Δ. Κεραμυδά: Πολιτικές πάμε να ασκήσουμε, όχι να κάνουμε όνομα

Με τη Δήμητρα Κεραμυδά, δυναμική δικηγόρο και πολιτική επιστήμονα θελήσαμε να κάνουμε μία συνέντευξη λίγο διαφορετική από τις άλλες.

Ρωτήσαμε την υποψήφια ευρωβουλεύτρια της Νέας Αριστεράς για θέματα που αφορούν το συνδυασμό της υποψηφιότητας και της επαγγελματικής ζωής (που, όπως γίνεται αντιληπτό, δεν είναι αυτονόητος για όλους) πριν μας πει τι ακριβώς θα έλεγε σ’ έναν ψηφοφόρο λίγο πριν μπει στο παραβάν.

Είστε εργαζόμενη και μάλιστα σε απαιτητικό, ελεύθερο επάγγελμα. Συνδυάζεται αυτό με την εκστρατεία ή κλείσατε προσωρινά το δικηγορικό σας γραφείο;

Η υποψηφιότητα ήρθε σε ένα στάδιο της ζωής μου, όπου μόλις έχω εφαρμόσει την «αποκέντρωση στην πράξη». Ενώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, εδώ και λιγότερο από ένα χρόνο ζώ σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής μου, την Τριφυλία. Επομένως, και η επαγγελματική μου εγκαθίδρυση στον τόπο αυτό, και το ότι ζω από τη δικηγορία, με οδήγησαν στην απόφαση να μην εγκαταλείψω τη δουλειά για τον προεκλογικό αυτό μήνα. Σαφώς αυτό καθόρισε και τις επιλογές στην προεκλογική μου δραστηριότητα. Συνειδητά επικεντρώθηκα σε περιοδείες στο νομό Μεσσηνίας, έμαθα καλύτερα τον τόπο μου, και με έμαθε κι αυτός.

Χρειάζεται, εκτός των άλλων, και οικονομικές θυσίες για τη σωστή υποστήριξη μίας υποψηφιότητας;

Σαφέστατα. Ο τρόπος που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα άτομα να διεκδικούν την ψήφο μας, -πανταχού παρούσες και παρόντες, χωρίς ανάπαυλα- έχει και οικονομικές απαιτήσεις. Η εκλογική περιφέρεια των Ευρωεκλογών είναι μια και είναι πανελλαδική. Αμέσως αμέσως, αυτό καθιστά τη μάχη των ευρωεκλογών την πιο δύσκολη απ’ όλες. Με αυτή την έννοια, υπάρχει ένα πλεονέκτημα σε προσωπικότητες προβεβλημένες ήδη από τα ΜΜΕ και γι’ αυτό πιο αναγνωρίσιμες σε πλατύ κοινό. Σε ό,τι με αφορά, προτιμώ το συλλογικό πολιτικό στίγμα, παρά τον προσωπικό αγώνα, κι αυτή μου η προτίμηση καθόρισε τις επιλογές μου.

Ιδεολογικά: Τι Ευρώπη θέλετε; Πόσο εφικτή είναι;

Βλέπουμε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, την αλλαγή σκηνικού στην Ευρώπη, προς το χειρότερο. Με απλα λογια, η ιδρυτική της υπόσχεση για “καλυτερη ποιοτητα ζωης” για τους πολιτες της, έχει εξανεμιστεί. Και επειδή ο πληθυσμός της γερνάει, και ως απότοκο της κρίσης του 2008, η Ευρώπη πια δεν έχει πρωτεύοντα ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το είδαμε και με τον πόλεμο στην Ουκρανία, το βλέπουμε και με τη γενοκτονία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, όπου πρακτικά οι πολιτικές της ΕΕ υπαγορεύονται από τις ΗΠΑ.

Η αθρόα ανακατεύθυνση οικονομικών πόρων προς τους εξοπλισμούς, έχει ως συνέπεια την αποψίλωση του κοινωνικού κράτους. Ταυτόχρονα η Ευρώπη οχυρώνεται με σκληρούς όρους απέναντι σε κάθετι «ξένο». Η ακροδεξιά ρητορική έχει ενσωματωθεί σε όλες τις ασκούμενες πολιτικές. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι η ζωή στην Ευρώπη δεν καλυτερεύει.

Επιδίωξή μας είναι να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε μια Ευρώπη με δίκαιη ανάπτυξη, κοινωνική προστασία για όλους τους ευάλωτους πληθυσμούς, και έμφυλη ισότητα. Η ειρήνη είναι ο πρώτος σταθμός για την κοινωνική δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα, οφείλουμε στις επόμενες γενιές να ασχοληθούμε επειγόντως και με όρους ευαισθησίας με την κλιματική κρίση, η οποία είναι ήδη εδώ και θα αλλάξει άρδην τις ζωές μας. Οι περιβαλλοντικοί πόροι, η ενέργεια, η πρωτογενής παραγωγή, είναι τομείς που η κρίση αυτή πλήττει ακόμα και σήμερα.

Η συμμετοχή και η διεκδίκησή μας για καλύτερους και δικαιότερους όρους ζωής είναι αυτή που θα κάνει εφικτές τις επιδιώξεις μας. Η πάλη αυτή είναι για μας στοίχημα και χρέος ταυτόχρονα, να ξαναγίνουν οι ιδέες της Αριστεράς κυρίαρχες στην κοινωνία. Το πεδίο της ΕΕ μπορεί να φαντάζει μακρινό για κάτι τέτοιο, όμως η πλειοψηφία των αποφάσεων που παίρνονται στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, έχουν άμεσο αντίκτυπο στην χώρα μας.

Νιώθετε ότι υποχωρεί το ενδιαφέρον του κόσμου για θέματα όπως τα δικαιώματα των ευάλωτων; Και αν γιατί;

Κάθε άλλο θα έλεγα, τα παραδείγματα ας πούμε μόνο του τελευταίου χρόνου, οι κινητοποιήσεις των ηθοποιών και των θεατρικών σπουδαστών, το κίνημα κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η έκρηξη διαμαρτυρίας για το έγκλημα των Τεμπών, οι διαμαρτυρίες των φοιτητών για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δείχνουν ότι η κοινωνική αντιπολίτευση είναι ζωντανή, με σύγχρονες διεκδικήσεις.

Εξίσου ελπιδοφόρο είναι το κίνημα αλληλεγγύης που ξεδιπλώνεται γύρω από υποθέσεις που απασχόλησαν τη δικαιοσύνη, για παράδειγμα του Κολωνού, της Ηλιούπολης (trafficking), των 9 Αιγυπτίων που κατηγορήθηκαν για το ναυάγιο της Πύλου. Υπάρχει σαφώς λοιπόν κοινωνική διεκδίκηση και ευαισθησία, προφανώς με όρους διαφορετικούς απ’ ότι έχουμε συνηθίσει ως τώρα.

Ταυτόχρονα ωστόσο, αυξάνονται οι φωνές μισαλλόδοξων και ακροδεξιών- το συνέδριο για την υπογεννητικότητα για παράδειγμα. Είναι μια ενεργή συνεχής μάχη την οποία πρέπει να δίνουμε κι εμείς με διάρκεια, γιατί οι όροι της μάχης δεν είναι ευνοϊκοί για εμάς.

Η ακροδεξιά δίνει δυναμικά παρών στη μάχη: Γιατί πρέπει να την αποκρούσουμε; Μήπως άλλαξε και δεν έχουμε λόγο να την φοβόμαστε;

Ποτέ δεν είχαμε λόγο να τη φοβόμαστε, έχουμε και είχαμε πάντα κάθε λόγο να την αντιμαχόμαστε. Ακροδεξιά δεν είναι μόνο τα τάγματα εφόδου. Αυτά είναι το χειρότερο εργαλείο της, αλλά και το πιο εμφανές ταυτόχρονα. Το ζήτημα πλέον είναι ότι οι ιδέες της ακροδεξιάς έχουν γίνει mainstream μ’ ένα τρόπο και βάζουν τους όρους της πολιτικής συζήτησης, όπου τα κόμματα στο κέντρο του «δημοκρατικού τόξου» μπαίνουν στη διαδικασία της ιδεολογικής συζήτησης και του προσεταιρισμού του κοινού που την επιλέγει.

Η απόκρουση των ιδεών της ακροδεξιάς είναι υποχρέωσή μας αν σεβόμαστε το ελάχιστο, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια- για όλες και όλους. Το πεδίο αντιπαράθεσης με τις ακροδεξιές ιδέες και τους υποστηρικτές τους δεν είναι μόνο η πολιτική σκηνή, είναι κατά τη γνώμη μου κυρίως η κοινωνική πρακτική. Με τον αγώνα μας για την κοινωνική απονομομιμοποίησή της, θα την περιθωριοποιήσουμε και στο πεδίο της πολιτικής.

Βλέπετε κάποιον λίγο πριν μπει στο παραβάν και θέλετε να τον/την/το πείσετε να σας “σταυρώσει”. Τι λέτε;

Είμαι νέα, ωραία, και μετά κερνάω και τσίπουρα στο καφενείο! Πέρα από την πλάκα όμως, όπως είπα και πριν, για εμένα η πολιτική δεν είναι ατομική υπόθεση, είναι υπόθεση του «εμείς». Πολιτικές πάμε να ασκήσουμε και να διαμορφώσουμε, όχι να κάνουμε όνομα. Απλώς θεωρώ πως με την εμπειρία μου από τον χώρο εργασίας μου και την κατεύθυνση της κοινωνικά προσανατολισμένης υπερασπιστικής δικηγορίας, με τις γνώσεις μου ως ιστορικός και πολιτική επιστήμων, μπορώ να εργαστώ με επιτυχία ώστε να καταφέρω, οι πολιτικές μας διεκδικήσεις, να γίνουν πράξη.