Η επίσκεψη Τσαβούσογλου: οι “προκλήσεις”, οι “αγκαλιές” και μια Χάγη που θα άλλαζε τα πράγματα…

Κάθε φορά που ένας Τούρκος αξιωματούχος επισκέπτεται την Ελλάδα, η μόνιμη επωδός των ελληνικών μέσων ενημέρωσης περιέχει μια σίγουρη λέξη: «Προκαλεί». Η διαπίστωση είναι διαχρονική και, επομένως, δεν θα μπορούσε να λείψει και από την τωρινή επίσκεψη Τσαβούσογλου.

 Βέβαια, το ίδιο είπαν και έγραψαν και τα τουρκικά ΜΜΕ πριν από ενάμιση μήνα, όταν ο Δένδιας «τους τα είπε μέσα στην έδρα τους», όπως είπαν και έγραψαν τα δικά μας έμπλεα ενθουσιασμού και εθνικής υπερηφανείας.  Τότε, μάλιστα, κοντέψαμε να «χρίσουμε» τον Δένδια…δελφίνο του Μητσοτάκη «από το καραμανλικό στρατόπεδο»!

 Πάει, πέρασε αυτό. Αλλά τώρα, γιατί αλήθεια «προκαλεί» ο Τσαβούσογλου; Επειδή πήγε «ιδιωτικώς»-λέει- στη Θράκη και μίλησε για «τουρκική» μειονότητα. Πρώτα πρώτα και μόνο ο όρος «ιδιωτική επίσκεψη» είναι «αστείος», αλλά στη διπλωματία λέγονται και αστεία πράγματα. Τι σόι «ιδιωτική» είναι μια επίσκεψη ενός υπουργού που δεν πάει να  ρίξει μια βουτιά σε μια παραλία και να φάει σε μια ταβέρνα, αλλά κάνει επαφές με τους επικεφαλής των ομοεθνών του και επαναλαμβάνει τον-πάγιο έτσι κι αλλιώς- χαρακτηρισμό «τουρκική»; Φυσικά, δεν είναι ιδιωτική, αφού το δικό μας  υπουργείο Εξωτερικών δεν λέει «ιδιωτική είναι, ας λέει ό,τι θέλει» και του απαντά με κάθε επισημότητα ότι η μειονότητα δεν είναι εθνική, δηλαδή «τουρκική», αλλά θρησκευτική, δηλαδή «μουσουλμανική», διότι έτσι την καταγράφει η Συνθήκη της Λωζάννης εδώ και έναν αιώνα.

  Τέλος πάντων, άλυτο το ζήτημα. Και δευτερεύον όσο οι «Τούρκοι» ή «μουσουλμάνοι» της Θράκης είναι Ελληνες πολίτες, μια χαρά ζουν εκεί και δεν έχουν καμιά όρεξη να πάνε να ζήσουν χειρότερα στην Ανατολία. Αλλωστε, παρά τις όποιες απαράδεκτες διακρίσεις του παρελθόντος, που επέβαλε το ελληνικό κράτος, η σύγκριση είναι συντριπτική. Οι μειονότητες την Τουρκία(Αρμένιοι, Ελληνες κ.α) εξοντώθηκαν, ενώ στην Ελλάδα αυξάνεται και πληθύνεται.

 Αλλά δεν είναι το μόνο άλυτο ζήτημα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οπως εμείς λέμε ότι η γειτονική χώρα παραβιάζει τη Λωζάννη  με όσα λέει για τη μειονότητα, άλλο τόσο εκείνοι λένε ότι και η Ελλάδα την παραβιάζει, επειδή έχει στρατό στα νησιά, κάτι που η Συνθήκη το απαγορεύει. Ναι, αλλά έχουμε στρατό, διότι η Τουρκία τα απειλεί, απαντάμε, ευλόγως, εμείς. Και, φυσικά, τίποτα δεν θα αλλάξει επ’ αυτών. Η Ελλάδα δεν θα δεχτεί ποτέ να αποστρατιωτικοποιήσει τα νησιά, ακόμα κι αν στην Τουρκία εγκατασταθεί κάποιο πνεύμα εν είδει περιστεράς. Και στο προβλεπτό μέλλον ούτε οι Τούρκοι αξιωματούχοι θα λένε «μουσουλμανική» αντί «τουρκική» μειονότητα.

