Γυφτάκι; Πάτα το!

Τα καλόπαιδα της Χρυσής Αυγής το φωνάζουν με όλες τις φλέβες του φουσκωμένου λαιμού τους να πάλλονται:  Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Η ορθότητα του τσιτάτου σηκώνει ασφαλώς συζήτηση αλλά ως γνωστόν τα ντοπαρισμένα τάγματα ασφαλείας του Μιχαλολιάκου δεν διακρίνονται ιδιαίτερα στην ανταλλαγή επιχειρημάτων. Όχι όσο στην ανταλλαγή μπουκέτων  εν πάση περιπτώσει…

Έτσι κι αλλιώς υπάρχει και η αντίστροφη οπτική:  Άραγε χρυσαυγίτης γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Ο καταυλισμός στο Χαλάνδρι

Πριν από δέκα χρόνια μετακόμισα από το Παγκράτι στο Κάτω Χαλάνδρι. Ακριβώς απέναντι από τον καταυλισμό των τσιγγάνων στο Νομισματοκοπείο (κάτω από τη Μεσογείων, στο ύψος του ομώνυμου σταθμού του μετρό). Η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν οπτική. Ο μεσίτης μου έδειχνε το σπίτι και βγαίνοντας στο μπαλκόνι αντίκρισα ένα θέαμα όχι ακριβώς σαγηνευτικό: Τσαντίρια, λάσπες, χώματα, σκουπίδια.

Με τον ανθρωπισμό και την ευγένεια που με διέκριναν τότε,  ρώτησα δειλά: «Ωραία θέα, αλλά με τους …αθίγγανους τι γίνεται;» (σας ορκίζομαι,  είπα «αθίγγανοι»…). Ο μεσίτης, λιγότερο ανθρωπιστής από εμένα αλλά και περισσότερο ψεύτης μου απάντησε κυνικά: «Οι γύφτοι;  Σε ένα χρόνο θα έχουν φύγει».  Δεν έφυγαν. Εκείνο που έφυγε σταδιακά ήταν τα προσχήματα, οι αντιστάσεις και τα ρομαντικά αναχώματα που είχα στήσει μέσα μου για να μην πέσω στην αγκαλιά του μίσους και του ρατσισμού. 

Ξεκίνησα με όλη την καλή διάθεση του κόσμου να καταλάβω τον διαφορετικό τρόπο ζωής των  γειτόνων μου, να βρω χίλιες δυο δικαιολογίες για την αδιανόητη συμπεριφορά τους σε μια σειρά ζητημάτων, να κατηγορήσω αποκλειστικά την πολιτεία για την αδυναμία – αδιαφορία της να τους εντάξει στην κοινωνία. Και κατέληξα να περνάω με το αυτοκίνητο μέσα από τον καταυλισμό, οδηγούσε ο κολλητός μου, να βλέπω παιδιά να παίζουν και να του λέω: «Πάτα τα ρε, μη χάνεις τέτοιες ευκαιρίες»! Προφανώς έκανα –κακό – χιούμορ. ‘Η μήπως όχι;

Η διαδρομή από την αφέλεια τύπου Τζον Λένον («imagine all the people living life in peace…») μέχρι τον απόλυτο κυνισμό δεν περιγράφεται σε λίγες αράδες. Μονάχα βιώνεται. Σε γενικές γραμμές πάντως μπορώ να σας πω ότι περιλαμβάνει αμέτρητες άγρυπνες βραδιές με κλαρίνα, Μάκη Χριστοδουλόπουλο, Σώτη Βολάνη και τραγούδια …υψηλής αισθητικής («Τσικουλάτα τσίκι τσίκι τα») στη διαπασών, αμέτρητες βροχερές μέρες που ο δρόμος προς την Μεσογείων γινόταν αδιάβατος από τις λάσπες και τα λύματα του καταυλισμού, αμέτρητες αφόρητες μυρωδιές, αμέτρητες φασαρίες, αμέτρητα σκουπίδια, αμέτρητα θυμωμένα, βασανισμένα σκυλιά κ.ο.κ.

Α, ναι και μια ροχάλα. Την έφαγα στα μούτρα κάποιο μεσημέρι που περνούσα μέσα από τον καταυλισμό,  από διερχόμενο ντάτσουν επειδή… έτσι. Δε χρειάζονταν λόγος στον οδηγό για να με φτύσει. Του ήρθε, το έκανε. 

Ο δρόμος προς τη Χρυσή Αυγή

Κοντολογίς, όσο κι αν το προσπάθησα,  δεν κατάφερα να μη γίνω ρατσιστής. Δεν κατάφερα να διατηρήσω μια ψύχραιμη ματιά. Δεν κατάφερα να συνεχίσω να αποδίδω στο κράτος τις δεδομένες ευθύνες του και να μη θυμώνω με τους τσιγγάνους. Το ομολογώ, τους μίσησα. Τους έβλεπα, τους βλέπω, στο καράβι, στο δρόμο, στη λαϊκή και αμέσως σφίγγεται στο στομάχι μου από την οργή. Το μόνο που κατάφερα είναι να μην παραμυθιαστώ από τη Χρυσή Αυγή και να πέσω στη  παγίδα να ζητήσω τη βοήθεια της.

Τώρα όμως μαθαίνω ότι μετά από πολυετή δικαστικό αγώνα, ο καταυλισμός πρόκειται να εκκενωθεί. Έχουν εκδοθεί όλες οι δικαστικές αποφάσεις και σύντομα αναμένεται να μπει μπουλντόζα και γκρεμίσει τις παράγκες. Μαθαίνω επίσης ότι κάποιες αριστερές δυνάμεις του δήμου Χαλανδρίου ετοιμάζουν αντίσταση!

Προτρέπουν τα παιδιά των τσιγγάνων να πιαστούν  χέρι – χέρι για να εμποδίσουν την κατεδάφιση των …περιουσιών τους, έχουν βρει δικηγόρο και απειλούν να φτάσουν μέχρι τις διεθνείς διοργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Λες και τα δικά μας δικαιώματα ή τα δικαιώματα των οικοπεδούχων δεν είναι ανθρώπινα.  Είναι καπιταλιστικά και άρα αμελητέα…

Δεν ξέρω λοιπόν αν Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι.  Χρυσαυγίτης όμως σίγουρα γίνεσαι. Και δε σε κάνουν μονάχα οι συνθήκες, η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας, η κοινωνική και η οικονομική κρίση, η έξαρση του μεταναστευτικού. Σε κάνει και η στάση της Αριστεράς, που πολλές φορές αρνείται να δει την ουσία του προβλήματος αφήνοντας τους πολίτες βορά σε συμμορίες, οι οποίες εκμεταλλεύονται το κενό.

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…