Ιστορίες Αυτοκινητιστικής τρέλας!!!

Δεν υπάρχει οδηγός που να μην έχει δει, ή ακόμη καλύτερα να μην έχει πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια κατάσταση.



Το AUTO 24 έκανε μια μικρή βόλτα από τα γραφεία των αδελφών site SPORT 24 και MEN 24, ζητώντας από τους συναδέλφους να περιγράψουν τις δικές τους ιστορίες αυτοκινητιστικής τρέλας!




Σημείωση: Εάν έχετε και εσείς μια ιστορία αυτοκινητιστικής τρέλας που θα θέλετε να τη μοιραστείτε με τους υπόλοιπους αναγνώστες, στείλτε την με email στο
[email protected] (με όνομα και διεύθυνση) και το AUTO 24 θα στείλει στους έξι πρώτους από τρία κάπελα Ferrari και τρεις ατζέντες του 24!




Ο Μιχάλης λέει: «Όχι δεν έχω λάβει μέρος σε ιστορίες αυτοκινητιστικής τρέλας»



Προσπαθώ όταν οδηγώ, να μην είμαι αντικοινωνικός, επιπόλαιος, εγωκεντρικός. Αυτό δηλαδή που είστε οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις λέξεις. Πιστεύω πως η οδήγηση είναι όπως το περπάτημα. Όταν περπατάω δεν σπρώχνω άλλους ανθρώπους, δεν τους κόβω το δρόμο, δεν τους βρίζω, δεν τους παίρνω τη σειρά σε κάποια ουρά, τους σέβομαι και ας μην τους γνωρίζω.



Όχι δεν έχω κάνει
μ@λ@κίες στο δρόμο και αυτό γιατί σέβομαι τη ζωή. Τη δική μου και των άλλων. Το αυτοκίνητο και η οδήγηση δεν είναι για να βγάλεις τα νεύρα σου και τη μαγκιά σου, είναι ένα μέσο μεταφοράς. Σε πάει από εδώ, εκεί. Αν θες να τρέξει αδρεναλίνη στο σώμα σου, κάνε extreme sports. Όλοι όσοι χρησιμοποιούν το αμάξι τους για να “επιδείξουν” τα κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να βάλουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα άλλων ανθρώπων (για τη δικιά τους δεν μας ενδιαφέρει, είναι άξιοι της μοίρας τους).



Πέρασες με κόκκινο, οδηγείς μεθυσμένος, κάνεις επικίνδυνους ελιγμούς, τρέχεις με 120 σε δρόμο με όριο 40, δεν φοράς ζώνη ασφαλείας, δεν τηρείς τους κανόνες ασφαλείας γενικότερα; Αφαίρεση διπλώματος για 2 χρόνια και με την επόμενη
μ@λ@κία για πάντα. Καλή διασκέδαση στο τρόλεϊ και το μετρό. Όχι δεν έχω λάβει μέρος σε ‘Ιστορίες Αυτοκινητιστικής Τρέλας’, έχω δει όμως πολλές. Δεν έχει μεγάλη σημασία πως ξεκίνησαν και ποια ήταν η πορεία αυτών των ιστοριών. Σημασία έχει η κατάληξή τους, το τέλος της διαδρομής. Σημασία έχουν οι δεκάδες νεκροί και τραυματίες που έχω δει να κείτονται στο οδόστρωμα.




Από την άλλη ο Κώστας θυμάται: «Τhere is too much blood in my alcohol!»



Το “don’t drink and drive” σε εφαρμογή. Πολλά ποτήρια κρασί, ακολουθήθηκαν από κουβάδες μάι τάι και μετά την τελευταία μπύρα (αυτή με χάλασε είμαι σίγουρος) είχα την ατυχή έμπνευση να βάλω στο Corsa μου άλλους 3 για να κάνω τη συνήθη κατ’ οίκον διανομή. Λίγο το ότι δεν έδειχνα πόσο λιώμα ήμουν, λίγο το ότι ξέρουν πως είμαι ξεροκέφαλος και δε θα δεχόμουν “διαρροές” και ξεκινήσαμε από το κέντρο με πρώτη προγραμματισμένη στάση στην Πατησίων.