 Ψιλοπράγματα, θα πει κανείς, μέσα στα υπόλοιπα, τα δύσκολα. Τα οποία δεν κρύβονται όσες ασπασμούς κι αν ανταλλάξουν Δένδιας και Τσαβούσογλου σημερα ή κάποιοι άλλοι αύριο. Δεν κρύβονται ούτε λύνονται με γύρους «διερευνητικών». Και τα δύο είναι καλά και πρέπει να συνεχιστούν. Ετσι ζούμε με την Τουρκία εδώ μισόν αιώνα, οτιδήποτε άλλο θα είναι πολύ χειρότερο.

 Όμως, για να μπορεί κανείς να πει ότι θα επέλθει κάποιο ησυχία στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο, κάτι περισσότερο πρέπει  να γίνει. Και αυτό το «κάτι»  πρέπει να περάσει υποχρεωτικά από ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Να την η Χάγη. Για να έχει διεθνές κύρος και να μη μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Όπως η Λωζάννη κρατάει από το 1923 κι ας σκούζουν κατά καιρούς οι Τούρκοι. Αν γινόταν όπως  λέμε σήμερα «Λωζάννη», αύριο να λέμε «Χάγη», ίσως να μπορούσαμε να απαλλαγούμε από ένα μεγάλο και μόνιμο βραχνά. Διότι η Χάγη θα μπορούσε να λύσει το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ και-γιατί όχι;- και  το θέμα του εναέριου χώρου στο Αιγαίο με κάποια συμβιβαστική λύση. Ώστε οι Τούρκοι να μη λένε «έξι μίλια», εμείς να μη λέμε «δέκα» και να φανταζόμαστε το «δικαίωμα στα δώδεκα» και να βαυκαλιζόμαστε ότι «θα το  ασκήσουμε όταν μείς θα κρίνουμε», ενώ ξέρουμε  ότι δεν θα το κάνουμε. Το ιδανικό σενάριο, λοιπόν, θα ήταν να έρθει μια Χάγη και να το λύσει οριστικά, ώστε να σταματήσουν οι συχνες αερομαχίες στο Αιγαιο.  Όπως και να διευθετήσει τις ΑΟΖ στα ανατολικά και νότια, ώστε να μην σουλατσάρουν πολεμικά πλοία- ίσως και ασκόπως, αν υπάρχει πιθανότητα να αποδειχθεί μη συμφέρουσα η εκμετάλλευση των όποιων φυσικών πόρων της περιοχής, όπως υπαινίχθηκε πρόσφατα και ο Δένδιας.

  Βεβαίως, έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα,  το καλό αυτό σενάριο(προσφυγή στη Χάγη για συγκεκριμένα θέματα-και όχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα, όπως υποκριτικά αναμηρυκάζει παγίως η ελληνική πολιτική τάξη), δεν είναι πιθανό. Εκτός εάν υπάρξει αποφασιστική παρέμβαση των Αμερικανών και συγκατάνευση της Τουρκίας, που ήδη δείχνει εκούσα άκουσα να θέλει επαναπροσέγγιση με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν και με την Αίγυπτο, υπό το απειλητικό φάσμα της οικονομικής χρεοκοπίας. Όλα αυτά είναι, φυσικά, πολύ συγκεχυμένα, δεδομένης και της αμφιθυμίας ή και αλλοπρόσαλλης στάσης του Ερντογάν.

 Μέχρι να γίνει, αν γίνει ποτέ, κάτι τέτοιο, ας σημειώνει «διπλό» ο (κάθε) Δένδιας όταν επισκέπτεται την Τουρκία και ας «προκαλεί» ο κάθε Τσαβούσογλου όταν έρχεται «ιδιωτικώς» στη Θράκη. Με αυτά ζούμε εδώ και τουλάχιστον έξι δεκαετίες, θα ζήσουμε κι άλλο. Όπως και με τα αγκαλιάσματα και τις αβροφροσύνες στα εστιατόρια.

  Ιδιαίτερη αξία θα έχει αν γίνει κάτι περαιτέρω. Κάτι, μια Χάγη δηλαδή, που θα  λύνει οριστικά ένα σοβαρό ζήτημα μεταξύ των δύο χωρών. Αν και όταν δοθεί η ευκαιρία, θα φανεί αν ο κ. Μητσοτάκης έχει τα κότσια να κάνει το αποφασιστικό βήμα και όχι να γίνει έρμαιο των «τουρκομάχων», όπως έγινε έρμαιο των «μακεδονομάχων» με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

 Τουλάχιστον μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο-αν ποτέ γίνει- να αποκλιμακώνεται η ένταση με ανταλλαγή επισκέψεων(να πάει κι ο Μητσοτάκης στην Τουρκία) και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Κατά τη γνωστή τουρκική έκφραση, γιαβάς γιαβάς, αφού δεν φαίνεται ότι μπορεί να γίνει κάτι άλλο…

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.