Je suis Grec!

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν την απογοήτευση και το θυμό που νιώθουν οι Έλληνες αυτές τις ημέρες για το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα και το χρεωκοπημένο κράτος που αυτό δημιούργησε.

Ενάντια σε κάθε λογική, με πρόφαση ένα παρωχημένο συνταγματικό όρο και με την κοινή γνώμη να είναι αντίθετη σε μεγάλο ποσοστό (πάνω από 60%), επιβάλλουν και πάλι εκλογές σε μια χώρα που μαστίζεται από αστάθεια, έχει εξοντωθεί από τα μέτρα λιτότητας και εξαρτάται απόλυτα για την επιβίωση της από τους πόρους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Σε μια εποχή όπου υπάρχει προδηλη η ανάγκη για ενότητα και σύμπνοια μεταξύ των πολιτικών κομμάτων προκειμένου να διαπραγματευτούν συλλογικά καλύτερους όρους με τους δανειστές, το βαθιά άρρωστο

Ελληνικό πολιτικό σύστημα, από αριστερά μέχρι δεξιά χωρίς καθόλου εξαιρέσεις, επιλέγει για άλλη μια φορά τη δική του ατζέντα διάσωσης αδιαφορώντας προκλητικά για το συλλογικό συμφέρον.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο χώρας θηράματος ενός τόσο αναξιόπιστου και ανεύθυνου πολιτικού καιροσκοπισμού σε επίπεδο κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, παρέα με τους γνωστούς δορυφόρους πολιτικούς νάνους πρόθυμους να ξεπουληθούν στον μεγαλύτερο πλειοδότη.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των μεγάλων Ελληνικών κομμάτων είναι η άσβεστη δίψα για εξουσία και θέσεις βιοπορισμού ανεξαρτήτως τιμήματος. Την ίδια στιγμή αδιαφορούν προκλητικά για τις δομικές μεταρρυθμίσεις που η χώρα χρειάζεται απεγνωσμένα , απρόθυμοι να πληρώσουν το πολιτικό κόστος που απαιτείται για να κινηθεί η Ελλάδα στην κατεύθυνση των σύγχρονων ανεπτυγμένων χωρών.

Η πρώτη μας ελπίδα για μερική λύτρωση από αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα θα ητανε οι εδώ και καιρό αναγκαίες συνταγματικές αλλαγές που θα περιοριζαν και θα ελεγχανε καλύτερα την πολιτική εξουσία όπως και την χωρις προηγουμενο διαπλοκη της με την δικαστικη.

Δυστυχως οι πρόωρες εκλογές εξαφάνισαν αυτή την μοναδικη ευκαιρία, καταδικαζοντας ολους μας σε συνεχιση της ομηρειας μας στον αναχρονισμο που λεγεται Ελληνικο Συνταγμα.

Η δεύτερη ελπίδα μας θα ητανε (όπως έγινε στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία) η δημιουργία ενός ενοποιημένου πολιτικού συνασπισμού που θα διαχειρισθει όλες τις αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όχι επειδή οι δανειστές τις επιβάλλουν, ούτε για να πληρώσουμε το μη βιώσιμο χρέος μας , αλλά για να θεραπευσουμε την ημιθανη μη βιωσιμη οικονομία μας.

Δυστυχώς το επιπεδο πολιτικου διαλογου στην Ελλάδα εξαντλειται σε υπεραπλουστευμένους όρους και ταμπέλες όπως “οι Κακοί Νεοφιλελεύθεροι ιδεολόγοι που υποστηρίζουν την ελευθερη αγορα που υποδουλώνει τους καλούς εργατικούς ανθρώπους” από τη μία πλευρά και από την άλλη οι “Καλοί Αριστεροί παντός καιρού, Σοσιαλιστές κλπ. που οραματίζονται έναν Κρατικό Καπιταλισμό που υπόσχεται δουλειές για όλους”.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια ιστορικά μοναδική χρονικη περιοδο, που δεν θα μπορουσαν να κατανοησουν η να ερμηνευσουν ακομη και οι μεγαλυτεροι διανοητες των περασμένων δύο αιώνων.

