Καπετάν Γιώτη, η Δεξιά δεν θα αλλάξει ποτέ

Στο μακρινό, πια, 1989 ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε κάνει μία δήλωση που έμελλε να μείνει στην ιστορία. “Η Δεξιά άλλαξε” είχε τονίσει ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ (το οποίο ήταν τότε μέλος του ενιαίου Συνασπισμού), ίσως και για εξωραϊσει την πολιτική του επιλογή να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για να προκύψει η περιλάλητη κάθαρση της πολιτικής ζωής (με τη δίωξη του Ανδρέα Παπανδρέου για το σκάνδαλο Κοσκωτά).

Εχουν περάσει από τότε 31 ολόκληρα χρόνια αλλά η ρήση του πάλαι ποτέ καπετάν Γιώτη ουδέποτε επιβεβαιώθηκε στην πράξη. Και αν για τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία ήταν ένα κράμα βασιλοφρόνων, ακροδεξιών και βαθιά συντηρητικών, ίσως αυτό να μην συνιστούσε είδηση, θα περίμενε κανείς ότι η Νέα Δημοκρατία του 2020 στην οποία προεδρεύει ένας πολιτικός που αυτοπροσδιορίζεται ως φιλελεύθερος κεντροδεξιός θα ήταν όντως διαφορετική.

Η πραγματικότητα όμως διαψεύδει όσους πιστεύουν ότι η ελληνική δεξιά, ως πολιτική κολώνα της ελληνικής αστικής τάξης, μπορεί να αλλάξει. Πρώτα από όλα να αρχίσουμε από το προφανές. Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει απαλλαχθεί από το σαράκι της ακροδεξιάς. Ο σημερινός της αντιπρόεδρος ήταν βουλευτής του ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατσαφέρη και προπαγάνδιζε από την τηλεόραση βιβλία του αντισημίτη Κώστα Πλεύρη. Ο υπουργός αγροτικής ανάπτυξης και βουλευτές Μάκης Βορίδης έχει διατελέσει πρόεδρος της Νεολαίας ΕΠΈΝ. Κάθε άλλο σχόλιο είναι περιττό.

Η Δεξιά όμως δεν αλλάζει στην Ελλάδα όχι γιατί αποτελούν βασικά στελέχη της ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης (αλλά και ο νέος αστέρας της alt right Δεξιάς Κωνσταντίνος Μπογδάνος) αλλά διότι δεν θέλει να διαρρήξει τους δεσμούς της με τα στοιχεία εκείνα που τη διατηρούν μεγάλη πολιτική δύναμη μέχρι και σήμερα. Δηλαδή, την επιχειρηματική ελίτ, μεγάλος μέρος της άρχουσας τάξης και τα σώματα ασφαλείας.

Με τα τελευταία η ελληνική δεξιά αναπτύσσει σχέσεις στοργής αδιαλλείπτως από το 1946 και μετά. Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες βέβαια, θεωρούμε περίπου ως φυσιολογικό το γεγονός ότι οι Ελληνες αστυνομικοί στηρίζουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία το κόμμα που εκφράζει τη δεξιά. Το Λαϊκό Κόμμα, το Συναγερμό του Παπάγου, την ΕΡΕ, τη Νέα Δημοκρατία, το όνομα, έτσι και αλλιώς, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αφού ο ιδεολογικός πυρήνας παραμένει ο ίδιος.

Νέα Δημοκρατία και Σώματα Ασφαλείας με τη σειρά τους αποτελούν τον πυλώνα στον οποίο η ελληνική αστική τάξη έχει στηρίξει τη δική της, κοινωνική κυριαρχία. Αλλά για ποια ελληνική αστική τάξη ομιλούμε; Μα γι’ αυτήν που φαντάζεστε βέβαια. Την αστική τάξη που έχει μάθει, χρόνια τώρα, να σιτίζεται από το κράτος, να ξεκοκαλίζει τους πακτωλούς χρημάτων που φτάνουν στη χώρα για την ανάπτυξή της (από το σχέδιο Μάρσαλ μέχρι τα πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ) και να πίνει στην υγεία των κοροϊδων. Παλιά της τέχνη κόσκινο.

Οι όποιες εξαιρέσεις, που όντως υπάρχουν σήμερα στο κυβερνών κόμμα, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα της σχέσης του πολιτικού αυτού σχήματος με την παρασιτική ολιγαρχία που έχει πάντα την ευγενική προστασία των σωμάτων ασφαλείας και ιδιαίτερα της ΕΛΑΣ. Στις εξαιρέσεις δε αυτές ΔΕΝ συγκαταλέγεται ο μέχρι πρότινος κεντροαριστερός και από τις 8 Ιουλίου του 2020 ακραιφνώς δεξιός Μιχάλης Χρυσοχοϊδης που βάζει σε εφαρμογή το δόγμα Μητσοτάκη για νόμο και τάξη. Είναι δύσκολο πράγμα άλλωστε η πολιτική λεβεντιά στην πατρίδα μας.

Οσο, λοιπόν, υφίσταται η συνθήκη των πολύ στενών σχέσεων του κυβερνώντος κόμματος με μία τάξη η οποία μόνο κατ’ όνομα είναι αστική (στην πραγματικότητα πρόκειται για…καταναλωτές ΕΣΠΑ με το κιλό) η δεξιά δεν πρόκειται να αλλάξει και η ρήση του καπετάν Γιώτη δεν θα δικαιωθεί ποτέ. Στο κάτω-κάτω της γραφής για να αλλάξει κανείς πρέπει να το θέλει. Ε, η ελληνική δεξιά δεν θελει να αλλάξει γιατί σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να ξεβολευτεί και να εκπέσει από τη θέση στην οποία βρίσκεται χρόνια τώρα. Αυτή του μεγάλου μεσάζοντα.