αναπαύεται στο Μπερτβίγ του Κεμπέκ. Στην πόλη που μεγάλωσε λειτουργεί από το 1982 ένα μουσείο με προσωπικά του αντικείμενα. Ενα από τα εκθέματα είναι και η τρομπέτα του. Πριν δαιμονιστεί με την ταχύτητα, πήγαινε σε μουσικό σχολείο.



Η πίστα του Μόντρεαλ, στην οποία είχε πετύχει την πρώτη του νίκη στη Φόρμουλα 1 το 1977, φέρει το όνομα του. Ο κεντρικός δρόμος που οδηγεί στο εργοστάσιο της Ferrari στο Μαρανέλο ονομάζεται Via Gilles Villeneuve. Στην επέτειο του θανάτου του πραγματοποιούνται εκδηλώσεις προς τιμήν του στην Ιταλία.



Για αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του, έφταναν στα γραφεία της Ferrari γράμματα για αυτόν. Οι ψηφοφόροι του βρετανικού περιοδικού Motorsport τον ανέδειξαν ως τον κορυφαίο πιλότο του 20ου αιώνα. Κι ας μην κέρδισε ποτέ του παγκόσμιο πρωτάθλημα.









Ανακαλύπτοντας το πάθος

Η πρώτη μεγάλη στιγμή στη ζωή του, όπως αργότερα είπε, ήταν όταν καθισμένος στα πόδια του πατέρα του Σεβίλ οδήγησε για πρώτη φορά αυτοκίνητο.



Ηταν τεσσάρων ετών, ο δρόμος ήταν καθαρός και ο πατέρας του πάτησε το γκάζι και τον άφησε να οδηγήσει. Την ίδια τελετή μύησης ακολούθησε και ο ίδιος χρόνια αργότερα με τον γιο του, τον Ζακ (τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 1997). Το όνειρο του ήταν να τρέξει σε αγώνες αυτοκινήτου και στα 500 μίλια της Ντεϊτόνα. Για τη Φόρμουλα 1 δεν ήξερε πολλά παρά μόνο για τον κοσμοπολίτη Ισπανό Αλφόνσο δε Πόρταγο, για τον οποία είχε διαβάσει μία ενδιαφέρουσα ιστορία.



Ο Ζιλ τα έκανε όλα στη ζωή του γρήγορα. Δεν είχε καν κλείσει τα είκοσι χρόνια όταν παντρεύτηκε ένα κορίτσι από το Ζολιέτ, την Τζοάν η οποία ήταν έγκυος. Η γυναίκα αυτή υπήρξε το σημαντικότερο πρόσωπο στην καριέρα του. Υπέμεινε πολλά και κυρίως την τρέλα του άντρα της για την ταχύτητα.



Προκειμένου να χρηματοδοτήσει την καριέρα του έβαλε υποθήκη το σπίτι τους, με τις τελευταίες οικονομίες τους αγόρασε ένα τροχόσπιτο για να ζει η τετραμελής πλέον οικογένεια (μετά τον Ζακ το 1971, ήρθε στον κόσμο η Μέλανι το 1973) και έτρεχε σε αγώνες σνόουμομπιλ. Το ταλέντο του ήταν φυσικό και μοναδικό, ενώ διέθετε άριστη γνώση της τεχνολογίας. Κυριάρχησε στη Formula Atlantic τη δεκαετία του ’70, όπου μάλιστα νίκησε και τον παγκόσμιο πρωταθλητή της Φόρμουλας 1.



Ο Βρετανός Τζέιμς Χαντ ταξίδεψε στον Καναδά το 1976, έπειτα από πρόσκληση που δέχθηκε. Η ήττα δεν τον πείραξε και εντυπωσιάστηκε από την ταχύτητα του μικρόσωμου Καναδού (μικροέδειχνε, αλλά είχε ήδη αρχίσει να χάνει τα μαλλιά του!).



Η ήττα του Χαντ έκανε τον γύρο του κόσμου. Ο Βρετανός που ζούσε σαν ροκ σταρ είπε μία καλή κουβέντα για τον Βιλνέβ στους φίλους του. Κι ο Καναδός κλήθηκε το 1977 από τη McLaren να οδηγήσει στο βρετανικό Grand Prix (με μονοθέσιο του 1975). Για τον 27χρονο οδηγό (για πολλά χρόνια ισχυριζόταν ότι ήταν δύο χρόνια μικρότερος) ήταν μία μεγάλη ευκαιρία και βέβαια είχε τη δυνατότητα να δει από κοντά το είδωλο του, τον Σουηδό Ρόνι Πέτερσον.



