Ατσέρμπι: Ο άνθρωπος που νίκησε δύο φορές τον καρκίνο έστειλε την Ίντερ στον έβδομο ουρανό

Αν ρωτούσε κάποιος μέχρι πρότινος έναν Ιταλό φίλαθλο για το διασημότερο ποδοσφαιρικό 4-3 που του έρχεται πρώτα-πρώτα στο μυαλό, τότε η πιθανότερη απάντηση θα αφορούσε το ιστορικό 4-3 της σκουάντρα ατζούρα επί της Δυτικής Γερμανίας στο Μουντιάλ στο Μεξικό, στις 17 Ιουνίου 1970.

Εκείνο το παιχνίδι, που είχε λήξει 1-1 στη κανονική του διάρκεια και έμεινε στην ιστορία ως το “ματς του αιώνα”, βρήκε τις δύο ομάδες να σκοράρουν συνολικά πέντε γκολ στην ημίωρη παράταση, με τους ατζούρι να σκοράρουν τρεις φορές και να παίρνουν τη νίκη και την πρόκριση για τον τελικό κόντρα στη μεγάλη Βραζιλία.

Πλέον, όπως γράφει το SPORT24, μισό αιώνα και μερικά χρόνια αργότερα, το συγκεκριμένο σκορ θα προκαλεί ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνειας στους οπαδούς της Ίντερ καθώς στο δικό τους μυαλό θα έρχεται μία άλλη μάχη, μία άλλη ασύλληπτη ποδοσφαιρική παράσταση.

Αυτή που έδωσαν το βράδυ της Τρίτης (6/5) οι παίκτες της ομάδας τους και της Μπαρτσελόνα στο “Τζουζέπε Μεάτσα”, την ποδοσφαιρική Σκάλα του Μιλάνου, με τις δύο ομάδες να αναμετρώνεται λίγες ημέρες μετά από το επικό 3-3 στο “Μοντζουίκ” και να παίζουν τα ρέστα τους με φόντο τον τελικό του Champions League.

Οι νερατζούρι προηγήθηκαν 2-0 στο φινάλε του πρώτο μέρους, οι μπλαουγκράνα έκαναν επική αντεπίθεση στο δεύτερο και πέτυχαν την ανατροπή (3-2), όμως την ώρα που ο Λαμίν Γιαμάλ και οι συμπαίκτες άρχιζαν σιγά σιγά να ονειρεύονται το Μόναχο και τον τελικό της 31ης Μαΐου στην “Allianz Arena” δέχτηκαν μία ισχυρή κατραπακιά.

Στο 90+3′, με τον Ντάμφρις να παίρνει τη μπάλα από τον Μαρτίν και να κάνει το γύρισμα από δεξιά στο πρώτο δοκάρι, για να βρεθεί εκεί ένας απρόσμενος και αναπάντεχος ήρωας. Ο Φραντσέσκο Ατσέρμπι, ο οποίος με την κλεψύδρα του χρόνου να αδειάζει επικίνδυνα είχε περάσει μπροστά, με τον 37χρονο κεντρικό αμυντικό να κάνει το σουτ στην κίνηση και να πετυχαίνει ένα γκολ που θα ζήλευαν και οι δύο κανονιέρηδες της ομάδας, Μαρτίνες και Τουράμ, για γράψει το 3-3 και να στείλει το ματς στην παράταση.

Στο 99′ πήρε τη σκυτάλη ο Φρατέζι για να αποτελειώσει τους Καταλανούς, ωστόσο το γκολ που θα μνημονεύεται για δεκαετίες από τους φίλους της Ίντερ είναι αυτό του Ατσέρμπι, αφού αυτός έδωσε το φιλί της ζωής στην ομάδα τους, την ώρα που όλα έδειχναν χαμένα, μαύρα και άραχνα.

Η μοίρα τα έφερε μάλιστα έτσι ώστε η Ίντερ να λυτρωθεί από έναν παίκτη ο οποίος σκόραρε για πρώτη φορά στην καριέρα του στο Champions League και ο οποίος στη ζωή του έχει χρειαστεί να παλέψει και να δώσει σκληρές μάχες: όχι για ένα γκολ, όχι για έναν τίτλο, όχι για μία πρόκριση αλλά για την ίδια του τη ζωή, την ίδια του την ύπαρξη.

Και αυτό γιατί ο Ιταλός πολύμπειρος μπακ, ο οποίος έχει φορέσει τη φανέλα ουκ ολίγων σημαντικών ομάδων της Serie A (εκτός της Ίντερ έχει παίξει και σε Μίλαν, Λάτσιο, Τζένοα, Σασουόλο) διαγνώστηκε με καρκίνο τους όρχεις στις αρχές της σεζόν 2013-14, με τον ίδιο να καταφέρνει να ξεπερνάει αρχικά το πρόβλημα, για να επιστρέψει όμως αυτό μεσούσης της σεζόν και να υποβάλλεται σε νέο κύκλο χημειοθεραπειών από τον  Ιανουάριο μέχρι τον Μάρτιο του 2014, για να το αντιμετωπίσει.

Ο αγώνας του ήταν μεγάλος και αξιέπαινος, με τον Ατσέρμπι να βάζει κάτω τον καρκίνο και να τον νικάει και τις δύο φορές, για να μην κοιτάξει ποτέ ξανά πίσω. Εκείνη τη σεζόν έπαιξε μόλις σε 13 ματς πρωταθλήματος λόγω του προβλήματος με την υγεία του, για να ακολουθήσουν όμως 9 διαδοχικές σεζόν όπου είχε σε κάθε μία, πάνω από 30 συμμετοχές σε ματς της Serie A.

Πέρυσι, δεν έπιασε αυτό το νούμερο για ένα ματς (29) ενώ φέτος στα 37 του χρόνια αποτελεί μία από τις σταθερές αξίες στην άμυνα των νερατζούρι, με τον Σιμόνε Ιντζάγκι να ποντάρει στην εμπειρία του και να του έχει δώσει ως τώρα 20 συμμετοχές στο πρωτάθλημα.

Το πόσο δυνατός είναι το απέδειξε άλλωστε με τον νικηφόρο αγώνα που έδωσε κατά του καρκίνου την περασμένη δεκαετία, με τον Ατσέρμπι να εξομολογείται μάλιστα αυτά που βίωσε σε προ διετίας συνέντευξή του στην “Gazzetta dello Sport”:

“Αυτό που έχω μάθει μέχρι τώρα είναι ότι στη ζωή χρειάζεσαι πάντα μία πρόκληση. Την χρειάστηκα αρχικά με τον πατέρα μου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2012, και μετά με την αρρώστιά μου.

Μετά από τους δύο όγκους που μου είχαν βρει, μίλησα με ψυχοθεραπευτή και μου εξήγησε πώς να αντιδράσω. Στους συμπαίκτες μου λέω να έχει ο καθένας τους 2-3 άτομα, το πολύ, γύρω του, τα οποία να μπορεί να τα εμπιστευτεί. 

Στη συνέχεια πρέπει να καταλάβεις τι θέλεις από τη ζωή. Μην σε νοιάζει αν παίζεις ή όχι, δώσε τα πάντα επειδή αργά ή γρήγορα θα πάρεις τις ευκαιρίες σου. Όταν υποφέρεις, πρέπει να παλέψεις

Όταν είχα δύο όγκους δεν έδινα δεκάρα. Έλεγα “ας έρθουν, θα τους αντιμετωπίσω”, το έβλεπα σαν ένα παιχνίδι. Τώρα σκέφτομαι “τι θα συμβεί αν επιστρέψει τρίτη φορά ο καρκίνος;”. Αν επιστρέψει, θα είναι ακόμη μία πρόκληση για μένα.

Ο πατέρας μου πέθανε τον Φεβρουάριο του 2012, λίγους μήνες πριν πάω στην Μίλαν και μετά από το θάνατό του ένιωθα άδειος, το ποδόσφαιρο δεν είχε πια νόημα για μένα. Από τότε άρχισε η κατηφόρα, άρχισα να πίνω μέχρι που ήρθε η αρρώστια.

Αν δεν ήταν όμως αυτή, θα είχα σταματήσει το ποδόσφαιρο από το 28. Ή θα ήμουν στην Serie B. Με τον καρκίνο, άρχισε η πραγματική καριέρα μου, απέκτησα μία δεύτερη ευκαιρία”.

Δεύτερη ευκαιρία, όπως αυτή που θα έχει ο Σιμόνε Ιντζάγκι, καθώς μετά από το χαμένο τελικό το 2023 κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτι, είναι έτοιμος -χάρη και στο θεόσταλτο γκολ του Ατσέρμπι- να διεκδικήσει στις 31 Μαΐου το πρώτο Champions League στην προπονητική καριέρα του και 4ο της Ίντερ.