Το συνέδριο του Χαλίφη

Ο Ιζνογκούντ της ελληνικής πολιτικής, ο Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη, έκανε και το συνέδριό του. Συγκινητική και η προσπάθεια των ατροφικών πια συμφερόντων που ανέλαβαν εργολαβικά να τον αναστήσουν. Την εικόνα του, το ήθος του, την αξιοσύνη του, την ευστροφία του, το κύρος του. Να τους το αναγνωρίζουμε. Μόνο που όλοι εκείνοι ένα πράγμα λησμόνησαν. ‘Ότι ο Χαλίφης έμεινε χωρίς Χαλιφάτο. Τι σημασία έχει όμως, εκείνος θα το ζήσει ερήμην, μέχρι τελικής πτώσεως. Δικής του, του ΠΑΣΟΚ, της χώρας, θα δείξει.

Μίλησε λοιπόν στο συνέδριο ο μεγαλομάρτυρας της «μεγάλης κεντροαριστεράς» για «ολική επαναφορά». Στις λέξεις πρώτος και  στα συνθήματα. Μόνο που έκανε μια λέξη λάθος. Μάλλον πρόκειται  για «ολική καταστροφή». Στην οποία  υπήρξε πρωτομάστορας. Δεν στήριξε όταν έπρεπε, ολιγώρησε, υπονόμευσε και τώρα θερίζει ό,τι έσπειρε. Είναι πια ξεκάθαρο ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος συνεργάστηκε –ακουσίως- με τον Αντώνη Σαμαρά για να μοιράσουν δυο καρέκλες και μερικά δάνεια, διώχνοντας τον Παπανδρέου για να κάνουν ακριβώς τα ίδια που έκανε κι εκείνος, αλλά με μια μεγάλη διαφορά – χωρίς να τα πιστεύουν. Περιμένει πια ο κ. Βενιζέλος στην πρωθυπουργική θερμοκοιτίδα το πλήρωμα του χρόνου. Ηγέτης όμως δεν θα γίνει επειδή το θέλει εκείνος ή οι γνωστοί φίλοι του, αλλά θα γίνει μόνο εάν το θέλει ο λαός. Και ο λαός δεν το θέλει. Δεν το θέλησε ποτέ. Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ τον απέρριψε το 2007 και μάλιστα με ηχηρό τρόπο. Δυστυχώς όχι τόσο ηχηρό ώστε να ακουστεί στα βάθη του Καιάδα εγωισμού που κρύβει μέσα του.

Επίσης εντύπωση προκαλεί η απόφαση του κ. Βενιζέλου να αποκλείσει ουσιαστικά (με μακιαβελικές μηχανορραφίες και αστείες δικαιολογίες) τους ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ από τις διαδικασίες – εκτός από τη φίλη Συλβάνα – και αποδεικνύει τον αυταρχισμό, τη ρεβανσιστική διάθεση και τη μανία με την οποία είναι αποφασισμένος να ζήσει το όνειρό του (μόλις θυμήθηκα και τον τρόπο διαγραφής του Παπακωνσταντίνου, τι τα θες). Ο ακρωτηριασμός του ΠΑΣΟΚ από το ευρωπαϊκό του σκέλος, σηματοδοτεί μια μετάλλαξη σε κόμμα εσωστρεφές που με πείσμα θα κρατήσει ακόμα και την αναπνοή του για να κάνει τους άλλους να το προσέξουν. Αλλά η έλλειψη οξυγόνου οδηγεί σε ανήκεστες εγκεφαλικές βλάβες.

Εκείνος λοιπόν και τα μέσα που τον στηρίζουν, μετασυνεδριακά ζουν στον πλανήτη Happy, σε μια εικονική πραγματικότητα για το ρόλο τους, τις ευθύνες, τη χρησιμότητα, την αποτελεσματικότητά τους και ένα όραμα που δεν αφορά κανέναν. Ο Χαλίφης δείχνει πλέον το δρόμο για νέες κατακτήσεις και νέους αγώνες, με υψωμένο το σπαθί, όπως πάντα φαντασιωνόταν τον εαυτό του. Παρέα με μερικούς στρατηγούς με σκουριασμένες πανοπλίες. Λεπτομέρεια: Κανένα στρατιώτη.

* Ο Μιχάλης Λούπης σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ με μεταπτυχιακό στη Ναυτιλιακή Πολιτική όμως ασχολήθηκε με τα περιοδικά και την τηλεόραση ως δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στις εκδόσεις Λυμπέρη, στο Mega Channel και στον ΣΚΑΙ. Την περίοδο 2010 -2012 εργάστηκε στο γραφείο τύπου του ΥΠΠΟΤ.