Crash Test

Λάστιχα που σβήνουν στο παρκέ. Ο ήχος του απότομου φρεναρίσματος (στην καλή). Λαμαρίνες που συνθλίβονται σαν άδεια πλαστικά ποτήρια σε ιδρωμένα και μουσκεμένα από μπύρα χέρια. Και μετά καπνός…



Μέχρι να ξεδιαλύνει το άσπρο πέπλο και να καταλάβεις ότι αυτό που σε χτύπησε δεν ήταν το γάντι του Μάικ Τάισον, αλλά ο αερόσακος και για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι είχε μόλις συμβεί. Κοιτάς γύρω σου το τοπίο που μοιάζει θολό.



Με μια φευγαλέα ματιά κοιτάς το δρόμο. Τον τρομαγμένο οδηγό στο άλλο αυτοκίνητο. Τους περαστικούς που κουνάνε το στόμα τους. Κάτι λένε, αλλά που να το ακούσεις. Και μετά κοιτάς γύρω σου. Θέλεις να γυρίσεις το κεφάλι σου απότομα, αλλά δεν μπορείς,. Από τη μια ο λαιμός σου πονάει από τη ζώνη ασφαλείας που τρίφτηκε στο δέρμα και επανάφερε το σώμα σου με βία στο κάθισμα. Δεν είναι όμως αυτό το σημάδι (σαν αν σου λέει “να με θυμάσαι όταν μπαίνεις στο αμάξι”) που δεν επιτρέπει μια στροφή να μοιάζει τόσο απλή. Περισσότερο φοβάσαι για αυτό που θα αντικρίσεις.



Δύο-τρία σκόρπια λόγια, ένα βλέμμα παγωμένο. Και μετά ανακούφιση. Ευτυχώς δεν έπαθε κανείς τίποτα. Εκεί αλλάζεις επίπεδο. Περνάς στην επόμενη πίστα.



Η αλήθεια είναι ότι βγαίνεις με διαφορετικό αέρα από το στραπατσαρισμένο αμάξωμα (σ.σ αν δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και χρειάζεσαι πυροσβεστική πας, υπερπηδάς αρκετές πίστες και φτάνεις κατευθείαν στην τελευταία και στον μεγάλο αρχηγό) αν γνωρίζεις ότι δεν φέρεις ευθύνη για παραβιασμένο στοπ, στραβοτιμονιά ή κάτι χειρότερο.



Η αγωνία ωστόσο είναι η ίδια. Πρώτα για τον άλλον οδηγό. ”
Είσαι καλά” είναι η πρώτη ερώτηση. Οι επόμενες –αν το τρακάρισμα δεν είναι σοβαρό- συνοδεύονται από την κατάληξη ”
ρε φίλε“.



”
Πρόσεχε λίγο, ρε φίλε“, ”
δηλαδή δεν είδες το στοπ, ρε φίλε” κτλ. Αν είναι γυναίκα (και φταίει) τότε… ατύχησε. Το στερεότυπο για τις οδηγικές ικανότητες του ασθενούς φύλλου είναι… ανίκητο.



Τρίτη πίστα… Με προσεκτικά βήματα –και μια βαθιά ανάσα- πλησιάζεις το σημείο της σύγκρουσης. Προσωπικά δεν ξέρω να ξεχωρίζω τα ψαλίδια και τα μπουζοκαλώδια, αλλά η εμπειρία μου από τρακαρίσματα και υπερτιμημένα σέρβις στην “Καρέντα”, μου επιτρέπει να μετράω τις ζημιές σε… χιλιάδες ευρώ κι όχι σε εξαρτήματα.



Είσαι που είσαι μπαϊλντισμένος από τον “τράκο”, καλείσαι να ακούσεις και τις εκτιμήσεις όσων βρίσκονται σε ακτίνα 30 μέτρων, οι οποίοι θα εκφέρουν άποψη για τα πάντα: τον τρόπο που κράτησες το τιμόνι και πάτησες το φρένο μέχρι την ακριβή ζημιά και το καλό συνεργείο. Αν έπαιρνα ένα 10ευρω κάθε φορά που άκουγα την πρόταση ”
αν έχει πάρει σασί…” τότε θα οδηγούσα τανκς και θα είχα το κεφάλι μου ήσυχο.



Τα δύσκολα, όμως, τώρα αρχίζουν. Οι σκέψεις σε βομβαρδίζουν:



”
Πλήρωσα την ασφάλεια – Ισχύει ακόμη η συνδρομή στην ΕΛΠΑ – Ποιο ήταν να δεις το τηλέφωνο – Πρέπει να καθαρίσω λίγο το ντουλαπάκι – Θα με γαμ… ο πατέρας μου“.



