Η κληρονομιά του Γιάννη Μπεχράκη 

Ο θάνατος του Γιάννη Μπεχράκη είναι συγκλονιστικός όχι μόνο για όσους συνδέθηκαν προσωπικά μαζί του αλλά και για εκείνους που είδαν αλλιώς την πραγματικότητα μέσα από τις φωτογραφίες του.

Δεν ήταν τόσο το Πούλιτζερ, το Reuters, η διεθνής ακτινοβολία της δουλειάς του, η συναρπαστική διαδρομή του από τη Σιέρα Λεόνε μέχρι τη Λέσβο και από το Κόσοβο μέχρι το Κασμίρ και τη Λιβύη. Ήταν πιο πολύ το βλέμμα του, ένας μοναδικός συνδυασμός ευαισθησίας και πάθους για την αλήθεια. Το ψυχρό της ακρίβειας στην καταγραφή μαζί με το θερμό της αλληλεγγύης για τους αδικημένους. Ήθελε να δείξει αυτό που συμβαίνει, τον πόλεμο, την ανθρωπιστική καταστροφή, την προσφυγιά, την ερήμωση, τον σπαραγμό, χωρίς καμία παραμόρφωση, με τη δύναμη της πραγματικότητας και του ταλέντου του.

Κατέρριψε πολλούς μύθους μαζί. Ότι το ρεπορτάζ δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια της συγκυρίας, ότι οι Έλληνες που ασχολούνται με την ενημέρωση δεν έχουν λάμψη εκτός συνόρων, ότι η δημοσιογραφία βρίσκεται σε τροχιά αμείλικτης παρακμής, ότι η κάλυψη της επικαιρότητας δεν έχει σχέση με την τέχνη, ότι η αποτύπωση των γεγονότων όσο εξελίσσονται δεν έχει αξία για τον πολιτισμό και την ιστορία, ότι πουλάει μόνο η φτήνια, η απλοϊκότητα και το λίγο.

Ο Γιάννης Μπεχράκης δεν ζαλίστηκε από την επιτυχία, δεν άλλαξε και δεν χάλασε. Έμεινε μέχρι το τέλος αφοσιωμένος στους κατατρεγμένους, τους καταπιεσμένους, τους καταραμένους αυτού του κόσμου, τους αγάπησε και τον αγάπησαν, τους ακολούθησε και τους στήριξε, τους κατάλαβε και μας τους γνώρισε. Χωρίς εξωραϊσμούς και κατασκευές, χωρίς εξιδανικεύσεις και ψέματα, μόνο με τη δύναμη της ματιάς του και των στιγμών τους.

Είναι πολύ θλιβερό ότι έφυγε τόσο νωρίς, ενώ τον χρειάζονται όλο και περισσότεροι. Είναι ακόμη πιο θλιβερό ότι έφυγε ενώ τα συντρίμμια πληθαίνουν στον πλανήτη και στον μικρόκοσμο των media. Είναι αβάσταχτα βαρύ ότι δεν ήταν ένας από τους πολλούς ή από τους λίγους, ήταν ένας από τους ελάχιστους που μπορούν να δουν πιο μακριά και πιο μέσα χωρίς προσπάθεια, επειδή έτσι είναι και έτσι βλέπουν. Ένας νικητής που στάθηκε στους ηττημένους και τελικά κέρδισε τη δόξα και έχασε τη μάχη με τον καρκίνο στην πιο δημιουργική στιγμή του. Τόσο άδικο που μόνο ένας Μπεχράκης θα μπορούσε να το κλείσει σε ένα καρέ.