Μια νέα νομενκλατούρα…

Δυο μήνες μετά την εκλογική νίκη του Σεπτεμβρίου και τρεις από τον δικό του «ιστορικό συμβιβασμό» (της υπογραφής του 3ου Μνημονίου) ο Π/Θ, μιλώντας στην 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, διαβεβαίωνε με τρόπο κατηγορηματικό τους νεολαίους του κόμματός του:

«Δεν μένουμε στην εξουσία για τη διαχείριση. Μένουμε στην εξουσία για να παλέψουμε να φέρουμε πιο κοντά το στρατηγικό μας στόχο, το κοινωνικό μετασχηματισμό».

Έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς ακριβώς εννοεί ο κ. Τσίπρας τον λεγόμενο «κοινωνικό μετασχηματισμό»:

Είναι άραγε ένας «κοινωνικός μετασχηματισμός» υπέρ των ασθενέστερων, των ανέργων, των νέων;

Είναι ένας «κοινωνικός μετασχηματισμός» που δημιουργεί τις συνθήκες για να υπάρξει ανάπτυξη, επενδύσεις, αξιοποίηση κοινοτικών πόρων, προσέλκυση επενδύσεων, μείωση της ανεργίας, αναχαίτιση του κύματος φυγής προς το εξωτερικό;

Είναι ένας «κοινωνικός μετασχηματισμός» που ενισχύει την κοινωνική συνοχή;

Κατά τα φαινόμενα, ο «κοινωνικός μετασχηματισμός» που επιχειρεί ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι αυτός των «ημετέρων». Εάν οι «ημέτεροι» ήταν οι «πολλοί», η δοκιμαζόμενη σκληρά και ποικιλοτρόπως ελληνική κοινωνία, οι νέοι, θα είχε καλώς..

Το παράδοξο είναι ότι όλοι εκείνοι στους οποίους υποσχέθηκε τα πάντα και διαβεβαίωνε ότι θα εκπροσωπεί, είναι οι ίδιοι που καλούνται για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά από την «πρώτη φορά Αριστερά», να πληρώσουν το μάρμαρο!  Αυτοί που θα επωμιστούν τη νέα υπερφορολόγηση, τις νέες περικοπές στις συντάξεις και κυρίως την έλλειψη προοπτικής για ένα καλύτερο αύριο, λόγω της συνεχιζόμενης βύθισης της πραγματικής οικονομίας που είναι έξω από τα ραντάρ του ΣΥΡΙΖΑ..

Δυστυχώς ο «κοινωνικός μετασχηματισμός» δεν συντελείται «με» ούτε «για» αυτούς.

Συντελείται αλλού: στη δημιουργία «καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ».

Είναι προφανές ότι το σύνδρομο «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» διαπερνούσε εξαρχής πολλά στελέχη της κυβέρνησης.  Και είναι εξίσου προφανές ότι η στρατηγική τους επιλογή δεν ήταν η αποκομματικοποίηση του κράτους και η στελέχωσή του με διαφάνεια και αξιοκρατία, όπως επιτακτικά χρειάζεται η χώρα κι όπως θα περίμενε κανείς από την «πρώτη φορά Αριστερά», αλλά η τοποθέτηση σε καίρια πόστα «ημετέρων». Ανεξαρτήτως προσόντων, δεξιοτήτων, εμπειρίας.

Οι «ημέτεροι» τείνουν σιγά-σιγά να πάρουν τα χαρακτηριστικά μιας νέας ιδιότυπης νομενκλατούρας.

Τοποθετούν και τοποθετούνται χωρίς διαφάνεια, χωρίς έλεγχο, συχνά χωρίς καμία διαδικασία.

Και σιγά-σιγά, αθόρυβα και παρασκηνιακά, κτίζουν προνόμια και ειδικά καθεστώτα. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την εξωφρενική απόφαση εξαίρεσης από το καθεστώς του «πλαφόν στις αμοιβές» που ισχύει από το 2010 για όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, των Προέδρων, διοικητών, υποδιοικητών, μελών διοικητικών συμβουλίων ΔΕΚΟ και άλλων Ν.Π.Δ.Δ. και Ν.Π.Ι.Δ. εφόσον «η πλειοψηφία του Δ.Σ. έχει διοριστεί ή εκλεγεί από το Δημόσιο ή το ΤΑΙΠΕΔ» κι εφόσον « το Δημόσιο ή το ΤΑΙΠΕΔ έχουν την πλειοψηφία των μετοχών»! 

Αιδώς σύντροφοι! Δεν μπορεί να επιχειρείτε να πείσετε όσους ισχυρίζεστε ότι εκπροσωπείτε να αποδεχθούν δυσβάστακτα νέα μέτρα υπερφορολόγησης και περικοπών και την ίδια ώρα να καταθέτετε στη Βουλή-όπως γράφηκε χωρίς να διαψευστεί- τροπολογία για αναδρομικά συνταξιούχων βουλευτών και νόμους με τους οποίους εξαιρείτε από το όριο αποδοχών εκείνους τους οποίους τοποθετείτε!

Στην ΕΣΣΔ χρειάστηκαν ορισμένες δεκαετίες παρεμφερών πρακτικών μέχρι να έρθει η περεστρόϊκα και η γκλασνόστ, αλλά εδώ είμαστε ακόμη στην Ευρώπη.

*H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.