Κριτική ταινίας: “Oι Παραχαράκτες”

Το αυστριακό “Die Fälscher” είναι το φιλμ που κέρδισε το χρυσό αγαλματάκι για την Καλύτερη Ξενόγλωσση ταινία. Το ΜΕΝ 24 προβάλει την ταινία “Οι Παραχαράκτες” και ασκεί τη δική του κριτική στη φετινή έκπληξη των βραβείων Όσκαρ.
Η ταυτότητα της ταινίας




Σκηνοθεσία: Στέφαν Ρουτζοβίτσκι


Σενάριο: Στέφαν Ρουτζοβίτσκι, βασισμένο στο βιβλίο του Αδόλφου Μπέργκερ, “The Devil’s Workshop”


Διάρκεια: 98′


Πρωταγωνιστούν: Καρλ Μάρκοβιτς, Ογκουστ Ντιέλ




Η υπόθεση








Πρόκειται για την πραγματική ιστορία του Σάλομον Σόροβιτς, έμπειρου παραχαράκτη και λάτρη της μποέμικης ζωής. Όταν συλλαμβάνεται από τους Ναζί το 1936, μεταφέρεται στο Μαουτχάουζεν, όπου καταφέρνει να επιβιώσει χάρη στο καλλιτεχνικό του ταλέντο. Το ίδιο αυτό ταλέντο θα του «εξασφαλίσει» τη μετάθεση σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Σαχσενχάουζεν, όπου έχει στηθεί μια καλά οργανωμένη επιχείρηση παραχαράξεως νομισμάτων για την οικονομική ενίσχυση του πολέμου και των SS.



Τα τελευταία χρόνια του πολέμου, καθώς το Γ’ Ράιχ έβλεπε το τέλος να πλησιάζει, η Γερμανική ηγεσία αποφάσισε να κυκλοφορήσει πλαστά χρήματα στα νομίσματα των μεγάλων εχθρών της, ώστε να πλήξει την οικονομία τους, γεμίζοντας παράλληλα τα άδεια γερμανικά ταμεία. Έτσι, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σαχσενχάουζεν, δύο πτέρυγες απομονώθηκαν ολοκληρωτικά και μετατράπηκαν σε ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο παραχαράξεως.




Το trailer









Η ταινία









Καθηλωτική. Καθηλωτική όπως και κάθε ταινία που σχετίζεται με τη “μαύρη σελίδα” στη ιστορία, τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Στέφαν Ρουτζοβίτσκι καταφέρνει και κάνει τη διαφορά σε ένα φιλμ, που παρόμοια του έχουμε ξαναδεί. Με μικρές και γρήγορες σκηνές περνάει τα κατάλληλα μηνύματα, χωρίς να χρειαστεί να παραπέσει σε τεχνικές ευαισθητοποίησης του κοινού αλλά ούτε και στην ωμή βία για να το σοκάρει.



Αληθοφανής αναπαράσταση μιας πραγματικής ιστορίας που σου κρατάει το ενδιαφέρον και σε “βγάζει” από τα ρούχα σου. Ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον Μπούργκερ δίνει ρέστα, ως ο ηθικός και με αρχές Εβραίος που δεν “πουλιέται” στους Ναζί, αλλά και ο πρωταγωνιστής σε πείθει για τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του. Οι εικόνες, ο τρόπος κινηματογράφησης και γενικότερα η ατμόσφαιρα του φιλμ σε βάζει στην ιστορία, μια ιστορία που από μόνη της σε πικάρει.



Εξαίρετο σκηνοθετικά, το μεγαλύτερο ατού του είναι ότι δεν προσπαθεί να σε βάλει στο κλίμα με δεξιοτεχνικά κόλπα και τραβηγμένες σκηνές με βιολιά να παίζουν στο background πένθιμα. Ο σκηνοθέτης δεν αντιγράφει κανέναν, αντιθέτως δίνει τη δική του πινελιά στο ευαίσθητο αυτό θέμα. Η αρχική και η τελευταία σκηνή δένουν απόλυτα χωρίς να δείχνουν επιτηδευμένες, αλλά κατά τη γνώμη μου μια από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας είναι όταν ο πρωταγωνιστής, λίγο πριν το τέλος, βγαίνει έξω και βλέπει το τοπίο που επικρατεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σίγουρα, βέβαια, δεν είναι η φετινή εκδοχή του «Οι Ζωές των Άλλων», όπως βιάστηκαν να πούνε μερικοί –λόγω γερμανικής γλώσσας και θέματος, αλλά απλά μια ταινία με σχετική θεματολογία.




Η ετυμηγορία









Οι «Παραχαράκτες» εκτός από μαθήματα πλαστογραφίας, παραδίδουν και μαθήματα κινηματογράφου. Αν ήξερα να πω το «συγχαρητήρια» στα γερμανικά, θα το έκανα. Με βαρύ θέμα αλλά δυνατό σενάριο, καλές ερμηνείες και αριστοτεχνική σκηνοθεσία προτείνεται ανεπιφύλακτα. Αν αυτό το Σαββατοκύριακο προτιμάτε μια χαζοκωμωδία για να χαλαρώσετε νοικιάστε κανά Dvd με τον Γουίλ Φέρελ ή αν θέλετε δράση και περιπέτεια που να μην σας βάζουν σε σκέψεις, δείτε το «21». Πάντως, τη συγκεκριμένη δεν πρέπει να τη χάσετε.