Τα άσχημα μηνύματα ξεκίνησαν όταν μπήκα στην πλατεία Ομονοίας σαν τον Λεμπ για να γλιτώσω καταρχήν από τους αστυνομικούς που έπιναν καφέ και μέχρι να καταλάβουν τι έγινε είχα ήδη προχωρήσει αρκετά στην 3ης Σεπτεμβρίου. Όντας στον ίδιο δρόμο με το CD να παίζει “Too drunk to fuck” (πόσο μάλλον για να οδηγήσεις
μ@λ@κα) προσπάθησα να προσπεράσω ένα φορτηγό από αριστερά…”Καμπούμ”



Όταν κατακάθισε η σκόνη κατάλαβα πως είχα σκαρφαλώσει με το Corsa σε ένα λοφάκι άμμου που βρίσκονταν καταμεσής του δρόμου, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή σήμανση. Τη γλιτώσαμε με δυο ανοιγμένες μύτες και μια όχι μικρή αλλά σίγουρα “ιάσιμη” ζημιά στις λαμαρίνες.



Don’t try this at home. Don’t drink and drive!




Ο Γρηγόρης φανερώνει στους δικούς του: «Σε μια στροφή δεν υπολόγισα καλά…»



Mε γνώμονα την αγυμνή αλήθεια και παραβλέποντας το “τσαλάκωμα” της εικόνας μου, θα σας αναφέρω μια προσωπική εμπειρία οδηγικής τρέλας. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό πρωτομαγιάς και ο καιρός ήταν ιδανικός για μια τσάρκα με το αυτοκίνητο φυσικά. Τι κι αν δεν είχα δίπλωμα αυτό λίγο μετρούσε στο εφηβικό μυαλό μου. Το Seicento Sporting της μητέρας μου με περίμενε κάτω στο γκαράζ και δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πήρα λοιπόν το δύσμοιρο το αυτοκίνητο και άρχισα τις βόλτες στην αρχή με ηρεμία. Όταν όμως ένιωσα πως το έλεγχα κατά κάποιο τρόπο ξεκίνησα τις τρέλες με το χειρόφρενο να ανεβοκατεβαίνει πυκνά συχνά.



Σε μια στροφή και ενώ πήγαινα με αρκετά χιλιόμετρα τράβηξα χειρόφρενο, δεν υπολόγισα καλά και βρέθηκα χωμένος σ’ ένα χαντάκι. Ευτυχώς φορούσα ζώνη και δεν έπαθα απολύτως τίποτα, το αυτοκίνητο βέβαια όπως είναι φυσικό χρειάστηκε μια επισκευή. Η δικαιολογία που έδωσα στη μητέρα μου είναι πως μου έπεσε το κινητό, έσκυψα να το πάρω και δεν έβλεπα που πήγαινα. Την αλήθεια όμως πλέον μπορεί να την μάθει μετά από πολλά χρόνια μέσα από το
www.auto24.gr. Sorry mother….




Ο Δημήτρης μας εξομολογείται: «Nova χωρίς βενζίνη» και «Εγώ την γλίτωσα στο τσακ»



Η ιστορία μου δεν είναι ακριβώς αυτοκινητιστική τρέλα όσο μάλλον αυτοκινητιστική ηλιθιότητα. Είμαι φοιτητής στη Αγγλία το 1999 και ο συγκάτοικος μου Έλληνας και αυτός έχει αγοράσει ένα Vauxhall Nova (ψιλό χρέπι ήταν αλλά τη δουλεία του την έκανε) για εξυπηρετεί τον εαυτό του κυρίως αλλά και όλους εμάς που του φορτωνόμασταν. Ο Σταύρος λοιπόν, ο ιδιοκτήτης του Vauxhall, την κάνει για διακοπές Ελλάδα και μας αφήνει το αυτοκίνητο να το προσέχουμε και να το βάζουμε και καμιά φορά μπροστά για να μην μείνει από μπαταρία, ξέρετε τώρα με την υγρασία της Αγγλίας αν το αφήσεις θα σε αφήσει.



Οπότε ένα ωραίο βροχερό απόγευμα Σαββάτου αποφασίζουμε να πάρουμε το αυτοκίνητο να πεταχτούμε μέχρι το supermarket να κάνουμε τα βασικά ψώνια για το σπίτι, καμιά 50 μπύρες, πίτσες έτοιμες και κανένα τσίλι κονκάρνε για να στρώνει και το στομάχι. Φορτωνόμαστε λοιπόν και κατηφορίζουμε μέχρι το supermarket,κανένα χιλιόμετρο το πολύ. Αφού κάνουμε όλα τα ψώνια και τα φορτώνουμε στο πορτμπαγκάζ τις σακούλες, ξεκινάμε για την επιστροφή. Κατά τη διάρκεια αυτής όμως ήρθε η ήττα της ζωής μας, αφού το αυτοκίνητο ξαφνικά μένει στο δρόμο. Το κλασσικό σπρώξιμο έρχεται να λύση το πρόβλημα στιγμιαία, αλλά μάλλον είχαμε μείνει από βενζίνη αν και το λαμπάκι δεν άναβε, αλλά αυτό ήταν μάλλον φυσιολογικό.



Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσηκώνουμε τον ιδιοκτήτη όπου νοικιάζαμε το σπίτι, να έρθει να μας πάρει για να πάμε να βρούμε βενζίνη, επειδή ο Σταύρος είχε τη φαεινή ιδέα να το αφήσει στεγνό για μην του κλέψει κανείς την αμαξάρα. Συμπέρασμα, τα δέκα λεπτά shopping κατέληξαν σε 2 ώρες αγγαρεία μες στην βροχή.



2η Ιστορία



Παραμονή πρωτοχρονιάς, δεν θυμάμαι τώρα χρονολογία, είμαι κλασικά πηγμένος στη κίνηση κάπου στη Ν. Ιωνία και προσπαθώ να την κάνω όπως ο κάθε κλασικός Έλληνας οδηγός όσο πιο γρήγορα γίνετε. Βρίσκομαι λοιπόν σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης και έχω κολλήσει σε φανάρι, ενώ θέλω μόνο λίγα μέτρα για στρίψω αριστερά σε δρόμο με νησίδα. Οπότε που να περιμένω το φανάρι, την κάνω από το αντίθετο ρεύμα, έτσι κι αλλιώς ήταν το πολύ 30 με 50 μέτρα και το αντίθετο ρεύμα ήταν άδειο.



Παίρνω λοιπόν την απόφαση και βγαίνω, έλα όμως που μόλις έχω φύγει ανάβει το φανάρι από αριστερό στενό και ξαφνικά βγαίνει ένας πάππους μπροστά μου και ενώ εγώ αρχίζω να κορνάρω, να του παίζω τα φώτα, του κάνω νοήματα αυτός δεν παίρνει και πολύ χαμπάρι, τρομάζει και πατάει απότομα φρένο. Εγώ την γλιτώνω στο τσακ όμως ο τύπος που ερχόταν από πίσω του πέφτει με δύναμη και τον τρακάρει για τα καλά. Το αποτέλεσμα ήταν εγώ να την κάνω στα γρήγορα από το λίγο χώρο που είχε μένει και να εξαφανιστώ και ο τύπος που έπεσε επάνω στον παππού να τον βρίζει και φαντάζομαι στο τέλος να τον πληρώνει κιόλας!




Ο Γιάννης ζητά για άλλη μια φορά συγνώμη: «Ας είναι καλά τα ηρεμιστικά του οδοντίατρου»



Έχοντας φύγει από τον οδοντίατρο, για επέμβαση εμφυτεύματος, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα προκαλούσα ατύχημα στην Βασιλέως Κωνσταντίνου, ένα βροχερό απόγευμα και με ταχύτητα… 10χιλιομέτρων.



Κι όμως συνέβη.



Τα δυο “ηρεμηστικά” που με συμβούλευσε ο γιατρός να πάρω, έκαναν την δουλειά τους. Φεύγοντας ρώτησα αφελώς: “Πάω κανονικά στη δουλειά;” Η απάντηση ήταν καταφατική: “Βέβαια”. Μόνο που ο γιατρός μου είχε δώσει και γραπτές οδηγίες: “Πρώτα ξεκουράζεστε για λίγο στο σπίτι και μετά αν θέλετε πάτε στην εργασία σας”.



Τις…οδηγίες, όμως, τις διάβασα μετά. Όχι μόνο πήγα στη δουλειά, αλλά νωρίτερα, επισκέφθηκα την Λαϊκή, κουβάλησα τα ψώνια και πήρα το αυτοκίνητο για να πάω από την Αγία Παρασκευή στην Αμαλίας (46).



Στο ύψος του Χίλτον, αν δεν κάνω λάθος, ένιωσα τα μάτια μου βαριά. Άνοιξα το παράθυρο, αλλά …έβρεχε. “Εντάξει, σε πέντε λεπτά θα είμαι στο Γραφείο” είπα. Περνώντας το φανάρι του Χίλτον, μπήκα δεξιά στον Λεωφορειόδρομο (δεν πιστεύω να διαβάζει κανένας της Τροχαίας) και σταμάτησα στην κίνηση. Σημειωτόν. Πρώτη, δευτέρα.



