Αθάνατη ελληνική οικογένεια

Με μεγάλo και ειλικρινές σοκ και δέος διάβασα την εξομολόγηση της ηθοποιού Μαρίνας Καλογήρου στη δημοσιογράφο Αθηναϊδα Νέγκα. Δεν θέλω καν να αναφερθώ στα όσα έζησε η γυναίκα∙ σέβομαι τον πόνο της και υποκλίνομαι στο θάρρος της.

Αναρωτιέμαι όμως πάλι, τι συμβαίνει αγαπητοί στις ελληνικές οικογένειες; Τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία; Πώς γίνεται αυτή η μάστιγα, αυτό το αισχρό στάτους να αλλάξει; Αν δεις τα νούμερα, για στάτους πρόκειται. Το 50% των ανθρώπων έχει κάποιον γνωστό στον στενό του οικογενειακό κύκλο που έχει βιαστεί, όπως και μία στις τρεις γυναίκες. Αλήθεια τώρα;

Αλήθεια και δεν μπορεί να βρουν τρόπο οι υπόλοιποι του περίγυρου και η πολιτεία να κάνουν κάτι για αυτό;

Το «δεν βλέπω», «δεν ακούω» και «τι θα πει η γειτονιά» ισχύει δυστυχώς ακόμη και είναι η πηγή της ΜΗ λύσης του προβλήματος. Διότι, πολύ απλά, όποιος ξέρει ότι θα πιαστεί και θα λογοδοτήσει μαζεύεται, μαζεύει και τα κουλά του και όλα τα άλλα του.

Μια ματιά μονάχα φτάνει για να καταλάβεις και προθέσεις κάποιου και τον φόβο κάποιου άλλου. Μια κίνηση, ένα απλό «όχι» ενός παιδιού, ένα κατέβασμα του βλέμματος ή του κεφαλιού, μια άρνηση που δεν περιμένεις, μια συνήθεια που αλλάζει. Δεν χρειάζεται να σου χτυπήσει ο Φρόϊντ την πόρτα για να «διαβάσεις» το παιδί σου, τη φίλη, τη συνάδελφο.

«Καλέ φίλα τον θείο», «πήγαινε στον παπού» και πολλά άλλα τέτοια προστατικής «κάνε» (και βάλε όποιο ρήμα θες εδώ) μεγαλώνουν γενιές και γενιές. Και γιατί να φιλήσει τον οποιοδήποτε ένα παιδάκι; Πες μου, αλήθεια, γιατί; Είναι το φιλί ένδειξη οικειότητας και τρυφερότητας; Είναι. Γιατί πρέπει κάποιος να το δίνει υποχρεωτικά; Μπερδεύουμε συχνά την ευγένεια με τη δουλοπρέπεια, τα κατά συνθήκη, ακόμη και ψεύδη, τις παλαιολιθικές συμβάσεις, τις προκαταλήψεις. Αν η γειτονιά δεν κουτσομπόλευε αλλά μιλούσε κανονικά για κάτι που δεν είναι κανονικό, πολλά κοριτσάκια και αγοράκια δεν θα περιφέρονταν σήμερα με ανοιχτές πληγές.

Διότι, πράγματι, αυτές οι πληγές δύσκολα κλείνουν. Μια προσβλητική φράση που μπορεί να σου κάποιος κοντινός σου όταν είσαι άγουρη ψυχή, και θα τη θυμάσαι για πάντα. Πώς να σβήσεις τα βρωμερά χέρια ή τα γεννητικά όργανα, τη βία, τα βάρβαρα αγγίγματα; Πώς να συγχωρέσεις, να χαϊδέψεις, να παρηγορήσεις, να γείρεις πάνω γλυκά σε έναν εαυτό που θα είναι πεπεισμένος πως εκείνος φταίει, διότι αλλιώς «γιατί σε εκείνον;». Κάτι θα έκανε.

Αυτή η γειτονιά και αυτά τα καφενεία που σφύριζαν την κοντή φούστα και έλεγαν «πώς κυκλοφορεί έτσι» και «τα ήθελε», μπορεί σήμερα να έχει γίνει μπαράκι και σκάφος αλλά η αντιμετώπιση είναι ίδια. Αλλιώς πώς να εξηγήσεις τα τόσα μέσα που εμμέσως στήριζαν τον Φιλιππίδη, πώς να εξηγήσεις ότι όσο δικαζόταν παιζόταν και το σίριάλ του στην τηλεόραση; Ντροπή. Ούτε ένας άνθρωπος δεν σκέφτηκε να παίξουν κάτι άλλο; Ας έβαζαν το Μικρό Σπίτι στο Λειβάδι, αλλά όχι εκείνον και μάλιστα σε χιουμοριστική εκδοχή να «ψυχαγωγεί».

(θα μου πεις «ψυχαγωγεί η Μουρτζούκου που έχει σπάσει τα μηχανάκια τηλεθέασης, ο Φιλιππίδης σε μάρανε;)

Γιατί μπροστά στην ψυχαγωγία σε αυτή τη χώρα, τίποτα δεν φτουράει. Εμείς να περνάμε καλά, κι ας κόψουν οι άλλοι τον λαιμό τους. Τι και αν ο εν λόγω δικάζεται για ένα έγκλημα; Να γελάσει η καρδούλα μας προέχει. Τι και αν ουρλιάζει το σύμπαν για ισότητα και ίση μεταχείριση όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως ορέξεων; Άκου λίγο τα μπουζουκοτράγουδα και θα καταλάβεις ποιος είναι Αντρας στην Ελλάδα. Ο πολλά βαρύς ακόμη βασιλεύει. Το «αυτή στο χώμα και εγώ στη φυλακή» έχει γίνει για την τραπ «με τις γκόμενες πάω με μία κάθε μέρα, για να αδειάζει το πακέτο, αλλιώς έχει βιασμό» ενώ η απιστία και η διπλή ζωή της γυναίκας κοσμεί το ελληνικό ρεπερτόριο. Της γυναίκας παρακαλώ, όχι του άνδρα.

Το ξέραμε ότι ζούμε σε αυτή την κοινωνία που τη γυναίκα ακόμη την υποτιμά, αλλά ειλικρινά δεν φανταζόμουν ότι ζω και σε μια κοινωνία που σε κάθε πέμπτο σπίτι βιάζεται ένα παιδί ή μια έφηβη από συγγενείς και φίλους. Και όταν μιλώ για την ευθύνη της πολιτείας, δεν εννοώ φυσικά ότι μπορεί να έχει έναν κατάσκοπο σε κάθε δύο πόρτες. Εννοώ παραδειγματικές τιμωρίες που θα εφαρμόζονται άμεσα και αμετάκλητα. Εννοώ διαδικασίες άμεσα και αποτελεσματικές για παιδιά που πρέπει να αισθάνονται ασφαλή να μιλήσουν. Εννοώ προστασία και ανωνυμία όσων μιλούν και καταγγέλουν. Εννοώ ψυχολογική υποστήριξη και σεμινάρια γονέων στα σχολεία – ούτε καν παιδιών.

Και ατομική ευθύνη. Κοίτα λίγο προς τον προτεσταντισμό που δεν περιμένει την παρέμβαση της Εκκλησίας για να σου αναθέσει αυτό που οφείλεις να κάνεις απέναντι στην κοινωνία. Πόσω μάλλον απέναντι στην οικογένειά σου – να προστατεύεις τα παιδιά σου. Μπορεί οι γειτονιές να μην υπάρχουν πια, αλλά η κακή τους νοοτροπία διατρέχει ακόμη τους πολίτες. Δώσε φωνή στο «σσς» και προχώρα – σε έχουν ανάγκη περισσότεροι από όσοι φαντάζεσαι.