Σε μια εποχή όπου ένα παγκοσμιοποιημενο οικονομικό καπιταλιστικό σύστημα βασιλεύει αναποδραστα, και όλες οι χώρες αναζητούν μεθόδους και τρόπους για να μην υπονομεύσουν την πραγματική δημοκρατία μέσα από την οικονομική ανισότητα που αναπόφευκτα δημιουργείται.

Σε μια εποχή που τα παλιά βιβλία δεν δίνουν καμία λύση στα προβλήματά μας και τα νέα βιβλία δεν έχουν ακόμα γραφτεί. Σε μια εποχή που η τεχνολογική πρόοδος και οι δυνάμεις που συνδέονται με αυτή δημιουργούν πλούτο και οικονομική ανισότητα από τη μία πλευρά, ενω από την άλλη οι σοβαροι πολιτικοί ηγέτες αναζητούν δημοκρατικούς δρομους για να διατηρήσουν ένα ανθρώπινο και εύρωστο κράτος, εφευρίσκοντας νέες μεθόδους και τρόπους διαχυσης των ωφεληματων.

Σε αυτή την εποχή που απαιτούνται όσο ποτέ οραματιστές, μορφωμένοι, μετριόφρονες, έμπειροι άνθρωποι να τιμονεψουν στη φουρτουνα , έχουμε τη χειρότερη πολιτική ελιτ που είχαμε ποτέ, ανθρωποι κοντοθωροι και απειροι, αλαζονικοί και εγωκεντρικοί, ημιμαθείς και παράλογα επιθετικοί.

Όλοι οι Έλληνες έχουμε καταλάβει και αποδεχθεί στο έπακρο ότι το μόνο μας μέλλον βρίσκεται μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι ο διεφθαρμένος, άκαμπτος και υπεράριθμος δημόσιος τομέας πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο, ότι χρειαζόμαστε ένα μοντέρνο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα (με την ελπίδα να γίνει κοινό και Ευρωπαϊκό), ότι τα μέτρα λιτότητας οδηγούν σε αδιέξοδο, ότι η ανάπτυξη και οι δουλειές απαιτούν πραγματικά εξυπνους, μορφωμένους και έμπειρους ανθρώπους, ότι οι επενδύσεις απαιτούν πολιτική σταθερότητα, ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να προέρχεται μονο από το κράτος (ειδικά το χρεωκοπημενο Ελληνικό κράτος) αλλα σε συμπραξη με ιδιωτικα κεφάλαια.

Αντι όμως για την αυτονοητη ενοτητα γυρω από κοινους στοχους, στο σουρρεαλιστικό Ελληνικό πολιτικό σκηνικό βιωνουμε μόνο ανωφελο πόλεμο και καταστρεπτικό χάος. Η τυφλωμενη από το εγω της πολιτική ελίτ, μαζί με την βιομηχανία των media που αναγκαστικα αλλα και αμηχανα την υπηρετει, κατάφεραν και πάλι να χωρίσουν και να πολώσουν τον κόσμο κάτω από ψεύτικα, τεχνητά και φανταστικα διλήμματα.

Όλοι εμείς, οι άτυχοι πολίτες αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε (όπως ο πρωταγωνιστης στο Κουρδιστό Πορτοκάλι, με τα μάτια δεμενα ερμητικά ανοιχτά) την εξέλιξη ενός ακόμη επεισοδίου του γνωστού κακοπαιγμενου θεατρικού έργου “Ελληνικές Εκλογές” που εξυπηρετεί μόνο την απληστία και τις φιλοδοξίες των μελών του ελληνικού πολιτικού οικοσυστήματος και των ανεπαγγελτων συνεργατων τους.

Ομως στην άλλη οχθη, στον πραγματικό κόσμο, όπου ζούμε όλοι εμεις οι υπόλοιποι , ο φόβος για το άγνωστο και η αίσθηση ότι κυοφορουνται χειροτερα τερατα, συνεχίζουν να απομυζουν τη χώρα από το καλύτερα μυαλα και τα επενδυτικα ιδιωτικα κεφαλαια που απελπισμενα χρειαζόμαστε.

Δυστυχως στο λικνο της περιβοητης Ελληνικης Δημοκρατίας βασιλεύει η χειρότερη μορφή Κομματοκρατίας.

 

*Ο Θ. Σιωζόπουλος είναι πρόεδρος της ΕΝΕΔ