‘Καμπανάκι’ με Μπαλτά, ‘καμπάνα’ με Γεροβασίλη

Πολλές αναγνώσεις έχει τελικά η ψηφοφορία στην Κεντρική Επιτροπή του Σύριζα για την εκλογή Πολιτικής Γραμματείας. Και πρώτα πρώτα ότι δεν είναι εύκολο ένα κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση να αποκτήσει ενιαίο πολιτικό κέντρο όπως το περιέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος.

Διότι ένα τέτοιο κέντρο προϋποθέτει άλλες, ουσιαστικές, εσωκομματικές διαδικασίες, κάτι που πασιφανώς δεν υπάρχει στον σημερινό Σύριζα. Και, επίσης, μια τέτοια καθοδηγητική αρχή σημαίνει ότι υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη που λειτουργούν σε άμεση διασύνδεση με τον κομματικό σχηματισμό, ο οποίος -με τη σειρά του- είναι σε άμεση διασύνδεση με την κοινωνία.

Όταν και δύο αυτά στοιχεία απουσιάζουν, κάτι που φάνηκε από τις γενικόλογες τοποθετήσεις στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση έθεσαν ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν και στη χειρότερη “απάντησαν” σε υπαρκτά ερωτήματα με συναισθηματικές ενέσεις ηθικού και τηλεοπτικές ατάκες, είναι εύκολο να γίνει απλώς ακόμα μια τρύπα στο νερό.

Έτσι αντί της άμεσης, δημιουργικής συνύπαρξης κυβερνητικών και κομματικών στελεχών και της όσμωσης των απόψεών τους, επιλέχτηκε ο διαχωρισμός τους και η κυριαρχία του ενός πόλου πάνω στον άλλον, δηλαδή, εν προκειμένω, των κυβερνητικών πάνω στους κομματικούς.

Ως αποτέλεσμα προέκυψε μια “Πολιτική Γραμματεία”… δύο ταχυτήτων, όπου τον πραγματικό πολιτικό ρόλο θα έχει το Πολιτικό Συμβούλιο, με 8 κυβερνητικούς και 3 κομματικούς, και την υλοποίηση των αποφάσεων, το “τρέξιμο” δηλαδή των οργανώσεων θα αναλάβει το Εκτελεστικό Συμβούλιο, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά… Οργανωτικό Γραφείο, τα μέλη του οποίου-για τα μάτια του κόσμου- εμφανίζονται αναβαθμισμένα.

Το πιο ενδιαφέρον βέβαια είναι η απόφαση των μελών της Κεντρικής Επιτροπής να “διορθώσουν” την προεδρική εισήγηση, κόβοντας δύο από τα πρόσωπα που ανέφερε, το… 20% δηλαδή της πρότασης Τσίπρα, στέλνοντας έτσι -είτε το κατάλαβαν είτε όχι- μήνυμα απαρέσκειας για τους προεδρικούς χειρισμούς.

Και άντε, ο Μπαλτάς, παρά την ιστορία του στον Σύριζα, και παρ’ ότι υπήρξε πάντοτε στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, είναι ένας υπουργός που δεν άφησε κάποιο άξιο λόγου “ίχνος” από την παρουσία του τόσο στο υπουργείο Παιδείας, όσο και στο υπουργείο Πολιτισμού. Οπότε η καταψήφισή του θα μπορούσε να θεωρηθεί “καμπανάκι” για να ξυπνήσουν όσοι υπουργοί απλώς μετρούν τις μέρες που χάνονται.

Η Όλγα Γεροβασίλη όμως, πολιτικά, και προς τα έξω και προς τα μέσα, είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση: Για ένα μεγάλο και κρίσιμο διάστημα ήταν η επικοινωνιακή εικόνα και η φωνή της κυβέρνησης. Καταψηφίζοντάς την, οι κεντρικοεπίτροποι του κυβερνώντος κόμματος, τα κορυφαία δηλαδή στελέχη του σημερινού Σύριζα, λένε -είτε το κατάλαβαν είτε όχι- ότι δεν τους αρέσει η εικόνα και ο λόγος της κυβέρνησης.

Και αυτό δεν είναι “καμπανάκι” αλλά… καμπάνα.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.