Ηταν εντυπωσιακός, αν και εγκατέλειψε στο τέλος. Αυτοί που έπρεπε να τον δουν, τον είχαν ήδη τσεκάρει.









Τα χρόνια της Ferrari

Η McLaren, έπειτα από πιέσεις που δέχθηκε από τους χορηγούς της, δεν προχώρησε στη σύναψη συνεργασίας με τον Βιλνέβ. Απογοητευμένος προετοιμαζόταν για μία ακόμα σεζόν στη Formula Atlantic μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο.



Ήταν η Ferrari, στην αρχή νόμιζε ότι του έκαναν πλάκα και τους το έκλεισε κατάμουτρα. Ξαναπήραν, του είπαν ότι ο Έντσο Φεράρι είχε παρακολουθήσει το βρετανικό Grand Prix στην τηλεόραση και ήθελε να τον ξαναδεί σε δοκιμές με τη Ferrari.



Η scuderia αναζητούσε τον αντικαταστάτη του Νίκι Λάουντα. Τρεις οδηγοί έκαναν την εμφάνιση τους στην ιδιωτική πίστα του Φιοράνο. Ο Ιταλοαμερικάνος παγκόσμιος πρωταθλητής Μάικλ Αντρέτι, ο νεαρός Ιταλός Αντρέα ντε Τσεζαρις και ο Βιλνέβ. Αυτός που πήρε και τη δουλειά.



Τα χρήματα δεν ήταν πολλά. Σε αντίθεση με την εποχή του Μίκαελ Σουμάχερ η Ferrari δεν πλήρωνε πολλά (για αυτό είχε χάσει και τον Λάουντα). Ο Εντσο θεωρούσε ότι η τιμή να οδηγείς ένα κόκκινο μονοθέσιο είναι μεγαλύτερη από τα υλικά αγαθά.



Τιμέιτ του Βιλνέβ ήταν ο Αργεντινός Κάρλος Ρόιτμαν. Το ξεκίνημα της καριέρας του Ζιλ στη Φόρμουλα 1 δεν ήταν εντυπωσιακό. Το αντίθετο, είχε συνέχεια ατυχήματα μέχρι που ο ιταλικός Τύπος άρχισε να αμφιβάλλει για την επιλογή της Ferrari.



Οι επικριτές σίγησαν όταν κατέκτησε την πρώτη του νίκη στο Μόντρεαλ το 1978. Ο Ρόιτμαν έφυγε και το 1979 ήρθε ο Τζόντι Σέκτερ. Το πρωτάθλημα ήταν υπόθεση της Ferrari. Τρεις νίκες, όλες εντυπωσιακές σημείωσε ο Βιλνέβ. Στο Καϊλάμι, στο Λονγκ Μπιτς και στο Γουότκινς Γκλεν, όπου στις δοκιμές ήταν έντεκα δευτερόλεπτα ταχύτερος από τον επόμενο! Το πρωτάθλημα δεν το πήρε, γιατί υπάκουσε στις εντολές της Ferrari και δεν προσπέρασε τον Σέκτερ στο ιταλικό Grand Prix.








Δύο “τραγικά” μονοθέσια παρουσίασε η ιταλική ομάδα τα δύο επόμενα χρόνια. Κι όμως ο Βιλνέβ βρήκε τρόπο να θριαμβεύσει μόνο και μόνο με την αστείρευτη ικανότητα του. Το 1981 στο Μονακό και στη Γιαράμα (Ισπανία), όπου κράτησε πίσω του ένα τρενάκι πέντε ταχύτερων μονοθεσίων.



Τιμέιτ του το 1981 ήταν ο Γάλλος Ντιντιέ Πιρονί που θα τον «πλήγωνε» με τη συμπεριφορά του δύο εβδομάδες πριν από τον θάνατο του. Για το 1982 ο νέος αρχισχεδιαστής της Ferrari, ο μακαρίτης Χάρβεϊ Πόστλγουέιτ παρουσίασε την περίφημη 126C, το καλύτερο μονοθέσιο που οδήγησε ο Mr 27, αλλά δεν πρόλαβε να νικήσει με αυτό.



Χρειαζόταν απεγνωσμένα τη νίκη στον τρίτο αγώνα της χρονιάς στην Ίμολα (είχε μία έξοδο και μία ακύρωση στους δύο πρώτους). Το ίδιο ζητούσε και ο Πιρονί. Ο Γάλλος αγνόησε τις εντολές και προσπέρασε τον Καναδό στο τέλος. Ο Βιλνέβ το θεώρησε προδοσία, έγινε μεγάλο… σούσουρο και υποσχέθηκε να μην ξαναμιλήσει στον μέχρι πρότινος φίλο του.



