Στο super market του Νικ-Νικ

Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ένα  super market της πολιτικής. Υπό την έννοια ότι έχει πολλές ιδέες. Δεν θα υπήρχε πρόβλημα με τον πλουραλισμό, που άλλωστε είναι και το ζητούμενο στην πολιτική, αν οι ιδέες δεν ήταν αντικρουόμενες μεταξύ τους. Ο Αχαιός πολιτικός μπορεί με την ίδια ευκολία να αιωρείται μετά ταλαντεύσεως από το μνημόνιο στο αντιμνημόνιο και τούμπαλιν.

Είναι δείγμα ευφυΐας βέβαια να μπορεί κανείς να σταθμίζει τις περιστάσεις και να έχει το θάρρος να αλλάζει γνώμη. Η περίπτωση Νικολόπουλου ωστόσο είναι κάπως διαφορετική. Τραγικές συμπτώσεις θα έκαναν κάποιον δύσπιστο να πει ότι ο Νικ-Νικ (όπως τον αποκαλούν “χαϊδευτικά” οι δημοσιογράφοι) είναι ευφυής αλλά νοιάζεται πρωτίστως -αν όχι μόνο- για το πολιτικό του τομάρι.

Εκλέγεται βουλευτής από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 αλλά έγινε φίρμα όταν “έπιασε” το ρεύμα της εποχής και αφού ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο, αποφάσισε να “βγει στο βουνό”. Παραιτήθηκε από την υπουργική καρέκλα σε διάστημα λιγότερο του ενός μήνα, αλλά παρέμεινε στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ μέχρι που ο Σαμαράς τον διέγραψε. Άλλωστε δεν ανήκε πλέον ιδεολογικά εκεί. Στη συνέχεια ίδρυσε το  Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος, κατάλοιπο των θεολογικών -μεταξύ πολλών άλλων- σπουδών του. Το ρεύμα τον έσπρωξε στο φιλόξενο κόμμα του Πάνου.

Έτσι κάπως βρέθηκε ξανά στην αυλή της εξουσίας. Όπως πολλοί άλλοι άλλωστε και με λιγότερες μανούβρες. Κάπου ανάμεσα συνεργάστηκε και με τον “νομάρχη της καρδιάς μας” αλλά και τον “στρατηγό άνεμο”, ενώ έβρισε χυδαία τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου και τον σύντροφό του.

Φέτος το καλοκαίρι, πήρε επιτέλους σαφή θέση από την αρχή. Νωρίς νωρίς στις αρχές Ιουνίου, πριν αρχίσουν οι συμπολίτες του τα μπάνια στο Ρίο και τον αγνοήσουν. “Είμαι έτοιμος να ψηφίσω μία αναπτυξιακή συμφωνία, επ’ ουδενί όμως ένα “μνημόνιο”, υπό την έννοια ότι ως μνημόνιο στην Ελλάδα συνηθίσαμε να λέμε μία συμφωνία που προβλέπει μειώσεις μισθών και συντάξεων και άλλα οριζόντια μέτρα που οδηγούν την κοινωνία σε εξαθλίωση” (Καρφίτσα Ιουν 2015).

Ακριβώς έναν μήνα αργότερα, υπό το βάρος των εξελίξεων άλλαξε γνώμη και δήλωνε: “Υπάρχει έντονος προβληματισμός. Εγώ έχω ζυγίσει τα πράγματα… Η εισήγησή μου, ναι, αυτή θα είναι να ψηφίσουμε τη συμφωνία και έχω εισπράξει και αρνήσεις”. (ΑΠΕ Ιούλ 2015). Ενδιαμέσως είχε εξηγήσει ότι δεν θα ψηφίσει “αμάσητα” τα μνημόνια όπως κάποιοι άλλοι που δεν τα διάβασαν. Το πιάσατε το υποννούμενο, ε;

Αφού λοιπόν ψήφισε το “μνημόνιον το αριστερόν”, χθες μας ανακοίνωσε ότι θα καταψηφίσει άρθρα του νομοσχεδίου, παρά το γεγονός ότι δεν αποχωρεί από τους ΑΝΕΛ, μέχρι… νεοτέρας.

Ο Νικολόπουλος είναι παλιά καραβάνα της πολιτικής. Βλέπει τα δύσκολα και “την κάνει” με ελαφρά πηδηματάκια για δεύτερη φορά. Και το κάνει νωρίς, για να μην μείνει με τον “μουτζούρη” στο χέρι, αν τον προλάβουν άλλοι, και θεωρηθεί αποστάτης. Παραμένει μέχρι να δει τι θα κάνει αλλά ξεκινά και μια εκπομπή με τίτλο “Μαξίμου ακούει”; για να εκτονώνεται πολιτικά προφανώς. Δεν βλέπει ψωμί στη συγκυβέρνηση, δεν έγινε και υπουργός, ή έστω αντιπρόεδρος της Βουλής, οπότε δεν έχει λόγο να κάψει το πολιτικό του κεφάλαιο.

Όπως το έκαψαν και τόσοι άλλοι που υποχρεώθηκαν να ψηφίσουν μεταρρυθμιστικούς νόμους που στεναχώρησαν την “πελατεία”. Σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια στη διακυβέρνηση, όσοι υπέπεσαν στο “αμάρτημα του μνημονίου”, δημιούργησαν ασφυξία στους πολίτες. Οι τελευταίοι -κυριολεκτικά- δεν θέλουν να τους ξαναδούν.

Πολλοί πίστεψαν ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα ήταν η τελευταία πράξη των αντιμνημονιακών καριέρας. Ότι δηλαδή κανείς δεν θα ξανατολμούσε να αρθρώσει απλώς λόγο διαμαρτυρίας χωρίς σαφείς προτάσεις.

Οι εξελίξεις τους διέψευσαν. Μετά τους Λαφαζάνηδες, ο Νικολόπουλος αναλαμβάνει να ψαρέψει από τη λίμνη των αντιμνημονιακών. Τουλάχιστον αυτών που φοβούνται τους “κομμουνιστάς”. Δεν έχει πρόταση, ούτε σχέδιο. Προς το παρόν τουλάχιστον. Ούτε φυσικά φαντασιώνεται δραχμές. Ειδάλλως θα είχε επιλέξει να συμπορευθεί με το Λαφαζάνη ή τους 4711 του Βαρουφάκη. (Όσοι είναι τέλος πάντων). Αν και με τον Νικολόπουλο τίποτε δεν είναι βέβαιο.

Πάντοτε θα υπάρχει κάποιος που θα επαναλαμβάνει το κόλπο, όσο παλιό και αν είναι. Κάποιοι, έστω και λίγοι, την “πατάνε” ακόμη με τον “παππά”. Η δημαγωγία άλλωστε είναι μια πανάρχαια “τέχνη” και την συμπύκνωσε σε μια φράση ο Γκράουτσο Μαρξ: “Αυτές είναι οι ιδέες μου κι αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες”. Ο Νικολόπουλος το πήρε τοις μετρητοίς…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA