Αυτοκριτική Τσίπρα: Άργησε τέσσερα χρόνια, την έφαγαν και οι Πολάκηδες…

Η αυτοκριτική στην πολιτική γίνεται για δύο λόγους. Πρώτον, για ψυχολογικούς. Δηλαδή, για να αισθάνεται καλύτερα (προς τον εαυτό του…) αυτός που την κάνει. Και, δεύτερον, με καθαρά πολιτική στόχευση. Δηλαδή, για να δείξει ότι την επόμενη φορά, αν και όταν έρθει, θα δράσει χωρίς τα λάθη του παρελθόντος και χωρίς τα βαρίδια του.

Κατά τούτο, η πρόσφατη αυτοκριτική που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας είναι μεν χρήσιμη, αλλά είναι πολύ καθυστερημένη και λειψή.

Ο Τσίπρας άφησε να περάσουν, σχεδόν ανεκμετάλλευτα, τέσσερα χρόνια. Η κατάλληλη στιγμή ήταν το 2019, στην πρώτη εκλογική ήττα -και δική του και του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που το εκλογικό σώμα τούς αφαίρεσε μεν την εξουσία, αλλά -αναγνωρίζοντας και τα θετικά που άφησαν- τούς κατέστησε μια ισχυρή αντιπολίτευση. Με ποσοστό (32%) που δεν έδωσε σε κανένα ηττημένο κόμμα μετά την κρίση του 2009: το ΠΑΣΟΚ το 2012 έπεσε στο 13% και η ΝΔ το 2015 στο 28%. Το 32% του ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από μια τετραετία κόλασης, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, την οποία πέταξαν στα σκουπίδια.

Ο Τσίπρας έπρεπε να κάνει αυτήν την αυτοκριτική το 2019, λίγους μήνες μετά την εκλογική ήττα. Γενναία και σε βάθος. Ώστε να έχει το χρόνο να χτίσει πάνω σε αυτήν. Να πετάξει στα σκουπίδια τα βαρίδια της μνημονιακής περιόδου και της διακυβέρνησής του. Και να κάνει το επόμενο βήμα. Την ανασύνθεση του ευρύτερου χώρου από την Αριστερά έως το προοδευτικό Κέντρο, ώστε να αφαιρέσει από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη τα όποια ψήγματα “κεντρώας” στροφής και να αποδυναμώσει έγκαιρα το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.

Ποια θα ήταν αυτά τα στοιχεία της γενναίας αυτοκριτικής; Τρία από αυτά τα ανέφερε προχτές ο Τσίπρας:

• Το ότι δείλιασε και δεν προχώρησε στο χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα τολμά να αγγίξει το γάμο των ομοφύλων -ένα θέμα-φωτιά για τη βαθιά Δεξιά- φαίνεται πόσο λάθος έκανε ο Τσίπρας που δεν έκανε το διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, για χάρη του Καμμένου και του Ιερώνυμου.
• Καμμένος και ΑΝΕΛ: Η συγκυβέρνηση μαζί τους δεν ξεπερνιέται με ένα “οι δυνατότητες της συγκυρίας”, με το οποίο προσπάθησε να δικαιολογηθεί σήμερα ο Τσίπρας. Η συγκυβέρνηση με τον υβριστή και συκοφάντη όλου του προοδευτικού χώρου αποξένωσε τον ΣΥΡΙΖΑ από αυτόν, τσιμέντωσε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και φούσκωσε τα πανιά της ΝΔ του Μητσοτάκη.
• ΝΟVARTIS και άδειες καναλιών: Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με το τσουβάλιασμα δέκα πολιτικών, σχετικών και άσχετων (για παράδειγμα, τι σχέση είχε ο Βενιζέλος με την υπόθεση ουδείς αντελήφθη) και με τους χειρισμούς άχρηστων και κατάλληλων ανθρώπων (Παπαγγελόπουλος) . Εδώ ισχύει το κλασικό “δεν ήξερε (ο Τσίπρας), δεν ρώταγε;”. Στην περίπτωση των καναλιών και των σχέσεών του συνολικά με το χώρο της ενημέρωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε το ακατόρθωτο. Να τους βάλει όλους απέναντί του, κάτι που ούτε το ΠΑΣΟΚ του 1989 με τον Κοσκωτά είχε καταφέρει.