Αρκετά εκνευρισμένος πήγε στο Βέλγιο δύο εβδομάδες αργότερα. Έφυγε όπως θέλουν οι περισσότεροι οδηγοί, κάνοντας έναν γρήγορο. Και κατά τη δική του παράδοση οδηγώντας φλατ άουτ! Η καλύτερη πένα του περιοδικού Autosport και προσωπικός φίλος του, ο Νάιτζελ Ρόμποκ στον οποίο παραχώρησε την τελευταία του συνέντευξη, ομολόγησε πρόσφατα ότι μετά τον θάνατο του Ζιλ, η Φόρμουλα 1 έπαψε να είναι σημαντική για αυτόν.



Μετά τον θάνατο του Βιλνέβ, ο Πιρονί προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις να κατακτήσει τον τίτλο. Στο γερμανικό Grand Prix υπήρξε θύμα σε ένα τρομερό ατύχημα. Εσπασε τα πόδια του, δεν κατάφερε να επιστρέψει ποτέ στη Φόρμουλα 1 και αφοσιώθηκε στην άλλη του αγάπη, τους αγώνες ταχύτητας με σκάφος.



Στη θάλασσα τον βρήκε ο θάνατος το 1987. Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του η σύντροφος του γέννησε δίδυμα. Τα ονόμασε Ζιλ και Ντιντιέ. Ενωμένοι στη ζωή και στον θάνατο.




Τρέλα και εκτός πίστας

Αναφέραμε παραπάνω ότι όλα στη ζωή του τα έκανε γρήγορα. Από τις κόντρες που έκανε με τον Σέκτερ στον δρόμο για το Μαρανέλο έως τους δύο κινητήρες που είχε βάλει στο σκάφος του. Του είχαν απαγορεύσει να το βάζει μπροστά στην μαρίνα του Μόντε Κάρλο, ενώ οδηγούσε τόσο τρελά που κανείς δεν δεχόταν να πάει βόλτα μαζί του!



Στα τελευταία χρόνια της ζωής του αφοσιώθηκε στην αγάπη του για τα ελικόπτερα. Στο άψε σβήσε απέκτησε επαγγελματικό δίπλωμα και αν δεν τον προλάβαινε ο θάνατος θα είχε προχωρήσει στα… αεροπλάνα.









Εν κατακλείδι

Είναι κρίμα που ο Ζιλ Βιλνέβ δεν πρόλαβε να τρέξει στην πίστα του Σπα. Θα ευχαριστιόταν η ψυχή του στην πίστα-δυναμόμετρο. Όταν ο γιος του έτρεχε στη Φόρμουλα 1 επιχειρούσε κάθε χρόνο να περάσει φλατ άουτ τη διασημότερη στροφή του πρωταθλήματος, την Eau Rouge. Δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι ήθελε να αποτίνει φόρο τιμής στον πατέρα του.



Ο Ζιλ είχε πολλά όνειρα για αυτόν. Σκόπευε να συνεχίσει να τρέχει ώσπου ο γιος του θα συμπλήρωνε τα 17 του χρόνια. Τότε θα του έδινε τη σκυτάλη και θα αναλάμβανε τα ηνία της ομάδας Βιλνέβ (υπήρχε πλάνο το οποίο κατέρρευσε). Όπως ακριβώς έκανε πίσω και στην περίπτωση μετακόμισης στη McLaren, όπου θα διεκδικούσε τίτλους. Είχε δώσει τον λόγο του στον Έντσο ότι θα παρέμενε στην ομάδα του και παρότι ήθελε, δεν μπορούσε να τον αθετήσει.



Μας άφησε παρακαταθήκη ορισμένες μαγικές στιγμές όπως τη μονομαχία με τον Ρενέ Αρνού το 1979 στη Ντιζόν, την προσπάθεια του να φτάσει στα πιτ με τη μισοδιαλυμένη Ferrari την ίδια χρονιά και στο Ζάντβορτ.








Οι σύγχρονοι τον λάτρεψαν και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την επόμενη γενιά των οδηγών. Ο Νάιτζελ Μάνσελ και ο Ζαν Αλεζί θεώρησαν ύψιστη τιμή το ότι οδήγησαν την κατακόκκινη Ferrari με το No27, το νούμερο του Ζιλ.



Αν ο Στίρλινγκ Μος είναι ο καλύτερος οδηγός που δεν κέρδισε ποτέ πρωτάθλημα, τότε ο Ζιλ Βιλνέβ είναι ο θεαματικότερος που δεν πρόλαβε να κερδίσει τίτλο!