Τα μούσια της Eurovision

Το να πεις ή να γράψεις ότι δεν σου αρέσει το θέαμα της μουσάτης Κοντσίτα που θριάμβευσε στη φετινή  Eurovision, δε σε κάνει ομοφοβικό. Υπάρχουν άνδρες που δεν μου πάει καθόλου η αισθητική τους, υπάρχουν γυναίκες που δεν μου πάει καθόλου η αισθητική τους και φυσικά υπάρχουν και γκέι που δεν μου πάει καθόλου η αισθητική τους. Αυτά τα πράγματα είναι υποκειμενικά. Και ενώ αντιλαμβάνομαι και σέβομαι το μήνυμα που θέλησε να περάσει η Αυστρία με τη συγκεκριμένη συμμετοχή στον διαγωνισμό, διατηρώ το δικαίωμα να  βρίσκω άσχημο το θέαμα μιας κυρίας με τουαλέτα, βλεφαρίδες και μούσι.

Δεν διατηρώ όμως, επειδή στην πραγματικότητα ποτέ δεν το είχα, το δικαίωμα να πω στη  Κοντσίτα πως να ζήσει τη ζωή της, στην Αυστρία ποιον τραγουδιστή να στείλει στη Eurovision ή στους Έλληνες ποιον να ψηφίσουν.  Το ξεκαθαρίζω, διότι  αυτό που ξεκίνησε ως απλός χαβαλές στα ελληνικά social media, κατέληξε ως συνήθως σε ένα απογοητευτικό και εξαιρετικά χυδαίο ξέσπασμα «βαρβατίλας». Εμείς οι αντρακαράδες, όχι απλώς θέλαμε να ξεράσουμε με την Κοντσίτα (και όχι ας πούμε με κάτι Ελληνάρες λαϊκούς τραγουδιστές, με ανοιχτό πουκάμισο, χρυσή  καδένα χαμένη στο δασύτριχο στήθος τους και κερί από το αυτί στο μυτερό νυχάκι…), όχι απλώς ντρεπόμαστε με την «ανωμαλία»  που ήταν υποχρεωμένα να βλέπουν τα παιδιά μας, αλλά επιπλέον, ντραπήκαμε και επειδή τους δώσαμε το δωδεκάρι. Προσωπικά νομίζω ότι η Ελλάδα μας  προσφέρει καθημερινά πολλούς λόγους ντροπής. Ειδικά με τον τρόπο που ψηφίζει. Η προτίμηση του κοινού της Eurovision στην Κοντσίτα δεν ανήκει σε αυτούς. Οι αντιδράσεις του γνωστού πατριωτικού φασισταριού στο ίντερνετ για τη νίκη της Αυστρίας, ανήκει.

Παντού, σε ολόκληρη την Ευρώπη υπήρξε ενόχληση για την Κοντσίτα.  Απλώς στις χώρες που έχουν λύσει τα συγκεκριμένα ζητήματα, δεν  μπερδεύει κανείς  την προσωπική του οπτική με την κοινωνική. Κανείς δηλαδή  δεν φωνάζει ότι επειδή στον ίδιο δεν άρεσε η συγκεκριμένη εικόνα, οι γκέι πρέπει να περιοριστούν, να μην τους βλέπουμε, αίσχος, ντροπή, που πάει  αυτός ο κόσμος κ.λ.π. Οι πολίτες που έχουν εκπαιδευτεί στην ουσιαστική συμβίωση με το διαφορετικό, γνωρίζουν πώς όταν δεν τους αρέσει κάτι, μπορούν απλώς να αδιαφορήσουν. Δεν απαιτούν την εξαφάνιση του. Αντιθέτως, οι πολίτες σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ όπου η ομοφοβία είναι καθεστώς (κυβερνητικό καθεστώς) έχουν την αλαζονεία να θέλουν να επιβάλλουν την άποψη τους.  Εμείς τελικά που ανήκουμε;

Πραγματικά δεν ξέρω τι θα χρειαστεί για να αποδεχθούν κάποια στιγμή όλοι στην Ελλάδα  (να το αποδεχτούν όμως πραγματικά και όχι στα λόγια) ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να ευτυχίσει (ή έστω να το προσπαθήσει)  με τον τρόπο που θέλει, εφόσον δεν βλάπτει τους συνανθρώπους τους.   Πρόκειται για κάτι τόσο θεμελιώδες που δεν μπαίνει  σε διαπραγμάτευση.  Κι ωστόσο εμείς επιμένουμε να το βάζουμε.  Και να θεωρούμε ότι έχουμε λόγο στις ζωές των άλλων.  Αν ξεπεράσουμε τη συγκεκριμένη πεποίθηση κάποια στιγμή, δε θα γεμίσει η χώρα  με «Κοντσίτες» , όπως βλακωδώς επιμένουν οι ομοφοβικοί γονείς που βάζουν μπροστά τα παιδιά τους . Θα γεμίσει με ανθρώπους λίγο λιγότερο καταπιεσμένους και  λίγο περισσότερο ευτυχισμένους. Ίσως και λίγο καλύτερους.

* Το άρθρο του κ. Κεφαλογιάννη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο prismanews.gr.

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr και στο Contra.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…