Με δύο γρήγορα βήματα πλησιάζεις στην άκρη του δρόμου και κοιτάς την κλασσική μπλε πινακίδα για να διακρίνεις την οδό και να δώσεις τις κατάλληλες οδηγίες. Συνήθως ακολουθεί σύντομο μπινελίκι στις εταιρίες οδικής βοήθειας που σε γδέρνουν αν δεν ανανεώνεις τακτικά τη συνεργασία σου μαζί τους. Κοινώς… αν δεν έχεις συνδρομή, την πληρώνεις χρυσάφι για να σου στείλουν “συστημένο” τον γερανό. Άτιμη κοινωνία. Με κάτι τέτοιο ξυπνάει ο… Τσίπρας μέσα σου.



Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, σε ειδοποιούν ότι η αστυνομία βρίσκεται καθοδόν. Είναι από τις λίγες φορές που η θέα του μπλε διακεκομμένου φωτός από τον φάρο δεν σε ενοχλεί. Αν δεν έχεις πιει (Ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα: “Μην πίνετε όταν οδηγείται”), δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Θα σε ρωτήσουν, χρησιμοποιώντας ψαρωτικό ύφος τι ακριβώς συνέβη. Εσύ δεν ψαρώνεις. Έχεις μάρτυρες, δίκιο και τον ΚΟΚ με το μέρος σου.



Κάπου εκεί οι περαστικοί κι όσοι επιβάτες δεν χρειάστηκαν πρώτες βοήθειες (μακριά από μας) -έχοντας πρώτα εξαντλήσει όλες τις πιθανές ερωτήσεις, διαπιστεύσεις, θεωρίες και απαντήσεις στους κλασσικά περίεργους οδηγούς που δημιουργούν μποτιλιάρισμα για να πάρουν μια… γεύση από λαμαρίνες, χυμένα λάδια και σπασμένα τζάμια- μαζεύουν τα συντρίμμια και μεταφέρουν το αυτοκίνητο σε μια άκρη του δρόμου. Να μην ενοχλεί (τους άλλους). Εσένα, όμως, πονάει η καρδιά σου που το βλέπεις στο πεζοδρόμιο σαν αξιοθέατο. Σαν το μνημείο της άγνωστης… μαλακίας που έκανες τη στιγμή που μιλούσες στο κινητό.



Μέχρι να έρθει ο γερανός οι σφυγμοί πέφτουν. Έχεις πλέον συνειδητοποιήσει τι έγινε και προετοιμάζεσαι για αυτό που… έρχεται. Εκείνη τη στιγμή πρέπει να μαζέψεις το κουράγιο σου και να πάρεις τηλέφωνο. Κι εδώ είναι ένα από τα κρισιμότερα σημεία…



Η επιλογή των λέξεων πρέπει να είναι προσεκτική. Οι λυγμοί δεν βοηθούν. Απαιτείται σταθερή φωνή κι η κατάλληλη εισαγωγή. ”
Να…ξέρεις είχαμε ένα μικρό πρόβλημα με το αυτοκίνητο“. Συμβουλή! Να χρησιμοποιείται συχνά τη φράση ”
δεν χτύπησε κανείς“.



Ο συναγερμός στο σπίτι συνήθως λήγει με την ατάκα της μάνας ”
σίδερα είναι και φτιάχνονται. Αφού δεν πάθατε τίποτα“.



Επαναλαμβάνω… Απαγορεύονται οι λέξεις “νοσοκομείο”, “αναίσθητος” και “έτρεχα” καθώς κι οι φράσεις “κάτι αίματα”, “χτύπησε λίγο”, “είχα πιει”. Αν τώρα το τρακάρισμα έγινε λίγο πριν το πρωινό του Αυτιά, τότε πρέπει να είστε ακόμη πιο προσεκτικοί γιατί κανείς δεν θέλει να ξυπνάει το βράδυ από τον ήχο του τηλεφώνου, που εξηγεί τι έγινε στο δρόμο.



Τελευταίο στάδιο. Η οδική βοήθεια ήρθε κι ο τύπος με τη φόρμα σου φάνηκε αρκετά συμπαθής. Με δύο μαεστρικές κινήσεις έβαλε το πληγωμένο αμάξι πάνω στον γερανό. Ζητάει τα στοιχεία, μεταξύ των οποίων κι η διεύθυνση του συνεργείου.



Ο κύκλος θα κλείσει με ένα νούμερο με μηδενικά, σούρτα-φέρτα με την ασφαλιστική και μια βδομάδα ταλαιπωρίας μες στο λεωφορείο. Για ένα μήνα, μάλιστα, απορροφημένος από την εμπειρία ζωής, “αλλαγμένος” και ωριμότερος, δεν θα το «σανιδώνεις» στη Βουλιαγμένης, θα σταματήσεις τις «σφήνες» και θα “ανακαλύψεις” ότι το φρένο κάνει εξίσου καλή δουλειά όταν θέλεις να σταματήσεις σε ένα “STOP”.



Που ξέρεις; Μπορεί να γράψεις και κανένα κείμενο στο
AUTO 24 για τις εμπειρίες σου…