Όλα τα ‘χαμε οι πανηγυρισμοί μας έλειπαν

Και μόνο η απόφαση για τη δημιουργία του αυτόματου «κόφτη» που θα υπάρχει πλέον εσαεί, όσο υπάρχουν μνημόνια, και θα ενεργοποιείται όποτε η όποια κυβέρνηση δεν πιάνει  τους «στόχους», θα έπρεπε να μας οδηγεί σε περίσκεψη.

Πρώτα πρώτα γιατί αυτός ο «κόφτης»,  που τον αποκαλέσαμε –τρομάρα μας-  και «ελληνική πρόταση»,  ενώ είναι σαφώς γερμανικής εμπνεύσεως και προελεύσεως,  έρχεται για να μείνει και για να κρέμεται πάνω από το κεφάλια μας όσο χρωστάμε, δηλαδή, με την ύφεση που ζούμε, στον αιώνα τον άπαντα.

Και κατά δεύτερο, γιατί το παιχνίδι παραμένει στημένο, καθώς οι περιβόητοι «στόχοι» δεν αποφασίζονται από θεού, ούτε με κάποιο αδιάβλητο τρόπο από «ειδικούς», αλλά πολιτικά, επειδή έτσι θέλει  το κουαρτέτο και επειδή εμείς που βρισκόμαστε σε καθεστώς επιτροπείας αδυνατούμε να αντιδράσουμε.

Αντί για την αναγκαία  περίσκεψη όμως, αυτοί που μας εκπροσωπούν εμφανίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ να… πανηγυρίζουν, επειδή επιτέλους –όταν ολοκληρωθεί η «αξιολόγηση»- οι δανειστές θα αρχίσουν να συζητούν τι θα γίνει με το χρέος. Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους,  ουδείς πλέον, ούτε οι δανειστές ούτε εμείς, δεν μιλάει για «κούρεμα», δηλαδή σε απλά ελληνικά απεμπολήσαμε τον βασικό στόχο των προηγούμενων χρόνων.

Αλλά και στα υπόλοιπα δεν τα πήγαμε και τόσο καλά. Γιατί όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του Eurogroup, για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, οι «θεσμοί»  πρέπει «να λάβουν γρήγορα το σχέδιο του συμπληρωματικού μνημονίου αντίληψης, συμπεριλαμβανομένης της τελικής πλήρους λίστας προαπαιτούμενων καθώς επίσης και την έκθεση συμμόρφωσης για την πρώτη αξιολόγηση».

Και νέα («τελική») λίστα προαπαιτούμενων λοιπόν και νέο… μνημόνιο, έστω και «συμπληρωματικό», για να αποδείξουμε ότι αντιληφτήκαμε ποιος κάνει κουμάντο και έκθεση «συμμόρφωσης». Αλλά εμείς… πανηγυρίζουμε, επειδή προφανώς το αυτί μας δεν ιδρώνει και συνηθίσαμε να φορτωνόμαστε μνημόνια.

Ίσως βέβαια «πανηγυρίζουμε» για να ξεχάσουμε τις κόκκινες γραμμές που πήραμε άσπρη μπογιά και τις σβήνουμε μία μία. Παρελθόν πλέον και το αφορολόγητο των 9.100 που εάν δεν γινόταν δεκτό θα οδηγούσε σε παραίτηση τον αρχιδιαπραγματευτή Ευκλείδη Τσακαλώτο, παρελθόν και η προστασία των δανείων από τα αρπακτικά funds, και –κυρίως- παρελθόν εκείνο το «δεν πρόκειται να μειωθούν συντάξεις και μισθοί στο Δημόσιο».

Γιατί –παρά τους πανηγυρισμούς- το κείμενο του Eurogroup είναι σαφές: δεν αρκεί το ασφαλιστικό και το φορολογικό, κι ας είναι κομμένα και ραμμένα στις απαιτήσεις των δανειστών αλλά χρειάζονται  «και πρόσθετα δημοσιονομικά παραμετρικά μέτρα, όπως η μεταρρύθμιση του ΦΠΑ και μέτρα για το μισθολογικό κόστος στο δημόσιο».

Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται,  η απόφαση του Eurogroup, ξεκαθαρίζει και άλλα ζητήματα, όπως ότι  ο «πρόσθετος μηχανισμός έκτακτης ανάγκης» θα πρέπει να νομοθετηθεί «για να εξασφαλιστεί ότι μια δέσμη μέτρων, συμπεριλαμβανομένων προκαθορισμένων μέτρων, θα εφαρμοστεί αυτόματα, μόλις υπάρχουν αντικειμενικές ενδείξεις μη επίτευξης των ετήσιων στόχων». Δηλαδή, παρά τους…  πανηγυρισμούς, δεν αποφύγαμε ούτε τα μέτρα – «κάβα»,  απλώς (;)  εκτός από αυτά,  η κυβέρνηση θα μπορεί να λαμβάνει και άλλα, της αρεσκείας της!

Κατόπιν αυτών, και παρά τα επικοινωνιακά κλαρίνα και νταούλια που μας πρήζουνε, ας ετοιμαζόμαστε για τους επόμενους κάβους που έρχονται… καταπάνω μας.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.