Τα μάτια μου ξανάκλεισαν. Μετά από ένα (ή μήπως δυο) λεπτά, άνοιξαν και πάλι. Για να πω την αλήθεια, ξύπνησα από τον θόρυβο, καθώς είχα πάρει αμπάριζα τρια αυτοκίνητα! Έκπληκτοι οι οδηγοί με κοίταζαν. Το ίδιο κι εγώ, διαβάζοντας τις οδηγίες του οδοντίατρου. Το ότι δεν πέρασε κάποιος πεζός για να τον …χτυπήσω, μάλλον οφείλεται στην (καλή) μου τύχη.



Ακόμη, όμως, στα αυτιά μου ηχεί ο θόρυβος από το τρακάρισμα. Και το τρομαγμένο βλέμμα των ανθρώπων που (για μια ακόμη φορά) τους ζητώ συγγνώμη.




Ο Σταύρος, ακόμη δεν μπορεί να ξεχάσει τις διακοπές: «Βαρκελώνη… οn foot»



Έχουμε, που λέτε, πάει διακοπές στη Βαρκελώνη ένα μεγάλο ζευγαρογκρούπ (γκρουπ αποτελούμενο από ζευγάρια). Έχουμε νοικιάσει τις βίλες μας έξω από την πόλη, έχουμε νοικιάσει τις αμαξάρες μας και κάνουμε τις βόλτες μας στη Διαγονάλ και στη Μπαρσελονέτα καβάλα στα άλογα του κινητήρα.



Η προειδοποίηση



Γκαουντί, Πικάσο, Νταλί, Θερβάντες, τους ξεπετάμε τσακ μπαμ. Μεγαλεία και απόλυτη χλίδα. Η πρώτη προειδοποίηση για το τι έμελλε γενέσθαι μου ήρθε νωρίς νωρίς. Όλο το αυτοκίνητο χάζευε τους γύρω δρόμους και την αρχιτεκτονική της Βαρκελώνης, μαζί κι εγώ αν και οδηγός. Ώσπου σε μια φάση, όπως οδηγούσα, προσπερνάω μια διάβαση. “Ε και (;) ” θα πείτε και θα αποκαλυφτεί ότι οδηγείτε κι εσείς στην Ελλάδα όπου η διάβαση είναι κάτι για το οποίο όλοι μιλάμε αλλά κανείς μας δεν έχει δει. Στην Ισπανία όμως τη σέβονται. Την ώρα λοιπόν που εγώ καταπατούσα τη διάβαση, ένας κατατρομαγμένος πεζός, που τη διέσχιζε, ουρλιάζει το πιο δυνατό “ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ” που έχω ακούσει στη ζωή μου. Το κεφάλι μου κουδούνιζε για κανά μισάωρο. Δεν συμμορφώθηκα όμως.



Το πάθημα



Συνεχίζοντας με τον ίδιο οδηγικό ωχαδερφισμό, πρότεινα στην παρέα να πάμε στο φημισμένο παραλιακό μέρος της πόλης για να απολαύσουμε κανά tapas με θαλασσινές επιρροές. Δέχτηκαν. Φτάνουμε, βρίσκω μια εξαιρετική θέση για πάρκινγκ ακριβώς δίπλα στα μπαράκια και πάμε. Δεν μας άρεσε ιδιαίτερα κι έτσι μετά από μια σύντομη βόλτα 25 λεπτών, γυρίσαμε για να φύγουμε. Όταν όμως φτάσαμε εκεί που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο συναντήσαμε το… απόλυτο κενό! “ΜΑΣ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΑΜΑΞΙ” αρχίζουμε να φωνάζουμε κοιτώντας αριστερά δεξιά. “Πωπω, τι τζιμάνια είναι αυτοί ρε ’σεις. Για πότε το κλέψανε;”, “Ευτυχώς που ήταν νοικιασμένο” και άλλα τέτοια λεγόντουσαν ανάμεσα στα ζευγάρια της παρέας. Μέχρι που είδαμε ένα γερανό της τροχαίας να κάνει κι αυτός τις βόλτες του. Τότε το πιάσαμε το υπονοούμενο. Δυο ώρες και 350 ευρώ μετά, ήμασταν πίσω στο αυτοκίνητο.