Η αυτοκριτική Τσίπρα σταμάτησε σε αυτά. Κακώς, πολύ κακώς. Διότι η κακοδαιμονία του κόμματός του, η οποία συνεχίζεται, έχει και άλλες αιτίες που σχετίζονται με πρόσωπα.

Η μία είναι διαχρονική και ακούει στο όνομα Παύλος Πολάκης. Είναι ανεξήγητο πώς ο Τσίπρας επέτρεψε έως το τέλος σε έναν πολιτικό τραμπούκο να βυσσοδομεί σε βάρος του ιδίου, του κόμματός του και της Αριστεράς. Και όσοι έχουν αμφιβολία αρκεί να θυμηθούν την ψεκασμένη συμπεριφορά του με τα εμβόλια την περίοδο της πανδημίας. Και τη σημερινή ομοφοβία του στο θέμα του γάμου των ομοφύλων, όταν κρύφτηκε πίσω από τα ορεινά χωριά της Κρήτης για να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο. Αν τον “καθαρίσει” ο Κασσελάκης, όπως υπόσχεται δεξιά κι αριστερά, θα έχει κλέψει όλη τη δόξα από τον Τσίπρα, που τον δικαιολογούσε ως “αψύ”. Σήμερα αυτός ο τύπος πληρώνει τον ευεργέτη του, τον Τσίπρα, με το γνωστό νόμισμα, της αχαριστίας.

Η άλλη αιτία της κακοδαιμονίας, η οποία έχει σήμερα εξελιχθεί σε κωμωδία, είναι η περίπτωση Κασσελάκη. Για λόγους ανεξήγητους, ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2023 έμεινε άφωνος και επέτρεψε στον άσχετο και ουρανοκατέβατο Κασσελάκη -με τη συνδρομή Παππάδων και Πολάκηδων, με ολίγους Φάμελλους, ναυάρχους και λοιπούς αριβίστες- να έχει μετατρέψει το άλλοτε κραταιό κόμμα της Αριστεράς σε θίασο, που δεν κόβει εισιτήρια και οδεύει προς τη διάλυση. Ο θίασος αυτός -έτσι όπως τον άφησε ο Τσίπρας να γίνει- απαξίωσε και τον ίδιο, πετώντας στα σκουπίδια την υπόδειξή του για νέες εσωκομματικές εκλογές.

Ο Τσίπρας άφησε αυτό το τέρας να φτιαχτεί και τώρα θα καταπιεί και τον ίδιο. Και δεν είναι καθόλου έντιμη η εξίσωση των πάντων, που επιχείρησε την παραμονή του συνεδρίου. Όσοι αποχώρησαν δεν είναι ίδιοι με όσους συμπράττουν στην κασσελάκειο κωμωδία. Ο Χαρίτσης, η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος, ο Ηλιόπουλος μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολιτευτική περίοδό του, αλλά έπραξαν το αυτονόητο: βγήκαν έξω από το σημερινό θίασο. Αν έμεναν, θα ήταν συνυπεύθυνοι με όσους τον οδηγούν στην περαιτέρω συρρίκνωση.

Κάπως έτσι η αυτοκριτική που επιχείρησε ο Τσίπρας ήταν μεν επιβαλλόμενη, αλλά λειψή και πολύ καθυστερημένη. Σύντομα θα φανεί αν μπορεί να τον καταστήσει ξανά βασικό παίκτη στην πολιτική σκηνή για την ανασύνθεση του ευρύτερου, πέραν της Δεξιάς, πολιτικού χώρου. Ή αν αυτός έχει ήδη εκμετρήσει το ζην, αφήνοντας τη ΝΔ του Μητσοτάκη χωρίς αντίπαλο ή -το χειρότερο- με αντίπαλο κάποιον Βελόπουλο.

Κατά τα άλλα για την αυτοκριτική -και του Τσίπρα- μπορεί να ισχύει αυτό που έχει πει ο Ιταλός σκιτσογράφος Αλτάν: “Κάνω αυτοκριτική, αλλά δεν με ακούει κανένας, ούτε καν ο εαυτός μου”…